Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Περνώντας από το παλιό μου σχολείο

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:26 π.μ.
Χθες το πρωί, γυρίζοντας από κάποιες εξωτερικές δουλειές, πέρασα μπροστά από το παλιό μου σχολείο. Ενώ το είχα προσπεράσει, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, σταμάτησα και γύρισα προς τα πίσω. Στάθηκα μπροστά στην πόρτα για μερικές στιγμές και μια ξαφνική παρόρμηση με έσπρωξε να μπω μέσα. Ο φύλακας στην πόρτα, ίδιος με τότε, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε απορημένος. "Καλημέρα", μου λέει. "Καλημέρα και σε 'σένα. Όλα καλά;" του απαντάω. "Καλά", αντιγυρίζει, με το ξάφνιασμα να μην έχει χαθεί από το πρόσωπό του.


Συνέχισα να προχωράω μέχρι που βρέθηκα στον διάδρομο του ισογείου. Πλησίασα τα κάγκελα και στάθηκα για μια στιγμή να κοιτάξω το μικρό, αποπνικτικό προαύλιο, περιτριγυρισμένο από πολυκατοικίες και γκρίζους τοίχους. Μόνο που τώρα, υπήρχε λίγο περισσότερο χρώμα από τότε. Κάποιοι έχουν ζωγραφίσει τον τοίχο που οριοθετεί το γήπεδο του βόλεϋ -έχοντας περισσότερη φαντασία προφανώς από εμάς που τον 'λερώναμε' με χρωματιστές κιμωλίες- ενώ, γλάστρες με πράσινα φυτά και λουλούδια στολίζουν μια πλαϊνή σκάλα. Ρίχνω μια ματιά στις αίθουσες που κάποτε αποτελούσαν την αίθουσα εκδηλώσεων, αργότερα το χώρο στέγασης του Νηπιαγωγείου -ναι, είναι παράδοξο σε ένα Γυμνάσιο-Λύκειο να βρίσκεται και Νηπιαγωγείο, πράγμα που κάποια στιγμή φαίνεται να συνειδητοποίησαν- και στα δικά μου χρόνια είχαν ήδη μετατραπεί σε αίθουσες διδασκαλίας διαχωρισμένες από μια ηλίθια, ξύλινη, συρόμενη πόρτα.


Ανέβηκα στα σκαλιά που οδηγούν στους πάνω ορόφους. Έσυρα το χέρι μου στην κουπαστή της σκάλας, σε άλλα σημεία ξύλινη, σε άλλα μαρμάρινη. Κανένας δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να την επισκευάσει. Η αίσθηση στα χέρια μου τόσο γνώριμη, τόσο οικεία. Το μόνο που διέφερε, ήταν η υγρασία που έχει αρχίσει να φθείρει τους τοίχους κάνοντάς τους να μοιάζουν σαν σε αποσύνθεση. Θλιβερό θέαμα, σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος περνάει, όχι μόνο από πάνω σου αλλά, και από πράγματα που σου θυμίζουν τόσα πολλά, σου θυμίζουν ποιος ήσουν και ποιος είσαι σήμερα. Ο πρώτος όροφος στεγάζει το Γυμνάσιο. Η πρώτη μου τάξη βρίσκεται δίπλα στη σκάλα. Η πόρτα ήταν ανοιχτή, οι τσάντες πεταμένες πάνω στα θρανία αλλά μαθητές πουθενά. Παράξενο, δεδομένου ότι κανείς δεν βρισκόταν στον προαύλιο χώρο άρα, δεν είχαν Γυμναστική. Περνάω μπροστά από την πιο αγαπημένη μου τάξη, εκείνη που με φιλοξένησε τα επόμενα δύο χρόνια. Ήταν η πιο μικρή και πιο άθλια σε όλο το σχολείο αλλά, έχω ζήσει τόσο όμορφες στιγμές εκεί μέσα, γνώρισα ανθρώπους που αγάπησα και πραγματικά, για μένα, είναι η καλύτερη απ' όλες.


Συνεχίζω την πορεία μου και βρίσκομαι στο επόμενο όροφο. Είναι εκείνος που φιλοξενεί τα γραφείο των διευθυντών και των καθηγητών. Παρά που ξέρω πως ίσως δεν βρω κανένα γνώριμο πρόσωπο, πλησιάζω πιο κοντά. Ξαφνικά, το βλέμμα μου πέφτει πάνω στην φιλόλογό  μου, εκείνη που στο Γυμνάσιο με είχε συμβουλεύσει να ασχοληθώ με τα βιβλία, με όποιον τρόπο. Χαίρομαι ειλικρινά που την βλέπω γιατί ίσως εκείνη να ήταν ο πρώτος άνθρωπος που κατάλαβε τι έπρεπε να κάνω πραγματικά στη ζωή μου. Πλησιάσαμε η μία την άλλη και αρχίσαμε να μιλάμε, οικείες κουβέντες φαντάζομαι που γίνονται ανάμεσα σε μαθητές και καθηγητές όταν τα χρόνια έχουν περάσει. "Με τι ασχολείσαι τώρα;", με ρωτάει και φαίνεται ειλικρινά να χαίρεται όταν της απαντάω. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι διαπίστωσε πως δεν έμεινα στάσιμη, πως κυνηγάω τα όνειρά μου και τελικά, κατέληξα να ασχολούμαι με κάτι που πραγματικά μου αρέσει, μου ταιριάζει και με εκφράζει. "Πώς κι από 'δω;", συνεχίζει. "Νοσταλγία;" Και αλήθεια αναρωτιέμαι, αυτός είναι ο λόγος; Το κουδούνι χτυπάει και αποχαιρετιόμαστε. Είναι η ώρα του διαλείμματος.

Περπατάω κατά μήκος του διαδρόμου και βλέπω μαθητές να ξεχύνονται από τις σχολικές αίθουσες προς κάθε κατεύθυνση. Μια ομάδα κοριτσιών βγαίνει από τις τουαλέτες. Χμ... ξέρω αυτό το ύφος! Το είχαμε κι εμείς στο Γυμνάσιο όταν έπρεπε να πηγαίνουμε για τσιγάρο στις τουαλέτες καθώς το "καπνιστήριο" του 3ου ορόφου ήταν αυστηρά προορισμένο για τα παιδιά του Λυκείου. Θα μου πείτε πως ίσως το τσιγάρο απαγορεύεται εντός του σχολικού κτηρίου και έχετε δίκιο αλλά, οι καθηγητές μας, ήταν αρκετά ελαστικοί, επιτρέποντάς μας να χρησιμοποιούμε ως χώρο συνάντησης και λοιπών δραστηριοτήτων τις δύο μικρές ταράτσες, αριστερά και δεξιά του τελευταίου ορόφου πριν το Γυμναστήριο, που δεν χρησιμοποιείται παρά για εκδηλώσεις Εθνικών Επετείων. Δεν κάνω τον κόπο να σταματήσω στο γραφείο των καθηγητών του Λυκείου. Ξέρω ότι δεν θα βρω κανέναν εκεί. Είτε έχουν πεθάνει, είτε έχουν βγει στη σύνταξη ή, στην καλύτερη περίπτωση, έχουν πάρει απόσπαση. Κρίμα, γιατί ορισμένους θα ήθελα να τους δω, πλην της αντιπαθητικής που μου έκανε Λατινικά και ποτέ της δε με χώνεψε, η μόνη που εντόπισα και καθόταν με το γνωστό, ξινισμένο ύφος της, στέλνοντας μηνύματα στο κινητό.


Αρχίζω να κατεβαίνω βιαστικά τις σκάλες και προς στιγμήν αναρωτιέμαι γιατί τρέχω. Σταματώ και συνειδητοποιώ ότι δεν τρέχω. Τις κατεβαίνω χοροπηδηχτά... όπως έκανα και τότε... τόσα χρόνια πριν! Τελικά μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, ακόμα κι όταν ο χρόνος έχει περάσει και δεν γυρίζει πίσω. Με έχουν ρωτήσει πολλές φορές αν θα ήθελα να ξαναγύριζα στα μαθητικά μου χρόνια κι όσο κι αν τους εκπλήσσει, η απάντηση είναι μία και πολύ ξεκάθαρη. Όχι! Όχι, δεν θα το ήθελα και αυτό όχι γιατί δεν πέρασα όμορφα, ακριβώς το αντίθετο. Απλά πιστεύω ότι το παρελθόν είναι παρελθόν, πρέπει να μένει πίσω κι εμείς να προχωράμε με τα στοιχεία και τα δεδομένα, τις εμπειρίες και τις γνώσεις που αποκομίσαμε από αυτό. Είναι σίγουρα όμορφο να επιστρέφεις πίσω αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θες να μείνεις εκεί για πάντα. Προτιμώ να το έχω στο μυαλό μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση και όχι σαν κάτι που με στοιχειώνει. Άλλωστε σκοπός μας σε αυτή τη ζωή είναι να εξελισσόμαστε και αυτή είναι τελικά και η μαγεία της ίδιας της ζωής. 

10 σχόλια on "Περνώντας από το παλιό μου σχολείο"

Κάκια Ξύδη on 31 Οκτωβρίου 2012 στις 12:17 μ.μ. είπε...

Σα να μην πέρασε μια μέρα!!!!

Μ είπε...

Εγώ νιώθω έτσι καθε φορά που πηγαίνω στο δημοτικό μου. Ηταν τα καλύτερά μου χρόνια.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 31 Οκτωβρίου 2012 στις 4:11 μ.μ. είπε...

@ Έτσι ακριβώς Κάκια μου! Είναι τόσο μακρινά όλα αυτά κι όμως, όταν τα επισκέπτεσαι, μοιάζουν τόσο κοντινά! :)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 31 Οκτωβρίου 2012 στις 4:11 μ.μ. είπε...

@ Μ κι εγώ το Δημοτικό μου το αγαπώ όσο τίποτα! Σίγουρα εκείνα τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα! :)

aldo είπε...

η νοσταλγία της τρίτης ηλικίας είναι γιώτα μου...θα σου περάσει:P

με γεια το καινούργιο μπλογκ

Panos Konstantinidis on 1 Νοεμβρίου 2012 στις 8:34 μ.μ. είπε...

Γιώτα με πήγες πολλά χρόνια πίσω, αναπόλησα κι εγώ το σχολείο μου... Και έχω να το επισκεφτώ χρόνια :(

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 2 Νοεμβρίου 2012 στις 8:27 μ.μ. είπε...

@ Aldo... με την καλή σου κουβέντα... όπως πάντα! :P
Μου έλειψες... :D
Ευχαριστώωωωωω πολύυυυυυυυυ..............

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 2 Νοεμβρίου 2012 στις 8:27 μ.μ. είπε...

@ Πάνο ίσως έτσι να σου δώσω ώθηση να το επισκεφτείς κι εσύ με τη σειρά σου! ;)

Χρύσα είπε...

Το αστείο είναι ότι όσο είμαστε εκεί δεν θέλουμε να περνάμε ούτε απ' έξω.Χαχαχαχα!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 16 Νοεμβρίου 2012 στις 8:06 μ.μ. είπε...

@ Σςςς! Χρύσα, δεν τα λέμε αυτά! :P

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal