Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Μερικές σκέψεις περί φιλίας

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:15 μ.μ.
Όταν ανακοίνωσα ότι παντρεύομαι, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μου είπαν την ιστορική φράση:

"Ααα... τώρα τα πράγματα θα αλλάξουν! Θα είσαι η μόνη παντρεμένη στην παρέα σου και αυτό, θα κάνει τους φίλους σου να χαθούν σταδιακά από την ζωή σου γιατί, θα αισθάνονται ότι πλέον βρίσκεσαι σε μια άλλη φάση".

Χμ... ναι! Ok... Πραγματικά, δεν ξέρω τι πρέπει να πω όσον αφορά την συγκεκριμένη άποψη. Ίσως την έχουν άνθρωποι που:
α. Είτε δεν είχαν αρκετά ισχυρούς δεσμούς με τους φίλους κι έτσι, είχε ως αποτέλεσμα να εξαφανιστούν από τη ζωή τους.
β. Είτε οι ίδιοι δεν ήταν σε θέση να διαχειριστούν σωστά τη ζωή και τους χρόνους τους, χωρίς να απομονώσουν οι ίδιοι τους φίλους, ρίχνοντάς τους εν συνεχεία το φταίξιμο.



Όσον αφορά εμένα, δεν θα έλεγα ότι άλλαξε κάτι σε σχέση με τους φίλους μου. Όσοι ήταν φίλοι και βρίσκονταν κοντά μου, στα καλά και στα άσχημα, πριν να παντρευτώ, συνέχισαν να είναι και αφού μπήκε το στεφάνι στην ζωή μου... ακόμα κι όταν ήρθε ένα μωρό να αλλάξει τα πάντα και να πάρει την πρώτη θέση στην καρδιά και το μυαλό μου! Και αν τους αγαπούσα μια φορά, τώρα τους αγαπώ ακόμα περισσότερο και αυτό γιατί, δεν με απομάκρυναν, δεν μου έκλεισαν την πόρτα, δεν ζήλεψαν στις χαρές μου αλλά αντίθετα, συνέχισαν να είναι εκεί και να μου εκφράζουν τα ίδια συναισθήματα όπως τότε που ήμασταν παιδιά και μάλιστα, πολύ πιο δυνατά κι έντονα.

Από την άλλη, δεν άλλαξε και η δικιά μου συμπεριφορά και στάση απέναντί τους, πράγμα που θεωρώ ότι εκτίμησαν. Σίγουρα η οικογένειά μου είναι πάνω απ' όλους και απ' όλα -αυτό μπορεί να το αντιληφθεί και να το κατανοήσει όποιος έχει έστω και λίγο μυαλό- ωστόσο, οι φίλοι μου εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά σημαντικοί για 'μένα. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, τόσο στο παρελθόν, όσο και στο σήμερα. Σε έναν βαθμό, έχουν καθορίσει αυτό που είμαι σήμερα, την άποψή μου γύρω από την φιλία και την πίστη μου στη δύναμη αυτής. Γιατί τι είναι ο άνθρωπος χωρίς φίλους; Ένα τίποτα, ένα άδειο κέλυφος που ποτέ δεν θα μπορέσει να βιώσει τις χαρές και τις λύπες στο έπακρο γιατί, δεν θα έχει με κανέναν να τις μοιραστεί, δεν θα έχει κανέναν να κλάψει στον ώμο του ή να διαλαλήσει την χαρά του.


Για αυτό λοιπόν, είμαι ευγνώμων για όλους αυτούς τους ανθρώπους που με συντροφεύουν από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα. Είμαι ευγνώμων που ο θεός έστειλε στο δρόμο μου τόσο καλούς και δοτικούς ανθρώπους. Είμαι ευγνώμων που μπορώ να δηλώνω περήφανη για το ότι αποτελούν μέρος της ζωής μου κι εγώ της δικής τους. Αν αυτό δεν είναι ευλογία, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ποιοι είναι αυτοί οι φίλοι... το γνωρίζουν πολύ καλά... Το μόνο που θέλω να πω είναι, για μια ακόμα φορά, πως σας ευχαριστώ που είστε εδώ, που είστε αυτό που είστε χωρίς να φοράτε ψεύτικα, χαρούμενα προσωπεία και πως, πάνω απ' όλα, σας αγαπώ!

9 σχόλια on "Μερικές σκέψεις περί φιλίας"

irini on 15 Νοεμβρίου 2012 στις 8:29 μ.μ. είπε...

Εγω απο την αλλη δεν εχω παιδικους φιλους η φιλους που κρατησα απο το σχολειο!μπορεις να πεις οτι ημουν εκεινο το παραξενο κοριτσι που καθοταν παντα στο τελευταιο θρανιο της ταξης,δεν συμμετειχε ποτε σε ομαδικα παιχνιδια ουτε σε γιορτινες παραστασεις κ σηγουρα δεν ηταν ποτε μελος του 15μελους!!
Πολυ αργοτερα στη ζωη μου το κοριτσι εγινε γυναικα,βγηκε απο το καβουκι της κ καπου εκει βρηκε τους φιλους της που δοξα τον Θεο υπαρχουν στη ζωη μου τα τελευταια 1Ο χρονια κ νιωθω πραγματικα πολυ τυχερη που τους εχω!
Επισης ευχαριστω το ιντερνετ κ τον αντρα μου (που τραβηξε τα πανδεινα για να με μαθει να το χρησιμοποιω χα χα χα)γιατι σε εβαλε στη ζωη μου κ φυσικα την Αλεξ μας!!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 15 Νοεμβρίου 2012 στις 8:47 μ.μ. είπε...

@ Ειρηνάκι μου, σημασία δεν έχει τελικά σε ποια ηλικία θα αποκτήσουμε τους φίλους που θα μας συντροφεύουν για το υπόλοιπο της ζωής μας αλλά, να τους βρούμε!
Κι εγώ κοριτσάκι μου είμαι ευγνώμων για το internet, γιατί σας έφερε κοντά μου! Και σας αγαπώ... αλλά θα σας τα πω, σε άλλη ανάρτηση! ;) <3

irini on 15 Νοεμβρίου 2012 στις 9:26 μ.μ. είπε...

K μεις σ αγαπαμε μικρη..το ξερεις!!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 16 Νοεμβρίου 2012 στις 9:39 π.μ. είπε...

@ Το ξέρω Ειρήνη μου... το ξέρω! :) <3

Χρύσα είπε...

Γιωτάκι συμφωνώ στο 100%!Χάνονται όσοι θέλουν να χαθούν,όσοι δεν αντέχουν την ευτυχία ή την δυστυχία σου!Αλλά αυτοί που μένουν είναι και αυτοί που αξίζουν τελικά!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 16 Νοεμβρίου 2012 στις 8:33 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα, ακριβώς! Αν δεν μπορείς να πορευτείς με τον φίλο σου και να ακολουθήσεις την πορεία του, να χαίρεσαι και να λυπάσαι μαζί του, απλά είσαι λίγος!

Ifigenia on 20 Δεκεμβρίου 2012 στις 2:51 μ.μ. είπε...

Αχ...κι εκεί που είπα χθες ότι δεν κλαίω εύκολα, από τη στιγμή που άρχισα να διαβάζω τα posts σου σε αυτό το blog δε λέω να σταματήσω! Γιατί μου το κάνεις αυτό? Μια με τα φιλιά, μια με τα σχολεία και τώρα η φιλία *sigh*

Να'σαι καλά Γιώτα μου! Ό,τι καλύτερο σου εύχομαι και κάθε επιτυχία γιατί την αξίζεις! Χαίρομαι τόσο πολύ που σε γνώρισα κι ελπίζω να τα πούμε και από κοντά το συντομότερο δυνατό!

Πολλά φιλιά

Ifigenia on 20 Δεκεμβρίου 2012 στις 2:53 μ.μ. είπε...

Και περί φιλίας να πω ότι ο πραγματικός φίλος δε φαίνεται στις δυσκολίες σου, αλλά κυρίως στις χαρές σου!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 21 Δεκεμβρίου 2012 στις 5:36 μ.μ. είπε...

@ Ιφιγένεια, σε έκανα να μπουκώσεις; :P
Δεν είχα τέτοια πρόθεση, πίστεψέ με! :)

Κι εσύ να 'σαι καλά κοριτσάκι μου και ό,τι καλύτερο και κάθε ευτυχία. Μακάρι να τα φέρει έτσι ο χρόνος που να μπορέσουμε επιτέλους να τα πούμε κι από κοντά.

Αχ... το τελευταίο, ξαναπές το!

Φιλάκια πολλά!

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal