Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Όταν μια κουβέντα μπορεί ν' αντικαταστήσει τη θλίψη με ένα χαμόγελο

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:48 π.μ.
Πριν μερικές μέρες, έγινε κάτι που με στεναχώρησε. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία τι ήταν αυτό αλλά, το πως με έκανε να νιώσω. Όταν παλεύεις για κάτι που επιθυμούσες τόσο καιρό, όταν βλέπεις ένα από τα μεγαλύτερά σου όνειρα να παίρνει σάρκα και οστά, περιμένεις την αμέριστη στήριξη ορισμένων ανθρώπων από το στενό σου περιβάλλον. Όταν αυτή δεν έρχεται, αν μη τι άλλο, στεναχωριέσαι και απογοητεύεσαι... αναρωτιέσαι αν εκείνοι δεν καταλαβαίνουν ή αν εσύ, κάνεις κάτι λάθος και δεν τους δίνεις να καταλάβουν, πόσο πολύ σημαντικό είναι για 'σένα.

Την Ειρήνη τη γνώρισα μέσα από το διαδίκτυο. Ήταν αρχικά αναγνώστρια του blog μου και πλέον, έχει γίνει μια πολύ καλή και σπουδαία φίλη. Και παρά το γεγονός ότι μας χωρίζει μεγάλη απόσταση, την αισθάνομαι πολύ πιο κοντά μου απ' όσο ίσως μπορώ να της δώσω να καταλάβει. Μιλώντας μαζί της, ηρέμησα! Άκουσε τα παράπονά μου με υπομονή και κατανόησε στο μέγιστο την πηγή της θλίψης μου, την οποία βρήκε απόλυτα δικαιολογημένη. Όταν πλέον είχαμε κλείσει το τηλέφωνο, αισθανόμουν πιο ήρεμη, πιο χαρούμενη και το χαμόγελο, σιγά-σιγά, επέστρεφε στα χείλη μου.


Λίγες ώρες μετά, άνοιξα το mail μου για να ελέγξω τα μηνύματά μου. Ανάμεσα στα υπόλοιπα, ξεχώρισα ένα μήνυμα σταλμένο από την Ειρήνη. Το άνοιξα και καθώς το διάβαζα, δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, όχι γιατί κάτι με στεναχώρησε αλλά γιατί, βρέθηκα αντιμέτωπη με λόγια που δεν περίμενα και όμως, είχα τόσο μεγάλη ανάγκη ν' ακούσω. Σας μεταφέρω το μήνυμά της:

- Θα κρατηθώ από τα λογία της Βίβιαν... "ενός εκπτώτου αγγέλου, του οποίου το περιβάλλον παλεύει θα έλεγε κανείς να του κόψει τα φτερά προκειμένου να το κρατήσει στη γη"... Μην επιτρέψεις σε κανέναν να σου κόβει τα φτερά... και μην αφήνεις κανέναν να σε κρατάει πολύ καιρό στη γη... γιατί στο τέλος θα ξεχάσεις να πετάς! Τα όνειρα χρειάζονται φτερά και η υλοποίηση τους ατσαλένιο πείσμα και αποφασιστικότητα! Κι εσύ, δόξα το Θεό, τα έχεις και τα δυο! Γι' αυτό μην τα χάσεις ποτέ! Να είσαι περήφανη γι' αυτό που κατάφερες, εγώ είμαι πολύ περήφανη για σένα και ειλικρινά σε θαυμάζω! Γι' αυτό σταματά να στεναχωριέσαι, γιατί αυτό το ταξίδι είναι δικό σου και φρόντισε να το απολαύσεις μέχρι το τέλος! Φόρεσε λοιπόν το καλύτερο χαμόγελό σου και ζήσε το γιατί το κέρδισες! Μια από τις αμέτρητες fans που θα ακολουθήσουν!


Ειρηνάκι... τα λόγια σου αυτά, να ξέρεις ότι ήταν πολύ σημαντικά για 'μένα. Κι ενώ είμαι σίγουρη ότι όταν θα διαβάσεις αυτό το post θα κοκκινίσεις μέχρι τ' αυτιά και θα σε πιάσουν οι ντροπαλοσύνες σου, λυπάμαι αλλά, δεν μπορούσα να μην το μοιραστώ... δεν μπορούσα να μην πω στον κόσμο πόσο υπέροχος άνθρωπος είσαι, πόσο δοτική και στοργική, με κατανόηση και αγάπη, πόσο καλή φίλη μπορείς να σταθείς. Και μπορεί να μην πιστεύεις ότι τα πας καλά στα λόγια όμως, για πολλοστή φορά, θα πρέπει να σου πω ότι, δεν συμφωνώ. Κρύβεις μια αλήθεια και μια ευαισθησία στον τρόπο που εκφράζεσαι, κάτι που σπανίζει... και αυτό είναι σπουδαίο και μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο. 

Από μια φίλη που, η απόσταση μπορεί να την κρατάει μακριά σου και όμως, είναι πιο κοντά απ' όσο φαντάζεσαι καθώς, σε έχει συνέχεια στην καρδιά και το μυαλό της. Σ' αγαπώ πολύ... και σ' ευχαριστώ... για όλα!

8 σχόλια on "Όταν μια κουβέντα μπορεί ν' αντικαταστήσει τη θλίψη με ένα χαμόγελο"

irini on 17 Νοεμβρίου 2012 στις 3:09 μ.μ. είπε...

Mπορει εσυ να πιστευεις οτι ειμαι καλη στα λογια αλλα εγω αυτη την στιγμη..τα εχω χασει!δεν ξερω τι καλο εχω κανει για να τα αξιζω ολα αυτα κ αν ειμαι αυτος ο σπουδαιος ανθρωπος που περιγραφεις..
αυτα που ξερω με απολυτη σηγουρια ειναι..
οτι εισαι ενας ξεχωριστος κ υπεροχος ανθρωπος..
οτι χαιρομαι παντα να μιλαω μαζι σου..
οτι εχεις μια ξεχωριστη θεση στην καρδια μου κ οτι σαγαπω με τροπο που με λογια δεν θα μπορεσω ποτε να σου περιγραψω..
αν καποιος πρεπει να πει ευχαριστω αυτη ειμαι εγω..που μου ανοιξες την καρδια σου,που μου εμπιστευτηκες κατι πολυτιμο απο σενα,που μου λες παντα τα σωστα λογια την σωστη στιγμη,που εισαι τοσο αληθινη κ ειληκρινης...
ειναι περιεργο το οτι δεν εχουμε συναντηθει ποτε αλλα καταλαβαινουμε τοσο καλα η μια την αλλη..
το να πω ευαριστω για αυτο που διαβασα παραπανω ειναι πολυ λιγο..
αυτο ομως που μπορω να κανω ως ανταποδωση ειναι να ειμαι παντα εκει για να φροντιζω να μη ξεχασεις ποτε να πετας..γι αυτο ειναι οι φιλοι!
Σ ευχαριστω πολυ καρδουλα μου!! <3

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 18 Νοεμβρίου 2012 στις 1:06 μ.μ. είπε...

@ Ειρηνάκι μου, δεν τα λέω ούτε για να σε κολακέψω, ούτε να σου χαϊδέψω τ' αυτιά!
Εσύ μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι αλλά, είσαι πραγματικά σπουδαίος άνθρωπος και παρά που δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ από κοντά, μου στέκεσαι όσο λίγοι! Και αυτός είναι ένας μόνο από τους λόγους που σ' αγαπώ!
Καμιά φορά, η απόσταση δεν παίζει ρόλο! Δυο άνθρωποι μπορεί να έρθουν κοντά για άλλους λόγους και η στιγμή, δεν πιστεύω ότι είναι διόλου τυχαία! :)
Το ξέρω ότι πάντα θα είσαι εδώ... και σ' ευχαριστώ αγαπάκι μου! <3

BUTTERFLY on 19 Νοεμβρίου 2012 στις 6:38 μ.μ. είπε...

:):):):):)

irini on 19 Νοεμβρίου 2012 στις 7:47 μ.μ. είπε...

ξερεις..η αποσταση στην συγκεκριμενη περιπτωση δεν ειναι δα κ μεγαλη..μας χωριζουν περιπου 7 ωρες με το λεοφωρειο οποτε..ισως αυτη η συναντηση να μην αργησει κ τοοοσο πολυ..
για ολα υπαρχει η καταλληλη στιγμη,ετσι δεν λενε?
ε λοιπον πιστευω οτι θα ερθει κ η δικη μας..

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 20 Νοεμβρίου 2012 στις 9:23 μ.μ. είπε...

@ Χριστινάκι <3!!!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 20 Νοεμβρίου 2012 στις 9:23 μ.μ. είπε...

@ Θα έρθει Ειρήνη μου, που θα πάει! Και σου υπόσχομαι ότι θα την απολαύσουμε όσο δεν πάει! ;)

Ifigenia on 20 Δεκεμβρίου 2012 στις 3:03 μ.μ. είπε...

Μόλις το έγραψα στο προηγούμενο post, αλλά θα το γράψω κι εδώ! "Οι πραγματικοί φίλοι δε φαίνονται στις δυσκολίες, αλλά κυρίως στις χαρές σου" ... να το θυμάσαι πάντα αυτό κοριτσάκι μου! Δεν ξέρω τι έχει συμβεί, αλλά άνθρωπος που δεν χαίρεται μαζί σου όταν είσαι χαρούμενη κι ευτυχισμένη και δεν καταλαβαίνει τη χαρά σου, τότε δεν είναι πραγματικός φίλος...

Θα πιάσω κι εγώ μια φράση από τα λόγια της Ειρήνης (με την οποία συμφωνώ απόλυτα σε ό,τι έχει πει) κι αυτή η φράση είναι: "Φόρεσε λοιπόν το καλύτερο χαμόγελό σου και ζήσε το γιατί το κέρδισες" και απλά θα προσθέσω ... μην πάψεις ποτέ να χαμογελάς, μη τους δώσεις αυτή την ευχαρίστηση γιατί αυτό θέλουν...απλά συνέχισε να χαμογελάς και να ξέρεις ότι αυτό τους πονάει...πολύ περισσότερο απ'όσο φαντάζεσαι!

<3 <3 <3

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 21 Δεκεμβρίου 2012 στις 5:38 μ.μ. είπε...

@ Ιφιγένεια έχεις τόσο μα τόσο δίκιο! Και το χειρότερο είναι όταν δεν μπορούν να χαρούν με τη χαρά σου και να μην σε πληγώνουν πολύ δικοί σου άνθρωποι. Αυτό, είναι απαίσιο! :(
Και πίστεψέ με... το τελευταίο διάστημα, έχω να αντιμετωπίσω πολλές δυσάρεστες καταστάσεις που δεν με αφήνουν να χαρώ. Όχι όσο θέλω τουλάχιστον!

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal