Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Η δαιμονοποίηση του Διαδικτύου

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:22 μ.μ.
Το διαδίκτυο είναι ένα μέσον το οποίο, έχει κατηγορηθεί όσα λίγα, ειδικά στις μέρες μας. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που προσπαθώντας να μειώσουν την αξία και την σπουδαιότητα της χρήσης του, βγαίνουν δεξιά και αριστερά διατυμπανίζοντας πόσο "δαιμονικό" και "σατανικό" είναι στην πραγματικότητα, για το πως μας κάνει πλύση εγκεφάλου και μας αποξενώνει. Εντάξει... σε έναν βαθμό, οφείλω να συμφωνήσω αλλά και αυτό, υπό πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Ναι, το διαδίκτυο μπορεί να σε παρασύρει και να σε μεταστρέψει σε "ψηφιακό" θύμα αλλά, μόνο όμως αν το θες εσύ ο ίδιος, αν δεν παίρνεις τις απαραίτητες προφυλάξεις και αν δεν μπορείς να διαχωρίσεις μέσα στο μυαλό σου, πότε πρέπει να περιηγείσαι σε αυτό και πότε να ασχολείσαι με άλλα πράγματα.


Ο κόσμος του διαδικτύου είναι γοητευτικός και μυστηριώδης, μπορεί να σε ταξιδέψει σε κάνει γωνιά του πλανήτη, να σου προσφέρει γνώσεις και εμπειρίες που δεν θα μπορούσες να αποκομίσεις με άλλους τρόπους, είναι μια συνεχής πηγή πληροφοριών και ενημέρωσης με τον ταχύτερο δυνατό τρόπο -έστω κι αν δεν είναι πάντα αξιόπιστη- και εκτός όλων αυτών, μας διασκεδάζει και μας ψυχαγωγεί οικονομικά, ανά πάσα ώρα και στιγμή χωρίς περιορισμούς και όρια. Πού είναι λοιπόν το κακό σε όλα αυτά; Αν κάποιος περνάει όλη του τη μέρα κολλημένος στο Facebook, ευθύνεται ο ίδιος, αποκλειστικά και μόνο και κανένας, μας κανένας άλλος. Το ότι δεν συνειδητοποιεί ότι η συγκεκριμένη ασχολία είναι χάσιμο χρόνο, είναι δικό του πρόβλημα και δεν σημαίνει ότι το ίδιο ισχύει για όλους. Κάποτε κολλάγαμε τα μεσημέρια μπροστά στην τηλεόραση για να δούμε μεξικάνικες και βραζιλιάνικες σειρές, αργότερα για να παρακολουθήσουμε κάθε λογής εξευτελιστικό reality show και πολύ πρόσφατα, για να ξεπουλιόμαστε προς χάριν τον Τούρκικων τηλεοπτικών σειρών. Ποια είναι η διαφορά λοιπόν του Facebook;


Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το internet μας έχει απομακρύνει, ισχυριζόμενοι ότι αν δεν υπήρχε, αντί να μιλάμε διαδικτυακά με τους φίλους μας, θα βγαίναμε έξω όπως κάναμε άλλοτε. Χμ... ναι... δε νομίζω ότι τα πράγματα είναι έτσι και θ' απαριθμήσω τους λόγους:
1.) Κάποιοι πλέον είναι παντρεμένοι, με παιδιά, οικογένεια, χίλιες δυο υποχρεώσεις πάνω από τα κεφάλια τους ως εκ τούτου, δεν έχουν ούτε τη διάθεση, ούτε το χρόνο, ούτε την πολυτέλεια να βγαίνουν με τους φίλους τους όποτε τους καπνίσει.
2.) Πριν εφευρεθεί το Facebook, το 80% αυτών που αποκαλούμε "φίλους", δεν ξέραμε αν ζούσε ή αν πέθαινε και για να είμαστε ειλικρινής, στο μεγαλύτερο μέρος, δεν μας απασχολούσε και ιδιαίτερα να το ανακαλύψουμε. Άρα, γιατί κάποιος να βρεθεί και να αρχίσει να κάνει παρέα από την αρχή με έναν άλλον άνθρωπο, βγαίνοντας έξω για καφεδάκια και τσίπουρα, όταν ίσως είχε πολύ καλούς λόγους που χάθηκε;
3.) Με την οικονομική δυσχέρεια που επικρατεί, όχι να βγούμε έξω δεν μπορούμε, ούτε να μαζευτούμε σε φιλικά σπίτια για φαγητό και ποτάκι, στο χαλαρό και στο άνετο, ακόμα και με την πιθανότητα του ρεφενέ. Και πέραν αυτού, ο χρόνος είναι τόσο τραγικά περιορισμένος που ακόμα κι όταν θέλουμε, δεν μπορούμε να συγχρονίσουμε τα ρολόγια μας ώστε να βρεθούμε.


Άλλο ένα μείζον θέμα που συζητιέται πολύ είναι το κατά πόσο, μπορείς να δημιουργήσεις πραγματικές φιλίες μέσω του διαδικτύου. Κάποιοι έξυπνοι θα βιαστούν να πουν πως "αυτό είναι αδύνατον, δεν μπορείς να δεθείς με κάποιον που γνώρισες με την βοήθεια καλωδίων". Χμ... για να λένε προφανώς αυτές τις ΒΛΑΚΕΙΕΣ, είτε δεν το δοκίμασαν ποτέ από φόβο, είτε βγήκαν με τον πρώτο τυροχλεμπέ χωρίς την παραμικρή ένδειξη για το αν θα μπορούσαν πραγματικά να ταιριάξουν τα χνώτα τους. Προσωπικά, έχω κάνει πολύ δυνατές φιλίες χάρη στο διαδίκτυο. Φιλίες που δεν στέκονται στα λόγια αλλά, προχωράνε ένα βήμα παραπέρα... στις πράξεις. Έχω δει περισσότερα καλά και έχω εισπράξει περισσότερη αγάπη από ανθρώπους που γνώρισα μέσω του διαδικτύου, παρά από ανθρώπους που μπορεί να γνωρίζω χρόνια -αναφερόμενη σε συγκεκριμένες περιπτώσεις-. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν περισσότερο ενδιαφέρον και μεταξύ μας, έχουμε περισσότερα κοινά, απ' ότι με άλλους φίλους που μπορεί απλά να συμβιβάζονται με αυτά που πραγματικά θες να κάνεις. Δεν είναι κακό να ρισκάρεις, δεν είναι λάθος να γνωρίζεις νέους ανθρώπους, με όποιον τρόπο κι αν το επιλέξεις. Είμαστε κοινωνικά όντα και ως τέτοια πρέπει να λειτουργούμε και να φερόμαστε. Δεν πρέπει να φοβόμαστε αλλά, να είμαστε ανοιχτοί σε νέες προκλήσεις και ανθρώπους που μπορεί να γεμίσουν, ακόμα περισσότερο τη ζωή και την καρδιά μας.


Οι άνθρωποι, υποτίθεται τουλάχιστον, είμαστε νοήμον όντα και καλό θα ήταν να προσπαθούμε να φερόμαστε ως τέτοια. Το διαδίκτυο δεν είναι ο σατανάς και όσοι το χρησιμοποιούν, δεν θα παν στην κόλαση. Όποιος μπαίνει στο Facebook, δεν σημαίνει ότι δεν έχει προσωπική ζωή και όποιος δεν έχει, δεν σημαίνει ότι είναι αντίστοιχα η ψυχή του πάρτι. Πάντα θα υπάρχει είτε το ένα άκρο, είτε το άλλο. Το θέμα δεν είναι τι κάνει η πλειοψηφία ή η μειοψηφία αλλά, τι κάνουμε εμείς. Αν ξεκινήσουμε να προβληματιζόμαστε και να ασχολούμαστε με εμάς, αν εμείς είμαστε ικανοποιημένοι από το πως χειριζόμαστε το διαδίκτυο και ότι δεν μας χειρίζεται εκείνο, δεν υπάρχει λόγος πανικού αλλά αντίθετα, πρέπει να απολαμβάνουμε τα ταξίδια και τις εμπειρίες που μας προσφέρει.

10 σχόλια on "Η δαιμονοποίηση του Διαδικτύου"

BUTTERFLY on 12 Φεβρουαρίου 2013 στις 4:42 μ.μ. είπε...

Πολυ σωστα! Ακουγονται και ακουγονται! Και βεβαια κρυβει κινδυνους, ειδικα για την ευαισθητη ηλικια της εφηβειας και την παιδικη ηλικια, αλλα ειναι ακριβως οπως το μαχαιρι. Το χρησιμοποιεις για να κοψεις σαλατα, αλλα μπορεις και να το χρησιμοποιησεις για να κοψεις τις φλεβες σου η το λαιμο καποιου αλλου. Κανενα αντικειμενο και καμια εφευρεση δεν ειναι εξ' ορισμου διαμονικη, ο τροπος που τα χρησιμοποιουμε ειναι το θεμα.

Jokastia on 12 Φεβρουαρίου 2013 στις 5:59 μ.μ. είπε...

Εγώ πάντως δηλώνω κολασμένη και χαίρομαι που σε γνώρισα! Ταίριαξαν οι δαιμονικές μας ανησυχίες! :P

Panos Konstantinidis on 13 Φεβρουαρίου 2013 στις 9:25 π.μ. είπε...

Πές τα επί τέλους Γιώτα γιατί και εμένα αντικοινωνικό με ανεβάζουν αντικοινωνικό με κατεβάζουν! Κάθομαι στον η/υ γιατί μου αρέσει και κάνω πράγματα ενδιαφέροντα. Θα μοιράσω το χρόνο και στους μη-διαδικτυακούς φίλους και στους διαδικτυακούς. ΕΞ άλλου πολλοί από αυτούς ζούνε στο εξωτερικό, σε άλλη πόλη, είναι πιο εύκολο να τα λέμε μέσω διαδικτύου.

Πριν από δεκαετίες τα είχαν βάλει με την τηλεόραση, τώρα με το διαδίκτυο, αργότερα θα βγει κάτι άλλο να στηλιτεύσουν. Γενικώς ό,τι καινούργιο βγαίνει ο κόσμος το αποδέχεται με διστακτικότητα. ΤΟ άγνωστο πάντα φοβίζει.

Χρύσα είπε...

Πόσο μα πόσο δίκιο έχεις!Κι εμένα πολλοί με κατηγορούν ότι κάθομαι με τις ώρες στον υπολογιστή και ότι είμαι θύμα.Εγώ δεν το βλέπω έτσι αλλά δεν θα προσπαθήσω να πείσω και κανέναν για το αντίθετο.Ας πιστεύουν ότι θέλουν.Το κάθε μέσον έχει θετικά και αρνητικά και όπως λες κι εσύ είναι στο δικό μας χέρι το πως τα αξιοποιούμε!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 15 Φεβρουαρίου 2013 στις 9:37 μ.μ. είπε...

@ Χριστίνα, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το εξαιρετικά εύστοχο παράδειγμά σου! Σίγουρα, ιδιαίτερα για τα παιδιά, υπάρχουν κίνδυνοι ωστόσο, είναι στο χέρι μας να τους περιορίσουμε και να τους ελέγξουμε.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 15 Φεβρουαρίου 2013 στις 9:38 μ.μ. είπε...

@ Πάνο, εγώ τα λέω, ποιος με ακούει είναι το θέμα! :P
Εγώ συμφωνώ μαζί σου! Χρησιμοποιώ το διαδίκτυο για να διασκεδάζω, να ενημερώνομαι αλλά και να επικοινωνώ με άμεσο και οικονομικό τρόπο, με όλους εκείνους που θέλω να έχω επαφή αλλά λόγω συνθηκών, δεν μπορώ πάντα.
Και όπως λες, πάντα θα βρίσκουν κάτι να κατηγορήσουν. Όμως καλό θα ήταν, πριν το κάνουν, να ξέρουν για ποιο πράγμα μιλάνε.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 15 Φεβρουαρίου 2013 στις 9:39 μ.μ. είπε...

@ Μαράκι τα αισθήματα είναι αμοιβαία! Δηλώνω κι εγώ δαιμονισμένη και κολασμένη και πανευτυχής που χάρη στο διαδίκτυο, σε έχω στη ζωή μου! <3

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 15 Φεβρουαρίου 2013 στις 9:40 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα, δεν υπάρχει λόγος να προσπαθείς να πείσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Όχι πάντα τουλάχιστον! Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά, ενημερώνεται και όποιος το κάνει, δεν μπορεί να κατηγορεί έτσι, χωρίς δικαιολογία.

alexia on 17 Φεβρουαρίου 2013 στις 5:48 μ.μ. είπε...

Γιωτάκι μου να σου πω τι πιστεύω ότι φταίει..
Όταν το ιντερνετ μπήκε στη ζωή μας λειτουργούσε ως μέσο ενημέρωσης και διασκέδασης.. οι περισσότεροι γονείς όμως (κυρίως 35 και άνω) δεν εκπαιδεύτηκαν ιδιαίτερα στη χρήση του με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουν πως και από τι να προστατέψουν τα παιδιά τους. Οι σημερινοί έφηβοι λειτουργούν έχοντας πλήρη άγνοια για τους κινδύνους που κρύβει το ίντερνετ με αποτέλεσμα να κάνουν γνωστά προσωπικά στοιχεία, να συνομιλούν με αγνώστους, να δημοσιεύουν φωτογραφίες και γενικά να βάζουν συνεχώς τον εαυτό τους σε κίνδυνο χωρίς να το καταλαβαίνουν! Θα ήταν πολύ χρήσιμο πιστεύω να γίνει μια εκστρατεία ενημέρωσης γονέων σχετικά με την ασφαλή χρήση του διαδικτύου γιατί η "δαιμονοποίηση" πηγάζει από την άγνοια!

ουφ! αυτά! είχα έμπνευση πάλι! :Ρ

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 17 Φεβρουαρίου 2013 στις 8:44 μ.μ. είπε...

@ Αλεξία, δεν διαφωνώ στο πρώτο σκέλος αλλά, δεν πιστεύω ότι οι έφηβοι δεν γνωρίζουν τους κινδύνους. Απλά τους παραβλέπουν γιατί έχουν την αφέλεια να πιστεύουν πως όλα όσα ακούνε, δεν πρόκειται να συμβούν σε αυτούς! :/
Το θέμα είναι οι γονείς να ενημερώνουν τα παιδιά και να παίρνουν τα μέτρα τους.
Αλλά όσον αφορά τους ενήλικες, πρέπει να χωνέψουν ότι το net, δεν είναι ο Σατανάς και όσοι το χρησιμοποιούμε, δεν είμαστε για εξορκισμό. Ας μάθουν να το δουλεύουν και αυτοί.

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal