Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Αφιερωμένο στις μανούλες αλλά και στα παιδιά τους που δεν καταλαβαίνουν πάντα...

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:00 π.μ.
Γιορτή της μητέρας σήμερα και ειλικρινά, αναρωτιέμαι... την θυμάται κανένας; Και δεν εννοώ αν θα δει κάποια σχετική ανάρτηση στο Facebook, στο διαδίκτυο ή και στην τηλεόραση που θα του την θυμίσει αλλά αν είναι πραγματικά σε θέση να την θυμηθεί μόνος του. Και πάνω απ' όλα... θυμάται κανείς το πραγματικό νόημα της ημέρας αυτής; Θυμάται ότι σκοπός της είναι να τιμήσει το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο, την μητρότητα; Πως θέλει να τιμήσει όλες τις μανούλες που με κόπο και πόνο μεγαλώνουν τα παιδιά τους; Να μας θυμίσει τις θυσίες που κάνει κάθε μητέρα, τις στερήσεις, τα άγχη, τις αγωνίες που περνάει, όχι μόνο μέχρι το παιδί της να ενηλικιωθεί αλλά μέχρι να κλείσει εκείνη τα μάτια της;


Όχι μόνο όταν ήμουν παιδί αλλά ακόμα και σήμερα, που κοντεύω τα 30 (έχω ακόμα ενάμιση χρόνο αλλά λέμε τώρα) και έχω φτιάξει την δικιά μου οικογένεια, που είμαι κι εγώ η ίδια μητέρα, με κάνει έξαλλη το ότι η μητέρα μου εξακολουθεί ώρες-ώρες να μου φέρεται σαν να είμαι νήπιο, με πνίγει το γεγονός ότι ανησυχεί και καρδιοχτυπά για μένα. Ποιο παιδί άλλωστε δεν αισθάνεται έτσι; Από την άλλη όμως, την καταλαβαίνω. Ξέρω πως το κάνει από αγάπη κι ενδιαφέρον, πως είναι ένα φυσικό ένστικτο που δεν μπορεί να καταπνίξει, ούτε εκείνη, ούτε καμία άλλη μανούλα. Ο γιος μου είναι μόλις 4 ετών και δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είμαι σε μερικά χρόνια από σήμερα όμως πιθανολογώ πως στα δικά του μάτια, θα μοιάζω με τη μητέρα μου, με τις μητέρες όλου του κόσμου και θα νιώθει να ασφυκτιά ή και να αγανακτεί, μέχρι τη μέρα τουλάχιστον που θα γίνει κι εκείνος με τη σειρά του γονιός και θα καταλάβει. 


Πάντα έκανα κάποιο δώρο στη μητέρα μου μια μέρα σαν τη σημερινή. Άλλοτε ήταν μια ζωγραφιά, άλλοτε ένα μπουκαλάκι με άλατα για το μπάνιο της, άλλες φορές πάλι κάποιο πορσελάνινο διακοσμητικό ή ακόμα κι ένα λουλούδι, πράγματα μικρά, ασήμαντα... Και όμως... πάντα την συγκινούσε η κίνησή μου αυτή, πάντα την έκανε να δακρύζει και να με αγκαλιάζει ψιθυρίζοντάς μου ευχαριστώ. Δεν το καταλάβαινα τότε όμως σήμερα, το καταλαβαίνω. Έτσι ακριβώς ένιωσα κι εγώ όταν παίρνοντας τον γιο μου από τον σταθμό, τον είδα να απλώνει τα χεράκια του και να μου προσφέρει μια κάρτα σε σχήμα καρδιά, με μια ζωγραφιά περασμένη σαν βέλος και μια καρφίτσα με λουλούδια. Έτσι ακριβώς ένιωσα όταν μου είπε, "Αυτά είναι για σένα, για τη γιορτή της μητέρας" και ακόμα περισσότερο όταν ξετύλιξε την ζωγραφιά για να μου την δείξει, να μου εξηγήσει τι είχε σχεδιάσει λέγοντάς μου, "Ξέρεις τι γράφει εδώ; Σ' αγαπώ μανούλα! Βασίλης..." και με έσφιξε στην αγκαλιά του, κάνοντάς με να χαμογελάσω και να βουρκώσω την ίδια στιγμή.


Να τις αγαπάτε τις μανούλες σας... Όχι μόνο μέρες σαν την σημερινή αλλά κάθε μέρα. Να θυμάστε όσα καλά έχουν κάνει για εσάς, όσα έχουν θυσιάσει, όσα βράδια ξαγρύπνησαν πλάι σας επειδή μπορεί να ήσασταν άρρωστοι, όσα χάδια και φιλιά σας προσέφεραν με τρυφερότητα, όλα όσα έκαναν για να σας μεγαλώσουν και να γίνετε σωστοί άνθρωποι. Μην θυμάστε τότε που σας μάλωσαν ή σας απαγόρευσαν να κάνετε κάτι, μην μένετε στις φορές εκείνες που η υπερπροστατευτικότητά τους σας φέρνει στα όρια της παράνοιας, ούτε όταν νομίζουν πως τα ξέρουν όλα καλύτερα από εσάς. Ό,τι κι αν κάνουν, είναι από αγάπη... και η αγάπη αυτή δεν αλλάζει, δεν φθείρεται στον χρόνο... πολύ απλά, είναι η αγάπη εκείνη που δεν συγκρίνεται με καμία και που μονάχα όταν τη χάσουμε συνειδητοποιούμε πόσο μεγάλη ήταν. Γι' αυτό, ας μην περιμένουμε να μας λείψει για να την εκτιμήσουμε. Ας την σεβόμαστε και ας την δεχόμαστε απλόχερα κάθε μέρα, επιστρέφοντάς την πίσω διπλή.

Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες...

4 σχόλια on "Αφιερωμένο στις μανούλες αλλά και στα παιδιά τους που δεν καταλαβαίνουν πάντα..."

Χρύσα είπε...

Τι υπέροχο κείμενο........τι υπέροχες φωτογραφίες........τι υπέροχα πράγματα έφτιαξε ο γιος σου.......
Χρόνια πολλά Γιωτούλι σε σένα και σε όλες τις μαμάδες!!!

BUTTERFLY on 13 Μαΐου 2013 στις 4:39 μ.μ. είπε...

Τι ομορφα τα λες! Κι εγω παντα κατι της δινω αυτη τη μερα, αλλα ειναι ολες οι μερες σημαντικες. Αν και μαλωνουμε, τρωγομαστε, μετα φιλιωνουμε, γενικα ολα οσα κανουμε ειναι γεματα απο αγαπη! Μια αγαπη που στην πραγματικη της εκταση την αντιλαμβανεσαι μονο οταν γινεις γονιος!
Χρονια πολλα! Να χαιρομαστε τις μανουλες μας, να μας χαιρονται τα βλασταρια μας! Πολυ γλυκος ο Βασιλακης σου, πως να μη λιωσεις η μανα!!!
Ελα να παρεις κι ενα βραβειακι που σου εχω.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 14 Μαΐου 2013 στις 11:21 π.μ. είπε...

@ Σ' ευχαριστώ Χρύσα μου! Αυτά που έφτιαξε ο γιος μου είναι πραγματικά υπέροχα! :) <3
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 14 Μαΐου 2013 στις 11:22 π.μ. είπε...

@ Χριστινάκι μου σ' ευχαριστώ πολύ!
Χρόνια σου πολλά! Να χαιρόμαστε τις μανούλες μας και τα αστεράκια μας!
Όσο και να μαλώνουμε με τις μαμάδες μας, μας αγαπάνε όσο κανένας άλλος και η αγάπη αυτή δεν συγκρίνεται, δεν περιγράφεται με λόγια! :)
Θα περάσω... <3

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal