Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Διαβάζουμε γιατί είμαστε "φαντασιόπληκτοι" ή γιατί "ζούμε" όπως άλλοι δεν τολμούν;

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 5:47 μ.μ.
Πρόσφατα ο άντρας μου δήλωσε πως θεωρεί εμένα και όσους διαβάζουμε μανιωδώς, ελαφρώς φαντασιόπληκτους. Όσους γράφουμε και οι ίδιοι δε, ακόμα περισσότερο! Πιθανότατα, έτσι όπως εκείνος το έχει μέσα στο μυαλό του, να πιστεύει πως είμαστε έρμαια της φαντασίας μας, όντα που αρνούνται να προσκολληθούν στο τιποτένιο τίποτα της καθημερινότητάς μας, αναζητώντας μια διέξοδο, έστω κι αν δεν είναι ρεαλιστική, ακόμα κι αν δεν είναι υπαρκτή. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό ή κατά πόσο μπορώ να το δεχτώ. Δε νομίζω πως υπάρχει καν λόγος να αναζητήσει κανείς τους λόγους που πραγματικά διαβάζει, πόσω μάλλον να απολογηθεί κατά μία έννοια για την επιλογή του αυτή όμως θα κάνω μια προσπάθεια.


Τι μου προσφέρει εμένα προσωπικά το διάβασμα;
- Μου επιτρέπει να δημιουργώ εικόνες με την φαντασία μου, να πλάθω χαρακτήρες, μέρη και καταστάσεις, συνθέτοντας τα μικρά και τα μεγάλα στοιχεία της αφήγησης κάποιοι άλλου, δημιουργώντας στο μυαλό μου μια ταινία, ολότελα δική μου.
- Ξεφεύγω από την καθημερινότητα, από την πραγματικότητα που πολλές φορές αισθάνομαι να με πνίγει και να μου στερεί πράγματα που όντως θέλω και που τελικά, μπορώ να τα βρω σε πολλά μέρη.
- Διευρύνω τους ορίζοντές μου, ταξιδεύω, γεύομαι αισθάνομαι και παράλληλα, οξύνω την φαντασία αλλά και όλες τις αισθήσεις μου.
- Ταυτίζομαι με τους ήρωες, γίνομαι ένα με τα πάθη και τα άγχη τους, τις χαρές και τις λύπες τους, τους έρωτες και δράματά τους και γιατί όχι, δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από τις δικές τους ιστορίες, ξαναζώ κάτι από τις δικές μου, ξεχασμένες αναμνήσεις.
- Μπορώ με την φαντασία μου να πραγματοποιήσω ό,τι βάλει ο νους μου, όσο τρελό, παράλογο κι επικίνδυνο κι αν είναι. Τίποτα δεν μπορεί να βλάψει, κανείς δεν μπορεί να με αγγίξει και δεν υπάρχει μέτρο κι όριο στην τόλμη.
- Ως δημιουργό, εκτός από αναγνώστρια, με εμπνέει και με "εκπαιδεύει", με προκαλεί να παιδευτώ πάνω σε κάθε νέο γραπτό μου προσπαθώντας να το κάνω, καλύτερο από το προηγούμενο.



Η αλήθεια είναι πως δεν ανήκω στον μέσο αναγνώστη που σύμφωνα με στατιστικές έρευνες, διαβάζει 8 με 10 βιβλία το χρόνο. Σε έναν καλό μου μήνα, μπορεί να ξεπεράσω αυτό το νούμερο και μάλιστα, με περισσή ευκολία. Φυσικά και παθαίνω αναγνωστικό μπλοκάρισμα κάποιες φορές, σε ποιον δεν συμβαίνει όταν η καθημερινότητα τον τσακίζει, όμως επανέρχομαι πάντα πιο δυναμικά από πριν. Αλλά όταν διαβάζω... πολύ απλά... δεν μπορώ να σταματήσω. Κάθε φορά λέω ότι θα είναι μια σελίδα ακόμα, μετά ένα κεφάλαιο και τις περισσότερες φορές, δεν σταματώ αν δεν φτάσω στην τελευταία σελίδα. Αν αυτό αποκαλείται εθισμός, ας είναι έτσι... είναι ένας εθισμός που λατρεύω και από τον οποίο δεν θέλω να αποκοπώ για κανέναν λόγο. Τι καλύτερο θα κάνω; Θα σπαταλάω τις ελεύθερες ώρες μου στο κομμωτήριο ή θα φτιάχνω τα νύχια μου, σπαταλώντας λεφτά και φαιά ουσία; Ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν θα πάρω! Πολύ απλά, αυτά δεν είναι για μένα...


Προσωπικά, ως Γιώτα, αντιμετωπίζω άλλο ένα φαινόμενο. Όταν διαβάζω κάτι το οποίο με επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό συναισθηματικά, πράγμα που συμβαίνει καμιά φορά και με ταινίες, χρειάζομαι λίγο χρόνο να συνέλθω. Ορισμένες ιστορίες, με απορροφούν σε τέτοιον βαθμό που πραγματικά, έχω ανάγκη από χώρο και χρόνο, θέλω ένα αναγκαίο σε μένα περιθώριο να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου, ακόμα και να μαζέψω τα κομμάτια μου. Μπορεί ορισμένοι να με θεωρούν μουλάρα όμως δεν είμαι. Και όταν διαβάζω, δεν χάνομαι απλά... δίνομαι ολοκληρωτικά, ψυχή, σώμα και μυαλό και αν νομίζετε πως αυτό είναι παράλογο ή πως δεν με αναλώνει, κάνετε λάθος και για τα δύο. Δεν είναι παράλογο γιατί όσοι είναι σαν εμένα, ζουν οι ίδιοι τις ιστορίες που διαβάζουν, είναι πρωταγωνιστές στο έργο που εξελίσσεται κατά συνέπεια, επηρεάζονται και φθείρονται. Όσο για το ότι με αναλώνει... μπορεί να είναι ψυχοφθόρο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο όμως έχω την ανάγκη, ειδικά όταν το σενάριο είναι θλιβερό και στενάχωρο, να χωνέψω τα γεγονότα, να πενθήσω... Είναι τόσο κακό αυτό;


Εν πας περιπτώσει, δεν περιμένω από τον άντρα μου να με καταλάβει, ούτε και να το κάνει κάποιος άλλος που δεν μοιραζόμαστε αυτή την αγάπη, που δεν έχουμε κοινά πάθη και αδυναμίες. Μπορώ όμως να έχω άποψη και να θεωρώ πως όσοι νομίζουν πως το διάβασμα είναι βαρετό και ανούσιο, ή ότι δεν το έχουν δοκιμάσει ή ότι δεν το κάνουν σωστά. Το διάβασμα είναι πηγή ενέργειας και δημιουργίας, δίνει τροφή για σκέψη, πλάθει χαρακτήρες και καθορίζει συναισθήματα. Μπορεί να σε αλλάξει ηθικά και συναισθηματικά και αυτό, δεν είναι υπερβολή. Μπορεί μέχρι και να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Οπότε πριν το απορρίψεις, ή πριν κατακρίνεις, λογοκρίνεις, επικρίνεις εκείνους που αφιερώνουν μεγάλο μέρος της ζωής τους σε αυτό, αναλογίσου... μήπως εκείνοι ξέρουν κάτι που δεν ξέρεις; Μήπως έχουν βρει την "μαγεία" σε ένα μέρος και με έναν τρόπο, που δεν έχεις καν ονειρευτεί;

10 σχόλια on "Διαβάζουμε γιατί είμαστε "φαντασιόπληκτοι" ή γιατί "ζούμε" όπως άλλοι δεν τολμούν;"

Unknown on 24 Μαΐου 2013 στις 6:12 μ.μ. είπε...

Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο μαζί σου. Το διάβασμα είναι ψυχοθεραπεία, είναι εθισμός και το καλύτερο βάλσαμο. Δυστυχώς -ειδικά στην Ελλάδα πιστεύω- λίγοι είναι οι άνθρωποι που το νιώθουν αυτό και είμαι απόλυτα περήφανη που λέω ότι και εγώ είμαι μια από αυτούς. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς βιβλία, χωρίς τις ιστορίες αυτές που με συνεπαίρνουν και με οδηγούν σε μέρη, κόσμους και περιπέτειες που η πραγματική ζωή δεν μπορεί να μου προσφέρει. Στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου τα βιβλία ήταν αυτά που με βοήθησαν να αντέξω, να μη χαθώ στη δίνη της απογοήτευσης και απελπισίας και αντιθέτως να αντιμετωπίζω την κάθε νέα δυσκολία με αισιοδοξία και ελπίδα.
Χαίρομαι πάρα πολύ που, όπως απέδειξε το άρθρο σου, δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνούμε σε πάρα πολλά Γιώτα και τα έχουμε πει πολλές φορές μεσα απο τις διάφορες σελίδες στο ίντερνετ,Λοιπόν είμαι εθισμένη,φαντασιόπληκτη,ονειροπαρμένη,ρομαντική..............κτλ.Δεν με ενδιαφέρει πως θα με χαρακτηρίσουν προσωπικά το διάβασμα γεμίζει την ψυχή και το μυαλό μου και νομίζω πως δεν είναι υπερβολή να πω πως μέσα απο τα βιβλία γνώρισα ξανά τον εαυτό μου, με αγάπησα ,ξεπέρασα προβλήματα και προχώρησα μπροστά......Ίσως το παρακάνω κάποιες φορές άλλα έτσι είμαι σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε :p Η συνονόματη φίλη σου ;)

Panos Konstantinidis on 25 Μαΐου 2013 στις 7:19 μ.μ. είπε...

Γιώτα είναι περιττό να σου πω ότι συμφωνώ απολύτως με όσα λες περί διαβάσματος. Εγώ το πάω ένα βήμα παραπάνω και λέω ότι οι ίδιοι λόγοι που αναφέρεις για τα βιβλία με κάνουν και παίζω παιγνίδια η/υ, αυτός είναι άλλωςτε και ο λόγος που δε διαβάζω τόσα πολλά βιβλία όσο θα ήθελα.

Χρύσα είπε...

Συμφωνώ απόλυτα και επαυξάνω!Τα λες πάρα πολύ ωραία και σωστά και χαίρομαι που ανήκω στον δικό σου κόσμο και καταλαβαίνω το πάθος σου.Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει και τον ευχαριστεί γιατί έχει τους δικούς του λόγους.....ας είμαστε πορωμένοι,ονειροπαρμένοι,φαντασιόπληκτοι και δεν ξέρω κι εγώ τι...δεν με νοιάζει!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 26 Μαΐου 2013 στις 12:07 μ.μ. είπε...

@ Sotiria Pl όχι, δεν είσαι η μόνη και χαίρομαι που μέσα από τέτοια κείμενα, στα οποία απλά θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις, συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν και άλλοι που νιώθουν σαν εμένα... και χαίρομαι, γιατί υπάρχουν κάποιοι που με καταλαβαίνουν. Δεν βλέπουν το διάβασμα σαν χάσιμο χρόνου αλλά όπως λες κι εσύ, σαν ψυχοθεραπεία. Σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι εμένα, σε δύσκολες και όχι μόνο περιόδους, τα βιβλία ήταν αυτά που μου έδωσαν στήριγμα και με έκαναν να νιώσω καλύτερα! ;)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 26 Μαΐου 2013 στις 12:08 μ.μ. είπε...

@ Αγαπήμενη και λατρεμένη συνονόματη, πρέπει να συμφωνήσω. Μέσα από το διάβασμα, ανακάλυψα περισσότερα πράγματα για μένα, για τον εαυτό μου, τα θέλω μου, ονειρεύτηκα κι διεκδίκησα και δεν θα αφήσω κανέναν να μου το πάρει αυτό. Ναι, μπορεί όντως κάποιες φορές να... "παρασυρόμαστε" αλλά ο καθένας μας δεν έχει τις αδυναμίες του; ;)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 26 Μαΐου 2013 στις 12:12 μ.μ. είπε...

@ Πάνο εγώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι σου δίνουν την αίσθηση ότι ενοχλούνται από κάτι που κάνεις εσύ, από μια δραστηριότητα που όποια κι αν είναι αυτή, σου προσφέρει ικανοποίηση και ευχαρίστηση.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 26 Μαΐου 2013 στις 12:13 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα μου κι εμένα δεν με νοιάζει, πίστεψέ με! Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα και την ελευθερία να αξιοποιεί τον χρόνο του κατά πως νομίζει. Αυτό κάνω εγώ, αυτό κάνεις εσύ, αυτό κάνει ο καθένας μας... ;)

vicky on 26 Μαΐου 2013 στις 6:11 μ.μ. είπε...

Λατρεύω το διάβασμα,γιατί μπορεί να με ταξιδέψει σε άλλες εποχές κ σε άλλα μέρη,να με κάνει να γελάσω και να κλάψω,να ξεχάσω την πεζή πραγματικότητα και να μπω σε έναν άλλο κόσμο.Τα βιβλία είναι οι μυστικές πόρτες που σε οδηγούν σε μια άλλη διάσταση,ένα παράλληλο σύμπαν με σάρκα και οστά.Σου προσφέρουν εμπειρίες που ποτέ δε θα μπορούσες να ζήσεις σε μια ζωή και σε κάνουν να βλέπεις τις ίδιες καταστάσεις από πολλές οπτικές γωνίες.Σε διδάσκουν με τον πιο απλό κ έμμεσο τρόπο και σε βοηθούν να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.
Πως να αντισταθείς λοιπόν σε όλα αυτά?

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 26 Μαΐου 2013 στις 7:38 μ.μ. είπε...

@ Βίκυ μου εγώ προσωπικά, δεν μπορώ να αντισταθώ και το ξέρεις πολύ καλά. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω να αντισταθώ!!! ;)

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal