Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Ένα κόκκινο κασκόλ

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 10:00 π.μ.

Τις προάλλες, καθώς ετοιμαζόμουν για να βγω βόλτα με τον άντρα μου και τον γιο μου, άνοιξα τα συρτάρια του κομοδίνου μου ψάχνοντας να βρω ένα κασκόλ που να ταιριάζει με τα ρούχα μου. Κι εκεί, ανάμεσα σε τόσα άλλα, ξεχώρισα ένα κόκκινο. Το πήρα στα χέρια μου και το κοίταξα. Κι αναρωτήθηκα... πόσα χρόνια είχα άραγε να το φορέσω; Πολλά, αν κρίνω από το γεγονός πως δεν θυμόμουν να το έχω τοποθετήσει σ' εκείνο το συρτάρι. Το κοίταξα λίγο καλύτερα και χαμογέλασα... και βούρκωσα. Γιατί αυτό το μικρό κομμάτι ύφασμα άνηκε κάποτε σ' έναν άνθρωπο που αγαπούσα πάρα, πάρα πολύ. Σ' έναν άνθρωπο που ακόμα αγαπώ πάρα πολύ, κι ας "φύγει" εδώ και δέκα χρόνια. Στον παππού μου, που μπορεί να μην είναι εδώ, αλλά ελπίζω πως ίσως να μας βλέπει από κάπου ψηλά και να συνεχίζει να είναι περήφανος για μας, όπως δήλωνε πάντα πως ήταν.

Όταν πέθανε ο παππούς μου, ο καθένας ζήτησε και από κάτι. Ένα χρυσαφικό, μια αλυσίδα, μια εικόνα... πράγματα αξίας που για μένα δεν σήμαιναν τίποτα. Εγώ, πάλι, ζήτησα μόνο τρία πράγματα. Τον μπερέ του, τα γάντια του και αυτό το κόκκινο κασκόλ. Ήταν τ' αγαπημένα του, τα φορούσε πάντα, έδειχναν τόσο όμορφα πάνω του όταν τα φορούσε, κι εγώ τα λάτρευα. Αυτά τα τρία πράγματα μου ήταν αρκετά. Μπορεί να μην είχαν αξία, όχι χρηματική, αλλά για μένα ήταν πιο σημαντικά απ' όλα τα χρήματα του κόσμου. Ήταν κομμάτι δικό του, της καθημερινότητάς του, κάτι που θα μου θύμιζε τις ημέρες που ήταν ζωντανός, τις μεταξύ μας κουβέντες, τα μυστικά μας, τα γέλια που μονάχα εμείς ακούσαμε. Θα μου θύμιζαν πως κάποτε ήταν εκεί, πως δεν ήταν της φαντασίας μου, πως μου έδωσε και πως του έδωσα αγάπη, συναίσθημα, αλήθεια και μάλιστα με τρόπο εσωτερικό, όχι φανφαρατζίδικο και δήθεν.

Μου λείπει ο παππούς μου... Όχι πάντα, αλλά κάποιες φορές μου λείπει πολύ. Μου έλειψε την ημέρα που παντρευόμουν, που δεν ήταν εκεί να με καμαρώσει ντυμένη νυφούλα και να χορεύει χωρίς σταματημό για τρεις ημέρες, όπως είχε υποσχεθεί. Μου έλειψε όταν γέννησα τον γιο μου, γιατί ο θάνατός του ήταν τόσο ξαφνικός και άδικος και του στέρησε το να δει ένα δισέγγονο, κάτι που ήταν τόσο, μα τόσο εύκολο. Μου λείπει τις στιγμές εκείνες που θα ήθελα να συζητήσω μαζί του, να του πω τα παράπονά μου, τις έννοιες μου, να βγάλω τον θυμό μου κι εκείνος να κάθεται υπομονετικά να με ακούει και στο τέλος να μου δίνει τις καλύτερες συμβουλές. Όχι, δεν έχω ξεχάσει τη μορφή του, παρά τα χρόνια. Ούτε το χαμόγελό του, που πάντα ήταν τόσο φωτεινό. Δεν έχω ξεχάσει τη φωνή του, που ήταν τόσο χαρακτηριστική και ιδιαίτερη. Δεν έχω ξεχάσει την ντομπροσύνη και την ειλικρίνειά του γιατί τα έχω κι εγώ, και μ' αρέσει να σκέφτομαι πως ίσως μου τα κληροδότησε. Δεν έχω ξεχάσει την αίσθησή του, την αγκαλιά του, την υφή που είχαν τα γένια του ή την μυρωδιά του τσιγάρου του ανακατεμένη με κονιάκ. Έχω ξεχάσει όμως τη δική του μυρωδιά, κι αυτό με στεναχωρεί τόσο πολύ. Ούτε το κόκκινο κασκόλ του δεν την έχει πια. Έσβησε και χάθηκε και ποτέ δεν θα την έχω πίσω. Έχω όμως αυτό το κόκκινο κασκόλ και όταν το φοράω μοιάζει σαν να είναι εδώ.

6 σχόλια on "Ένα κόκκινο κασκόλ"

BUTTERFLY on 5 Ιανουαρίου 2015 στις 2:06 μ.μ. είπε...

Πολυ συγκινητικες στιγμες, απο αυτες που αξιζει να τις ζουμε! Κι εγω θυμαμαι ακομα το προσωπο του παππου που εχασα στα 8 μου και της γιαγιας που εχασα στα 12...
Καλη χρονια και γεματη υγεια, αγαπη, επιτυχια!

Katerina Ververi είπε...

εμενα ο δικος μου παππους πέθανε και ήμουν μακρυά!Ούτε στην κηδεια του δε μπόρεσα να παω!Το κουβαλαω μέσα μ ου από τοτε γιατι τον υπεραγαπούσα!Ολα του τα εγγονια,παιδια .γαμπροί τον ειχαμε θεο!Το μόνο που ζητησα και γω ήταν ένα ρολόι τοιχου με εκρεμμες ,στο οποιο εκεινος μου έμαθε την ώρα!Κάθε μερα το βλέπω και αναπολω τις στιγμες που ζουσαμε μαζι!Ένα παιδικό διήγημα βεβαια του Λέοντος Τολστοι που μου ειχε φερει απο ενα ταξιδι του το φιλαω ιερο κειμήλιο και το χω δώσει και στα παιδια μου να το διαβάσουν!Κάποιοι ανθρωποι μενουν αθάνατοι στην καρδιά μας ,γιατί αυτοι μας την ειχαν γεμίσει μόνο με αγάπη !!!Πως ειναι δυνατον να ξεχαστούν!Μου φερες πολλες και έντονες αναμνήσεις Γιώτα μου!Να σαι καλά να τον θυμάσαι παντα !!!!!!

Δέσποινα Μιχαλοπούλου είπε...

Ποσο με στεναχωρει που τα παιδια μου δε γνωρισαν τους παππουδες τους!!!Εχουν ομως τον δικο μου παππου,ενα λεβεντη 90 χρονων,που τα υπεραγαπα!!!!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 10 Ιανουαρίου 2015 στις 9:05 π.μ. είπε...

@ Καλή χρονιά Χριστίνα μου, με υγεία και αγάπη για σένα και την όμορφη οικογένειά σου. Καλά να είμαστε να τους θυμόμαστε! Κάποιοι άνθρωποι, απλά δεν φεύγουν ποτέ! <3

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 10 Ιανουαρίου 2015 στις 9:05 π.μ. είπε...

@ Κατερίνα μου, τους ανθρώπους που αγαπάμε δεν τους ξεχνάμε ποτέ, ακόμα κι αν "φύγουν". Πάντα τους έχουμε στην καρδιά μας, πάντα τους κουβαλάμε μαζί και μας συντροφεύουν. Μπορεί να μην είναι στο μυαλό μας κάθε λεπτό, δεν σημαίνει όμως πως τους έχουμε ξεχάσει.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 10 Ιανουαρίου 2015 στις 9:06 π.μ. είπε...

@ Δεσποινάκι, αυτό είναι σίγουρα τραγικό και δεν θα ήθελα ούτε να το σκέφτομαι. Σίγουρα σε στεναχωρεί, αλλά να σκέφτεσαι πως έχεις έναν άνθρωπο που σας αγαπά και τον αγαπάτε και πως αυτό είναι εξίσου σημαντικό! :)

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal