Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Η 2η έκδοση του "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" ξεκινάει το "ταξίδι" της...

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 10:00 μ.μ. 4 σχόλια

Τα τελευταία 3 χρόνια, από τότε που μπήκα στον "συγγραφικό" κόσμο, έχω ζήσει πολλές, υπέροχες, μοναδικές στιγμές, που η αξία τους δεν περιγράφεται με λόγια, ούτε ξεπληρώνεται... με κανέναν τρόπο... Κάθε μία από αυτές, ξεχωριστή, ιδιαίτερη, να αποτελεί μία συγκινητική ανάμνηση για μένα...
3 χρόνια μετά... 3 βιβλία μου που ήδη κυκλοφορούν και άλλο ένα που ετοιμάζεται να πάρει κι αυτό το δρόμο του... Τόση αγάπη που δεν χωράει σε καλούπια... Και ο καθένας από εσάς, να έχει την "αδυναμία" του, κι εγώ μαζί με σας, τη δική μου...
Όλα μου τα πνευματικά παιδιά τα αγαπάω, αλλά το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς", εκτός από ένα μεγάλο στοίχημα για μένα, είναι και μια μεγάλη αγάπη που όμοιά της δεν υπάρχει άλλη. Είναι η αγάπη εκείνη που τολμάει να μιλήσει για όλα αυτά που πολλές φορές -λανθασμένα- σιωπούμε.
Κι εσείς αγκαλιάσατε την προσπάθεια αυτή με έναν τρόπο που δεν περίμενα ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου, που ξεπέρασε ακόμα και τις πιο ακραίες προσδοκίες μου... και είμαι ευγνώμων γι' αυτό...
Το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς", λοιπόν, συνεχίζει το ταξίδι του χάρη σε σας, με τη 2η έκδοσή του να ξεκινάει τη δική της πορεία... επειδή εσείς το αγαπήσατε, το στηρίξατε και το "φωνάξατε" ώστε να το μάθουν και άλλοι...
Σας ευχαριστώ, όλους μαζί και τον καθένα χωριστά... και σας αγαπώ, επειδή αποδείξατε πως ξέρετε ν' αγαπάτε, όπως ο Στέφανος και η Ιόλη μου...

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Συνάντηση στο βιβλιοπωλείο "Ζαφειρίου" με αφορμή το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 9:39 μ.μ. 2 σχόλια

Αυτό το Σάββατο, 31 Οκτωβρίου 2015 και μεταξύ 12.00μ.μ. και 14.00μ.μ., θα βρίσκομαι στο βιβλιοπωλείο Ζαφειρίου στο Ίλιον, προκειμένου να γνωριστούμε και να κουβεντιάσουμε. Όσοι δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε, θα ήταν χαρά και τιμή μου να περάσετε μια βόλτα. Σας περιμένουμε...

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Η Μαρία Ανδρικοπούλου για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 9:30 μ.μ. 2 σχόλια
Η Μαρία Ανδρικοπούλου διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" και μου έγραψε γι' αυτό:


"Ο λόγος που σου γράφω είναι γιατί διάβασα πριν μερικές μέρες το ''Μη με ξεχάσεις'' και δε μπορούσα να μη σου πω δυο λόγια για το τι αισθάνθηκα διαβάζοντας το. Η αλήθεια είναι ότι από καιρό τώρα μου κινούσε τη περιέργεια καθώς κάτι στην ιστορία μου έκανε ''κλικ'' ο άντρας πρωταγωνιστής, η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, το ότι διαδραματίζονται τα γεγονότα σε μια βδομάδα-όλα αυτά με έκαναν να πιστεύω ότι δε θα ήταν ένα απλό βιβλίο που θα το διάβαζα και θα το ξέχναγα αμέσως μετά. Τελικά δεν έκανα λάθος και χαίρομαι γι' αυτό. Η ιστορία του Αντρέα με άγγιξε και  με συγκίνησε πολύ. Ήταν τρομερά αληθινή, μου άρεσε που οι ήρωες σου ήταν οι γείτονες,οι φίλοι μας, οι γνωστοί μας,αυτοί που θα τρέξουμε να ακούσουμε τη συμβουλή τους όταν τη χρειαστούμε. Όλα αυτά είναι που ήθελα να βρω στο βιβλίο σου και δεν έπεσα έξω. Με κράτησε η ιστορία σου από τη πρώτη ως τη τελευταία σελίδα και δεν ένιωσα ποτέ ότι κάπου κολλάει ή ότι θα έπρεπε κάτι να αλλάξεις. Ήταν ακριβώς ό,τι ήθελα να διαβάσω και σε ευχαριστώ για την όμορφη παρέα που έμμεσα μου κράτησες. Σου εύχομαι κάθε επιτυχία,να είσαι ευτυχισμένη εσύ κι η οικογένεια σου και ελπίζω κάποια στιγμή να τα ξαναπούμε. Πολλά φιλιά, Μαρία."

Μαράκι μου, σ' ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο αυτό, μήνυμά σου. Χαίρομαι που ο Ανδρέας μου και η ιστορία του κατάφεραν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες σου, και που κέρδισαν μια θέση στην καρδιά σου. Εύχομαι, στο κοντινό μέλλον, να μπορέσω να σε ταξιδέψω και με άλλες ιστορίες το ίδιο -ή και περισσότερο- δυνατά και έντονα.

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" στα best sellers Οκτωβρίου στο Public Ρόδου

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:07 μ.μ. 6 σχόλια

Μία φωτογραφία... Μία ανέλπιστη έκπληξη... Το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" βρίσκεται στα best sellers Οκτωβρίου στο Public Ρόδου και η Βασιλική Δημούδη -την οποία ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου- θεώρησε πως έπρεπε να μοιραστεί το γεγονός μαζί μας. Εγώ, πάλι, θέλω να μοιραστώ μαζί με εσάς την χαρά μου, αλλά και να σας πω για μία ακόμη φορά πόσο μεγάλη τιμή είναι για μένα το ότι έχετε αγκαλιάσει το συγκεκριμένο βιβλίο με τόση αγάπη και τρυφερότητα. Όσα ευχαριστώ και να σας πω, ποτέ δεν θα είναι αρκετά...

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Βιβλιοπαρουσίαση του "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Arts and the City"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 6:31 μ.μ. 2 σχόλια

Βιβλιοπαρουσίαση του "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Arts and the City", το οποίο και ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία:

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Ανακαλύπτωντας τη μαγεία σε μέρη που δεν ξεχνάς ποτέ...

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 9:34 μ.μ. 2 σχόλια

Σήμερα ήταν ένα υπέροχο πρωινό... Όχι, δεν ήταν από εκείνα τα ηλιόλουστα που θυμίζουν άνοιξη, αλλά από εκείνα τα μουντά, τα φθινοπωρινά, που γεμίζουν τον ουρανό με γκρίζα σύννεφα και οι ακτίνες του ήλιου αχνοφαίνονται ανάμεσά τους καθώς παλεύουν μάταια να τα διαπεράσουν, και που μπορείς να μυρίσεις στον αέρα τη βροχή που αγωνίζεται να πέσει από εκεί ψηλά και να ποτίσει τη γη... ή τα τσιμέντα της μεγαλούπολής μας, σαν μια ευλογία που την βοηθάει να ξεπλυθεί -έστω και προσωρινά- από τις αμαρτίες της.
Αυτά τα πρωινά, λοιπόν, τα λατρεύω! Απολαμβάνω μέρες σαν και τη σημερινή, να βρίσκομαι στο Κέντρο της Αθήνας, στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, κάτω από την Ακρόπολη και στο Θησείο, να περπατάω και να χαζεύω τριγύρω μου. Να παρατηρώ τους καταστηματάρχες να ανοίγουν τα μαγαζιά τους απλώνοντας την πραμάτια τους, και η μυρωδιά των παραδοσιακών σαπουνιών που πωλούνται στα τουριστικά μαγαζιά να ανακατεύεται με εκείνη του καθαριστικού για μάρμαρα με τα οποία ξεπλένουν τις αμαρτιές που άφησαν τα νυχτοπερπατήματα της περασμένης μέρας, αλλά και με εκείνη του φρεσκοκομμένου καφέ.
Αυτά τα πρωινά, γύρω στις 10.00π.μ., είναι η ιδανική ώρα για να τα απολαύσεις όλα αυτά, να παρατηρήσεις τις μικρές εκείνες λεπτομέρειες που οι ώρες αιχμής δεν σου επιτρέπουν. Είναι τα πρωινά -και οι ώρες εκείνες-, που λίγοι αφιερώνουν χρόνο να απολαύσουν, να ζήσουν την ομορφότερη γωνιά της πόλης τους με έναν τρόπο ξεχωριστό, μοναδικό, ιδιαίτερο. Κι είναι τα πρωινά εκείνα που με ταξιδεύουν πίσω, τότε που ήμουν 15-16 χρονών, και που οι περιοχές αυτές δεν ήταν απλά ένα μέρος που σύχναζα. Ήταν το σπίτι μου! Και στην πραγματικότητα, ακόμα έτσι τις αισθάνομαι, με την καρδιά μου να χτυπά σε έναν διαφορετικό ρυθμό, όπως η καρδιά μιας ερωτευμένης που αντικρίζει τον εραστής της έπειτα από καιρό και που λαχταράει να αγγίξει κάθε του κομμάτι.
Τα πάντα μοιάζουν ίδια και όμως, τόσα έχουν αλλάξει. Εκείνο το κοσμηματοπωλείο από το οποίο, κάποτε, μου είχαν αγοράσει ένα δαχτυλίδι, έχει γίνει μαγαζί που πουλάει μονάχα χυμούς. Ένα δημοφιλές, άλλοτε, τουριστικό μαγαζί, δεν κατόρθωσε να επιβιώσει και έχει γίνει μια σύγχρονη εκδοχή της παλιά “Ρεζέρβας” -που οι παλιοί σίγουρα θυμάστε και οι νεότεροι αγνοείτε. Εκείνο το μαγαζί με τα παρδαλά ρεϊβάδικα ρούχα και πανό που βρισκόνταν στον πρώτο όροφο του νεοκλασικού στην Πανδρόσου 19, και που με τις ώρες χαζεύαμε εκεί μέσα εξαιτίας των φωτορυθμικών του, όχι απλά δεν υπάρχει, αλλά έχει σφραγιστεί το κτίριο που φαίνεται, όχι εγκαταλειμμένο, αλλά παραπονεμένο που μέσα του δεν υπάρχει πλέον ζωή. Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που ο νους σου ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, σε άλλες εποχές.
Επιστρέφω, νοερά, λοιπόν, στην εποχή εκείνη που φορούσα κάτι καρό και μονόχρωμες παντελόνες που θύμιζαν τσουβάλια από πατάτες, και κάτι τοπ που περισσότερο παρέπεμπαν σε σουτιέν παρά σε μπλούζες, με το όλο λουκ να θυμίζει χίπισσα που το είχε σκάσει από τα Μάταλα. Να αναφέρω πως το όλο σύνολο συνοδευόταν από αθλητικά παπούτσια FILA, εκείνα με τις φούσκες στα πλαϊνά -που σιχάθηκα από την πρώτη στιγμή που τα κουβάλησε ο πατέρας μου στο σπίτι και που μετά κόντεψα να πάθω ποδάγρα επειδή δεν τα έβγαζα ποτέ- στα οποία, φυσικά, είχα περάσει φωσφοριζέ πράσινα κορδόνια, ώστε να με αναγνωρίσουν ως δικιά τους οι εξωγήινοι αν ερχόντουσαν ποτέ στη Γη. Όχι, δεν υπηρετούσα τη μόδα της εποχής, αλλά είχα φάει μια περίεργη πετριά που κράτησε καμιά διετία περίπου. Και όχι, δεν θα τα φορούσα σήμερα, αλλά τα θυμάμαι και χαμογελάω.
Θυμάμαι εκείνα τα πρώτα ραντεβού που κατέληγαν σε βόλτες στα μισοφωταγωγημένα σοκάκια του Μοναστηρακίου ή στο βράχο κάτω από την Ακρόπολη, στις κραιπάλες των 5 μπαλών παγωτού ακόμα κι αν ήταν Δεκέμβρης μήνας και είχε 23 βαθμούς υπό το μηδέν, τις μαζώξεις με κιθάρες και μπύρες έξω από το Τζαμί -μην σοκαριστείτε οι μικρότεροι... τότε έφτιαχναν το ΜΕΤΡΟ... δεν υπήρχε η πλατεία που βλέπετε σήμερα-, οι απίστευτες γουρουνιές κατανάλωσης κεμπάπ -προερχόμενα ίσως από μεταλλαγμένα βατράχια- στον Θανάση, επειδή ο Μπαϊρακτάρης παραήταν υπερτιμημένος από τότε, οι ατελείωτες ώρες που περνούσαμε στα χαντράδικα, άλλοτε κοιτάζοντας και άλλοτε αγοράζοντας υλικά που στην πραγματικότητα δεν είχαμε σκοπό να χρησιμοποιήσουμε ποτέ, ή τα απίστευτα υπέρογκα ποσά που είχαμε σκάσει σε παπουτσάδικα και ρουχάδικα επειδή εκείνα τα μποτάκια Down Town που μπορούσαν να αφήσουν άνθρωπο στον τόπο αν τους το πετούσες στο κεφάλι, ενώ παράλληλα με τους 10 τόνους που ζύγιζαν, γύμναζαν τη γάμπα σου, μόνο εκεί τα έβρισκες στο νούμερό σου -γιατί όταν είσαι ένα 1.60 -τότε- και φοράς 39 νούμερο, μάλλον πλησιάζεις στο να έχεις συγγένεια με τον Γκοτζίλα.
Ένα τέτοιo πρωινό απόλαυσα σήμερα, με το μυαλό μου να χάνεται σε σκέψεις περίεργες και διάφορες, καθώς περιπλανιόμουν στα πανέμορφα αυτά σοκάκια που δεν θα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Μόνη σου θα μου πείτε... Ναι, μόνη μου! Γιατί καλή η παρέα, υπέροχες οι αναμνήσεις που δημιουργείς μαζί της, αλλά μερικές φορές χρειάζεσαι την ηρεμία της στιγμής που μόνο η μοναξιά μπορεί να σου προσφέρει. Και ναι, μερικές φορές, εκτιμάς πραγματικά την ομορφιά όταν την απολαμβάνεις μόνος σου, όταν κανείς και τίποτα δεν σε αποσπά. Γιατί, τις στιγμές εκείνες, καταλαβαίνεις πως η μαγεία δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μας, αλλά πως υπάρχει στ' αλήθεια, αρκεί να πιστεύεις σε αυτήν και να την αναζητάς στα σωστά μέρη, τη σωστή ώρα...

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Η Ινώ Λιβανίου για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 10:21 μ.μ. 3 σχόλια
Η Ινώ Λιβανίου διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" και έγραψε στο Facebook:


"Ένα βιβλίο που μου κράτησε συντροφιά δυο μόνο μέρες!!! Ένα βιβλίο που με κανε να γελάσω, να συγκινηθώ, να αισθανθώ... η γλυκιά ιστορία που αφηγείται μέσα από ένα αγοράκι και μετέπειτα από έναν άντρα η Γιώτα Παπαδημακοπούλου με ένα τρόπο άμεσο, ευφάνταστο και πάνω από όλα αληθινό...!!! Τελικά το συγκεκριμένο βιβλίο με δικαίωσε για το ψάξιμο που έκανα να το βρω... το απόλαυσα και πιστεύω πως ήταν μια πολύ χαρούμενη όαση στην εποχή που ζούμε... Εύχομαι και σε άλλα ταξίδια της Γιώτας Παπαδημακοπούλου..."

Κοριτσάκι μου, χαίρομαι που τελικά δεν μετάνιωσες για την ταλαιπωρία που τράβηξες για να το βρεις. Χαίρομαι που σου άρεσε και που σε έκανε να νιώσεις τόσο όμορφα πράγματα. Να 'σαι πάντα καλά και να κάνουμε όμορφα αναγνωστικά ταξίδια...

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Η Πόπη Ξοφάκη διάβασε το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και έγραψε γι' αυτό στο Bookia

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 10:55 μ.μ. 2 σχόλια
Η Πόπη Ξοφάκη διάβασε το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και έγραψε γι' αυτό στο Bookia:


"Από το πρώτο της βιβλίο ξεχώρισα το ταλέντο της Γιώτας Παπαδημακοπούλου. Φάνηκε η αποφασιστικότητα και δυναμικότητά της αλλά και η ευαισθησία της. Τη "γουστάρει" τη συγγραφή όπως θά' λεγε και η ίδια. Ήμουν σίγουρη ότι ο τρόπος γραφής της ταιριάζει με το χαρακτήρα της. Ντόμπρος, μεστός, λίγα λόγια και καλά χωρίς φλυαρίες. Δεν έπεσα έξω.
Έντονες εικόνες, οι ήρωες καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ωραία πλοκή, αγωνία, έρωτας, πάθη, πόνος, θυμός.
Η ηρωίδα, η Αγγελική, κρυμμένη πίσω από την ασφάλεια της μεσοαστικής οικογένειάς της αδυνατεί να πάρει μια καθοριστική για τη ζωή της απόφαση. Παρορμητική, επιπόλαιη, ανασφαλής, χαρακτηριστικά που θα την οδηγήσουν σε λανθασμένες κινήσεις. Εθελοτυφλεί για τα αρνητικά στην υπάρχουσα σχέση της, και υποκύπτει σε νέο, παράλληλο έρωτα. Φοβάται ν' ακούσει την καρδιά της και "αναγκάζεται", επηρρεασμένη και από τον περίγυρό της, να αποφασίσει με τη λογική. Παρασυρμένη από το φόβο μη τυχόν πληγωθεί, δειλιάζει και επιλλέγει τη σιγουριά και την ασφάλεια. Όμως πως μπορεί να υπάρχει ευτυχία αποφασίζοντας μόνο με τη λογική, χωρίς να υπάρχει έρωτας, πάθος, αληθινή αγάπη;
Αποφασίζοντας με τα θέλω των άλλων ζούμε τη δική μας ζωή ή τις επιθυμίες κάποιων άλλων;
Αναγκαστικός γάμος θυσία, καταλήγει σε αδιαφορία, μίσος. Οι ανατροπές έρχονται η μία πάνω στην άλλη.
Όμως τα σμαραγδένια ματάκια ενός Άγγελου και η ζεστή αγκαλιά του Νικόλα έρχονται να γαληνέψουν την πονεμένη της καρδιά και να ξαναέρθει το χαμόγελο στο πρόσωπό της.
Διαβάστε το, θα σας συνεπάρει!"

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά την Πόπη Ξοφάκη, όχι μόνο για τον χρόνο που αφιέρωσε για να διαβάσει το βιβλίο μου, αλλά και για τον υπέροχο τρόπο με τον οποίο προσέγγισε την ιστορία μου και μίλησε γι' αυτήν. Ειδικά από ανθρώπους όπως είναι εκείνη, είναι σπουδαίο ν' ακούς τόσο όμορφα λόγια. Λόγια καρδιάς που θα θυμάμαι πάντα...


Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και το "Μη με ξεχάσεις" στην βιτρίνα του βιβλιοπωλείου "Μακρής" στην Καλαμάτα

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:06 μ.μ. 2 σχόλια
Το βιβλιοπωλείο Μακρής στην Καλαμάτα στηρίζει τις εκδόσεις Μάτι, με τα βιβλία μας να στολίζουν την βιτρίνα του καταστήματος. Και μπορεί να βλέπετε τώρα μόνο το "Μη με ξεχάσεις" και το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" ανάμεσά τους, αλλά σύντομα θα προστεθεί και το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς στην παρέα τους". Ευχαριστούμε θερμά τον Λεωνίδα Μακρή. 


Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015

Η συγγραφέας Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου για το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:45 μ.μ. 2 σχόλια
Κάθε κριτική για τα βιβλία μου -ειδικά αν είναι θετική- με χαροποιεί και με συγκινεί. Υπάρχουν, όμως, ορισμένες που με αγγίζουν λίγο περισσότερο, ιδιαίτερα όταν αφορούν το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς", που τόσο διαφορετικό θεωρώ πως είναι σε σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία μου. Μια τέτοια κριτική είναι αυτή της κυρίας Γιόλας Δαμιανού-Παπαδοπούλου, όχι μόνο γιατί είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθύτατα, αλλά επειδή είναι και μια συγγραφέας που θαυμάζω απεριόριστα.


"Είναι μερικά βιβλία που καταφέρνουν μέσα από τη λογοτεχνία  να ανεβάζουν το επίπεδο της «κοινωνικής αποστολής».  Είναι κάποιοι συγγραφείς που τολμούν  να γράψουν   για αλήθειες  που η κοινωνία  θεωρεί ταμπού και κλείνει τα μάτια.  Τολμούν να αναδείξουν άφοβα την τραγικότητα  της καθημερινής  ζωής αναδεικνύοντας  το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης χωρίς να φοβηθούν όποια απόρριψη από το αναγνωστικό τους κοινό. Γιατί κατά την άποψή μου δεν διαβάζουμε   απλά και μόνο για να περάσουμε καλά. Το βιβλίο  είναι γνώση, είναι πληροφόρηση και πολλές φορές μας αφυπνίζει για μια πραγματικότητα που ηθελημένα ή αθέλητα παραβλέπουμε.
Ένα τέτοιο βιβλίο έγραψε η Γιώτα Παπαδημακοπούλου με τίτλο «Όταν ξέρεις ν’ αγαπάς»  ταρακουνώντας μας από την προκατάληψη και τη ρηχότητά  μας.   
Μια αναπάντεχη συνάντηση ξυπνά τον κεραυνοβόλο έρωτα ανάμεσα σε δύο νέους την Ιόλη και τον Στέφανο. Είναι και οι δυο σπουδαστές της Νομικής Αθηνών.  Η Ιόλη κάνει όνειρα να υπηρετήσει τη νομική σαν λειτούργημα και όχι στοχεύοντας το χρήμα.  Ο Στέφανος αν και είχε όλες τις περγαμηνές να ακολουθήσει  μια τρανή σταδιοδρομία στα γραφεία του μεγαλοδικηγόρου πατέρα του, ένα αναπάντεχο πρόβλημα υγείας του κόβει τα φτερά και τον αποπροσανατολίζει από τα όνειρά του.  Το θέμα της υγείας του αποτελεί ταμπού για την κοινωνία και το  κρατά μυστικό. Κι αυτό το μυστικό δεν θα του επέτρεπε να είναι μαζί με την Ιόλη. Ωστόσο αυτή αποφασίζει ν’ ακολουθήσει την καρδιά της και να διεκδικήσει το δικαίωμα να ζήσει πλάι του. Μια πορεία που θα τους οδηγήσει σε αλλεπάλληλους αγώνες, ώστε να αποκτήσουν όλα εκείνα που ο κοινωνικός περίγυρος και οι νόμοι του κράτους τους στερούν. 
Μια μεγαλειώδης ένωση ψυχών  που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου. Το βιβλίο το αγάπησα από τις πρώτες σελίδες. Μου άρεσε η ροή της γραφής, το στήσιμο των χαρακτήρων και η αφοπλιστική αλήθεια που ξεσκεπάζει τη σιωπή και φέρνει αντιμέτωπο τον αναγνώστη με αυτά που φοβάται, κι αυτά που νομίζει «διαφορετικά». Το να δαιμονοποιούμε καταστάσεις από άγνοια και φόβο χωρίς να έχουμε τις σωστές πληροφορίες είναι ένα είδος «πούλιγκ» . Γι αυτό χάρηκα πολύ που η Γιώτα Παπαδημακοπούλου καταπιάστηκε στο βιβλίο της «Όταν ξέρεις ν’ αγαπάς» με το θέμα του HIV. 
Η αποδοχή σε κάτι που φοβόμαστε και που είναι ταμπού είναι σημάδι ωρίμανσης.  Εύχομαι στη Γιώτα Παπαδημακοπούλου να μας δώσει παρόμοια δείγματα γραφής στο μέλλον."

Κυρία Γιόλα, για ακόμα μία φορά θέλω να σας ευχαριστήσω, όχι μόνο για την τιμή που μου κάνατε, με το να επιλέξετε να διαβάσετε το βιβλίο μου, αλλά και για την αγάπη και την δοτικότητα με την οποία αγκαλιάσατε την ιστορία που είχε να πει. Φυσικά, σας ευχαριστώ θερμά και για τα υπέροχα λόγια σας που άγγιξαν την καρδιά μου και με συγκίνησαν, κάνοντας το σημερινό πρωινό ακόμα πιο όμορφο. Να 'στε πάντα καλά, δημιουργική και με κάθε επιτυχία κι ευτυχία. Περιμένουμε με αγωνία το επόμενο βιβλίο σας που είμαι σίγουρη πως και αυτό με τη σειρά του θα μας μαγέψει!

Για να διαβάσετε το κείμενο της κυρίας Δαμιανού-Παπαδοπούλου, μπορείτε να επισκεφτείτε και το προσωπικό της blog:

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Ακούστε τη συνέντευξή μου στον Δημοσθένη Καραγιαννόπουλο και την εκπομπή "Σχολή Κακών Τεχνών" στον Octava Radio

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 9:12 μ.μ. 4 σχόλια

Για τρίτη φορά, συναντήθηκα με τον αγαπημένο φίλο, ραδιοφωνικό παραγωγό, παιδί πασπαρτού, Δημοσθένη Καραγιαννόπουλο, αυτή τη φορά από την συχνότητα του Octava Radio -φυσικά στον αέρα της "Σχολής Κακών Τεχνών"- και πέρασα -όπως ήταν αναμενόμενο- φανταστικά. Μιλήσαμε για το τρίτο μου βιβλίο, το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς", για καταραμένους, αγαπημένους καλλιτέχνες και πολλά άλλα ενδιαφέροντα θεματάκια, ακούγοντας τις καλύτερες μουσικές επιλογές.


Αν, λοιπόν, δεν καταφέρατε να είστε στην παρέα μας το βράδυ της Κυριακής στις 27 Σεπτεμβρίου 2015, μπορείτε να ακούσετε τα όσα είπαμε ακολουθώντας τον σύνδεσμο:

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal