Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Το "Μη με ξεχάσεις" στα ευπώλητα Ιανουαρίου στο βιβλιοπωλείο "Μαγικές σελίδες"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:30 μ.μ. 5 σχόλια
Σήμερα το πρωί είχα τη χαρά να λάβω ένα μήνυμα από την φίλη και ομότεχνη Μαρία Προδρόμου, η οποία και με ενημέρωσε πως το "Μη με ξεχάσεις" βρίσκεται μέσα στα ευπώλητα του Ιανουαρίου, στο βιβλιοπωλείο "Μαγικές σελίδες" στην Κύπρο. Ευχαριστώ το Μαράκι γι' αυτά τα υπέροχα νέα, όπως ευχαριστώ και το αγαπημένο μας βιβλιοπωλείο για την συνεχή του αγάπη και υποστήριξη. Μα πάνω απ' όλα, ευχαριστώ εσάς που με στηρίζετε με κάθε δυνατό τρόπο και κάνετε τις μέρες μου πιο όμορφες.

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

"Σαββατοχτυπημένες..." 19η εκπομπή - 20/01/2015

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 1:08 π.μ. 2 σχόλια
Την Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015, οι "Σαββατοχτυπημένες..." βρέθηκαν και πάλι -έπειτα από μεγάλο διάστημα αποχής- στην συχνότητα του Ράδιο Αερόστατο. Το θέμα της εκπομπής... λίγο απ' όλα. Χρυσές Σφαίρες, Oscars, εκλογές, όλα ένα κουβάρι κι εσείς συνοδοιπόροι.


Αν δεν ακούσατε την εκπομπή ή αν απλά επιθυμείτε να κάνετε μια επανάληψη, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε δεύτερη Τρίτη είμαστε στον αέρα 20.00μ.μ.-22.00μ.μ. και σας περιμένουμε στην παρέα μας...

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Η Αντιγόνη βολτάρει με το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:55 π.μ. 2 σχόλια

Τι κι αν έχουν περάσει πάνω από δύο χρόνια, η Αντιγόνη αγαπάει το "πρωτάκι" μου μ' έναν τρόπο ξεχωριστό και ιδιαίτερο, και την ευχαριστώ πολύ γι' αυτό. Εκείνη το επιλέγει για να την συνοδεύσει στην βόλτα της μια ηλιόλουστη ημέρα, κι εμένα ζεσταίνει την καρδιά μου με φωτογραφίες σαν κι αυτή.

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 39η εκπομπή - 18/01/2015

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:59 π.μ. 2 σχόλια
Την Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015, στην 39η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων...", ακολούθησε το δεύτερο μέρος του αφιερώματος  στα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2014, σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου άποψη και από τα όσα πρόλαβα να διαβάσω. 
 
 
Αν δεν ακούσατε την εκπομπή ή αν θέλετε να κάνετε μια επανάληψη, δεν έχετε παρά ν' ακολουθήσετε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Η Δέσποινα Παπαντώνη για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 5:06 μ.μ. 4 σχόλια
Η Δέσποινα Παπαντώνη διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" και έγραψε στο Facebook:

 
""Με λένε Ανδρέα και αυτή είναι η ιστορία μου"…
Είναι άραγε δυνατόν ένα βιβλίο να σε κερδίσει από την πρώτη του φράση;
Κι όμως είναι……
Η Γιώτα Παπαδημακοπούλου μπαίνει στον ρόλο του ήρωα της, ενός άντρα ερωτευμένου με την καλύτερη του φίλη, και σε πρώτο πρόσωπο αφηγείται – με εξαιρετικά άρτιο τρόπο- την ιστορία του. Εκφράζει τόσο εύστοχα τα αισθήματα του, που πραγματικά σε κάνει να πιστεύεις πως η αφήγηση γίνεται από άντρα και όχι από γυναίκα. Ο πρωταγωνιστής με μεγάλη δόση χιούμορ, είναι ένας άντρας τόσο προσιτός και αληθινός, αυτός  που κάθε γυναίκα θα ήθελε να έχει φίλο, θα ήθελε να την αγαπάει τόσο δυνατά, σε σημείο να ζηλεύει την Αλεξάνδρα, την τόσο δυναμική και τόσο αποφασιστική ηρωίδα. Όμως εκείνος είναι ανασφαλής και δειλιάζει να εκφράσει τα αισθήματα του. Φοβάται να της μιλήσει και μένει να την παρακολουθεί να ετοιμάζει το γάμο της με κάποιον άλλο. Έχει στη διάθεση του εφτά ημέρες για να πει όσα πρέπει.. για να σταματήσει να τα κάνει θάλασσα κάθε φορά που προσπαθεί να εκφράσει τα συναισθήματα του με ειλικρίνεια, τόσο στο αντικείμενο του πόθου του, όσο και στον ίδιο του τον εαυτό από τον οποίο προσπαθεί να κρυφτεί και να ξεφύγει. Θα καταφέρει να κάνει όσα πρέπει; Θα καταφέρει να αλλάξει ο ίδιος; Θα καταφέρει να χρησιμοποιήσει τις σωστές λέξεις; Θα καταφέρει να αρπάξει την Άλεξ, ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ Άλεξ μέσα από τα χέρια του Ισπανού Χόρχε που ετοιμάζεται να σταθεί δίπλα της ως γαμπρός;
Το συγκεκριμένο βιβλίο, ένα βιβλίο που ξεχειλίζει τρυφερότητα και νοσταλγία, ξεχωρίζει όχι μόνο για τους ήρωες του, καθώς όλοι, τόσο οι πρωταγωνιστές όσο και οι δευτερεύοντες ήρωες καταφέρνουν να γίνουν άμεσα συμπαθείς, αλλά και για την κινηματογραφική και άμεση γραφή του. Η αμεσότητα της συγγραφέα κάνει τον αναγνώστη μέρος της ιστορίας. Τον αφήνει δίπλα στους ήρωες της  να τους παρακολουθεί να μεγαλώνουν μαζί, να μοιράζονται με νοσταλγία τις ίδιες στιγμές, να φτιάχνουν κομμάτι-κομμάτι τις δικές τους αναμνήσεις ,να ταξιδεύει μαζί τους στο Ναύπλιο, στη Βαρκελώνη, στο Λονδίνο ή να φτάνει στο αεροδρόμιο έτοιμος να φύγει και να αφήσει πίσω του την ίδια του την ευτυχία. Οι λέξεις μέσω της πένας της, καταφέρνουν να γίνονται εικόνες, αποκτούν κίνηση και ζωντανεύουν κάθε στιγμή με τόσο κινηματογραφικό τρόπο που σε μαγεύει.  Όμως, το σημαντικότερο ίσως απ’ όλα είναι ότι διαβάζοντας το, παρακολουθώντας  τα όσα ζει ο ήρωας, ο αναγνώστης συμπάσχει κι εκείνος και μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί και να αναρωτηθεί πόσο χρόνο έχει ο ίδιος  στη διάθεση του για να αρπάξει τις ευκαιρίες και να τις κάνει… ΖΩΗ….
"Μη με ξεχάσεις" ο τίτλος του βιβλίου..
"Μη με ξεχάσεις" εκλιπαρεί ο Ανδρέας την  Αλεξάνδρα…
"Μη με ξεχάσεις" λέει ο στίχος του τραγουδιού… και σίγουρα κανείς δε θα ξεχάσει αυτό το ξεχωριστό και τρυφερό βιβλίο!!!"

Λοιπόν... αυτό που θέλω να πω, είναι πως έχω βουρκώσει. Έχω βουρκώσει γιατί τα λόγια σου με έχουν συγκινήσει απίστευτα. Έχω βουρκώσει γιατί σε μια δύσκολη μέρα σαν τη σημερινή, η κριτική σου αυτή ήταν αρκετή για να ζεστάνει την καρδιά μου. Δεσποινάκι μου... σ' ευχαριστώ που μου χάρισες αυτό το υπέροχο μούδιασμα διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, σ' ευχαριστώ που με τίμησες με το να επιλέξεις το βιβλίο μου ανάμεσα σε τόσα άλλα. Μα πάνω απ' όλα, σ' ευχαριστώ που αγάπησες τον Ανδρέα μου και την ιστορία του και που κατάλαβες όλα όσα ήθελα να πω... Σ' ευχαριστώ... απλά...

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 38η εκπομπή - 11/01/2015

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 10:00 π.μ. 2 σχόλια
Την Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015, στην 38η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων...", ακολουθώντας την περσινή παράδοση, μιλήσαμε για τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2014, σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου άποψη και από τα όσα πρόλαβα να διαβάσω. 


Αν δεν ακούσατε την εκπομπή ή αν θέλετε να κάνετε μια επανάληψη, δεν έχετε παρά ν' ακολουθήσετε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Η Haidoulina για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 9:45 π.μ. 3 σχόλια
Η Haidoulina διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" και έγραψε στο Goodreads:


"Δεν ξέρω πως να μιλήσω γι' αυτό το βιβλίο και να μην καταλήξω να επαναλαμβάνω τα ίδια λόγια ξανά και ξανά ή στο τέλος να λέω ασυναρτησίες... Νομίζω πως το τραγούδι του Ρόκκου τα λέει όλα... Ένα τραγούδι που το έχω στο mp3 μου, ειλικρινά δεν ξέρω πόσο καιρό αλλά τελευταία συνεχώς το προσπέρναγα για να πάω στο επόμενο, κάτι που νομίζω πως δε θα ξανακάνω και σίγουρα δε θα υπάρξει φορά που να το ακούσω και να μη σκεφτώ αυτήν την ιστορία...  Γιατί μέσα σε 2 στίχους κατάφερε να πει όλα όσα ο Ανδρέας δε μπορεί να πει στην Αλεξάνδρα, στην Άλεξ του...
Και συνεχίζω να σ’ αγαπώ, κι όποτε πάω να στο πω
Τα χάνω σαν μικρό παιδί, και κοκκινίζω.
Και συνεχίζω να σ’ αγαπώ, κι όποτε πάω να στο πω
Τα κάνω θάλασσα, κι απ’ την αρχή αρχίζω.
Ναι ομολογώ πως υπήρξαν στιγμές που ήθελα να τον ταρακουνήσω και να του πω: Τελείωνε, πες της πως νιώθεις και ό,τι γίνει αλλά την αμέσως επόμενη μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που τον κράταγε πίσω, και ήθελα να τον πάρω μια μεγάλη αγκαλιά, ο φόβος... Ο φόβος πως θα την έχανε για πάντα κι έτσι προτίμησε να κρατήσει κρυφά όσα ένιωθε και να είναι πάντα ο καλύτερός της φίλος αφού αυτό σημαίνει πως θα είναι ένα μόνιμο κομμάτι της ζωής της, έστω κι αν εκείνος ήθελε να είναι πολλά περισσότερα... Αλλά πόσοι από εμάς δεν είμαστε ακριβώς έτσι;;; Δε μιλάμε όταν πρέπει;;; Όταν μιλάμε είναι αργά ή λέμε τα λάθος πράγματα;;; Περιμένουμε ο άλλος να διαβάσει τις σκέψεις μας, επειδή εμείς δεν έχουμε το θάρρος να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε;;; Και όλα αυτά επειδή φοβόμαστε την απόρριψη που ίσως ακολουθήσει;;;
Και ένα τελευταίο απόσπασμα από το βιβλίο, που προσωπικά με άγγιξε...

Αλλά, όσο τα όνειρά μας βρίσκονται ζωντανά στο μυαλό και την καρδιά μας, μέσα μας γεννιέται η ελπίδα, η οποία διατηρεί τη φλόγα της άσβεστη για αιώνες - ίσως και πέραν από αυτούς. Μπορείς πάντα να ελπίζεις και να εύχεσαι ότι θα έρθει η στιγμή εκείνην που δεν θα αισθάνεσαι εκτεθειμένος ή ευάλωτος, που θα μπορείς να κάνεις το επόμενο βήμα με σιγουριά, ξέροντας ότι η απάντηση που περιμένεις θα είναι θετική, και τότε όλη η αναμονή και οι νύχτες μοναξιάς τελικά θα άξιζαν τον κόπο. Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα και απλά στην πραγματικότητα.
Το να αναλωνόμαστε σε αμπελοφιλοσοφίες είναι το πλέον εύκολο. Μπορούμε με τον τρόπο αυτό να παραστήσουμε τους φιλόσοφους, τους διανοούμενους, τους έξυπνους, τους προχωρημένους, τους υπομονετικούς, ακόμα και τους αισιόδοξους. Ωστόσο, κάτω από τη μάσκα όλων αυτών, είμαστε ένα και μόνο πράγμα: δειλοί! Μάλιστα, δειλοί! Γιατί δεν έχουμε τα κότσια να αρπάξουμε τις ευκαιρίες όταν αυτές έρχονται, για να μην κινδυνέψουμε να φάμε τα μούτρα μας. Δεν τολμάμε να ρισκάρουμε για να μην απογοητευτούμε. Αλλά ειλικρινά τώρα, τι ζωή είναι αυτή όταν στερείσαι όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα πράγματα που ουσιαστικά της δίνουν υπόσταση και αξία;"

Υπάρχουν κάποιες μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερά μας. Μπορεί να είμαστε άρρωστοι, κακόκεφοι, θυμωμένοι, προβληματισμένοι. Όμως μια κριτική για το βιβλίο μου όπως αυτή, είναι μια υπέροχη έκπληξη που αν μη τι άλλο με έκανε να χαμογελάσω και την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα, ξεχνώντας για λίγο όλα τ' άλλα. Haidoulina... σ' ευχαριστώ πολύ, όχι μόνο που επέλεξες το βιβλίο μου, αλλά που μίλησες γι' αυτό με τόσο υπέροχα λόγια!

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Η Νικολέτα για το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 9:48 π.μ. 2 σχόλια
Η Νικολέτα διάβασε το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και έγραψε στο Goodreads:


"Αχ, αυτό το βιβλίο τι μου έκανε!!! Πόσο πολύ το αγάπησα και πόσο πολύ εκείνο μου σπάραξε την καρδιά!!! Ίσως για αυτόν τον λόγο και να το αγάπησα τόσο... Γιώτα μου είσαι πραγματικά μια ταλαντούχα συγγραφέας και ανυπομονώ να κρατήσω στα χέρια μου πολλά ακόμα βιβλία της καρδιάς σου!!!"

Νικολέτα μου, ξέρω πως μπορεί ν' ακουστεί παράξενο, αλλά χαίρομαι που ένιωσες έτσι γιατί σημαίνει πως βίωσες αυτό που βίωσα κι εγώ, και πως το συναίσθημά μου δεν πήγε χαμένο, αφού κατάφερε να φτάσει και σε σας. Σ' ευχαριστώ πολύ που αγαπάς του "Αγγέλους" μου γιατί για μένα, θα είναι πάντα "η πρώτη μου συγγραφική αγάπη".

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Ένα κόκκινο κασκόλ

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 10:00 π.μ. 6 σχόλια

Τις προάλλες, καθώς ετοιμαζόμουν για να βγω βόλτα με τον άντρα μου και τον γιο μου, άνοιξα τα συρτάρια του κομοδίνου μου ψάχνοντας να βρω ένα κασκόλ που να ταιριάζει με τα ρούχα μου. Κι εκεί, ανάμεσα σε τόσα άλλα, ξεχώρισα ένα κόκκινο. Το πήρα στα χέρια μου και το κοίταξα. Κι αναρωτήθηκα... πόσα χρόνια είχα άραγε να το φορέσω; Πολλά, αν κρίνω από το γεγονός πως δεν θυμόμουν να το έχω τοποθετήσει σ' εκείνο το συρτάρι. Το κοίταξα λίγο καλύτερα και χαμογέλασα... και βούρκωσα. Γιατί αυτό το μικρό κομμάτι ύφασμα άνηκε κάποτε σ' έναν άνθρωπο που αγαπούσα πάρα, πάρα πολύ. Σ' έναν άνθρωπο που ακόμα αγαπώ πάρα πολύ, κι ας "φύγει" εδώ και δέκα χρόνια. Στον παππού μου, που μπορεί να μην είναι εδώ, αλλά ελπίζω πως ίσως να μας βλέπει από κάπου ψηλά και να συνεχίζει να είναι περήφανος για μας, όπως δήλωνε πάντα πως ήταν.

Όταν πέθανε ο παππούς μου, ο καθένας ζήτησε και από κάτι. Ένα χρυσαφικό, μια αλυσίδα, μια εικόνα... πράγματα αξίας που για μένα δεν σήμαιναν τίποτα. Εγώ, πάλι, ζήτησα μόνο τρία πράγματα. Τον μπερέ του, τα γάντια του και αυτό το κόκκινο κασκόλ. Ήταν τ' αγαπημένα του, τα φορούσε πάντα, έδειχναν τόσο όμορφα πάνω του όταν τα φορούσε, κι εγώ τα λάτρευα. Αυτά τα τρία πράγματα μου ήταν αρκετά. Μπορεί να μην είχαν αξία, όχι χρηματική, αλλά για μένα ήταν πιο σημαντικά απ' όλα τα χρήματα του κόσμου. Ήταν κομμάτι δικό του, της καθημερινότητάς του, κάτι που θα μου θύμιζε τις ημέρες που ήταν ζωντανός, τις μεταξύ μας κουβέντες, τα μυστικά μας, τα γέλια που μονάχα εμείς ακούσαμε. Θα μου θύμιζαν πως κάποτε ήταν εκεί, πως δεν ήταν της φαντασίας μου, πως μου έδωσε και πως του έδωσα αγάπη, συναίσθημα, αλήθεια και μάλιστα με τρόπο εσωτερικό, όχι φανφαρατζίδικο και δήθεν.

Μου λείπει ο παππούς μου... Όχι πάντα, αλλά κάποιες φορές μου λείπει πολύ. Μου έλειψε την ημέρα που παντρευόμουν, που δεν ήταν εκεί να με καμαρώσει ντυμένη νυφούλα και να χορεύει χωρίς σταματημό για τρεις ημέρες, όπως είχε υποσχεθεί. Μου έλειψε όταν γέννησα τον γιο μου, γιατί ο θάνατός του ήταν τόσο ξαφνικός και άδικος και του στέρησε το να δει ένα δισέγγονο, κάτι που ήταν τόσο, μα τόσο εύκολο. Μου λείπει τις στιγμές εκείνες που θα ήθελα να συζητήσω μαζί του, να του πω τα παράπονά μου, τις έννοιες μου, να βγάλω τον θυμό μου κι εκείνος να κάθεται υπομονετικά να με ακούει και στο τέλος να μου δίνει τις καλύτερες συμβουλές. Όχι, δεν έχω ξεχάσει τη μορφή του, παρά τα χρόνια. Ούτε το χαμόγελό του, που πάντα ήταν τόσο φωτεινό. Δεν έχω ξεχάσει τη φωνή του, που ήταν τόσο χαρακτηριστική και ιδιαίτερη. Δεν έχω ξεχάσει την ντομπροσύνη και την ειλικρίνειά του γιατί τα έχω κι εγώ, και μ' αρέσει να σκέφτομαι πως ίσως μου τα κληροδότησε. Δεν έχω ξεχάσει την αίσθησή του, την αγκαλιά του, την υφή που είχαν τα γένια του ή την μυρωδιά του τσιγάρου του ανακατεμένη με κονιάκ. Έχω ξεχάσει όμως τη δική του μυρωδιά, κι αυτό με στεναχωρεί τόσο πολύ. Ούτε το κόκκινο κασκόλ του δεν την έχει πια. Έσβησε και χάθηκε και ποτέ δεν θα την έχω πίσω. Έχω όμως αυτό το κόκκινο κασκόλ και όταν το φοράω μοιάζει σαν να είναι εδώ.

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Το "Μη με ξεχάσεις" στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου Ε. Γκρίτζη στην Καλλιθέα

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:32 μ.μ. 2 σχόλια
Η φίλτατη Νικολέτα βρέθηκε έξω από το βιβλιοπωλείο Ε. Γκρίτζη στην Καλλιθέα, και μου έστειλε αυτές τις πολύ ωραίες φωτογραφίες. Την ευχαριστώ γι' αυτό, όπως ευχαριστώ και το βιβλιοπωλείο που έχει τοποθετήσει στην βιτρίνα του το "Μη με ξεχάσεις" μου, ανάμεσα σε άλλους, υπέροχους τίτλους.



Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

Παιδιά... Να τα δούμε όπως ποθούμε ή όπως θα είναι ευτυχισμένα;

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:17 μ.μ. 8 σχόλια

Πολλοί μου ευχήθηκαν τις προάλλες για την ονομαστική γιορτή του γιου μου και τους ευχαριστώ πάρα πολύ γι' αυτό. Όμως, όπως κάθε χρόνο, είδα πως εισέπραξα απορρημένα βλέμματα κι επιφωνήματα αποδοκιμασίας όταν στην ευχή κάποιων, "να τον δεις όπως ποθείς", αντιγύρισα "να τον δω όπως θα είναι εκείνος ευτυχισμένος". Πάλι τα ίδια... κάθε χρόνο... Κάποιοι να με κρίνουν επειδή δεν ήμουν αρκετά ευγενική για ν' αρκεστώ σ' ένα ευχαριστώ κι εγώ να πρέπει να εξηγώ από την αρχή τις πεποιθήσεις μου, που ποτέ δεν κράτησε κρυφές.
Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν δίνουμε τις ευχές μας για ένα παιδί πρέπει να λέμε στους γονείς να το δουν όπως ποθούν εκείνοι. Και μην ακούσω την βλακεία, "κάθε γονιός θέλει να δει το παιδί του ευτυχισμένο". Αν ίσχυε αυτό δεν θ' αυτοκτονούσαν τόσα παιδιά επειδή οι γονείς τα πίεσαν να σπουδάσουν κάτι που δεν ήθελαν, τα εξανάγκασαν ν' ακολουθήσουν μια πορεία που εκείνοι θεωρούσαν ιδανική αλλά εκείνα δεν επιθύμησαν ποτέ, τα κατέκριναν για την σεξουαλικότητά τους, δεν μπορούσαν να αποδεχθούν την ατομικότητα και την προσωπικότητά τους και κατά συνέπεια, τις επιλογές τους. Αλλά αυτό, ίσως να είναι μια άλλη, μεγαλύτερη και πολύ πιο πονεμένη ιστορία.
Μπορεί τα παιδιά να είναι "μικρά", δεν παύουν όμως να είναι άνθρωποι, όντα με μυαλό, καρδιά και συναισθήματα. Μικροσκοπικοί άνθρωποι με δικιά τους προσωπικότητα, δικά τους θέλω, δικές τους ανάγκες και δικά τους όνειρα. Και όπως θα μεγαλώσουν τα παιδιά αυτά, έτσι θα μεγαλώσουν και όλα όσα προανέφερα. Μπορεί τα παιδιά να είναι μικρογραφία του εαυτού μας, αλλά αυτό ισχύει μόνο κατά μέρος. Σίγουρα τα επηρεάζουμε στην καθημερινότητά μας και στην αλληλεπίδραση που έχουμε μαζί τους, αλλά άλλο επηρεάζω κι άλλο επιβάλλω.
Θέλω να πιστεύω πως κανένας γονιός δεν έχει "κακές προθέσεις", αλλά αυτή είναι μια πολύ γενική έννοια που υπάρχει μέσα στο κεφάλι μας και που στην πράξη διαφέρει. Καλή πρόθεση δεν σημαίνει να οδηγείς τον άλλον στο μονοπάτι που εσύ θεωρείς σωστό, αλλά να τον ακολουθείς σ' εκείνο που θα επιλέξει εκείνος. Οι γονείς πρέπει να συμβουλεύουμε τα παιδιά, όχι να τα κατευθύνουμε. Κι αν σκοντάψουν και πέσουν, δεν πειράζει. Κάτι θα μάθουν από αυτό κι ο κάθε γονιός μπορεί να είναι εκεί και να τα βοηθήσει να σηκωθούν. Βασικά, να εύχεστε να πέσουν πολλές φορές και πάντα να έχουν το κουράγιο να σηκωθούν και να προχωρήσουν, συνεχίζοντας την πορεία τους. Έτσι θα μάθουν, έτσι θ' αποκτήσουν βιώματα κι εμπειρίες και θα βελτιώσουν τη ζωή τους.
Ν' αγαπάτε τα παιδάκια σας, να τα θέλετε ευτυχισμένα, αλλά με τον τρόπο που εκείνα θα χαμογελάνε. Δεν εννοώ να τα ξαμολύσετε, αλλά να τους επιτρέψετε να έχουν τις ελευθερίες εκείνες που θα τους κάνουν ανθρώπους ολοκληρωμένους, υγιείς και τελικά, μοναδικούς! Να τα μάθετε να είναι γενναία και τολμηρά, ελεύθερα και χαρούμενα, να διεκδικούν, να ονειρεύονται και να πραγματοποιούν. Μην κάνετε όλα εκείνα που έκαναν οι γονείς σας και μεγαλώνοντας τους κρίνατε γι' αυτά. Αντίθετα, κοιτάξτε να μάθετε μέσα από αυτά. Κι αν εσείς μεγαλώνοντας κάνατε τα λάθη σας, αφήστε τα παιδιά σας να κάνουν τα δικά τους. Τα λάθη αυτά είναι που θα τα φέρουν πιο κοντά στην ευτυχία.

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

Η δικιά μου Αθήνα...

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:04 μ.μ. 4 σχόλια

Χθες βράδυ, μαζί με τον άντρα μου και τον γιο μου, μπήκα για πρώτη φορά στο τρενάκι που κάνει τον τουριστικό γύρο του ιστορικού Κέντρου της Αθήνας. Ξέρετε... εκείνα τα κόκκινα τρενάκια που έχουν αφετηρία το Σύνταγμα... Πόσα χρόνια έλεγα πως θέλω ν' ανέβω, από περιέργεια περισσότερο. Και πόσες φορές δεν υπήρξα έτοιμη να το κάνω και τελικά άλλαζα γνώμη την τελευταία στιγμή λέγοντας στον εαυτό μου, "έλα, θα ανέβεις κάποια άλλη φορά που θα έχεις περισσότερο χρόνο". Ε, λοιπόν, χθες ήρθε η ώρα να προχωρήσω στο επόμενο βήμα. Να κάνω τα λόγια μου πράξη! Ανέβηκα... και τρελάθηκα! 
Για μία ολόκληρη ώρα τριγύριζα στη νυχτερινή, φωτισμένη Αθήνα, απολαμβάνοντας κάθε γωνιά σαν να την έβλεπα πρώτη φορά. Και μπορεί ο αέρας να μην "μύριζε" Χριστούγεννα όπως κάποια χρόνια πριν, υπήρχε όμως κάτι... κάτι που περπατώντας στην γειτονιά μου δεν αντιλαμβανόμουν. Τριγύρισα στα καλύτερα εκείνα κομμάτια της Αθήνας που σε κάνουν να καταλαβαίνεις γιατί είναι μαγική και ιδιαίτερη. Περιπλανήθηκα στην Αθήνα εκείνη που με εμπνέει, που με κάνει να χαλαρώνω, στα μέρη της που με κάνουν να μην θέλω ποτέ να φύγω μακριά της, στα μέρη όπου κατατρέχω κάθε φορά που νιώθω θλιμμένη, μπερδεμένη, κουρασμένη. Στην Αθήνα εκείνη που τόσο πολύ αγαπάω και που δεν θα την άλλαζα με τίποτα.
Για πολλά χρόνια, προσπαθούσα να εξηγήσω την εμμονική μου αγάπη για την Αθήνα που πολλοί δεν καταλάβαιναν και που στα μάτια τους φαινόμουν παράξενη. Μέχρι που σταμάτησα να προσπαθώ γιατί συνειδητοποίησα πως κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα εξηγήσεις. Πρέπει ο άλλος να τα ζήσει, να έχει ανοιχτή καρδιά και ανοιχτό μυαλό, να νιώσει τη μαγεία. Προσωπικά, κάτι τέτοιες μικρές, μαγικές στιγμές, συνειδητοποιείς πως κάποιες αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ. Και κάτι τέτοιες μικρές, μαγικές στιγμές, είναι ακόμα πιο μοναδικές όταν τις μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς περισσότερο!
 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal