Η δικιά μου Αθήνα...

Χθες βράδυ, μαζί με τον άντρα μου και τον γιο μου, μπήκα για πρώτη φορά στο τρενάκι που κάνει τον τουριστικό γύρο του ιστορικού Κέντρου της Αθήνας. Ξέρετε... εκείνα τα κόκκινα τρενάκια που έχουν αφετηρία το Σύνταγμα... Πόσα χρόνια έλεγα πως θέλω ν' ανέβω, από περιέργεια περισσότερο. Και πόσες φορές δεν υπήρξα έτοιμη να το κάνω και τελικά άλλαζα γνώμη την τελευταία στιγμή λέγοντας στον εαυτό μου, "έλα, θα ανέβεις κάποια άλλη φορά που θα έχεις περισσότερο χρόνο". Ε, λοιπόν, χθες ήρθε η ώρα να προχωρήσω στο επόμενο βήμα. Να κάνω τα λόγια μου πράξη! Ανέβηκα... και τρελάθηκα! 

Για μία ολόκληρη ώρα τριγύριζα στη νυχτερινή, φωτισμένη Αθήνα, απολαμβάνοντας κάθε γωνιά σαν να την έβλεπα πρώτη φορά. Και μπορεί ο αέρας να μην "μύριζε" Χριστούγεννα όπως κάποια χρόνια πριν, υπήρχε όμως κάτι... κάτι που περπατώντας στην γειτονιά μου δεν αντιλαμβανόμουν. Τριγύρισα στα καλύτερα εκείνα κομμάτια της Αθήνας που σε κάνουν να καταλαβαίνεις γιατί είναι μαγική και ιδιαίτερη. Περιπλανήθηκα στην Αθήνα εκείνη που με εμπνέει, που με κάνει να χαλαρώνω, στα μέρη της που με κάνουν να μην θέλω ποτέ να φύγω μακριά της, στα μέρη όπου κατατρέχω κάθε φορά που νιώθω θλιμμένη, μπερδεμένη, κουρασμένη. Στην Αθήνα εκείνη που τόσο πολύ αγαπάω και που δεν θα την άλλαζα με τίποτα.

Για πολλά χρόνια, προσπαθούσα να εξηγήσω την εμμονική μου αγάπη για την Αθήνα που πολλοί δεν καταλάβαιναν και που στα μάτια τους φαινόμουν παράξενη. Μέχρι που σταμάτησα να προσπαθώ γιατί συνειδητοποίησα πως κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα εξηγήσεις. Πρέπει ο άλλος να τα ζήσει, να έχει ανοιχτή καρδιά και ανοιχτό μυαλό, να νιώσει τη μαγεία. Προσωπικά, κάτι τέτοιες μικρές, μαγικές στιγμές, συνειδητοποιείς πως κάποιες αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ. Και κάτι τέτοιες μικρές, μαγικές στιγμές, είναι ακόμα πιο μοναδικές όταν τις μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς περισσότερο!