Σε περίπτωση που κάποιος δεν το έχει καταλάβει ως τώρα... ΕΙΜΑΙ NERD... και μάλιστα, είμαι ως εκεί που δεν πάει άλλο. Άλλωστε, για να φέρεις τον χαρακτηρισμό αυτό και να κρατάς περήφανος τη σημαία του, πρέπει να είσαι ΑΡΡΩΣΤΟΣ με κάποιο ή κάποια πράγματα που αγαπάς. Σε προσωπικό επίπεδο, ένα από τα πράγματα αυτά, είναι τα anime. Ένα άλλο, που αποτελεί και πηγή έμπνευσης του συγκεκριμένου post, είναι τα βιβλία της Cassandra Clare. Και μην ισχυριστεί κανείς ότι είναι μεγαλύτερος fan από εμένα... ΘΑ ΤΟΝ ΔΑΓΚΩΣΩ!!! Όχι μόνο ξέρω μέχρι και που είναι το τελευταίο κόμμα, έχω παπαγαλίσει κάθε ατάκα, αλλά έχω χτυπήσει tattoo με ρούνο εμπνευσμένο από τα βιβλία της... τι άλλη απόδειξη θέλετε;
Anyway... Το ότι τα "Θανάσιμα Εργαλεία" θα γινόντουσαν ταινία, το ξέραμε εδώ και πολύ καιρό και εμείς, οι πωρωμένοι fans της Clare και του κόσμου της, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να περιμένουμε. Υποθέτω βασικά ότι όταν θα πεθάνουμε, ακόμα κάτι θα περιμένουμε απλά δεν μπορώ να προσδιορίσω από τώρα τι θα είναι αυτό. Για να μην μακρηγορώ, ως συνήθως, ήμουν ανάμεσα στους τυχερούς που κέρδισαν πρόσκληση για την avant premiere της ταινίας και μάλιστα, όχι μία αλλά δύο, γεγονός που μου επέτρεψε να πάρω και τις φιλενάδες μου μαζί ώστε να παρακολουθήσουμε την ταινία όλες παρέα, να συζητήσουμε, να ουρλιάξουμε, ν' αυτοκτονήσουμε ομαδικά... ό,τι τέλος πάντων χρειαζόταν, ανάλογα με το που θα μας οδηγούσε η βραδιά.
Το πρωτάκουστο σε αυτή την πρεμιέρα ήταν πως η Νικολέτα ήρθε στην ώρα της. Μέχρι να φτάσουμε στο σινεμά έτρεμα από αγωνία, όχι μόνο γιατί περίμενα πως και πως να ξεκινήσει η προβολή, αλλά επειδή το προαναφερόμενο γεγονός με έκανε να πιστεύω πως για κάποιον λόγο, η πρεμιέρα θα ακυρωνόταν, αφού δεν υπήρχε φούρνος εκεί κοντά να γκρεμιστεί. Φτάνουμε στο σινεμά κι εγώ να βηματίζω πέρα-δώθε και πάνω-κάτω σαν καθυστερημένο, να κοιτάω και να ξανακοιτάω το ρολόι μου, να ρίχνω πλάγιες ματιές στο χαζοχαρούμενο που είχαν για υπάλληλο υποδοχής, οργανώνοντας τις φιλενάδες μου για το "ντου" στην αίθουσα και το πως έπρεπε να κινηθούμε. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΣΧΟΛΙΑ!!! Στις πρεμιέρες, όταν πας με πρόσκληση, δεν υπάρχουν αριθμημένες θέσεις. Αν δεν γίνεις Κατερίνα Θάνου με το που ανοίξουν οι πόρτες, την έκατσες... θα φας τη φόλα, θα κάτσεις μπροστά και θα στραβωθείς.
Οι φίλες μου λοιπόν με κοιτάζουν σαν να είμαι τρελή -ίσως και να είμαι... ποτέ δεν το αρνήθηκα-, η Νικολέτα να με παρακαλάει να μην βαρέσω τον υπάλληλο κι εγώ να αναρωτιέμαι αν υπάρχουν τουαλέτες κάτω ώστε να κρυφτώ μέσα σε αυτές ώσπου να δοθεί το σήμα, για να είμαι δίπλα στην αίθουσα. Δέκα λεπτά πριν το σήμα λοιπόν, έχω μπαστακωθεί σαν τον Χάρο μπροστά -μπροστά ώστε να περάσω αν όχι πρώτη, έστω δεύτερη -μη φανώ και γαϊδούρα- και η Νικολέτα, ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, αποφασίζει ότι θα χρειαστούμε κι ένα νερό. Φτάνει στο ταμείο και η είσοδος... ανοίγει... Φυσικά, δεν την περιμένω! Έχοντας μια σφυρίχτρα κρεμασμένη στο λαιμό -ναι, καλά διαβάσατε-, την φέρνω στο στόμα και πατάω μία ώστε να γυρίσει να με δει. Την φωνάζω και της κάνω σήμα, όπως και στην Άρτεμις που είχε μείνει πίσω, πως με την Μαρία προχωράμε μπροστά. Περάσαμε δεύτερες...
Αρχίζουμε που λέτε να κατεβαίνουμε με τη Μαρία τις σκάλες, διακριτικά στην αρχή, τρέχοντας μετά τα μισά. Και συνειδητοποιούμε ότι δεν ξέρουμε σε ποια αίθουσα πρέπει να πάμε! Διαολίζομαι και η Μαρία λέει να ακολουθήσουμε αυτόν που μας πήρε την πρωτιά. Κάνοντας βάδην και χωρίς να σταματήσω, βλέπω έναν υπάλληλο και φωνάζω "ΓΙΑ ΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ;"... "ΣΤΗΝ 5" μου φωνάζει αυτός, απευθυνόμενος φυσικά στην πλάτη μου. Και εκεί, ακούω τη Νικολέτα να φωνάζει κάπου πίσω μου "ΤΡΕΧΑ ΓΙΩΤΑ, ΤΡΕΧΑ" και σε χρόνο ντε-τε, ακούω το ποδοβολητό των αλόγων από πίσω μου και τρέχω μαζί με τη Μαρία, μπαίνουμε στην αίθουσα ξαναμμένες αλλά... με τις καλύτερες θέσεις στη διάθεσή μας, απολαμβάνοντας ένα υπερθέαμα, έστω και αν η Νικολέτα έχει το κακό συνήθεια να σχολιάζει τα πάντα κι εμείς να γελάμε σαν τις ηλίθιες.
Εν κατακλείδι... αυτό ήταν μόνο η αρχή... σας προειδοποιώ. Ακολουθεί "Φωτιά", "Το Τεστ" και "Απόκλιση"... Θα τρέχω λες κι έχει πάρει φωτιά ο κώλος μου, θα δίνω οδηγίες με αυστηρότητα στρατού και δεν θα δείξω έλεος. Και μαζί με τα σφυρίγματα θα φωνάζω "GO, GO, GO!!!"