Προχθές το βράδυ, είπα να στρωθώ και να τακτοποιήσω τις ντάνες με τα νέα μου βιβλία τα οποία, εδώ και αρκετές μέρες, βρίσκονταν παρατημένα στον πάγκο της κουζίνας αφού δεν ένιωθα να έχω κουράγιο για μια νέα ανακατανομή. Όσοι διαβάζετε σειρές, ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ. Έτσι, περίμενα την ημέρα που έχει καθιερωθεί και ως "μέρα αυστηρού ξεσκονίσματος βιβλιοθηκών" το οποίο μεταφράζεται ως "βγάζω όλα τα βιβλία από τα ράφια, τα ξεσκονίζω ένα προς ένα -προσεχτικά για να μην τα τραυματίσω και πέσω σε κώμα- και αφού καθαρίσω τα ράφια και στεγνώσουν, τα τοποθετώ και πάλι στη θέση τους". Ω, ναι... είμαι λοξή, μπορείτε να το πείτε ελεύθερα και χωρίς ντροπή. Τα αγαπάω όμως τα βιβλία μου και αισθάνομαι την ανάγκη να τα φροντίσω και όταν μου έχουν προσφέρει τόσο όμορφα ταξίδια, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.
Και φτάνουμε στο κρίσιμο θέμα... ο χώρος! Για μια ακόμη φορά, διαπίστωσα έντρομη πως με μια-δυο ακόμα παραλαβές, ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΩΡΟ ΣΤΑ ΡΑΦΙΑ!!! Χιούστον... έχουμε πρόβλημα και μάλιστα, σοβαρό. Δεν φταίω εγώ που η λίστα με τα βιβλία που θέλω να διαβάσω, δεν τελειώνει... ας σταματήσουν οι εκδοτικοί να μας παρασύρουν ή έστω, ας περιορίσουν τις εκδόσεις τους. Τέλος πάντων! Τοποθετώντας λοιπόν το τελευταίο βιβλίο στο ράφι που του αναλογούσε, γύρισα και κοίταξα τον άντρα μου με ένα σθεναρό βλέμμα ενώ το δικό του πλησίαζε κάθε δευτερόλεπτο, όλο και περισσότερο προς την απελπισία. Υποθέτω πως έχει μάθει να ερμηνεύει τα διάφορα υπαινικτικά βλέμματα και εκείνο που μαρτυρά πως χρειάζομαι μια νέα βιβλιοθήκη, ή έστω ένα-δυο νέα ράφια βρε αδερφέ, είναι και αυτό που αντικρίζει πιο συχνά απ' όσο θα ήθελε. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησε ένας σιωπηλός διάλογος τον οποίο και θα σας μεταφέρω όσο καλύτερα μπορώ...
Εγώ: "Δεν ξέρω αν το πρόσεξες, αλλά δεν έχω άλλο χώρο στις βιβλιοθήκες μου..."
Σάκης: "Ωραία... καιρός να περιορίσεις το διάβασμα..."
Εγώ: "!@#$%^&*()" (στο σημείο αυτό, καπνοί βγαίνουν από τ' αυτιά μου... ήδη!!!)
Σάκης: "Ω, όχι... δεν υπάρχει περίπτωση!!!" (καταλαβαίνοντας που το πάω...)
Εγώ: "Έλα βρε αγαπούλα... τι ψυχή έχει μια βιβλιοθήκη ακόμα;"
Σάκης: "Πού θα τις βάλουμε βρε κορίτσι μου; Στο τέλος δεν θα χωράμε μέσα στο σπίτι!"
Εγώ: "Δεν-με-νοιάζει!!!" (η διαπίστωση μπορεί να είναι σωστή αλλά πραγματικά τώρα... ποιος χέστηκε;;;)
Σάκης: "Και ν' αγοράσουμε κι άλλη, σε 2 μήνες, πάλι δεν θα έχεις χώρο."
Εγώ: "Τότε θα αγοράσουμε κι άλλη..."
Σάκης: "!@#$%^&*()" (τώρα, είναι η σειρά του να βγάλει καπνούς από τ' αυτιά...)
Εγώ: "Στην ανάγκη, θα γεμίσουμε τον τόπο ράφια, μπορούμε να χτίσουμε μια τύπου ραφιέρα-βιβλιοθήκη στον διάδρομο και αν δεν υπάρχει άλλη λύση, στην κρεβατοκάμαρα..."
Και το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται και ο άντρας μου μπορεί να μην το έχει καταλάβει ακόμα όμως, έχω ήδη κερδίσει αυτή τη μάχη κι ας με παρατηρεί λες και είμαι ψυχασθενής και χρίζω ιατρικής παρακολούθησης. Μπορεί να παραλογίζομαι, μπορεί να είμαι άρρωστη, μπορεί να μην τον ενδιαφέρουν τα βιβλία μου, να μην θέλει να τα βλέπει ή να θεωρεί πως απλά πιάνουν χώρο, όμως, ειλικρινά... ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ!!! Άλλωστε, όπως και ο ίδιος παραδέχεται, από το να έτρωγα τα λεφτά μου σε νύχια και τρίχες, προτιμά να τα τρώω στα βιβλία. Έτσι λοιπόν, αυτό κάνω και είμαι και εγώ ικανοποιημένη και εκείνος περήφανος που δεν έχω μετατραπεί σε δήθεν κυρία των Βορείων προαστίων. Και στο κάτω-κάτω της γραφής... τι πιο ωραίο από το να ζεις σε ένα σπίτι που θυμίζει βιβλιοθήκη, που οι ιστορίες των βιβλίων που διαβάστηκαν, πλανιούνται στην ατμόσφαιρα, μετατρέπονται σε ελπίδες και ταξιδεύουν μέσα στα όνειρά μας; Αφού δεν μπορούμε να έχουμε την βιβλιοθήκη της Πεντάμορφης (ούτε να παντρευτούμε το Τέρας που θα έχει αλλάξει χάρη στην αγάπη μας), αφήστε μας να πλησιάσουμε, όσο περισσότερο μπορούμε...
