Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Η Kelly Kollida για το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:36 μ.μ. 2 σχόλια
Η Kelly Kollida, διάβασε το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και έγραψε στο Facebook:



"Μόλις το ολοκλήρωσα... Πραγματικά τέλειοοοο... Και για τους δύσπιστους, μια ανάγνωση του αρκεί! Συγχαρητήρια Γιώτα, εξαιρετικό! Απλή γραφή, κατανοητή. Ευχάριστο στο διάβασμα, χωρίς περιττές φλυαρίες και περιγραφές. Με κρατούσε σε αγωνία και εγρήγορση καθ' όλη την διάρκεια. Και το σημαντικότερο... αμεσότατο, "ζωντανό"... Ήταν σαν να συνυπήρχα και εγώ, σαν να ήμουν μια φίλη της Αγγελικής στην ιστορία! Ααααχ! Εύγε!"

Kelly μου, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά και γλυκά σου λόγια! Χαίρομαι που το βιβλίο μου σου κράτησε καλή συντροφιά, που δεν σε κούρασε και που το έζησες. Να 'σαι πάντα καλά!

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Υπερκατανάλωση καφέ... μια κακιά συνήθεια... ή μήπως όχι;

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:07 μ.μ. 10 σχόλια

Η μαμά μου γκρινιάζει εδώ και 2 μήνες ότι πίνω πολλούς καφέδες! Και μάλιστα, ότι όχι μόνο πίνω πολλούς, αλλά πως είναι 6πλοί σε αναλογία ενός κανονικού φλιτζανιού! Δεν καταλαβαίνω από που προκύπτει αυτό το συμπέρασμα! Πίνω ακριβώς όσο καφέ χρειάζομαι: 
- για να επιβιώσω
- για να μένω ξύπνια μέχρι τις 03.00π.μ. επειδή δουλεύω και πρέπει το πολύ 07.30π.μ. να ξυπνήσω 
- για να καλύψω τα κενά πείνας (ξέρετε... αντί να τρως γεμίζεις το στομάχι σου με υγρά και καθάρισες)
- γιατί θέλω με κάτι να απασχολούμαι όσο δουλεύω... έχω ανάγκη από μια κίνηση ρουτίνας
- γιατί... αν έχω νεύρα έχοντας πιει καφέ... φανταστείτε να ΜΗΝ έχω πιει!!!


Πέραν της πλάκας, τώρα, γενικά, δεν είμαι άνθρωπος που εθίζεται... Δεν εννοώ ότι δεν είμαι άνθρωπος των παθών, όχι όμως με την κλασσική έννοια του όρου. Με τον καφέ, όμως, έχω ένα θέμα η αλήθεια είναι. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου και όσα φλιτζάνια και να πιω, ποτέ δεν είναι αρκετά. Με το που θα τελειώσει το ένα, θα πρέπει να γεμίσω ένα άλλο. Δεν ξέρω... ίσως να είναι ένα είδος συντροφιάς, τις ατελείωτες και κουραστικές ώρες εργασίας μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου. Ίσως σας φαίνεται παράξενο, όταν όμως περνάς σχεδόν τα 2/3 της ημέρας σου καθισμένος σε μια καρέκλα, μπροστά σε μια οθόνη, έχοντας 3 διαφορετικές ατζέντες για να βγάλεις άκρη και μάλιστα, όλα αυτά τα κάνεις στον μοναχικό χώρο του σπιτιού σου και όχι ενός γραφείου, όπου θα έχεις την πολυτέλεια να πεις και μια κουβέντα με κάποιον συνάδελφο, χρειάζεσαι και κάτι άλλο πέραν της δουλειάς για να απασχοληθείς. Και όσο κι αν γκρινιάζει η μαμά μου, αλλά και οι φίλες μου, είναι μια κακιά συνήθεια που, όχι δεν μπορώ, αλλά που δεν πρόκειται να κόψω γιατί πολύ απλά, δεν το θέλω. Ξέρω πως το λένε από ενδιαφέρον, και δεδομένου ενός προβλήματος υγείας που έχω, η κατανάλωση καφέ δεν ενδείκνυται, όμως πραγματικά, με κάνει να νιώθω καλύτερα, είναι μια μικρή καθημερινή απόλαυση που δεν προτίθεμαι να αποχωριστώ και εκτός των άλλων, μια κακιά συνήθεια την οποία χαίρομαι που την έχω. Άλλωστε, ο καθένας μας, πρέπει να έχει τη δική του.

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Ποιος φταίει τελικά;

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:30 μ.μ. 3 σχόλια

Το θέμα δεν είναι απλά ποιος και γιατί έκανε το φόνο! Το ζήτημα, είναι πολύ βαθύτερο! Είναι που ξεχάσαμε ποιοι ήμασταν, ποιοι προοριζόμασταν να γίνουμε και τελικά, ποιοι καταλήξαμε να γίνουμε... Θύματα της απάθειας και των εμμονών, των δικών μας αλλά και αυτών που μας "φύτεψαν" στο μυαλό -ή για να είμαστε ειλικρινείς, που τους επιτρέψαμε να το κάνουν-, θύματα τις αδυναμίας μας να αλλάξουμε τον κόσμο παρά τα μεγάλα λόγια που ξεστομίζουμε κατά καιρούς, αλλά που στην πράξη, ποτέ δεν υλοποιούμε... Όχι! Δεν φταίει κανείς άλλος γι' αυτό... μόνο εμείς! Εμείς φταίμε για την κατάντια αυτού του τόπου! Εμείς φταίμε που δεν έννοιες όπως αξία, αρχές, ηθική, υπάρχουν μόνο στα λεξικά! Ακόμα και για το ότι γίναμε θύματα, το λάθος, είναι ολότελα δικό μας. Παραδοθήκαμε... και ξεχάσαμε... και τελικά, πάψαμε να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε, να διεκδικούμε... Μένουμε απαθείς και η "επανάστασή" μας, φτάνει μέχρι τα εξυπνακίστικα σχόλια στο τοίχο του facebook μας. Δυστυχώς, πάψαμε να είμαστε άνθρωποι... γιατί... ξεχάσαμε πως είναι...

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Μιλώντας στην σελίδα "Διαβάζω, Ταξιδεύω , Χάνομαι" και τη στήλη "Σήμερα γνωρίζουμε..."

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:47 μ.μ. 2 σχόλια
Την περασμένη Παρασκευή, 13 Σεπτεμβρίου, είχα την χαρά να φιλοξενηθώ στην σελίδα "Διαβάζω, Ταξιδεύω, Χάνομαι" στο Facebook όπου και συνομίλησα με αναγνώστες και απάντησα στις ερωτήσεις τους. Ευχαριστώ πάρα πολύ την διαχειρίστρια της σελίδας, Αλεξάνδρα Κουτσούκου, για την πρόσκληση αλλά και όλους όσους μπήκαν στον κόπο να είναι μαζί μας. Σας παραθέτω το κείμενο μέσα από το οποίο με "γνώρισαν" όσοι δεν με ξέρουν, το οποίο και δημοσιεύτηκε στην στήλη της σελίδας, "Σήμερα γνωρίζουμε...":


"Πριν από εικοσιεννιά σχεδόν χρόνια, μόλις μια μέρα πριν την Πρωτοχρονιά του 1985, η μαμά μου πήγε, για πολλοστή φορά εκείνη τη βδομάδα, με πονάκια στο νοσοκομείο και ο γιατρός, έπειτα από παρότρυνση μιας θείας της -και απελπισμένος προφανώς που αναγκαζόταν κάθε τρεις και λίγο να τρέχει σαν παλαβός πιστεύοντας ότι γεννάει- αποφάσισε να προβεί σε τεχνητούς πόνους. Η μαμά μου ναι μεν είχε πόνους όμως εγώ, δεν έλεγα να κατέβω. Είχαν μάλλον βολευτεί στην κοιλίτσα και δεν μου άρεσε και πολύ η ιδέα να αντικρίσω τον κόσμο. Ο γιατρός, βγήκε από την αίθουσα τοκετού και ανακοίνωσε πως δεν κατέβαινα και ότι θα προχωρούσε σε καισαρική τομή. Μέχρι να επιστρέψει στο χειρουργείο, εγώ είχα βγάλει ήδη το κεφάλι μου έξω και πιθανολογώ πως σε αυτό, έπαιξε ρόλο το γεγονός πως δεν μου άρεσε η ιδέα να πετσοκόψουν την κοιλιά της μαμάς μου με νυστέρια και να έχει μια άσχημη τομή για το υπόλοιπο της ζωής της. Ήταν κι εξακολουθεί να είναι πολλή όμορφη για να φέρει τα άσχημα σημάδια που εκείνη την εποχή άφηνε μια επέμβαση όπως αυτή. Και μην βλέπετε που τώρα είμαι λεπτοκαμωμένη... γεννήθηκα 55 πόντους και 4,5 κιλά, θηρίο ολόκληρο και παρά που τώρα έχω πλούσια, πυκνά, ατίθασα κατσαρά μαλλιά, τότε μόνο λίγο χνούδι σκέπαζε το κεφαλάκι μου. Μόνο ένα χαρακτηριστικό είναι ίδιο... τα μάτια μου, μεγάλα και διψασμένα για να ρουφήξουν κάθε εικόνα γύρω τους. Είναι ξεκαρδιστικό να ακούτε τη μαμά μου να λέει πόσο τρόμαξε όταν η νοσοκόμα της είπε, “το μωρό σας δεν έχει ούτε αυτιά, ούτε μύτη, ούτε στόμα, μόνο δύο τεράστια μάτια”. Τελικά η νάρκωση, έχει όντως παρενέργειες.
Μεγάλωσα με πολλή αγάπη και τρυφερότητα και θα έλεγα πως ποτέ οι γονείς μου δεν με καταπίεσαν. Είχα απόλυτη ελευθερία, αφού παραήμουν τσαμπουκαλού για κορίτσι, με περισσότερο τσαγανό ακόμα και από τα συνομήλικά μου αγόρια και ήξερα πολύ καλά πως να προστατεύω τον εαυτό μου αλλά και όσους άδικα βάλλονταν από εκείνους που ήταν πιο ισχυροί από αυτούς, ή που τουλάχιστον, έτσι νόμιζαν. Οι γονείς μου, πάντα με άφηναν να κάνω αυτό που θέλω, ακόμα κι όταν είχαν αντιρρήσεις καθώς γνώριζαν πως αν έβαζα κάτι στο μυαλό μου, κανείς δεν μου άλλαζε γνώμη και για κανέναν λόγο. Προτιμούσα να κάνω λάθη και να μαθαίνω μέσα από αυτά, παρά να ζω συμβατικά χωρίς να ρισκάρω.
Από μικρό παιδί, αγαπούσα τα γράμματα, τη μάθηση, τη γνώση. Αφιέρωνα πολλές ώρες στο να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία, αναλύοντάς τα έπειτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία τους αράδα. Αυτό, ήταν κάτι που οι φιλόλογοί μου απολάμβαναν και καμάρωναν σε μένα, παροτρύνοντάς με από τα προεφηβικά μου κι όλας χρόνια να ασχοληθώ με τον χώρο του βιβλίου και των εκδόσεων. Τότε, δεν έπαιρνα τα λόγια τους στα σοβαρά και όντας πρακτικός άνθρωπος, αποφάσισα να σπουδάσω υπολογιστές και λογιστικά στα οποία και αφοσιώθηκα με αγάπη. Όμως το πάθος μου για την λογοτεχνία, δεν έσβησε ποτέ και έτσι, με τα χρόνια, κατάφερα να κάνω το hobby μου επάγγελμα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από αυτό. Και όλοι με ρωτούσαν, “δεν θες να γράψεις μια δική σου ιστορία;” Φυσικά και ήθελα όμως, όπως όλα τα πράγματα, έτσι κι αυτό, χρειάστηκε το χρόνο του να ωριμάσει μέσα μου.
Πριν από τέσσερα χρόνια, ξεκίνησα να γράφω το “Ξεπεσμένοι Άγγελοι”, ένα βιβλίο του οποίο τον τίτλο και το τέλος, είχα εξ' αρχής στο μυαλό μου. Η ίδια η ιστορία, γυρόφερνε στο νου μου για πολλά χρόνια και τελικά, αποφάσισα να μεταφέρω τις σκέψεις στο χαρτί μετατρέποντάς τες σε συναισθήματα. Μια ιστορία για μια νέα, σύγχρονη κοπέλα, την Αγγελική, η οποία ζει σε ένα περιβάλλον τόσο ασφυκτικό και καταπιεστικό που με τον τρόπο του, την αναγκάζει να ζήσει σύμφωνα με τα θέλω των ανθρώπων που την περιβάλλουν, χωρίς να δίνει την πρέπουσα προτεραιότητα στα δικά της θέλω, στα δικά της όνειρα. Αγαπάει την οικογένειά της, τους φίλους της, όσους την περιβάλλουν οι οποίοι όμως, περιμένουν πράγματα από εκείνη χωρίς να την ρωτήσουν αν στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύουν όλα όσα εκείνη επιθυμεί. Έχει μια σχέση δύο χρόνων με τον Μιχάλη και έχει αποφασίσει πως για εκείνη, είναι σύντροφος ζωής. Όλοι τον εγκρίνουν, είναι καλός, της προσφέρει εξασφάλιση και θα μπορέσει να κάνει μια όμορφη οικογένεια μαζί του. Όμως στη ζωή της θα μπει ξαφνικά ο Άγγελος και όλη της η κοσμοθεωρία θα αλλάξει. Θα συνειδητοποιήσει πως η ζωή της δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκε, πως υπάρχουν δεκάδες πράγματα που θα ήθελε να κάνει και δεν τόλμησε και πως ο έρωτας, μπορεί να σημαίνει κάτι περισσότερο από συντροφικότητα. Και εκείνη, παγιδευμένη ανάμεσα στις ανασφάλειες και στα πρέπει, σε εκείνα που λαχταράει και εκείνα που οι άλλοι περιμένουν από εκείνη, μπλέκεται σε έναν φαύλο κύκλο γεμάτο από λάθη και βεβιασμένες αποφάσεις που τελικά, προκαλούν πόνο και αφήνουν πληγές. Και το ερώτημα είναι, θα διεκδικήσει την ευτυχία της, τον εαυτό της; Και αν υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως στις μέρες μας, όλα τα παραπάνω, δεν είναι ρεαλιστικά, κάνουν λάθος. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν εξελιχτούμε, το να καταπιέζουν κάποια παιδιά τα θέλω τους, θα αποτελεί πραγματικότητα. Μερικά πράγματα, πολύ απλά, δεν αλλάζουν. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν πως, ξέρουν τι είναι το καλύτερο για εμάς και θα προσπαθούν να μας πείσουν γι' αυτό, πετυχαίνοντας οι απόψεις τους να μας γίνουν βίωμα, προσωπική αλήθεια και συνήθεια, ένα ακόμα δεδομένο. Όμως τελικά, ένα είναι σίγουρο. Ότι αν ζήσεις χωρίς να κάνεις λάθη, χωρίς να διεκδικήσεις αυτά που θες, χωρίς να πάρεις τις προσωπικές σου αποφάσεις, με ελεύθερη βούληση και συνείδηση του τι αποτελέσματα μπορεί αυτές να επιφέρουν, θα ζήσεις μισή ζωή. Γιατί η ζωή, δεν αποτελείται μόνο από όμορφες στιγμές αλλά, από λάθη, πόνο, δάκρυα και όλα αυτά, είναι που σε κάνουν να εκτιμάς περισσότερο την ευτυχία όταν την συναντάς. Αυτές οι σκέψεις, ήταν η αφορμή για να ξεκινήσω να γράφω την ιστορία μου. Αυτά ήταν τα πράγματα για τα οποία, ήθελα να μιλήσω, σε μια κοινωνία που νομίζει ότι με το να καταπιέζουμε το ελεύθερο πνεύμα ευεργετούμε ενώ στην πραγματικότητα, καταστρέφουμε προσωπικότητες, ευνουχίζουμε συνειδήσεις και όνειρα. Ελπίζω όσοι διάβασαν τους “Αγγέλους” μου να μπόρεσαν πίσω από τις λέξεις να ανακαλύψουν όλα αυτά και όσοι δεν το διάβασαν ακόμη, όταν κι αν το κάνουν, να ζήσουν αυτό το ταξίδι, ανακαλύπτοντας στους χαρακτήρες μου και στην ιστορία τους, πράγματα από την ίδια τους τη ζωή, από τους ίδιους τους εαυτούς τους. Σας ευχαριστώ όλους και μην ξεχνάτε... Να ονειρεύεστε μεγάλα... Ν' αγαπάτε ακόμα μεγαλύτερα..."

Όσοι είσαστε φίλοι της σελίδας και θέλετε να δείτε περισσότερα, όπως τις ερωτήσεις που έγιναν και τις απαντήσεις που δόθηκαν, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" στη Βιβλιοθήκη των Ποιητών του Polis Art Cafe

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 1:26 μ.μ. 4 σχόλια

"Στη Βιβλιοθήκη των Ποιητών στο ΠΟΛΙΣ ΑΡΤ ΚΑΦΕ και οι πεζογράφοι που αγαπάμε!!!!"

"Ξεπεσμένοι Άγγελοι" της Γιώτας Παπαδημακοπούλου
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΑΤΙ

Ευχαριστώ πάρα πολύ το Polis Art Cafe και την Βιβλιοθήκη των Ποιητών για την τιμή που μου έκαναν και πάνω απ' όλα, τον κύριο Βασίλη Χατζηιακώβου που μου έστειλε τη φωτογραφία και όχι μόνο γι' αυτό...
 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal