Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

Υπογραφές βιβλίου "Μέχρι το τέλος του χρόνου" στο Public Ψυχικού

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:53 μ.μ. 12 σχόλια

Το Σάββατο, 03 Μαρτίου 2018, από τις 12.00μ.μ. μέχρι και τις 14.00μ.μ., θα βρίσκομαι στο Public Ψυχικού, όπου και θα σας περιμένω να μιλήσουμε για το "Μέχρι το τέλος του χρόνου" -και για ό,τι άλλο προκύψει. Η χαρά μου θα είναι μεγάλη!

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2018

Βιβλιοκριτική για το "Μέχρι το τέλος του χρόνου" στο blog "ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:56 μ.μ. 0 σχόλια

Το blog ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ φιλοξενεί την κριτική της κυρίας Λίτσας Κοντογιάννη για το τελευταίο μου βιβλίο, "Μέχρι το τέλος του χρόνου", και τους ευχαριστώ θερμά γι' αυτό.

Όποιος θέλει να διαβάσει την εν λόγω κριτική, δεν έχει παρά ν' ακολουθήσει τον σύνδεσμο:

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018

Η Μαρία Μποτούνα για το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:05 π.μ. 1 σχόλια
Η Μαρία Μποτούνα διάβασε το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" και έγραψε στο Facebook:



"Τα λόγια μου θα είναι φτωχά σε σχέση μ' αυτά που ένοιωσα διαβάζοντας το... Γιατί όταν ξέρεις ν' αγαπάς, ξέρεις να δίνεσαι, να θυσιάζεσαι και να παλεύεις ενάντια σε όλους και σε όλα!!! Διαβάστε το!!!"

Μαράκι μου, σ' ευχαριστώ πολύ! Τιμή και χαρά που αγάπησες τόσο πολύ το βιβλίο αυτό, και εύχομαι στο μέλλον να σε "ταξιδέψω" όμορφα και με άλλες ιστορίες!

Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2018

Η Αργυρώ Χαρίτου για το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:33 μ.μ. 0 σχόλια
Η Αργυρώ Χαρίτου διάβασε το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" και έγραψε στο Goodreads:


"Όταν ξεκίνησα να διαβάζω την ιστορία της Ιόλης και του Στέφανου, ήμουν προετοιμασμένη για τις συναισθηματικά φορτισμένες σελίδες. Όταν όμως άρχισα να τις διαβάζω και να τις ζω, ξεκίνησε ένα είδος εσωτερικής πάλης και ανακάλυψης, του εαυτού μου. Πολλές φορές τον έβαλα στη θέση της Ιόλης. Πολλές φορές όμως, και στου Στέφανου.
Ξυπνάς μια μέρα και σου λένε ότι η ζωή σου αλλάζει. Δεν είναι το ίδιο με τον καρκίνο ή όποια άλλη αρρώστια που γκρεμίζεται η ζωή σου. Στο AIDS στιγματίζεσαι. Μόλις το γνωστοποιήσει ο φορέας, όλοι εξαφανίζονται από κοντά του. είναι χειρότερο από το να πεις ότι έχεις χολέρα. Στις άλλες αρρώστιες η οικογένεια, φίλοι, τις περισσότερες φορές ενώνονται. Έρχονται κοντά. Όχι στο AIDS.
Στην περίπτωση του Στέφανου υπάρχει μόνο η εγκατάλειψη. Ξάπλωσα βράδια λέγοντας ότι είμαι άρρωστη σαν το Στέφανο. Τι θα έκανα; Πώς θα χειριζόμουν τη ζωή μου; Τι θα μπορούσα να προσφέρω στους άλλους; Πραγματικά δεν ξέρω αν θα έκανα κάτι από όλα όσα έκανε ο Στέφανος. Αν κοιτάξουμε καλύτερα το βιβλίο θα δούμε ότι δεν ήταν μόνο η Ιόλη που πρόσφερε. Αλλά και εκείνος.
Αποτράβηξε τους φόβους του, για να μπορεί να ανασάνει εκείνη. Ξέρω θα μου πείτε οι περισσότεροι: "εκείνος είχε την αρρώστια". Ακριβώς για αυτό κρατούσε αποστάσεις. Για αυτό και ήθελε να την αφήσει ελεύθερη. Πίστεψε όμως στην αγάπη της. Γέμισε ελπίδα εξαιτίας της. Δέχτηκε το παιδί γιατί είδε ότι εκείνη το είχε ανάγκη. Ακόμα και αν έφερνε στον κόσμο ένα παιδί από άλλο άντρα θα το δεχόταν. Αν και άρρωστος μια φορά δεν χρησιμοποίησε την ασθένεια του για να φανεί αδύναμος. Προς όφελος του. Ήθελε να ήταν δυνατός για εκείνη.
Σε αυτή τη σχέση δε βρίσκω ηρωίδα μόνο την Ιόλη που έμεινε με έναν άντρα, που δεν μπορεί να τον αγγίζει, να τον νιώθει, να τον αισθάνεται, να φέρει στον κόσμο το δικό του παιδί.
Σε αυτή τη σχέση βλέπω, δυο μισά κομμάτια, στην απεραντοσύνη του σύμπαντος που βρέθηκαν μαζί, όχι, για να αποδείξουν ότι είναι ανιδιοτελής και μπορούν να τα καταφέρουν. Αλλά ότι η αγάπη μπορεί να γιατρέψει πληγές. Να διώξει τις δεισιδαιμονίες από τις σκέψεις τους. Να δώσει ελπίδα στον κόσμο.
Δεν ξέρω αν είχα τη δύναμη να πράξω όπως η Ιόλη.
Η Γιώτα μας θέτει δύσκολες ερωτήσεις για ένα θέμα που είναι ταμπού. Είτε η αρρώστια, είτε η υιοθεσία. Μας προκαλεί και ας μην θέλουμε να βιώσουμε τη σχέση τους, τις επιθυμίες τους, την ύπαρξη τους.
Είναι ένα βιβλίο που μαγεύεσαι από την αγάπη τους. Παίρνεις δύναμη από την πίστη τους. Βλέπεις το μέλλον σου.
Ήταν ένα δύσκολο στοίχημα, όμως πιστεύω ότι το κέρδισε..
Συγχαρητήρια Γιώτα μου για το όμορφο και σκληρό βιβλίο σου."

Λοιπόν... το να πω ευχαριστώ σε σένα, Αργυρώ μου, ίσως και να είναι αφελές. Άλλωστε, μας συνδέει μια φιλία που νομίζω πως αυτά τα έχει ξεπεράσει. Ωστόσο, εγώ θα το κάνω, όχι μόνο γιατί αγκάλιασες αυτό το βιβλίο με αγάπη και τρυφερότητα από την πρώτη στιγμή που το πήρες χειρόγραφο στα χέρια σου, αλλά επειδή είσαι μαζί μου από πριν καν ξεκινήσει το συγγραφικό μου ταξίδι. Κι εσύ είσαι και πάντα θα είσαι, ένας από τους λόγους που ξεκίνησε. Ένας από τους ανθρώπους που με παρότρυναν και με στήριζαν σε κάθε μου βήμα. Γι' αυτό, λοιπόν, σ' ευχαριστώ... και σ' αγαπώ...
 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal