Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Μαμά ή καριερίστρια;

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:02 π.μ. 7 σχόλια

Πριν από λίγο καιρό είχα μια συζήτηση με μια φίλη που ετοιμάζεται να γίνει μαμά. Η δουλειά της δεν θα έλεγε κανείς πως είναι από εκείνες που μπορείς να ελπίζεις σε μια καριέρα με εξέλιξη, αλλά παρ' όλα ταύτα, και δεδομένου ότι εγώ εργαζόμουν σε μια πολύ καλή εταιρεία με υψηλές αμοιβές όταν έμεινα έγκυος στο γιο μου, με ρώτησε αν σκέφτηκα ποτέ μου τι είναι πιο σημαντικό. Η καριέρα ή η οικογένεια;
Δεν θυμάμαι να με έχει ρωτήσει ποτέ άλλοτε κανείς κάτι τέτοιο, αλλά πρόκειται για μία ερώτηση που με καμία δυσκολία, απάντησα, καθώς είχα σκεφτεί την απάντηση πολλά χρόνια πριν, μόνη μου, έπειτα από σκέψη και περισυλλογή. Και ξέρετε κάτι; Ήταν η πιο εύκολη απάντηση που έδωσα ποτέ μου, όχι στους γύρω μου, αλλά στον εαυτό μου. Γιατί, οι δυσκολότερες απαντήσεις σε αυτή τη ζωή, είναι εκείνες που εμείς οι ίδιοι κάνουμε στον εαυτό μας.
Ανέκαθεν ήμουν εργασιομανής! Αγαπούσα παθολογικά τη δουλειά μου, ακόμα και τις ημέρες εκείνες που τα νεύρα μου είχαν χτυπήσει κόκκινο και που θα μπορούσα να σκοτώσω άνθρωπο, ή τις ημέρες εκείνες που η κούραση με δυσκόλευε ακόμα και στο να βράσω δύο αβγά, επιστρέφοντας στο σπίτι μου. Δεν θα έλεγα πως ζούσα γι' αυτήν, αλλά ήταν πάντα η προτεραιότητά μου, ειδικά απ' όταν έμεινα σε δικό μου σπίτι, κοντά στα 21 μου.
Πολλές φορές είχα αρνηθεί κάποια βραδινή έξοδο ή κάποια εκδρομή, επειδή την επόμενη έπρεπε να σηκωθώ νωρίς για να πάω στο γραφείο, με ένα κάρο εκκρεμότητες να με περιμένουν. Άλλες φορές, πάλι, είχα αρνηθεί ακόμα κι εξόδους Σαββατόβραδου, επειδή το να ετοιμαστώ και να βγω ήταν πολύ πιο εξαντλητικό από το να φορέσω τις πιτζαμούλες μου και να αράξω στον καναπέ μου βλέποντας ταινίες στο dvd player.
Κάθε, μα κάθε βράδυ, έπεφτα για ύπνο το αργότερο στις έντεκα, όχι επειδή έπρεπε, αλλά γιατί δεν είχα το κουράγιο να μείνω ξύπνια λίγο παραπάνω. Δεδομένου πως είχα να φροντίσω νοικοκυριό μόνο για δύο άτομα, χωρίς τρελές απαιτήσεις, αντιλαμβάνεστε για τι επίπεδο κούρασης μιλάμε. Και παρά που δεν υπήρξα ποτέ μανιακή με το καθάρισμα ή την τάξη του σπιτιού, ως εργένισσα, είχα ένα σπίτι όπου όλα ήταν στη θέση τους, όμορφα κι ωραία.
Μοναδικές εξαιρέσεις, ήταν οι άδειές μου, όπου είχα διάθεση κι ενέργεια να πάω οπουδήποτε και να κάνω τα πάντα. Τότε ήταν που έβλεπα όλους μου τους φίλους και σουλατσάριζα μαζί τους από 'δω κι από 'κει, τότε πήγαινα τις διακοπές και τις εκδρομές μου, έβγαινα και ξενυχτούσα μέχρι τελικής πτώσεως, κραιπαλιάζοντας μέχρι ακόμα πιο τελικής πτώσεως. Εκείνες ήταν και οι στιγμές που σκεφτόμουν πως ήμουν τόσο πολύ αφοσιωμένη στη δουλειά μου, που ίσως, τελικά, να έχανα μεγάλα κομμάτια της καθημερινότητας και του εαυτού μου.
Και μετά, ήρθε ο Βασίλης μου... και όλα όσα πίστευα, άλλαξαν! Το σπίτι μου έπαψε να βρίσκεται σε πλήρη τάξη, αλλά η ακαταστασία -και το χάος πολλές φορές- ήταν το πιο γλυκό ανακάτεμα στον κόσμο! Η κούραση δεν έπαψε να υπάρχει, αλλά πάντα υπήρχε μια μοσχομυριστή αγκαλιά που γέμιζε ξανά τις μπαταρίες μου. Οι μέχρι τότε προτεραιότητές μου, αναθεωρήθηκαν! Τα συναισθήματά μου, μεγάλωσαν κι έγιναν πιο ουσιαστικά. Όχι ότι έπαψα να έχω ανάγκη να δουλεύω, αλλά συνειδητοποίησα πως πλέον δεν μπορούσε η δουλειά μου να αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς μου γιατί αν το έκανα, θα έχανα στιγμές με τον γιο μου. Στιγμές που στο πέρασμα του χρόνου θα ήταν πολύ πιο πολύτιμες από έναν έπαινο ή μια αύξηση.
Δεν θα αναλύσω το πως εξελίχτηκε η πορεία μου στην εταιρεία, γιατί εκτός του μειωμένου ωραρίου, δεν άλλαξε κάτι δραματικά. Η απόδοσή μου παρέμεινε σταθερά υψηλή, απλά πλέον ξέκλεβα χρόνο να τηλεφωνήσω μια φορά στον σταθμό του μικρού μου για να μάθω πως ήταν. Και τότε ήταν που έτρεμα στη σκέψη πως θα κάνει κάτι νέο, κάτι μεγάλο, κι εγώ δεν θα είμαι εκεί για να το δω. Βέβαια, σε εποχές σαν κι αυτές που διανύουμε, το να κάτσεις σπίτι και να μεγαλώσεις το παιδί σου είναι εξαιρετικά δύσκολο, οπότε κάτι τέτοιο δεν το σκέφτηκα, ούτε και ήθελα να σταματήσω να δουλεύω. Απλά, ήθελα να μπορώ να προλάβω τον χρόνο. Να είμαι εκεί όταν πρέπει!
Με τα πολλά, όταν ο μικρός μου ήταν ενάμιση έτους, μου έγινε η καλύτερη επαγγελματική πρόταση της ζωής μου. Μια θέση που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα περίμενα. Μια θέση με 2500€ μισθό. Ζαλίστηκα και μόνο που μου το είπαν! Ζαλίστηκα ακόμα περισσότερο όταν έμαθα πως για τους επόμενους 10 μήνες -τουλάχιστον- θα έλειπα 3 με 3,5 βδομάδες κάθε μήνα σε επαγγελματικά ταξίδια, σε ολόκληρο τον κόσμο. Δελεαστικό, έτσι; Φυσικά! Και αν δεν είχα υποχρεώσεις, θα είχα πει το ναι την ίδια στιγμή που με πήραν τηλέφωνο -μετά την συνέντευξη- για να μου πουν πως η θέση είναι δικιά μου. Κάτι που δεν περίμενα, καθώς πίστευα πως θα προτιμούσαν κάποια χωρίς παιδί.
Το συζητήσαμε πολύ με τον άντρα μου, και παρά που εκείνος με προέτρεψε να το κάνω, αν κι εφόσον το ήθελα, κατέληξα να αρνηθώ τη θέση, έστω και με μισή καρδιά. Και ξέρετε... 6 χρόνια μετά, δεν μετανιώνω για την απόφασή μου αυτή, ούτε για τις επαγγελματικές επιλογές που έκανα στην συνέχεια και αυτό γιατί, μου επέτρεψαν να μεγαλώσω το παιδάκι μου και να το κάνω ένα παλικαράκι 7,5 χρονών, χωρίς να μπορεί να πει πως δεν ήμουν εκεί σε όλους τις μικρές-μεγάλες στιγμές του. Μπορώ να χαμογελάω όταν τα θυμάμαι και να μην δακρύζω από θλίψη γιατί δεν ήμουν εκεί, αλλά κάποιος άλλος μου μετέφερε τα επιτεύγματά του.
Ήμουν και είμαι εκεί, δίπλα του, στα παιχνίδια του, στις εκδηλώσεις του, στις σχολικές γιορτές του, στις εκδρομές και στις δραστηριότητές του, στο διάβασμά του, στις προπονήσεις και τους αγώνες του, στα παιχνίδια του, στα προβλήματά του, σε κάθε του μικρό θαύμα που με κάνει περήφανη, στα γέλια και στα κλάματά του. Είμαι εκεί για να τον καμαρώνω και να τον στηρίζω όπως μπορώ. Και ξέρω πως αύριο-μεθαύριο δεν θα γυρίσει να μου πει: “Δεν ήσουν εκεί για μένα!” Ξέρω πολλά παιδιά που το έχουν “χτυπήσει” στους γονείς τους μεγαλώνοντας και ειλικρινά, αν γινόμουν τέτοια μάνα, θα έκλαιγα με μαύρα δάκρυ.
Επιπλέον, τι να την κάνεις την επιτυχία αν δεν υπάρχει μια οικογένεια να την μοιραστείς; Και καλώς ή κακώς, δεμένη, αγαπημένη οικογένεια, πίσω από αυστηρά ωράρια και μετρημένα λεπτά προσωπικού χρόνου κάθε μέρα, δεν μπορεί να υπάρξει. Καριέρα και οικογένεια, ναι, μπορούν να συνυπάρξουν, αλλά όταν διατηρείται το μέτρο και οι ισορροπίες. ΚΑΡΙΕΡΑ και οικογένεια, όχι, δεν μπορούν, γιατί ποτέ δεν θα δίνεις για την οικογένειά σου όσα για την δουλειά σου και η πρώτη, όσο λεφτά κι αν φέρνεις μέσα σε ένα χλιδάτο σπίτι, ποτέ δεν θα τα εκτιμήσει, γιατί θα τους λείπεις εσύ κι αυτό θ' αφήσει πληγές που με το πέρασμα του χρόνου θα γίνουν σημάδια πόνου χαραγμένα σε θολά βλέμματα και ειρωνικά χαμόγελα.
Μπορεί κάποιοι να θέλουν να είναι πρώτοι στο χωριό, αλλά προσωπικά προτίμησα να είμαι δεύτερη -ή και τελευταία, δεν με νοιάζει- στην πόλη. Συνειδητοποίησα πως δουλεύεις για να ζεις και πως δεν ζεις για να δουλεύεις ώστε να τονώνεις την αυταρέσκειά σου. Αυτό μου είναι αρκετό, όχι γιατί έμαθα να μην ζητάω πολλά από τη ζωή μου, αλλά επειδή τα είχα και κατάλαβα πως ήταν εξαιρετικά σημαντικά, επειδή εγώ τα έκανα να είναι έτσι. Ενώ η οικογένειά μου... αυτή είναι σημαντική για μένα χωρίς να προσπαθήσει, απλά επειδή υπάρχει, κι επειδή παρά τις δυσκολίες, ξέρω πως πάντα θα είναι εκεί για να διώχνει τα σκοτάδια της καρδιάς μου και να κάνει την κούραση γλυκιά, και την ανάπαυλα συνvεφένιο μαξιλάρι για να ξαπλώνω πάνω της με σκέπασμα τα χάδια τους.

Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Η Δήμητρα Σίγμα για το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:54 μ.μ. 2 σχόλια
Η Δήμητρα Σίγμα διάβασε το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" κι έγραψε στο Facebook:


"Πριν λίγο τελείωσα το "Ξεπεσμενοι Αγγελοι" της Γιώτας Παπαδημακοπούλου και δηλώνω κατενθουσιασμένη! Είναι πραγματικά ένα εξαίσιο βιβλίο, γεμάτο συναίσθημα, με έκανε να ταυτιστώ με τους ήρωες, να χαρώ μαζί τους και να κλάψω με τις αναποδιές τους! Πραγματικά, το συνιστώ ανεπιφύλακτα!"

Ευχαριστώ τόσο πολύ! Μόλις κάνατε τη μέρα μου λίγο πιο όμορφη! Το να βλέπω τέτοιο ενθουσιασμό για το "πρωτάκι" μου, τόσα χρόνια μετά, με κάνει να χαμογελάω και την καρδιά μου να σκιρτά. Χίλια ευχαριστώ, από καρδιάς!
 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal