Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Μια πρεμιέρα που δεν ήταν σαν τις άλλες

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:47 μ.μ. 6 σχόλια
Σε περίπτωση που κάποιος δεν το έχει καταλάβει ως τώρα... ΕΙΜΑΙ NERD... και μάλιστα, είμαι ως εκεί που δεν πάει άλλο. Άλλωστε, για να φέρεις τον χαρακτηρισμό αυτό και να κρατάς περήφανος τη σημαία του, πρέπει να είσαι ΑΡΡΩΣΤΟΣ με κάποιο ή κάποια πράγματα που αγαπάς. Σε προσωπικό επίπεδο, ένα από τα πράγματα αυτά, είναι τα anime. Ένα άλλο, που αποτελεί και πηγή έμπνευσης του συγκεκριμένου post, είναι τα βιβλία της Cassandra Clare. Και μην ισχυριστεί κανείς ότι είναι μεγαλύτερος fan από εμένα... ΘΑ ΤΟΝ ΔΑΓΚΩΣΩ!!! Όχι μόνο ξέρω μέχρι και που είναι το τελευταίο κόμμα, έχω παπαγαλίσει κάθε ατάκα, αλλά έχω χτυπήσει tattoo με ρούνο εμπνευσμένο από τα βιβλία της... τι άλλη απόδειξη θέλετε;


Anyway... Το ότι τα "Θανάσιμα Εργαλεία" θα γινόντουσαν ταινία, το ξέραμε εδώ και πολύ καιρό και εμείς, οι πωρωμένοι fans της Clare και του κόσμου της, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να περιμένουμε. Υποθέτω βασικά ότι όταν θα πεθάνουμε, ακόμα κάτι θα περιμένουμε απλά δεν μπορώ να προσδιορίσω από τώρα τι θα είναι αυτό. Για να μην μακρηγορώ, ως συνήθως, ήμουν ανάμεσα στους τυχερούς που κέρδισαν πρόσκληση για την avant premiere της ταινίας και μάλιστα, όχι μία αλλά δύο, γεγονός που μου επέτρεψε να πάρω και τις φιλενάδες μου μαζί ώστε να παρακολουθήσουμε την ταινία όλες παρέα, να συζητήσουμε, να ουρλιάξουμε, ν' αυτοκτονήσουμε ομαδικά... ό,τι τέλος πάντων χρειαζόταν, ανάλογα με το που θα μας οδηγούσε η βραδιά.


Το πρωτάκουστο σε αυτή την πρεμιέρα ήταν πως η Νικολέτα ήρθε στην ώρα της. Μέχρι να φτάσουμε στο σινεμά έτρεμα από αγωνία, όχι μόνο γιατί περίμενα πως και πως να ξεκινήσει η προβολή, αλλά επειδή το προαναφερόμενο γεγονός με έκανε να πιστεύω πως για κάποιον λόγο, η πρεμιέρα θα ακυρωνόταν, αφού δεν υπήρχε φούρνος εκεί κοντά να γκρεμιστεί. Φτάνουμε στο σινεμά κι εγώ να βηματίζω πέρα-δώθε και πάνω-κάτω σαν καθυστερημένο, να κοιτάω και να ξανακοιτάω το ρολόι μου, να ρίχνω πλάγιες ματιές στο χαζοχαρούμενο που είχαν για υπάλληλο υποδοχής, οργανώνοντας τις φιλενάδες μου για το "ντου" στην αίθουσα και το πως έπρεπε να κινηθούμε. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΣΧΟΛΙΑ!!! Στις πρεμιέρες, όταν πας με πρόσκληση, δεν υπάρχουν αριθμημένες θέσεις. Αν δεν γίνεις Κατερίνα Θάνου με το που ανοίξουν οι πόρτες, την έκατσες... θα φας τη φόλα, θα κάτσεις μπροστά και θα στραβωθείς.


Οι φίλες μου λοιπόν με κοιτάζουν σαν να είμαι τρελή -ίσως και να είμαι... ποτέ δεν το αρνήθηκα-, η Νικολέτα να με παρακαλάει να μην βαρέσω τον υπάλληλο κι εγώ να αναρωτιέμαι αν υπάρχουν τουαλέτες κάτω ώστε να κρυφτώ μέσα σε αυτές ώσπου να δοθεί το σήμα, για να είμαι δίπλα στην αίθουσα. Δέκα λεπτά πριν το σήμα λοιπόν, έχω μπαστακωθεί σαν τον Χάρο μπροστά -μπροστά ώστε να περάσω αν όχι πρώτη, έστω δεύτερη -μη φανώ και γαϊδούρα- και η Νικολέτα, ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, αποφασίζει ότι θα χρειαστούμε κι ένα νερό. Φτάνει στο ταμείο και η είσοδος... ανοίγει... Φυσικά, δεν την περιμένω! Έχοντας μια σφυρίχτρα κρεμασμένη στο λαιμό -ναι, καλά διαβάσατε-, την φέρνω στο στόμα και πατάω μία ώστε να γυρίσει να με δει. Την φωνάζω και της κάνω σήμα, όπως και στην Άρτεμις που είχε μείνει πίσω, πως με την Μαρία προχωράμε μπροστά. Περάσαμε δεύτερες...


Αρχίζουμε που λέτε να κατεβαίνουμε με τη Μαρία τις σκάλες, διακριτικά στην αρχή, τρέχοντας μετά τα μισά. Και συνειδητοποιούμε ότι δεν ξέρουμε σε ποια αίθουσα πρέπει να πάμε! Διαολίζομαι και η Μαρία λέει να ακολουθήσουμε αυτόν που μας πήρε την πρωτιά. Κάνοντας βάδην και χωρίς να σταματήσω, βλέπω έναν υπάλληλο και φωνάζω "ΓΙΑ ΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ;"... "ΣΤΗΝ 5" μου φωνάζει αυτός, απευθυνόμενος φυσικά στην πλάτη μου. Και εκεί, ακούω τη Νικολέτα να φωνάζει κάπου πίσω μου "ΤΡΕΧΑ ΓΙΩΤΑ, ΤΡΕΧΑ" και σε χρόνο ντε-τε, ακούω το ποδοβολητό των αλόγων από πίσω μου και τρέχω μαζί με τη Μαρία, μπαίνουμε στην αίθουσα ξαναμμένες αλλά... με τις καλύτερες θέσεις στη διάθεσή μας, απολαμβάνοντας ένα υπερθέαμα, έστω και αν η Νικολέτα έχει το κακό συνήθεια να σχολιάζει τα πάντα κι εμείς να γελάμε σαν τις ηλίθιες.


Εν κατακλείδι... αυτό ήταν μόνο η αρχή... σας προειδοποιώ. Ακολουθεί "Φωτιά", "Το Τεστ" και "Απόκλιση"... Θα τρέχω λες κι έχει πάρει φωτιά ο κώλος μου, θα δίνω οδηγίες με αυστηρότητα στρατού και δεν θα δείξω έλεος. Και μαζί με τα σφυρίγματα θα φωνάζω "GO, GO, GO!!!" 

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Ένα υπέροχο καλοκαίρι που τελείωσε

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 9:16 μ.μ. 12 σχόλια
Ότι και να πω για το φετινό καλοκαίρι, θα είναι πολύ λίγο... Αναμφίβολα, ήταν το καλύτερο, το πιο ξεκούραστο, διασκεδαστικό, δημιουργικό, παιχνιδιάρικο, απ' όλα τα καλοκαίρια που έχω ζήσει από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου. Για πρώτη φορά τα τελευταία 5 καλοκαίρια, λείψαμε για 11 μέρες και αυτό το κάναμε ως οικογένεια, εγώ, ο άντρας μου και ο Βασίλης μου, χωρίς να χωριστούμε ούτε για μια στιγμή.


Η Κατερίνη είναι πανέμορφη και μόνο χωριό δεν θυμίζει, παρά που κάποιοι επιμένουν να την αποκαλούν έτσι. Έχει τουρισμό, ζωή, όμορφες, ατελείωτες παραλίες, καθαρό αέρα, υπέροχα χωριά, γραφικότητα, όμορφους ανθρώπους και το σημαντικότερο, βρίσκεται στη σκιά του Ολύμπου. Όπου κι αν κοιτάξεις, η ομορφιά είναι δεδομένη και δεν περιγράφεται με λέξεις.


Προσπάθησα να διαβάσω... όσο με άφηναν δηλαδή. Από τη μία τα δροσερά μεσημέρια που ο ύπνος ερχόταν και με έπαιρνε ύπουλα στην αγκαλιά του ενώ βρισκόμουν στη βεράντα, από την άλλη η εκάστοτε συντροφιά που είχαμε τα βράδια και ο ύπνος που επανερχόταν και πάλι από νωρίς, δεν μου άφησαν και πολλά περιθώρια. Όμως το πάλεψα... και το απόλαυσα.


Βέβαια, και παρά το γεγονός ότι βρισκόμουν σε διακοπές, αναγκάστηκα να πάρω δουλειά μαζί μου και σαν να μην έφτανε η ήδη υπάρχουσα, μου φόρτωσαν κι άλλη εκεί. Αλλά δεν βαριέσαι... όπως έχω ξαναπεί, έχω την χαρά και την ευλογία να έχω μετατρέψει το πάθος μου σε χόμπι και το χόμπι μου σε επάγγελμα και δεν είμαι αχάριστη. Ξέρω πως οι περισσότεροι, δεν είναι τόσο τυχεροί...


Ένα εντυπωσιακό στοιχείο των φετινών διακοπών, ήταν πως δεν θέλησα να πνίξω ούτε τον άντρα μου, ούτε τον γιο μου. Στην Αθήνα, δεν αντέχονται για πολλή ώρα και οι δυο τους στο ίδιο σπίτι όμως στην εξοχή, τα πράγματα, ήταν διαφορετικά. Θες ο καθαρός αέρας, θες ότι χαλαρώσαμε... δεν έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει ούτε για μια στιγμή και αυτό, από τη μία με ξάφνιασε, από την άλλη με χαροποίησε.


Ένα από τα μεγάλα συν των φετινών διακοπών ήταν πως το σπίτι όπου μέναμε, βρισκόταν δίπλα στην θάλασσα. Και όταν λέω δίπλα, εννοώ πραγματικά δίπλα. Κάθε πρωί, έβλεπα την ανατολή του ήλιου και άκουγα το κύμα να σκάει στην ακτή ενώ τα βράδια, ο υπέροχος αυτός ήχος με νανούριζε και με συντρόφευε σε ξεκούραστους ύπνους με υπέροχα όνειρα.


Φυσικά, επειδή η θάλασσα βρισκόταν κυριολεκτικά στα πόδια μας, την τιμούσαμε με την παρουσία μας πρωί και απόγευμα. Τα παιχνίδια που κάναμε, δεν είχαν τέλος. Πότε κολυμπούσαμε, πότε παίζαμε μπάλα, πότε χτίζαμε με τον Βασίλη κάστρα στην άμμο και δεν μας ένοιαζε αν το κύμα θα τα κατέστρεφε λίγο αργότερα. Μπορούσαμε κάθε φορά να τα φτιάξουμε από την αρχή...


Επιπλέον, επιβεβαιώθηκε πως το κολυμβητήριο, ήταν η καλύτερη απόφαση που πήραμε με τον άντρα μου για τον μικρό μας, το χειμώνα που μας πέρασε. Όχι μόνο εξοικειώθηκε με το νερό και έκανε μπάνιο μόνος του, αλλά δεν κρατιόταν. Εκεί που πέρσι τον παρακαλάγαμε για να μπει χωρίς κλάματα και δράματα, φέτος, δεν μπορούσαμε να τον βγάλουμε από το νερό όπου κολύμπαγε σαν ψαράκι κι εμείς, σαν χαζογονείς που είμαστε, καμαρώναμε.


Η αλήθεια είναι πως ο καιρός, υπήρξε κομματάκι περίεργος όμως αυτό δεν μας πτόησε. Τι κι αν κάποιες μέρες είχε κύμα, δεν μας απασχολούσε, ούτε εμάς, ούτε τον Βασίλη, που έτρεχε να παλέψει και να παίξει με τα κύματα, γελώντας και κάνοντας όλη την παραλία να ασχολείται μαζί του, να γελάει με τα χαριτωμένα καμώματά του και να μας παρασέρνει κι εμάς, σαν να ήμασταν και πάλι παιδιά.


Πέραν όμως της μαγευτικής παραλίας, είχαμε στη διάθεσή μας και ένα μαγευτικό κτήμα το οποίο και περιέβαλε το σπίτι όπου μέναμε. Γκαζόν, δέντρα, κούνιες... ό,τι ακριβώς χρειάζεται ένα παιδί για να ξαμωληθεί και να παίξει μέχρι τελικής πτώσης και ακριβώς ό,τι χρειάζεται ένας γονιός για να έχει το κεφάλι του ήσυχο και να μην ανησυχεί κάθε ώρα και λεπτό αν το παιδί του απομακρυνθεί ή αν θα χτυπήσει. Ακόμα και στις διακοπές, δεν μπορείς να πάψεις να ανησυχείς...


Ένα ακόμα ευτύχημα ήταν πως κατάφερα να δω ορισμένες φίλες, όπως τη Γεωργία, την Αλίκη και τη Σοφία, με τις οποίες περάσαμε λίγες αλλά όμορφες στιγμές, με συζητήσεις κοινού ενδιαφέροντος, με γέλια και αστεία, με καφεδάκια στην παραλία ή στον πανέμορφο κέντρο της Κατερίνης, μια μικρή, διαφορετική ανάπαυλα μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας. Βέβαια, μου έλειψε η Ειρήνη την οποία δεν κατάφερα να συναντήσω αλλά ευτυχώς, την περιμένω σε μερικές μέρες στην Αθήνα.


Έφαγα... πολύ! Πρέπει να το ομολογήσω κι ας με κάνει να ακουστώ γουρούνα. Αλλά νομίζω πως δικαιολογούμαι. Ποιος δεν τρώει λίγο παραπάνω στις διακοπές που χαλαρώνει και δεν κυριεύεται από άγχος; Ποιανού η όρεξη δεν ανοίγει έπειτα από βουτιές στη θάλασσα ή περιπάτους στην εξοχή; Και φυσικά, τα παγωτά είναι απαραίτητα οπότε, δεν δέχομαι κουβέντα για τις ατασθαλίες μου. 


Επίσης, έφαγα πολλά, πάρα πολλά σύκα... Δεν ξέρω κατά πόσο ενδείκνυνται για την υγεία μας τόσο τεράστιες ποσότητες όμως δεν μπορούσα να αντισταθώ. Τα δέντρα ήταν μες τα πόδια μου και η γιαγιά του Σάββα, όλο και με προέτρεπε να κόψω λίγα ακόμα και φυσικά, επειδή ήταν ευγενέστατη και υπέρτατα φιλόξενη και δεν ήθελα να την προσβάλλω, ακολουθούσα τις προτροπές της κατά γράμμα.


Τέλος, οφείλω να τονίσω πως αν ποτέ βρεθείτε στο νομό Πιερίας, δεν πρέπει να παραλείψετε να επισκεφτείτε το Λιτόχωρο, ένα μέρος μαγικό και ονειρικό που θα κλέψει την καρδιά σας και όπου θα αποχωριστείτε με δυσκολία. Ελπίζω να μπορέσω κάποια στιγμή να το επισκεφτώ και με χειμωνιάτικη διάθεση γιατί ειλικρινά πιστεύω πως θα είναι ακόμα πιο υπέροχο απ' όσο ήταν τώρα, αν δηλαδή είναι εφικτό κάτι τέτοιο.


Ευχαριστώ τον φίλο και εκδότη μου, Σάββα Προβατίδη, για την πρόσκληση που μας έκανε στην ιδιαίτερη πατρίδα του στην οποία και ζήσαμε μοναδικές, υπέροχες, αλησμόνητες στιγμές. Ελπίζω κι εύχομαι, να μας έχει ο θεός καλά και να μπορέσουμε να επισκεφτούμε και πάλι τον πανέμορφο νομό Πιερίας, να ανακαλύψουμε ακόμα περισσότερες γωνιές του και να ζήσουμε ακόμα πιο μαγευτικές εμπειρίες. Μακάρι κάθε καλοκαίρι να είναι τόσο όμορφο...

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Καλές διακοπές σε όλους

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:00 π.μ. 2 σχόλια

Λοιπόν φίλοι μου... τέρμα τα ψέματα! Οι μέρες πέρασαν και ήρθε ο καιρός και για μένα, να εγκαταλείψω την πρωτεύουσα και να περάσω μερικές μέρες με την οικογένειά μου, μακριά από το καυσαέριο και την τρέλα της καθημερινότητας, αράζοντας, διαβάζοντας, κάνοντας τις βουτιές μας, τρώγοντας παγωτά μέχρι λιποθυμίας και παίζοντας με τον γιο μου μέχρι τελικής πτώσης.
Εύχομαι σε όλους σας, καλό υπόλοιπο καλοκαιριού και είτε μείνετε εντός των τειχών, είτε φύγετε κι εσείς για καλοκαιρινές διακοπές, να περάσετε υπέροχα, να ξεκουραστείτε και να διασκεδάσετε, συντροφιά με ανθρώπους που σας αγαπούν και σας αγαπάνε και να δημιουργήσετε νέες, υπέροχες αναμνήσεις αλλά και να γυρίσετε πίσω, με νέες εικόνες κι εμπειρίες. Εγώ, αυτό σκοπεύω να κάνω. 

Τα λέμε σε δέκα μέρες...

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Παρουσίαση του "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" στο blog "Μωσαϊκό"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:06 μ.μ. 2 σχόλια

Το blog "Μωσαϊκό", έγραψε για το βιβλίο μου, "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και τους ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία. Για να επισκεφτείτε την σελίδα τους, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" στον κατάλογο του Φυτράκη

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 5:07 μ.μ. 2 σχόλια

Οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" βρίσκονται στον κατάλογο του Φυτράκη, πράγμα που με κάνει χαρούμενη και περήφανη. Τους ευχαριστώ πολύ...

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Η τρέλα των προετοιμασιών

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:30 μ.μ. 4 σχόλια

Όχι ότι έχω πελαγώσει... ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΠΕΛΑΓΩΣΕΙ!!! Ναι, ξέρω... κανονικά, κι ενώ ετοιμάζομαι για διακοπές, θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη και ξέγνοιαστη. Και ναι, χαρούμενη είμαι, ξέγνοιαστη όμως, ΟΧΙ! Όσες γυναίκες διαβάζουν αυτό το post, μπορούν σίγουρα να με καταλάβουν.
Εκτός του ότι έχω να τελειώσω πάρα πολύ μεγάλο όγκο δουλειάς πριν φύγω, παίρνοντας μάλιστα και αρκετή μαζί μου, πρέπει να διευθετήσω μέσα σε μόλις 5 μέρες, χίλια δυο άλλα πράγματα. Ποια είναι αυτά;

- Να βάλω πλυντήρια και να σιδερώσω, ώστε να έχουμε ρούχα μαζί μας.
- Να κάνω γενική στο σπίτι ώστε όταν γυρίσω, να το βρω καθαρό και τακτοποιημένο.
- Να αδειάσω το ψυγείο από πράγματα που αν τα αφήσω και λείψω για 10 μέρες, θα μυρίσουν σαν να έχει ψοφήσει κάτι εκεί μέσα.
- Να ψωνίσω τα καλλυντικά και τα λοιπά απαραίτητα πράγματα για τις διακοπές μας.
- Να ψωνίσω για τον μικρό σαμπρέλα, κουβαδάκια, μερικά ρουχαλάκια ακόμα και ορισμένα άλλα μπιχλιμπίδια.
- Να αποφασίσω τι είδους δουλειά θα φορτωθώ μαζί μου, βγάζοντας ένα πρόγραμμα στο οποίο θα μπορώ να ανταποκριθώ.
- Να πληρώσω λογαριασμούς ώστε να μην μας έχουν κόψει κανένα τηλέφωνο ή το ηλεκτρικό στο μεσοδιάστημα.
- Να πάω σε κάποιες δημόσιες υπηρεσίες και να τακτοποιήσω ορισμένα έγγραφα που χρειάζομαι για κάποιες δουλειές.
- Να απαντήσω σε όσο mails μου εκκρεμούν και να ειδοποιήσω τους συνεργάτες μου πως θα απουσιάσω για κάποιες μέρες.
- Να συναντηθώ με τις φιλενάδες μου ώστε να αποχαιρετιστούμε.
- Να ετοιμάσω βαλίτσες, πράγμα το οποίο αποτελεί κάθε χρόνο ένα δράμα.

Είμαι σίγουρη πως όλο και κάτι θα μου διαφεύγει αλλά θα το θυμηθώ στην πορεία. Και αυτή η σκέψη, είναι που με τρελαίνει ακόμα περισσότερο. Ότι δηλαδή, όσο κι αν θες να βγάλεις πρόγραμμα, ποτέ δεν τα καταφέρνεις, όχι στον απόλυτο βαθμό τουλάχιστον αφού οι εκπλήξεις, σου έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις.
Οπότε, και μην μπορώντας να κάνω κάτι άλλο, θα οπλιστώ με υπομονή, κουράγιο και θάρρος, ελπίζοντας κι ευχόμενη πως θα φύγω χωρίς να έχω ξεχάσει κάτι. Όχι κάτι το εξαιρετικά σημαντικό τουλάχιστον. Άντε... και βοήθειά μου!

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Πως μπορεί να σου ανέβει η πίεση σε δευτερόλεπτα

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 5:36 μ.μ. 8 σχόλια
Υποτίθεται πως ένας από τους λόγους που αποφασίσαμε με τον άντρα μου πριν ένα χρόνο να μετακομίσουμε σε πολυκατοικία που βρίσκεται σε πεζόδρομο, οφειλόταν στο γεγονός πως το παιδί μας, θα μπορούσε να παίζει ανενόχλητο -τουλάχιστον το καλοκαίρι-, να τρέχει πάνω-κάτω χωρίς να ανησυχώ μην το πατήσει κανένα αυτοκίνητο κλπ., έστω κι αν τελικά ο κίνδυνος εξακολουθεί να παραμονεύει ακόμα κι εδώ, κάτω υπό αυτές τις συνθήκες.
Δυστυχώς, έχω διαπιστώσει πολλάκις πως περιτριγυρίζομαι από ΖΩΑ!!! Όχι, όχι... το ζώα δεν είναι η σωστή λέξη καθώς προσβάλω τετράποδα που έχουν μεγαλύτερο δείκτη ευφυίας και πιο εξευγενισμένα ένστικτα από τα δίποδα που με περιβάλλουν. Ένα τέτοιο δίποδο λοιπόν, συνάντησα πριν δυο μέρες και μαντέψτε... ήθελα να το βαρέσω μέχρι να ματώσει και να μην το ξεχάσει ποτέ.


Τρέχει ο γιος μου στον πεζόδρομο, επιστρέφοντας από το μαγαζί του μπαμπά του όπου πεταχτήκαμε να τον δούμε για λίγο, για να φτάσει στην είσοδο της πολυκατοικίας πριν από εμένα, που τον κυνηγούσα, ένα παιχνίδι ανάμεσά μας. Φυσικά, είχα αφήσει τον Βασίλη να προπορευθεί μισό μέτρο... Εκεί είναι που με την άκρη του ματιού μου, εντοπίζω το προαναφερόμενο δίποδο.
Περιγραφή: γυναίκα ηλικίας 45-50, που έχει να κάνει σεξ από... ποτέ, ανέραστη και άκληρη, που δεν βρήκε άντρα να την στεφανωθεί και προσπαθεί να το παίξει fit και δραστήρια μπας και της κάτσει κανένας απελπισμένος, μαστουρωμένος πιτσιρικάς -γιατί μόνο υπό την επήρεια ουσιών θα μπορούσε να της τον σφυρίξει κανείς-, τρέχει με ένα μοτοποδήλατο στον πεζόδρομο, με 30 χιλιόμετρα την ώρα, λες και προσπαθούσε να ξεφύγει από τον Χάρο.
Σταματάει βλέποντας το παιδί κι έχοντας απόσταση από αυτό μεγαλύτερη των 2 μέτρων, από ευθεία αλλά και πλάγια κατεύθυνση. Ξεφυσάει αγανακτισμένη, προφανώς επειδή το παιδί της έκοψε τη φόρα. Και κάνει το μεγάλο λάθος. Γυρίζει να με στραβοκοιτάξει και μάλιστα, είχε αρκετό θράσος ώστε να μου κάνει παρατήρηση.


"Μαζέψτε επιτέλους τα παιδιά σας!", αναφωνεί.
"Δεν κατάλαβα τι είπες...", τη ρωτάω ελπίζοντας πως παράκουσα.
"Δεν μπορείτε να τα έχετε από κοντά; Τι τα ξαμολάτε έτσι;", συνεχίζει ακάθεκτη, αδιαφορώντας για το πυρωμένο βλέμμα μου.
"Άσε μας κυρά μου που θα μας κάνεις και υποδείξεις!", έχω αρχίσει ήδη να φορτώνω.
"Τι το περάσατε και τα αφήνετε έτσι να απομακρύνονται από κοντά σας ανεξέλεγκτα"; συνεχίζει.
Εντάξει!! Μέχρι εκεί ήμουν γιατί τα νεύρα μου, εκτός από ευαίσθητα, είναι και λίγο παραπάνω πειραγμένα το τελευταίο διάστημα.
"Εσένα, ποιος σε έχει αφήσει να κυκλοφορείς ανεξέλεγκτη; Δεν έχεις κανέναν να σε μαζέψει; Αλλά βέβαια, τι ρωτάω... τέτοια ξινή και αγάμητη που είσαι, που να βρεθεί άνθρωπος να σε αντέξει. Εδώ, είναι πεζόδρομος! Ζουν οικογένειες, κυκλοφορούν παιδιά τα οποία τρέχουν, παίζουν και λυπάμαι αν σε πειράζει, ΑΝΑΠΝΕΟΥΝ!!! Άμα δεν σ' αρέσει, πάρε το ποδηλατάκι σου και πήγαινε σε κανένα νεκροταφείο για να μην στο φορέσω κολάρο."
Μια μαμά που ήταν με μια φίλη και το παιδάκι της εκείνη την ώρα μπροστά, έσπευσε να με υπερασπιστεί και να υπερθεματίσει όσα είχα πει μερικές στιγμές πριν. Η κουμπαρομπεμπέκα ποδηλάτισσα, άρχισε να κάνει και πάλι πετάλι μουρμουρίζοντας, "Μαλακισμένες!!!"
"ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΜΩΡΗ ΚΑΜΠΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΣΚΥΛΑ!!!"
Μη ρωτήσετε ποιος το είπε αυτό... θα έπρεπε ήδη να ξέρετε...


Ένα τελευταίο έχω να πω!!! Επειδή η ΜΑΛΑΚΙΑ πάει σύννεφο κι έχει γίνει εθνικό μας σπορ, δεν σημαίνει πως έχει νομιμοποιηθεί και κατά συνέπεια, πρέπει να ανεχόμαστε τον κάθε παπάρα. Λυπάμαι αν δεν σας αρέσουν τα παιδιά, σε κάποιους άλλους όμως αρέσουν, τα κάνουν και τα μεγαλώνουν και άμα δεν αντέχετε το να συνυπάρχετε μαζί τους... ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ!!! Χώρος στα νεκροταφεία υπάρχει ακόμα για να σας χώσουμε σε καμιά τρύπα και πιστέψτε με... θα το κάνουμε με μεγάλη χαρά, προθυμία και κατανόηση.
 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal