Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Ευχές για μια υπέροχη, νέα χρονιά

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 9:28 μ.μ. 2 σχόλια
Το 2012, ήταν μια δύσκολη χρονιά, για όλους μας. Λίγο η οικονομική κρίση, λίγο η ανεργία, λίγο το πολιτικό σκηνικό και όλα όσα έφερε μαζί του, ήταν αρκετά, να αλλάξουν τη ζωή μας και δυστυχώς η αλλαγή αυτή, ήταν προς το χειρότερο. Όμως, παρ' όλα ταύτα, μου αρέσει να είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Μου αρέσει να βλέπω φως ακόμα κι εκεί που επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι. Ναι, το 2012 ήταν δύσκολο και για εμένα, είχε πολλά στραβά ωστόσο, αποτελεί μέρος της ζωής μου και σε μερικές ώρες, μέρος του παρελθόντος μου και παρά τα όποιο προβλήματα και αντιξοότητες βρέθηκαν στο δρόμο μου, δεν μπορώ να παραβλέψω κι εκείνες τις μικρές, όμορφες στιγμές που ήρθαν για να μου θυμίσουν ότι υπάρχει ελπίδα, αρκεί να πιστεύουμε σε αυτήν.


Πρώτα απ' όλα, είμαι ευγνώμων που έχω ένα τόσο υπέροχο και υγιές παιδί, που δίνει φως και νόημα στη ζωή μου, ακόμα κι όταν μοιάζουν να καταρρέουν. Έπειτα, είναι ο άντρας μου και το γεγονός ότι είμαστε μαζί και είμαστε καλά, σε αντίθεση με πολλά ζευγάρια εκεί έξω και ναι, μπορεί να έχουμε τα πάνω μας και τα κάτω όμως δεν ξεχνάμε ότι μια σχέση, χρειάζεται καθημερινή προσπάθεια, κατανόηση και υποστήριξη. Η οικογένειά μου, οι γονείς μου και ο αδερφός μου που μέσα σε μια κοινωνία που ο θεσμός καταρρέει, εκείνοι είναι πάντα εκεί.
Στη συνέχεια, υπάρχουν οι φίλοι, οι χρόνιοι φίλοι, εκείνοι που είναι δίπλα σου, όχι μόνο στα καλά αλλά, και στα άσχημα... κυρίως σε αυτά. Οι φίλοι που σε αγαπούν και σε δέχονται όπως ακριβώς είσαι και ακόμα και τα μειονεκτήματά σου, τα βλέπουν ως προτερήματα. Υπάρχουν όμως και οι φίλοι που έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις, που σε στηρίζουν, σε αγαπούν και δεν φοβούνται να στο δείξουν, ακόμα κι αν η απόσταση τους κρατάει σωματικά μακριά σου. Έκανα πολλές, νέες και δυνατές φιλίες τη χρονιά που πέρασε και πραγματικά, είμαι ευγνώμων.

Τέλος, πραγματοποιήθηκε ένα μεγάλο, ένα όνειρο που μέχρι λίγους μήνες πριν, φαινόταν άπιαστο. Εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο και ακόμα και τώρα που το κρατάω στα χέρια μου, δεν μπορώ να το πιστέψω. Ανήκω σε έναν καταπληκτικό εκδοτικό, έχω έναν ακόμα πιο καταπληκτικό εκδότη που εκτός από συνεργάτης, είναι και ένας υπέροχος φίλος, που με στηρίζει και πιστεύει σε μένα.
Ένα όνειρο που λίγες μέρες πριν με ταξίδεψε σε μια μοναδική εμπειρία, στην πρώτη μου επίσημη παρουσίαση συνειδητοποιώντας πως όλα όσα ανέφερα παραπάνω, δεν βρίσκονται στην σφαίρα του φανταστικού αλλά, είναι αληθινά. Υπάρχει υποστήριξη, υπάρχει αγάπη, υπάρχει πίστη... Και σας ευχαριστώ όλους τόσο, μα τόσο πολύ. Σας ευχαριστώ που είστε εδώ, σας ευχαριστώ που υπάρχετε στη ζωή μου, που με αγαπάτε... σας αγαπώ κι εγώ... πολύ... μην το ξεχνάτε...


Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου, χρόνια πολλά, χρόνια καλά, να έχετε μια υπέροχη χρονιά, με υγεία, αγάπη, ευτυχία, δημιουργικότητα, μοναδικές στιγμές, πολλά χαμόγελα, λίγα δάκρυα και πάντα, μα πάντα, να βρίσκεστε με ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν. Να σκέφτεστε θετικά... να ονειρεύεστε μεγάλα... να αγαπάτε ακόμα μεγαλύτερα...

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ημέρα γενεθλίων

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 10:55 π.μ. 8 σχόλια
Σήμερα, είναι μια ιδιαίτερη μέρα. Σαν σήμερα, πριν από 28 ολόκληρα χρόνια, η μαμά μου, έφερε στον κόσμο ένα μικρό τερατίνι. Μην ρωτήσετε ποιο είναι αυτό... εγώ φυσικά!!! Εντάξει, μπορεί να μην είμαι τερατίνι με την κυριολεκτική έννοια της λέξης όμως, μεταμορφώνομαι σε τέτοιο μερικές φορές, ειδικά όταν έχω πάρει ανάποδες, πράγμα που τώρα που το σκέφτομαι, δεν συμβαίνει και σπάνια. Τελοσπάντων...
Ενώ κάθε χρόνο μέχρι τώρα, είχα όλη την καλή διάθεση να γιορτάσω τη μέρα αυτή, φέτος, δεν θέλω να κάνω απολύτως τίποτα. Δεν θέλω κόσμο και τραπεζώματα, ξενύχτια και μουσικές. Θέλω να κάτσω με τον άντρα μου, αγκαλιά στον καναπέ, παραγγέλνοντας πίτσα ή σουβλάκια, και να δω μια ρομαντική κομεντί. Τόσο απλά... Και κάποιοι, σοκαρίστηκαν ακούγοντάς το. Μα γιατί να θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα, ειδικά τις εποχές που διανύουμε;


Ίσως να σκεφτείτε πως γέρασα... Όχι, δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Απλώς... μου φαίνεται τόσο ανόητο και πεζό να γιορτάσω αυτή τη μέρα με τυμπανοκρουσίες. Νομίζω πως όσο μεγαλώνουμε, συνειδητοποιούμε πως οι γιορτές και τα γενέθλια, είναι για τα παιδιά και έχοντας ένα να σουλατσάρει μέσα στο σπίτι όλη μέρα, έχω όλη την διάθεση να γιορτάσω για εκείνο αλλά, όχι τόσο μεγάλη για μένα.
Κάποιες φίλες μου, τρέμουν στην ιδέα ότι πλησιάζουμε τα 30. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο. Αν δείχναμε μεγάλες θα έλεγα πως ναι, έχουν κάποιο λόγο να ανησυχούν όμως, και όχι επειδή μιλάω για εμάς, όχι μόνο κρατιόμαστε καλά αλλά, φαινόμαστε μικρότερες απ' όσο είμαστε, ειδικά σε σύγκριση με ορισμένες παλιές μας συμμαθήτριες που τρομάζουμε να τις γνωρίσουμε όποτε τις συναντάμε γιατί, μοιάζουν με μανάδες μας.


Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι το πως δείχνεις εξωτερικά αλλά, το πως αισθάνεσαι μέσα σου. Προσωπικά, είμαι τόσο ικανοποιημένη από την πορεία της ζωής μου μέχρι σήμερα, και τόσο πλήρης από τις εμπειρίες που έχω αποκομίσει, αλλά και τις αναμνήσεις που κρύβω στην καρδιά μου, που δεν μπορώ να αιτιολογήσω τον πανικό που προκαλεί αυτό το νούμερο. Δεν είναι παρά ένας αριθμός! Για όνομα του θεού...
Αν φροντίζουμε ώστε να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο, αν παλεύουμε καθημερινά να πετύχουμε, όχι όλους αλλά, τους περισσότερους από τους στόχους μας, αν δεν εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας αλλά ελπίζουμε σε αυτά, κάνοντας ότι περνάει από το χέρι μας για να πραγματωθούν, τότε δεν έχουμε κανένα απολύτως λόγο να αγχωνόμαστε επειδή τα χρόνια περνάνε.


Χρόνια μου πολλά λοιπόν, να με χαίρεστε και να με ανέχεστε, ακόμα και με τα άσχημά μου!

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Η ομιλία της συγγραφέως Μαρίας Στεφάνου, στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου, "Ξεπεσμένοι Άγγελοι"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 6:30 μ.μ. 2 σχόλια

Για τη Μαρία Στεφάνου, τα λόγια είναι περιττά. Η Μαρία βλέπετε, δεν είναι απλά μια συγγραφέας με ταλέντο την οποία θαυμάζω και εκτιμώ αλλά, μια φίλη που αγαπώ απεριόριστα και με την οποία, μπορώ να πω πως, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος, αισθανόμαστε το ίδιο και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα με την ίδια λογική. 
Έχω πει πολλές φορές πως γνωριστήκαμε με την Μαρία και γι' αυτό, το μόνο που θα επαναλάβω είναι, πόσο ευτυχισμένη με κάνει το γεγονός ότι έχουμε το διαδίκτυο και που οι συμπτώσεις, έφεραν ανθρώπους σαν τη Μαρία στο δρόμο μου. Η Μαρία λοιπόν, βρέθηκε στην παρουσίασή μου και μίλησε για μένα και για την σχέση μας με τρόπο συγκινητικό και ανθρώπινο αλλά και για το βιβλίο μου, αποδεικνύοντας ότι είναι ο άνθρωπος εκείνος που αντιλήφθηκε όλα όσα ήθελα να πω με την ιστορία μου αυτή, όσο κανείς.

Η ομιλία της Μαρίας Στεφάνου, στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου, "Ξεπεσμένοι Άγγελοι", στις 20/12/2012, στην Αθήνα:

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Η ομιλία της συγγραφέως Κάκιας Ξύδη, στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου, "Ξεπεσμένοι Άγγελοι"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:24 μ.μ. 6 σχόλια

Την Κάκια Ξύδη την γνώρισα ηλεκτρονικά πριν περίπου ενάμιση χρόνο όμως, πολύ πρόσφατα ανακάλυψα πως είμαστε γειτόνισσες και έτσι, φρόντισα να γνωριστούμε άμεσα. Με μεγάλη μου χαρά, διαπίστωσα πόσο υπέροχος και δοτικός άνθρωπος είναι.
Η Κάκια, μου έκανε την τιμή να μιλήσει στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου και με το λόγο της, να παρασύρει και να συγκινήσει, τόσο το κοινό, όσο κι εμένα, αποδεικνύοντάς μου πως, για να άγγιξε κάποιον άνθρωπο τόσο πολύ η ιστορία μου, κάτι έκανα σωστά.

Η ομιλία της Κάκιας Ξύδη, στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου, "Ξεπεσμένοι Άγγελοι", στις 20/12/2012, στην Αθήνα:
«Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί υπάρχουν εμπόδια στους μεγάλους έρωτες. Ποτέ δεν μπόρεσα να το εξηγήσω. Όταν έφτασε η ώρα να το βιώσω, αντί να το παλέψω, αφέθηκα στη μοίρα μου. Ποιος είπε όμως ότι η μοίρα είναι ελαστική. Ποιος σου διασφαλίζει ότι θα ξεπεράσεις τα πάντα; Κανένας. Γι αυτό ποτέ δεν πρέπει να εγκαταλείπεις την προσπάθεια. Γιατί όταν αγαπάς δεν πρέπει να αφήνεις εμπόδια να μπαίνουν στο δρόμο σου. Πρέπει να έχεις δύναμη και θέληση να προσπεράσεις το κάθε τι. Μόνο έτσι μπορείς να διεκδικήσεις την ευτυχία. Αλλιώς είναι εύκολο να τη χάσεις».
Διαβάζω στην πρώτη σελίδα το σημείωμα της συγγραφέως και αρχίζει να με πιάνει μια ανησυχία. Φοβάμαι για την συνέχεια, φοβάμαι ότι στις σελίδες αυτού του βιβλίου θα βρω πολλές φορές τον εαυτό μου εκεί μέσα. Γιατί τι είναι η ευτυχία και πόσο αποφασισμένοι είμαστε στη ζωή μας να την κατακτήσουμε; Λέμε ότι ψάχνουμε να την βρούμε αλλά πόσο έτοιμοι είμαστε να την καλοδεχτούμε όταν έρθει;
Μήπως όταν την βλέπουμε να έρχεται, μήπως όταν μπαίνει ακάλεστη μέσα μας και μας ξεσηκώνει, μας αλλάζει τις καλοκουρδισμένες ζωές μας, δειλιάζουμε και κάνουμε πίσω. Η καρδιά λέει προχώρα. Η λογική λέει κάνε πίσω, που πάς δεν το βλέπεις ότι πρόκειται να καταστραφείς. Και εμείς μένουμε μετέωροι να περπατάμε πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί και να παλεύουμε να ισορροπήσουμε γέρνοντας πότε από την μια μεριά πότε από την άλλη. Τα χρόνια περνάνε όμως και η ζωή δεν μας χαρίζεται. Δεν υπακούει η καρδιά στις αποφάσεις του νου και ενώ κατά βάθος το ξέρουμε συνεχίζουμε να την αγνοούμε και της κάνουμε πείσματα και κάνουμε έναν αρραβώνα με έναν άντρα που δεν είναι εκείνος που θέλουμε, και κάνουμε ένα γάμο με έναν άνθρωπο που δεν είναι εκείνος που έχουμε στα όνειρά μας και τις νύχτες ξυπνάμε ιδρωμένοι και αγανακτισμένοι από τις αποφάσεις μας. Υποτασσόμαστε στη μοίρα μας και τα πρέπει του κοινωνικού και του οικογενειακού μας περιβάλλοντος αγνοώντας της φωνή της δικής μας ψυχής που ασφυκτιά και φωνάζει μέσα μας χωρίς να βγαίνει ήχος.
Πολλές φορές περιμένουμε τον από μηχανής θεό να δώσει την λύση που λαχταράμε, την λύση που εμείς δεν τολμάμε να δώσουμε. Ευτυχώς σε αυτό το ρόλο η ζωή μας έχει δώσει τους φίλους, τους φίλους που μπορούμε να στηριχτούμε επάνω τους σε κάθε καλή και κακή στιγμή της ζωής μας, που μπορεί να μας πάρουν από το χέρι, όπως έγινε στην περίπτωση της Αγγελικής και να μας πάνε ένα ταξίδι στην Θεσσαλονίκη ή στο Παρίσι και να μας βοηθήσουν να βρούμε και πάλι τον χαμένο εαυτό μας, την χαμένη λογική μας.
Η ηρωίδα της Γιώτας η Αγγελική γνώρισε αυτόν τον έρωτα τον ένα και μοναδικό. Συνάντησε τον Άγγελο και ονειρεύτηκε να ζήσει όλη τη ζωή μαζί του. Άλλα σχέδια όμως είχε η ζωή και εκείνη μικρή και ασήμαντη σε τούτη εδώ την γη δεν μπόρεσε με την μεγάλη της θέληση να τα αλλάξει.
Όσο διάβαζα το βιβλίο της Γιώτας η Αγγελική ήμουν εγώ. Εγώ η ανόητη που άφησα την αγάπη να φύγει μέσα από τα χέρια μου και συμβιβάστηκα σε μια ζωή μίζερη και άχαρη. Η Γιώτα με την απλή και ρεαλιστική γραφή της με έκανε να κρυφοκοιτάζω την ζωή μου από την κλειδαρότρυπα και να νευριάζω που δεν είχα την τόλμη να διεκδικήσω την αγάπη μου και έπεφτα από το ένα λάθος στο άλλο.
Το βιβλίο της Γιώτας είναι καλογραμμένο, έχει πολλές ανατροπές και πολύ δυνατές στιγμές αγάπης, έρωτα, πάθους, υποχρέωσης, φιλίας, υπομονής, καρτερίας, συμβιβασμού. Αξίζει να του αφιερώσετε το χρόνο σας, θα σας κρατήσει καλή συντροφιά, θα σας ταξιδέψει στα αδιάβατα μονοπάτια της νεανικής σκέψης, που πολύ πιθανόν να βρίσκεται πολύ κοντά στην δική σας, θα σας συνεπάρει η πλοκή του που μέσα από την υπερβολή του μύθου θα σας δώσει μηνύματα που πρέπει όλοι να έχουμε υπόψη μας είτε βρισκόμαστε από την πλευρά των νέων είτε των γονέων είτε των φίλων.
Εύχομαι στη Γιώτα κάθε επιτυχία στο δύσκολο συγγραφικό μονοπάτι που επέλεξε. Σας ευχαριστώ.

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Η ομιλία του εκδότη μου, στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου, "Ξεπεσμένοι Άγγελοι"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:30 μ.μ. 4 σχόλια

Μπορεί να προβληματιζόταν για το τι θα πει όμως, αν θέλετε τη γνώμη μου, τα είπε υπέροχα. Ο λόγος, για τον εκδότη μου, τον Σάββα Προβατίδη, που εκτός από συνεργάτης, μπορώ να λέω σήμερα ότι είναι και ένας πολύ καλός φίλος. Σάββα.. για μια ακόμα φορά, σ' ευχαριστώ πολύ... για όλα... Ελπίζω κι εύχομαι, να σε κάνω περήφανο για τη επιλογή σου.

Η ομιλία του εκδότη μου, στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου, "Ξεπεσμένοι Άγγελοι", στις 20/12/2012, στην Αθήνα:
Ονομάζομαι Προβατίδης Σάββας και είμαι υπεύθυνος των εκδόσεων Μάτι. Οι εκδόσεις Μάτι ξεκίνησαν το 1987 με έδρα την Κατερίνη και βασική επιλογή το Ιστορικό βιβλίο.
Σήμερα, στη δύση του 2012 διατηρώντας το παλιό μας προφίλ μπαίνουμε και σε έναν νέο χώρο. Στο χώρο της Νεανικής Λογοτεχνίας που για πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια οδηγεί τον έφηβο στο χώρο του βιβλίου και επιπλέον στο χώρο της λογοτεχνίας για μεγάλους. Σε ένα χώρο όπου μπορούμε να απευθυνθούμε σε ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.
Μέσα από το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα αναδεικνύεται μια τραγική θα λέγαμε εσωτερική σύγκρουση που φαίνεται να εκφράζει η να προβληματίζει το νεανικό γυναικείο πληθυσμό της Ελλάδας σήμερα.
Γνώρισα την Γιώτα τον Σεπτέμβριο και η αφορμή της γνωριμίας αυτής ήταν μια κριτική για ένα βιβλίο που είχα διαβάσει στο blog της και ήθελα να το συζητήσω μαζί της. Συνάντησα την Γιώτα και από κοντά μετά από λίγες βδομάδες και διαπίστωσα πόσο φοβερό άτομο είναι. Κουβέντα στην κουβέντα μου είπε για κάτι που είχε γράψει και θα ήθελε να το διαβάσω για να της πω την γνώμη μου.
Και έτσι φτάσαμε σήμερα εδώ που είμαστε… και θέλω να ευχαριστήσω την Γιώτα που μου επέτρεψε μέσα από τον δικό μου εκδοτικό οίκο να αναδείξω το ταλέντο της.
Και πιστέψτε με έχει πολύ...

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

"Ξεπεσμένοι Άγγελοι": Φωτογραφίες της πρώτης επίσημης παρουσίασης στην Αθήνα

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 2:07 μ.μ. 6 σχόλια

Η Πέμπτη, 20 Δεκεμβρίου 2012, η βραδιά της πρώτης επίσημης παρουσίασης, του πρώτου μου βιβλίου, που φιλοξενήθηκε στο Polis Art Cafe, στο ιστορικό αίθριο της Στοάς του Βιβλίου και του Θεάτρου Τέχνης-Κάρολος Κουν, υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στη ζωή μου. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, ο κόσμος, με τίμησε με την παρουσία του και μου προσέφερε ανυπολόγιστη χαρά και ικανοποίηση. Γιατί μου επέτρεψε να μοιραστώ μαζί του το όνειρό μου, την ιστορία μου. Μια ιστορία, όχι μόνο για τον έρωτα αλλά, για κάτι περισσότερο. Μια ιστορία που μας καλεί, μέσα από μικρά ή μεγάλα πράγματα, να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και τελικά, να κάνουμε πράγματα που θα ικανοποιούν, πρώτα απ' όλα εμάς και έπειτα, όλους τους άλλους. Δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι ζώντας τα όνειρα που άλλοι έκαναν για εμάς. Πρέπει να κυνηγάμε τα δικά μας.


Πόσους ανθρώπους θέλω να ευχαριστήσω... αναρωτιέμαι... θα το κάνω ποτέ με τον σωστό τρόπο; Θα είναι ποτέ τα λόγια αρκετά;
Τι να πω για τον εκδότη μου, Σάββα Προβατίδη, που πλέον, δεν είναι μόνο ένας υπέροχος συνεργάτης με μεγάλο όραμα και όρεξη για δουλειά αλλά, ένας φίλος. Είναι τιμή για μένα να ανήκω στις εκδόσεις Μάτι και που ο Σάββας έκανε το όνειρό μου πραγματικότητα και δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το ξεπληρώσω. Τον ευχαριστώ τόσο, μα τόσο πολύ...
Για τον πληθωρικό, απολαυστικό Βασίλη Χατζηιακώβου που με τόσο όμορφα λόγια προλόγισε το βιβλίο μου και μίλησε για μένα την ίδια, τονίζοντας πόσο σημαντικό είναι νέοι άνθρωποι να κάνουν μεγάλα βήματα.
Για τη Βάσια Σούτα, που αν και ντρεπόνταν, υπέκυψε και τελικά, διάβασε με αγχωμένο μεν, όμορφο δε, τρόπο, τα αποσπάματα του βιβλίου μου, στην επιλογή των οποίων με βοήθησε σημαντικά.
Για την Κάκια Ξύδη που με το λόγο της, παρέσυρε και συγκίνησε τον κόσμο και μαζί με αυτούς, κι εμένα, γιατί άγγιξε την καρδιά μου κάνοντάς με να καταλάβω πως η ιστορία μου, άγγιξε με τη σειρά της κάποιους άλλου.
Για τη Μαρία Στεφάνου, που δεν είναι απλά μια συγγραφέας με ταλέντο την οποία θαυμάζω αλλά, μια φίλη που αγαπώ και με την οποία, εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος. Όχι μόνο μίλησε για μένα και για την σχέση μας με τρόπο συγκινητικό και ανθρώπινο αλλά, εξέφρασε όσο κανένας, όλα όσα ήθελα να πω με την ιστορία μου αυτή.
Για την επιμελήτριά μου, την Ελίνα Μιαούλη που συγκίνησε, τόσο εμένα, όσο και τον κόσμο, με την σπαρακτικά εγκάρδια  εκτός προγράμματος ομιλία της. Όχι μόνο συνέβαλλε στο να γίνει το βιβλίο μου καλύτερο, όχι μόνο το αγκάλιασε με αγάπη αλλά, αγκάλιασε και αγάπησε εμένα την ίδια.
Για τη Θάλεια Κεφαλίδου που αν και δεν είχε διαβάσει το βιβλίο, κατάφερε να φτιάξει ένα εξώφυλλο πολύ πιο όμορφο απ' όσο θα μπορούσα να φανταστώ.
Για τις φίλες και τους φίλους, ιντερνετικούς, παλιούς συμμαθητές, γνωστούς, καθηγητές... ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σας, που αψήφησαν αποστάσεις και ταλαιπωρία και βρέθηκαν εκεί, κοντά μου, να με στηρίξουν.
Τι να πω για τις φίλες εκείνες που με στήριζαν σε κάθε βήμα, έστω κι αν βρίσκονταν μακριά, έστω κι αν η απόσταση δεν μας επέτρεπε τίποτα περισσότερο από μια ηλεκτρονική επαφή.
Για τις κολλητές μου, που αυτά που άλλοι βλέπουν ως ελαττώματα, για εκείνες, είναι τα μεγαλύτερα προτερήματά μου και που με κάνουν να νιώθω ότι είμαι καλύτερος άνθρωπος απ' όσο ίσως να είμαι πραγματικά.
Για τους γονείς μου, που με άφηναν πάντα να κάνω ό,τι θέλω, ακόμα κι όταν διαφωνούσαν.
Για τον άντρα μου, που με στηρίζει και με καμαρώνει και για τον γιο μου, που ολοκληρώνει τη ζωή και το είναι μου.

Είμαι τυχερή που υπάρχετε στη ζωή μου... αυτό ναι... είναι ευλογία!

Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες από την βραδιά της παρουσίασης. Αν θέλετε να τις δείτε σε φυσικό μέγεθος, απλά, κάντε αριστερό κλικ πάνω τους.


 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal