Σαν σήμερα, τέτοια ώρα έξι χρόνια πριν, ετοιμαζόμουν για να είμαι έτοιμη στις 18.00μ.μ., να πάω στην εκκλησία. Η κομμώτρια μου τραβολογούσε το μαλλί, η μακιγιέζ να αναρωτιέται πως θα με βάψει έτσι χλωμή που ήμουν, ώστε να μην μοιάζω με πτώμα, η Μαρία έκλαιγε, ο πατέρας μου χαζογελούσε, ενώ εγώ φορούσα βερμούδα τον Chicago Bulls, σκισμένη φανέλα κι έβλεπα “Φιλαράκια” στο Star -αυτό, βέβαια, πριν κάνω test εγκυμοσύνης την ίδια ημέρα και ανακαλύψω πως ήμουν 15 ημερών έγκυος-. Θα παντρευόμουν τον άντρα με τον οποίο ήμουν ήδη εφτά χρόνια μαζί του και συζούσαμε τα τρία από αυτά. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να έχω άγχος. Ήμουν απολύτως ήρεμη!
Όταν το είχαμε ανακοινώσει, ένα χρόνο νωρίτερα, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, αρκετοί μας ρώτησαν αν ήμασταν σίγουροι γι' αυτό που πηγαίναμε να κάνουμε. Χαμογελούσα, τότε, στωικά και δεν απαντούσα. Τι απάντηση να δώσεις σε μια τέτοια ερώτηση. Δεν υπάρχει... Απλά, το νιώθεις και το κάνεις. Πιστεύεις πως είσαι έτοιμος για το επόμενο βήμα και πας μπροστά. Το αν αυτό το βήμα θα οδηγήσει στο ξεκίνημα μιας μακράς ή μιας σύντομης διαδρομής, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Κανένας δεν ξεκινάει να παντρευτεί σκεπτόμενος πως όλο αυτό που θα χτίσει μαζί με τον σύντροφό του, μπορεί να γκρεμιστεί. Δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται τόσο αρνητικά κι άρρωστα.
6 χρόνια μετά και ακόμα θυμάμαι εκείνη τη στιγμή που βγήκα από το αμάξι για να με παραδώσει ο πατέρας μου και ο αδερφός μου -από τις πιο άβολες στιγμές στη ζωή του δεύτερου, είμαι βέβαιη- και κοίταξα τον άντρα μου. Κι αναρωτήθηκα... ήμουν σίγουρη; Χαμογέλασα! Δεν ήξερα... ποτέ δεν θα το μάθαινα... Αυτό που γνώριζα, όμως, με βεβαιότητα, ήταν πως ήθελα να το κάνω, πως ήθελα μ' αυτό τον άνθρωπο να κάνω οικογένεια και ένιωθα ασφαλής γιατί ήξερα πως πάντα θα ήταν εκεί κι ευτυχισμένη γιατί είχα την ελευθερία να κάνω αυτό που πρόσταζε η δική μου καρδιά. Και ναι, αναμφίβολα, υπάρχουν οι στιγμές εκείνες που θέλω να τον πνίξω -ή και να τον πετάξω από το μπαλκόνι-, αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι... δεν αλλάζει τα συναισθήματα... δεν φθείρει την αγάπη... Ακόμα κι αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, πάλι “ναι” θα είχα πει, πάλι θα έβγαινα από εκείνο το αυτοκίνητο.
Και το "τραγούδι μας"... Χρόνια μας πολλά, αγαπούλα...
