Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

Παιδιά... Να τα δούμε όπως ποθούμε ή όπως θα είναι ευτυχισμένα;

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:17 μ.μ.

Πολλοί μου ευχήθηκαν τις προάλλες για την ονομαστική γιορτή του γιου μου και τους ευχαριστώ πάρα πολύ γι' αυτό. Όμως, όπως κάθε χρόνο, είδα πως εισέπραξα απορρημένα βλέμματα κι επιφωνήματα αποδοκιμασίας όταν στην ευχή κάποιων, "να τον δεις όπως ποθείς", αντιγύρισα "να τον δω όπως θα είναι εκείνος ευτυχισμένος". Πάλι τα ίδια... κάθε χρόνο... Κάποιοι να με κρίνουν επειδή δεν ήμουν αρκετά ευγενική για ν' αρκεστώ σ' ένα ευχαριστώ κι εγώ να πρέπει να εξηγώ από την αρχή τις πεποιθήσεις μου, που ποτέ δεν κράτησε κρυφές.
Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν δίνουμε τις ευχές μας για ένα παιδί πρέπει να λέμε στους γονείς να το δουν όπως ποθούν εκείνοι. Και μην ακούσω την βλακεία, "κάθε γονιός θέλει να δει το παιδί του ευτυχισμένο". Αν ίσχυε αυτό δεν θ' αυτοκτονούσαν τόσα παιδιά επειδή οι γονείς τα πίεσαν να σπουδάσουν κάτι που δεν ήθελαν, τα εξανάγκασαν ν' ακολουθήσουν μια πορεία που εκείνοι θεωρούσαν ιδανική αλλά εκείνα δεν επιθύμησαν ποτέ, τα κατέκριναν για την σεξουαλικότητά τους, δεν μπορούσαν να αποδεχθούν την ατομικότητα και την προσωπικότητά τους και κατά συνέπεια, τις επιλογές τους. Αλλά αυτό, ίσως να είναι μια άλλη, μεγαλύτερη και πολύ πιο πονεμένη ιστορία.
Μπορεί τα παιδιά να είναι "μικρά", δεν παύουν όμως να είναι άνθρωποι, όντα με μυαλό, καρδιά και συναισθήματα. Μικροσκοπικοί άνθρωποι με δικιά τους προσωπικότητα, δικά τους θέλω, δικές τους ανάγκες και δικά τους όνειρα. Και όπως θα μεγαλώσουν τα παιδιά αυτά, έτσι θα μεγαλώσουν και όλα όσα προανέφερα. Μπορεί τα παιδιά να είναι μικρογραφία του εαυτού μας, αλλά αυτό ισχύει μόνο κατά μέρος. Σίγουρα τα επηρεάζουμε στην καθημερινότητά μας και στην αλληλεπίδραση που έχουμε μαζί τους, αλλά άλλο επηρεάζω κι άλλο επιβάλλω.
Θέλω να πιστεύω πως κανένας γονιός δεν έχει "κακές προθέσεις", αλλά αυτή είναι μια πολύ γενική έννοια που υπάρχει μέσα στο κεφάλι μας και που στην πράξη διαφέρει. Καλή πρόθεση δεν σημαίνει να οδηγείς τον άλλον στο μονοπάτι που εσύ θεωρείς σωστό, αλλά να τον ακολουθείς σ' εκείνο που θα επιλέξει εκείνος. Οι γονείς πρέπει να συμβουλεύουμε τα παιδιά, όχι να τα κατευθύνουμε. Κι αν σκοντάψουν και πέσουν, δεν πειράζει. Κάτι θα μάθουν από αυτό κι ο κάθε γονιός μπορεί να είναι εκεί και να τα βοηθήσει να σηκωθούν. Βασικά, να εύχεστε να πέσουν πολλές φορές και πάντα να έχουν το κουράγιο να σηκωθούν και να προχωρήσουν, συνεχίζοντας την πορεία τους. Έτσι θα μάθουν, έτσι θ' αποκτήσουν βιώματα κι εμπειρίες και θα βελτιώσουν τη ζωή τους.
Ν' αγαπάτε τα παιδάκια σας, να τα θέλετε ευτυχισμένα, αλλά με τον τρόπο που εκείνα θα χαμογελάνε. Δεν εννοώ να τα ξαμολύσετε, αλλά να τους επιτρέψετε να έχουν τις ελευθερίες εκείνες που θα τους κάνουν ανθρώπους ολοκληρωμένους, υγιείς και τελικά, μοναδικούς! Να τα μάθετε να είναι γενναία και τολμηρά, ελεύθερα και χαρούμενα, να διεκδικούν, να ονειρεύονται και να πραγματοποιούν. Μην κάνετε όλα εκείνα που έκαναν οι γονείς σας και μεγαλώνοντας τους κρίνατε γι' αυτά. Αντίθετα, κοιτάξτε να μάθετε μέσα από αυτά. Κι αν εσείς μεγαλώνοντας κάνατε τα λάθη σας, αφήστε τα παιδιά σας να κάνουν τα δικά τους. Τα λάθη αυτά είναι που θα τα φέρουν πιο κοντά στην ευτυχία.

8 σχόλια on "Παιδιά... Να τα δούμε όπως ποθούμε ή όπως θα είναι ευτυχισμένα;"

Constantinos Kaladis είπε...

Ειναι μεγαλη κουβεντα αυτο που ειπες, και ειναι κατι που δεν το εχει καταλαβει παρα πολυς κοσμος. Being a parent is a balancing act between guiding your son/daughter and preparing them for life, while at the same time allowing them room to develop and express their own persona, and all this without imposing your choices on them (within some limits). Sometimes you may actually succeed.

Αγγελική Παπά είπε...

Πολύ σωστό, προσπαθούμε συνέχεια να το καταφέρουμε και πολλές φορές παρασυρόμαστε νομίζοντας ότι το παιδί μας κινδυνεύει συνέχεια από ορατούς και αόρατους κινδύνους. Εννιά στις δέκα φορές εμείς είμαστε ο πρόβλημα και όχι τα παιδιά.

Barbie Kormari είπε...

Μπράβο, Γιώτα! Αυτή πρέπει να είναι η επιθυμία κάθε γονιού, να βλέπει το παιδί του ευτυχισμένο και να στηρίζει τις επιλογές του. Σαφώς και πρέπει να είμαστε δίπλα τους και να τα προστατεύουμε και να τα συμβουλεύουμε, όμως πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα καταλαβαίνουμε, κι όχι να τα καταπιέζουμε συνεχώς. Το ζητούμενο είναι να μεγαλώσουμε ευτυχισμένους ανθρώπους και αυτό θα είναι και η μεγαλύτερη ικανοποίησή μας!

Χρύσα είπε...

Γιωτακι μου πολύ καλά τα λες.Δεν είμαι μανουλα οποτε δεν μπορω να πω μετα σιγουριας τι θα εκανα εγω αλλα μου ακουγονται πολυ σωστά όλα οσα λες και σε τιμάνε.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 24 Ιανουαρίου 2015 στις 12:53 μ.μ. είπε...

@ Κύριε Κωνσταντίνε, με έχετε καλύψει απόλυτα! :)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 24 Ιανουαρίου 2015 στις 12:53 μ.μ. είπε...

@ Αγγελική έτσι ακριβώς! Από την αγάπη μας γινόμαστε υπερβολικοί και πνίγουμε τα παιδιά μας! ;)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 24 Ιανουαρίου 2015 στις 12:54 μ.μ. είπε...

@ Barbie μου σ' ευχαριστώ πολύ! Μακάρι να σκέφτονταν έτσι οι περισσότεροι γονείς. Νομίζω πως τότε θα είχαμε πολύ πιο ευτυχισμένα και χαμογελαστά παιδιά! :)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 24 Ιανουαρίου 2015 στις 12:55 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα μου, σ' ευχαριστώ πολύ! Δεν πειράζει που δεν είσαι μανούλα. Θα μπεις κάποια στιγμή στο χορό οπότε καλό είναι να έχεις άποψη! ;)

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal