Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Σκέψεις για τον κάθε "Βαγγέλη" εκεί έξω...

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 5:22 μ.μ.

Όλες αυτές τις ημέρες παρακολουθώ τις εξελίξεις σχετικά με την υπόθεση του εξαφανισμένου Βαγγέλη, όχι με περιέργεια, ούτε με ενδιαφέρον, αλλά με αγωνία. Αυτή τη στιγμή δεν παρακολουθώ μια υπόθεση ως απλός θεατής, αλλά μπαίνω στη θέση αυτής της μητέρας που πεθαίνει από αγωνία κάθε λεπτό για το παιδί της, της αδερφής του που κάνει τις δικές της απέλπιδες προσπάθειες να βρει κάποιο στοιχείο που μπορεί να τους προσφέρει έστω και κάποια ψήγματα ελπίδας, που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει η οικογένειά του αυτή τη στιγμή. Επίσης, παρακολουθώ την υπόθεση θυμωμένη... πολύ θυμωμένη... εξοργισμένη σχεδόν.

Στον βωμό των likes, οι διάφορες "δημοσιογραφικές" σελίδες και κάθε blog αγνώστου ταυτότητα, δημοσιεύουν συνεχώς ηλίθιες, παραπλανητικές πληροφορίες, παίζοντας όχι μόνο με την νοημοσύνη εκείνων που είτε από περιέργεια είτε από αγνό ενδιαφέρον θέλουν να μάθουν αν υπάρχει κάποια ουσιαστική εξέλιξη, αλλά με τον πόνο της οικογένειας αυτού του παιδιού που κάθε λεπτό που περνάει με το παιδί του να είναι αγνοούμενο, γιγαντώνει και τρώει τα σπλάχνα τους, τα ίδια που τον γέννησαν, τον ανάστησαν και τον έκαναν ένα παλικάρι 20 ετών και που κάποιοι θέλησαν να τσακίσουν. Αυτό, φίλοι μου, ονομάζεται κανιβαλισμός και δυστυχώς, εμείς οι ίδιοι τον συντηρούμε ακόμα και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε.

Έχω ζήσει το bullying μέσα στην οικογένειά μου! Όχι, δεν είχε ασκηθεί πάνω μου, δεν θα μπορούσε άλλωστε γιατί πάντα ήμουν αρκετά σκληρή για ν' αντιμετωπίζω την καφρίλα του καθενός, τα είχα βρει πολύ καλά με τον εαυτό μου και τα ελαττώματά μου από μικρή, συν ότι δεν θα έλεγε ποτέ κανείς πως άνηκα στα μη δημοφιλή παιδιά του σχολείου μου, ή έστω, σε εκείνα που ήταν αδιάφορα άρα δεν έλκυαν πάνω τους μπελάδες και φασαρίες που κάποιοι ανεγκέφαλοι αποφάσισαν να τους φορτώσουν απλά και μόνο επειδή το βρήκαν πολύ αστείο για να σκοτώσουν την ώρα τους. Όπως και να 'χει, έχω δει τι σημαίνει bullying αλλά και τι μπορεί να κάνει σε αυτόν που το υφίσταται. Και δεν είναι ωραίο... καθόλου ωραίο!

Το πρόβλημά μας, ως άνθρωποι πρώτα και μετά ως κοινωνικό σύνολο, είναι ότι δεν δεχόμαστε την διαφορετικότητα. Ότι ή όποιος είναι διαφορετικός από εμάς είναι παράξενος, πρέπει να μπει στο περιθώριο ή να βασανιστεί μέχρι να συνετισθεί. Αυτό οφείλεται κατά βάσιν στην έλλειψη παιδείας. Και ποιος φταίει γι' αυτό; Εμείς οι ίδιοι που είμαστε παρεμβατικοί εκεί που δεν χρειάζεται και εκεί που απαιτείται να πάρουμε θέση, στρέφουμε αλλού το βλέμμα και κάνουμε πως δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει. Έτσι οδηγούμε ανθρώπους σε συμπεριφορές παραβατικές και απάνθρωπες, τις καλλιεργούμε και τις συντηρούμε κάνοντάς τες μέρος της πραγματικότητάς μας, τις αποδεχόμαστε σιωπηλά, και το κακό διαιωνίζεται και απλώνει τα δίχτυα του παντού και μας τυλίγει μέσα του και αρχίζουμε να πιστεύουμε πως είναι φυσιολογικό.

Όχι! Σημάδι των καιρών μπορεί να είναι, φυσιολογικό, όμως, σε καμία περίπτωση. Δεν είναι φυσιολογικό να αντλείς δύναμη και υπεροχή από τον πόνο του άλλου. Δεν είναι φυσιολογικό να χτίζεις την δημοσιότητά του και να ενισχύεις την αποδοχή σου από άλλους, εξίσου ανεγκέφαλους με εσένα, με το να τραμπουκίζεις τους μαλθακούς, τους ευαίσθητους, τους αδύναμους, εκείνους που δεν αντιδρούν επειδή δεν είναι -ευτυχώς!- όμοιοι με τα μούτρα σου. Γιατί η πραγματική αδυναμία, βρίσκεται στην προσπάθεια επίδειξης δύναμης και ισχύος που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια εικόνα πλασματική που παραπλανά πρώτα το ίδιο σου τον εαυτό και μετά όλους τους άλλους.

Ας ευχηθούμε, λοιπόν, να είναι καλά ο Βαγγέλης και σύντομα να επιστρέψει κοντά στην οικογένειά του που κάθε μέρα μακριά του και χωρίς νέα του, βιώνει και από έναν μικρό θάνατο. Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι και να μην νοιαζόμαστε μόνο για όσα συμβαίνουν σε εμάς, μέσα στο σπίτι μας, αλλά και στο διπλανό. Ας σταματήσουμε να δίνουμε την δύναμη σε εκείνους που τόσο μεγάλη ανάγκη έχουν να αποδείξουν την κυριαρχία τους. Ας αποδείξουμε πως η πραγματική δύναμη βρίσκεται στην αγάπη που όταν την αφήνεις να σε τυλίξει, μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, τόσο για σένα και την οικογένειά σου, όσο και για οποιονδήποτε άλλο που μπορεί να περάσει από τη ζωή σου. Κι ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως πίσω από τα μεγαλύτερα και πιο φωτεινά χαμόγελα, μπορεί να κρύβεται η πιο βαθιά δυστυχία.

3 σχόλια on "Σκέψεις για τον κάθε "Βαγγέλη" εκεί έξω..."

Xrysa Priovolou είπε...

Απο την ημερα που βγήκε το θέμα του Βαγγέλη....κάναμε κοινοποίηση και εγώ στην σελιδα μου.....λυπάμαι και δεν μας τιμά που κανένας φίλος δεν το κοινοποίησε....όλοι είμαστε στο γυάλινο κλουβακι μας....αλλά όταν μας το ραγίσει η σπάσει κάτι....τοτε θυμόμαστε και τους συνανθρωπους μας!!!δεν είμαι μάνα...είμαι αδερφή....ποναω για το παλικάρι και εύχομαι να βρεθεί!!!

Anestis Chatzibeis είπε...

δυστυχως μετα απο τόσο καιρό,αρχιζω να πιστευω πως οχι μονο δεν θα βρεθει το παιδί,μα δεν θα βρεθει το τι συνεβη κιολας...Επίσης εκτείθεται και ο κρατικος μηχανισμος (surprise) που αντι να φακελώνει "τρομοκρατες" θα μπορουσε να βάλει τα μεγαλα μεσα (υπηρεσιες πληροφοριων κλπ) και να μην στηρίζεται στις κοινοποιήσεις στο facebook λες και ειμαστε εκπαιδευμένοι στο να βρίσκουμε χαμένες υποθεσεις.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 7 Μαρτίου 2015 στις 1:00 π.μ. είπε...

@ Δυστυχώς έχουμε μάθει να κοιτάζουμε την πάρτη μας και τίποτα άλλο. Μακάρι να βρεθεί το παιδί και όλα να πάνε καλά μα κυρίως, μακάρι αυτό το φαινόμενο να σταματήσει να παίρνει ακόμα πιο τρομακτικές διαστάσεις!

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal