Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Γράμματα εραστών (4): "Αλλάξαμε και όμως, τίποτα δεν άλλαξε..."

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:43 μ.μ.

Δεν περίμενα ποτέ πως θα ερχόταν αυτή η μέρα. Η μέρα που τυχαία θα σε συναντούσα και μέσα σε μια στιγμή, ο κόσμος όλος θ' αποκτούσε τα χρώματα που χρόνια τώρα είχε σκιάσει το γκρίζο. Όπως δεν περίμενα να με αναγνώρισεις ανάμεσα σε τόσο κόσμο. Και όμως, σαν να μπορούσες ν' ακούσεις την καρδιά μου που σε καλούσε, γύρισες κατευθείαν προς το μέρος μου και σάστισες, μόνο για μια στιγμή, μέσα στην οποία πάγωσε ο χρόνος.
Με πλησίασες και το χέρι σου απλώθηκε στο πρόσωπό μου πριν να προλάβουν οι λέξεις να φτάσουν στα χείλη σου.
«Γεια σου!»
Δυο λέξεις μόνο. Τόσο οικείες, τόσο φιλικές. Σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από τότε. Και όμως, είχαν περάσει χρόνια.
«Γεια σου» επανέλαβα σαν υπνωτισμένη απολαμβάνοντας την θερμότητα του αγγίγματός σου που δεν λησμόνησα ποτέ.
«Άλλαξες» μου είπες, και ένιωσα στα ακροδάχτυλά σου τον παλμό της καρδιάς σου και ανατρίχιασα.
Όχι... Όχι, δεν άλλαξα! Μπορεί να άλλαξε το πρόσωπό μου, ρυτίδες να έχουν εμφανιστεί στις άκρες των χειλιών και των ματιών μου, λευκές πινελιές να στολίζουν τα μαλλιά μου και τα χέρια μου να έχουν χάσει τη νεανικότητά τους, όχι όμως και η καρδιά μου. Εκείνη δεν άλλαξε! Παρέμεινε ίδια... Παρέμεινε πιστή σε σένα και στο πόσο σ' αγαπούσε τότε. Στο πόσο σε αγαπάει ακόμα.
«Μεγάλωσα» είπα απλά, χαμογελώντας χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από το δικό σου, βάζοντας το χέρι μου πάνω στο δικό σου, κρατώντας τις σκέψεις μου για μένα.
«Μεγαλώσαμε» αντιγύρισες εσύ, και μπόρεσα να διακρίνω εκείνο το γνώριμο τρεμούλιασμα στην άκρη των ματιών σου που πάντα έκανε την καρδιά μου να σκιρτάει.
«Μεγαλώσαμε...» επανέλαβα σιγανά. «Χαθήκαμε...» συμπλήρωσα μην βρίσκοντας κάτι καλύτερο να πω.
«Και χάσαμε...» αποκρίθηκες σχεδόν ψιθυριστά.
Το στήθος μου σφίχτηκε εξαιτίας μιας γνώριμης αγωνίας που αν και είχα να βιώσω σχεδόν μια ζωή ολάκερη, δεν ξέχασα ποτέ. Πάντοτε ζούσε κάπου μέσα μου!
Το βλέμμα σου θόλωσε και το μυαλό σου σαν να χάθηκε για μια στιγμή σε σκέψεις που δεν μπορούσα να αγγίξω. Και όμως, ήξερα ποιες ήταν αυτές...
Η ανάσα σκάλωσε στο λαιμό και έπνιξε ένα λυγμό που εδώ και χρόνια βρίσκεται βαθιά φυλαγμένος μέσα μας γιατί αν του επιτρέψουμε να βγει προς τα έξω και να ακουστεί, θα σκιαχτεί ο κόσμος όλος από την βιαιότητα και την απόγνωσή του. Γιατί, έτσι είναι ο πόνος ο ανείπωτος. Δυνατός, τρομακτικός, φρικιαστικά αληθινός και άσχημος.
«Μπορεί» παραδέχτηκα και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου. Δάκρυα που δεν πρόλαβα να συγκρατήσω όσο κι αν προσπάθησα.
Λάθη! Πόσα λάθη, Θεέ μου! Κάθε φορά τα ίδια! Κάθε φορά και περισσότερα! Κι εκεί που οι καρδιές μας λαχταρούσαν να γίνουν μία, πάντα συγκρούονταν κι απομακρύνονταν μέχρι που έχασαν το δρόμο τους η μία προς την άλλη. Τότε σκεφτόμουν πως ίσως να μην ήταν το γραμμένο μας να είμαστε μαζί, όμως σήμερα αμφιβάλλω για αυτό. Το γραμμένο μας το φτιάχνουμε εμείς, με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας και οι δυστυχώς, εμείς, επιλέξαμε τις δεύτερες που μας νίκησαν και κατασπάραξαν το είναι μας γεμίζοντάς μας με φοβίες και αμφιβολίες.
«Μετάνιωσες ποτέ;» με ρώτησες και ξαφνιάστηκα.
Πώς μπορούσα να σου απαντήσω σε κάτι τέτοιο; Πώς ήταν δυνατόν να παραδεχτώ πως κάθε μέρα ξυπνούσα και κοιμόμουν με τη σκέψη σου να τριβελίζει το μυαλό μου και να ματώνει την ψυχή μου; Πώς να ομολογήσω πως όσα χρόνια και αν πέρασαν, την καρδιά μου δεν την άγγιξε κανένας όπως το έκανες εσύ; Πώς να παραδεχτώ πως ναι, μετάνιωνα, κάθε ώρα και στιγμή; Όχι, δεν μπορούσα να το κάνω! Πονούσε πολύ να κάνω κάτι τέτοιο...
«Είσαι ευτυχισμένος;» σε ρώτησα εγώ με τη σειρά μου για ν' αποφύγω ν' απαντήσω.
Τότε με κοίταξες ακόμα πιο βαθιά στα μάτια και χαμογέλασες όπως τότε. Ένα χαμόγελο όμορφο, μυστηριώδες. Ένα χαμόγελο που έκρυβε πίσω τους μυριάδες απαντήσεις. Απαντήσεις που ποτέ μου δεν μπόρεσα να ανακαλύψω, να αποκαλύψω, να καταλάβω. Ίσως γι' αυτό και να ηττήθηκα. Επειδή προσπαθούσα να κατανοήσω αυτά που ίσως να μην έχουν ερμηνεία. Ή που ακόμα κι αν έχουν, θα έπρεπε να σου είναι αρκετό το συναίσθημά τους και όχι η κρυμμένη λογική τους.
«Έχεις χρόνο να πάμε για έναν καφέ;» με ρώτησες, και έτσι άλλη μια ερώτηση πέρασε κι έμεινε χωρίς απάντηση. «Έχω τόσα να σου πω.»
Κι εγώ... Κι εγώ είχα τόσα να σου πω. Λόγια και αλήθειες ανείπωτες, κρυφές, φυλαγμένες στο σεντούκι της ψυχής μου που έφερε σφραγίδα το όνομά σου. Το όνομά σου... Το όνομα που λάτρεψα και που χρόνια τώρα δεν είχα φέρει στα χείλη μου, γιατί κάθε φορά που το έκανα στέρευε ο αέρας από μέσα μου και ξέπνοη λαχταρούσα ένα σου φιλί ακόμα. Κι άλλο ένα... κι ένα ακόμα... Και τότε συνειδητοποιούσα πως ποτέ μου δεν σε χόρτασα... ποτέ δεν θα μπορούσα, ακόμα κι αν σε είχα. Ακόμα κι αν δεν σε είχα χάσει... αν δεν σε είχα αφήσει να χαθείς...
«Ίσως μια άλλη φορά» απάντησα με το είναι να μου να ουρλιάζει να μείνω λίγο ακόμα κοντά σου, έστω για μια στιγμή μονάχα.
«Ίσως να μην έχουμε ξανά την ευκαιρία» είπες και άρπαξες το χέρι μου ανάμεσα στο δικό σου με την ίδια αγωνία που το είχες κάνει κάποτε. Τότε... λίγο πριν το τέλος!
Το ήξερα... το ήξερα πως ίσως να μην είχαμε ξανά την ευκαιρία να ανταμώσουμε. Και ναι, ήθελα να μείνω. Ήθελα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, να μυρίσω το άρωμά σου που είχε ποτίσει τόσα χρόνια τις μνήμες μου, να κλάψω και να εξιλεωθώ, να ζητήσω συγνώμη για τα λάθη μου και να σου πω πως “δεν πειράζει” όταν θα ζητούσες συγνώμη κι εσύ για τα δικά σου. Ήθελα ν' ακούσω τον χτύπο της καρδιάς σου και να αναπνεύσω ελεύθερα, να αφήσω εκείνον της δικιάς μου να συντονιστεί μαζί του. Αλλά αλήθεια, χτύπησε ποτέ σε άλλο ρυθμό; Αναρωτιέμαι... Και, Θεέ μου, αλήθεια, πόσο ήθελα να γευτώ τα χείλη σου και να πάρω ανάσα από τη δικιά σου.
«Δεν μπορώ» είπα και σε φίλησα απαλά στο μάγουλο.
Απομακρύνθηκα αφήνοντάς σε σαστισμένο. Η ιστορία επαναλαμβανόταν. Για μια ακόμα φορά. Ένα ακόμα λάθος. Ένα λάθος που προστέθηκε στα αμέτρητα και δεν βαπτίστηκε με αριθμό γιατί δεν είχε νόημα.
«Τίποτα δεν άλλαξε!» σε άκουσα να φωνάζεις και πάγωσα στη θέση μου.
Όχι, τίποτα δεν είχε αλλάξει. Όχι μόνο για μένα, αλλά και για σένα. Το καταλάβαινα στην αγωνία της φωνής σου. Στην λαχτάρα που έκρυβε το άγγιγμά σου. Στην επιθυμία που παραμόνευε στο βλέμμα σου. Στον πόνο που είχε αρπαχτεί με βία σε κάθε σου ανάσα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, και αυτό είναι που πονάει περισσότερο...
Γύρισα και σε κοίταξα. Σου χαμογέλασα θλιμμένα αλλά με αγάπη ατέλειωτη.
«Το ξέρω» ψέλλισα απαλά και συνέχισα να απομακρύνομαι χωρίς να κοιτάξω προς εσένα, και πίσω από τις δύο αυτές λέξεις κρύβονταν όλα όσα δεν τολμούσα να πω.
Όχι, καλέ μου, δεν αλλάξαμε... Ούτε εμείς, ούτε αυτά που νιώθαμε κάποτε... Άλλαξε όμως ο χρόνος και οι εποχές, και το να πάρουμε πίσω τα χαμένα είναι μάταιο, ανώφελο. Δεν μπορείς να αλλάξεις τα γενόμενα, παρά μονάχα να ξεκλέψεις μικρές στιγμές μιας αλήθειας που δεν πραγματώθηκε ποτέ παρά που θα μπορούσε.
Όχι, αγάπη μου... Δεν αλλάζουν οι καρδιές που αγαπήθηκαν πολύ, όπως δεν αλλάζουν και τα λάθη τους. Και τα δικά μας λάθη είναι τόσα πολλά που θα μας έπνιγαν, ακόμα κι αν καθυστερημένα προσπαθούσαμε να κυνηγήσουμε την ευτυχία μας. Και αλήθεια, μας αξίζει έστω και λίγη από δαύτη μετά απ' όσα έχουμε κάνει; Δεν ξέρω...
Ξέρω όμως ένα πράμα... Ακόμα κι αν αλλάξει ο κόσμος όλος, ακόμα κι αν αλλάξεις εσύ και η καρδιά σου, εγώ θα είμαι η ίδια. Θα είμαι πάντα εκείνο το κορίτσι που έκανε συνέχεια λάθη που δεν προσπαθούσε να αλλάξει. Που ανεχόταν τα λάθη τα δικά σου χωρίς να λέει λέξη. Που άφησε την ευτυχία της να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια της. Που πέρασε μια ζωή πενθώντας μέσα της για την αγάπη την απόλυτη που επέτρεψε να έρθει και να προσπεράσει. Μα πάνω απ' όλα, θα είμαι πάντα το κορίτσι εκείνο που σε αγάπησε και παραδόθηκε σε σένα δίχως όρους.
Μπορεί να αλλάζουν οι εποχές και οι άνθρωποι, όμως εγώ υπόσχομαι να μην αλλάξω. Και πάντα, μα πάντα, σιωπηλά και ειλικρινά, θα σ' αγαπάω όπως τότε... δυνατά και απόλυτα, ακόμα κι αν το κάνω λάθος.

14 σχόλια on "Γράμματα εραστών (4): "Αλλάξαμε και όμως, τίποτα δεν άλλαξε...""

Παναγιώτα Γκουτζουρέλα on 21 Φεβρουαρίου 2016 στις 9:39 μ.μ. είπε...

Συγκλονιστικά απολαυστικό....

Βιβλιοσημεία-Λιάνα Τζιμογιάννη on 21 Φεβρουαρίου 2016 στις 11:58 μ.μ. είπε...

Τόσο πολύ... "ΕΓΩ" αυτό το γράμμα... Εξαιρετικό δείγμα για άλλη μια φορά <3 <3 <3

Nicoleta Ackerman on 22 Φεβρουαρίου 2016 στις 1:19 π.μ. είπε...

Έτσι Παπαδημακοπούλου, είμαστε που είμαστε αυτές τις μέρες, αποτελείωσε μας ! <3

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 22 Φεβρουαρίου 2016 στις 1:24 μ.μ. είπε...

@ Παναγιώτα μου, σ' ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που σου άρεσε! :)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 22 Φεβρουαρίου 2016 στις 1:25 μ.μ. είπε...

@ Λιανάκι μου, σ' ευχαριστώ πολύ! Θα το συζητήσουμε κι από κοντά! ;) <3

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 22 Φεβρουαρίου 2016 στις 1:25 μ.μ. είπε...

@ Νικολέτα μου, είναι γενικό το mood, ε; <3 <3

BUTTERFLY on 24 Φεβρουαρίου 2016 στις 11:48 π.μ. είπε...

Πανεμορφο! Αλλα τοσο νε στεναχωρησε.. γιατι δηλαδη να μην τη διεκδικησει την ευτυχια@ακομα και τοτε; ποιος οριζει αν και ποτε ειναι αργα; και γιατι να αγνοει κανεις τη φωνη της καρδιας οταν ειναι τοσο σπαρακτικα δυναρη και να επιλεγει τη δυστυχια εχοντας μαλιστα απολυτη επιγνωση του τι κανει;;; αχ βρε Γιωτα τι μου εκανες πρωινιατικο!!!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 25 Φεβρουαρίου 2016 στις 9:33 π.μ. είπε...

@ Χριστίνα μου, σ' ευχαριστώ πολύ! :) Σας έκανα την καρδιά περιβόλι πάλι, ε; :p Καμιά φορά, το "αργά" το βιώνουμε μέσα μας. Όταν έχεις παραδοθεί δε κάτι, ή όταν ξέρεις πως πλέον κάτι είναι "λεκιασμένο", προτιμάς να κρατήσεις την ανάμνηση! Άλλωστε, μιλάμε για μένα! Τι καλό περιμένατε να δείτε; :p Yπόσχομαι, όμως, να επανέλθω με ένα πιο χαρούμενο. :) <3

BUTTERFLY on 25 Φεβρουαρίου 2016 στις 10:30 π.μ. είπε...

Καλα μην αγχωνεσαι...εσυ τουλαχιστον τους χωρισες...εγω πιθανοτατα αν το ειχα γραψει καποιον θα πεθαινα απο τους 2...η και τους 2! Σαμπως κι ο χωρισμος ενας μικρος(;) θανατος δεν ειναι;
Καλημερα!!!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 28 Φεβρουαρίου 2016 στις 5:22 μ.μ. είπε...

@ Χριστινάκι, εγώ έχω αποδείξει πόσο θανατικό μπορώ να σπείρω. Χα, χα, χα...

BUTTERFLY on 29 Φεβρουαρίου 2016 στις 12:14 μ.μ. είπε...

Καλημερα Γιωτα μου και καλη εβδομαδα!

Αν θες δες την ποιητικη μου συλλογη, την οποια ελευθερα μπορεις να κατεβασεις απο εδω:

http://www.ideostato.gr/2016/02/e-book.html
Θα χαρω πολυ να τη διαβασεις και να μου πεις την αποψη σου!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 29 Φεβρουαρίου 2016 στις 2:46 μ.μ. είπε...

@ Σ' ευχαριστώ πολύ, Χριστινάκι μου! Πάω να τα κατεβάσω άμεσα! :* <3

Αναστασία Ζαβού on 24 Μαΐου 2018 στις 1:49 π.μ. είπε...

Απλά υπέροχο!!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 24 Μαΐου 2018 στις 1:51 π.μ. είπε...

@ Αναστασία μου, γι' αυτό έλεγε η μάνα μου! ;)

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal