Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Μάθετε να οδηγείτε και -επιτέλους- σεβαστείτε τους νεκρούς!

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 9:15 π.μ.

Σε μία χώρα με μηδενική οδηγική συνείδηση, πάντοτε ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει! Αλήθεια, έχουμε κοιταχτεί ποτέ στον καθρέφτη, έχουμε αναρωτηθεί αν φταίμε κι εμείς για την όλη κατάσταση, αν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουμε προσθέσει το λιθαράκι μας σε όλη αυτή την οδηγική ασυδοσία που μας έχει κατατάξει σε μία από τις πρώτες θέσεις τροχαίων ατυχημάτων, παγκοσμίως, ως χώρα; Μάλλον όχι και αυτό γιατί, όπως συνηθίζουμε, κοιτάζουμε την καμπούρα του διπλανού μας αλλά τη δικιά μας ποτέ.
Όλοι μας φταίμε, μάγκες, απ' όποια μπάντα κι αν το εξετάσουμε το θέμα! Μην βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, αλλά ούτε και να ηθικολογούμε όταν όλοι μας έχουμε ξεπεράσει το όριο ταχύτητας, έχουμε παρκάρει παράνομα, έχουμε παραβιάσει stop ή ακόμα και φανάρι, έχουμε μπει ανάποδα σε μονόδρομο, έχουμε βάλει το παιδί μας πάνω σε μηχανάκι -τις περισσότερες φορές χωρίς καν να φοράει κράνος- ή στη θέση του συνοδηγού, έχουμε πιει κι έχουμε πιάσει τιμόνι -ή έχουμε μπει σε αυτοκίνητο άλλου που έχει πιει-  και χίλια δυο άλλα, ζητώντας πολλές φορές και τα ρέστα ενώ το λάθος ήταν ξεκάθαρα δικό μας.


Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή το γνωστό πλέον ατύχημα, ένα θέμα που κανιβάλισαν δεόντως τα κανάλια και στα διάφορα sites, και πάνω στο οποίο όλοι έσπευσαν να κάνουν κοινωνική -μα και ηθικολογική - κριτική. Προσωπικά πιστεύω πως ναι, είναι φριχτό αυτό που συνέβη, τρομακτικό και αποτρόπαιο, αλλά όχι σοκαριστικό στη βαθύτερη πραγματικότητά του, όχι αν το εξετάσουμε λίγο πιο σοβαρά. Αν ο οδηγός της Porsche δεν ήταν γιος ματσωμένου επιχειρηματία, ούτε οδηγούσε το συγκεκριμένο αμάξι, η είδηση αυτή ναι μεν δεν θα είχε περάσει στα ψιλά, ούτε όμως θα είχαν ακουστεί βρισιές και κατάρες που με κάνουν να ντρέπομαι, όχι μόνο που είμαι άνθρωπος, αλλά και που είμαι Ελληνίδα. Γιατί οι Έλληνες ανέκαθεν τιμούσαν τους νεκρούς τους, και αυτό θα περίμενα να συμβεί και σε μια περίπτωση όπως αυτή, που τόσα σπίτια έκλεισαν.
Το συγκεκριμένο περιστατικό απλά τυγχάνει να είναι ένα πολύ πιο ακραίο και σπάνιο από τόσα και τόσα που συμβαίνουν καθημερινά στους δρόμους όλης της χώρας, η αγριότητα του οποίου δεν θα έπρεπε απλά να μας ταράζει στιγμιαία, αλλά να μας ταρακουνά και να μας αφυπνίζει, οδηγώντας μας στο να αποκτήσουμε -επιτέλους- οδηγική συνείδηση και σωστή συμπεριφορά στους δρόμους, κάτι που αύριο μεθαύριο θα μεταφέρουμε και στα παιδιά μας. Σαφώς και δεν έχουμε το καλύτερο οδικό δίκτυο, αφού το πιθανότερο είναι πως οι συγκοινωνιολόγοι και οι μελετητές σχετικών έργων ποτέ δεν έχουν βγει από το γραφείο τους, αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι δικαιολογία. Όχι όταν στη θεωρία είμαστε όλοι ειδήμονες, αλλά στην πράξη κάνουμε άλλα. Όχι όταν κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα, χωρίς να σεβόμαστε τον ανθρώπινο πόνο και βγάζοντας βιαστικά κι εύκολα συμπεράσματα.

Αλίμονο στα θύματα της ασφάλτου... Αλίμονο σε αυτή τη μανούλα που δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή της, στο μωράκι που τίποτα δεν πρόλαβε να ζήσει, στον πατέρα που θα στοιχειώνουν τα όνειρά του αναμνήσεις της τρομακτικής αυτής ημέρας για μια ζωή. Αλίμονο και σ' ένα παλικάρι που ίσως δεν είχε το μυαλό μες το κεφάλι του, ίσως έπεσε θύμα συγκυρίας, αλλά που σε κάθε περίπτωση, η ζωή του οποίοι τερματίστηκε έτσι άδοξα κι έγινε δολοφόνος στη δύση αυτής, μα και σ' έναν πατέρα που -λογικά- θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του βυθισμένος στις προσωπικές του ενοχές. Αλίμονο στην οικογένεια του συνοδηγού της Porsche που δεν θα δει το αγόρι της να εκπληρώνει τα όνειρα και τους στόχους του.
Και όχι, δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω το "κωλόπαιδο", όπως το αποκάλεσαν πολλοί -και ακόμα χειρότερα- που έτρεχε με 200 και πλέον χιλιόμετρα στην Εθνική, αλλά να σας θυμίσω πως όταν πριν έναν χρόνο συνέβη το ατύχημα του Παντελίδη (ενός ακόμα γνωστού προσώπου με λεφτά) μεγάλη μερίδα έσπευσε να τον δικαιολογήσει, ενώ υπήρξαμε κάποιοι που λέγαμε πως αν είχε σκοτώσει κάποιον, δεν θα έλεγαν τα ίδια. Ε λοιπόν, ψάξτε να βρείτε τις ομοιότητες και τις διαφορές ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις, αλλά και στο πόσο εύκολα αθωώνουμε ή καταδικάζουμε ανθρώπους και ψυχές. Ας βγάλουμε τον σκασμό, λοιπόν, ας σεβαστούμε τους ανθρώπους που έφυγαν και ας αφήσουμε τις οικογένειές τους να θρηνήσουν όπως πρέπει.

4 σχόλια on "Μάθετε να οδηγείτε και -επιτέλους- σεβαστείτε τους νεκρούς!"

Panos Konstantinidis on 1 Μαρτίου 2017 στις 9:06 μ.μ. είπε...

Κάποτε μου είχε πει ένας φίλος μου (Βρετανός) ότι το επίπεδο ενός λαού φαίνεται από τον τρόπο που οδηγούνε και από το πόσο σέβονται τον ΚΟΚ. Πόσο δίκαιο είχε! Δυστυχώς η οδική παιδεία του νεοέλληνα τείνει προς το μηδέν.

Τώρα για το πόσο κάποιοι σέβονται τους νεκρούς το αφήνω ασχολίαστο, κι εκεί δεν τα πάμε καλύτερα... Τι να πεις, έχουμε ξεπέσει τελείως ως λαός.

Υγ. Αν το σκεφτείς 140.000 άτομα σε 60 χρόνια είναι πάνω από 6 νεκροί την ημέρα από ατυχήματα. Τραγικό.

Άνα Ζάχαρη είπε...

Πόσο σύμφωνη με βρίσκεις ούτε που ξέρεις. Κάποτε οι Έλληνες θάβανε και τους εχθρούς, τώρα βρίζουν τους νεκρούς. Ιδιαίτερα, όπως φαίνεται, γιατί εκεί βλέπω το μένος, αυτούς που είχαν χρήμα εν ζωή. Ξέρεις πώς το λέω εγώ; Αλλοτρίωση.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 2 Μαρτίου 2017 στις 7:57 μ.μ. είπε...

@ Πάνο, πραγματικά είναι τραγική η κατάσταση, αλλά και τα στατιστικά! Και τρομακτικό το πόσο εύκολα γινόμαστε κτήνη έτοιμα να ξεσκίσουμε τις σάρκες του άλλου!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 2 Μαρτίου 2017 στις 7:57 μ.μ. είπε...

@ Άνα, χαίρομαι που υπάρχουν κάποιοι που συμφωνούνε, γιατί έχω φρίξει με όσα έχω διαβάσει από προχθές!

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal