Συνέντευξη στον Δημοσθένη Καραγιαννόπουλο και την εκπομπή "Σχολή Κακών Τεχνών" στον Octava Radio

Αυτήν την Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου 2015 στις 20.00μ.μ., θα βρίσκομαι καλεσμένη στην "Σχολή Κακών Τεχνών" στο Octava Radio, όπου μαζί με τον φίλο μου Δημοσθένη Καραγιαννόπουλο θα συζητήσουμε για το νέο μου βιβλίο, "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς", αλλά και για πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα, ακούγοντας τις καλύτερες μουσικές επιλογές.

Συντονιστείτε, λοιπόν, αυτή την Κυριακή στο www.octavaradio.gr και μπείτε κι εσείς στην παρέα μας. Θα σας περιμένουμε...

Βιβλιοπαρουσίαση του "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" στην εφημερίδα "Η Κέρκυρα σήμερα"

Η λατρεμένη μου Κέρκυρα με στηρίζει κάθε φορά, με όποιον τρόπο μπορεί. Η εφημερίδα "Η Κέρκυρα σήμερα", στο φύλλο 5380 της 15ης Σεπτεμβρίου 2015, φιλοξένησε βιβλιοπαρουσίαση του "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς". Ευχαριστώ πολύ το έντυπο και τους υπεύθυνούς του για την την στήριξη, αλλά και το αναγνωστικό κοινό του νησιού που με τόση αγάπη έχει αγκαλιάσει το βιβλίο μου αυτό, όπως ενημερώνομαι! Να 'στε όλοι καλά...

Βιβλιοπαρουσίαση του "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" στην εφημερίδα "Κυθέρεια"

Η εφημερίδα "Κυθέρεια", στο φύλλο 64 που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο, φιλοξένησε βιβλιοπαρουσίαση του "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς". Ευχαριστώ θερμά τους υπεύθυνους για την φιλοξενία και την στήριξη και τους εύχομαι καλές δουλειές και καλή επιτυχία στην έντυπη αυτή, προσπάθειά τους.

Η Πόπη Διαβολάκη έγραψε για το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" στο blog "Βιβλίο της παρέας"

Η Πόπη Διαβολάκη διάβασε το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" και έγραψε στο blog "Βιβλίο της παρέας":

"Μετά το κλάμα που είχα ρίξει με τους "Ξεπεσμένους αγγέλους" της Γιώτας δεν πίστευα ότι μπορούσε να με κάνει να κλάψω περισσότερο με βιβλίο της αλλά έκανα λάθος. Η ιστορία της Ιόλης και του Στέφανου με άγγιξε τόσο πολύ που δε φανταζόμουν ότι θα αγαπούσα,θα πονούσα,θα νοιαζόμουν τόσο πολύ δύο ήρωες ενός βιβλίου. Η Ιόλη ένα εξαιρετικό πλάσμα, μεγαλωμένο δίπλα σε έναν πατέρα τρυφερό, δίκαιο και ταυτόχρονα δυναμικό έμαθε να αγωνίζεται για ό,τι επιθυμεί,να ακολουθεί την καρδιά της ακόμα κι όταν χρειάστηκε να βρεθεί αντιμέτωπη με τους φίλους, την οικογένεια, όλα τον κοινωνικό της περίγυρο. Δε δίστασε στιγμή να βάλει πάνω από όλα την αγάπη, ακόμα και πάνω από το φόβο της. Από την άλλη ο Στέφανος είναι ένας νέος που έχει να τα βάλει με έναν προσωπικό δαίμονα που του ρουφά κάθε διάθεση για ζωή, που τον κάνει να πιστεύει ότι δεν αξίζει να χαρεί αυτά που για όλους τους άλλους είναι δεδομένα. Μεγαλωμένος δίπλα σε ένα σκληρό πατέρα που ποτέ δεν του έδειξε αγάπη, είναι γεμάτος ανασφάλειες και δεν έχει τη δύναμη της Ιόλης. Όταν αυτοί οι δύο νέοι έρχονται κοντά και αγαπιούνται με έναν τρόπο απόλυτο, αληθινό πέρα από κάθε λογική, πέρα από κάθε κοινωνικό ταμπού κανείς και τίποτα δε μοιάζει να μπορεί να τους χωρίσει. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο,ο ένας αποτελεί την ανάσα του άλλου όμως ο προσωπικός δαίμονας του Στέφανου είναι εκεί και παραμονεύει έτοιμος να διαλύσει κάθε ελπίδα,κάθε όνειρό τους. Θα τα καταφέρουν τελικά να νικήσουν, θα καταφέρουν να μείνουν μαζί κι αν ναι για πόσο; Είναι πολύ δύσκολο αυτό που έχουν να αντιμετωπίσουν μα ο άνθρωπος δείχνει τη δύναμή του στα δύσκολα εκεί που οι άλλοι του λένε ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει,εκεί που πιστεύει ότι έφτασε στα όριά του. Γιατί όταν ξέρεις να αγαπάς... ξέρεις και να θυσιάζεσαι, ξέρεις να ξεπερνάς τα όριά σου και να νικάς κάθε εμπόδιο. Η συγγραφέας σε αυτό το καλογραμμένο βιβλίο θίγει ένα πολύ ευαίσθητο κοινωνικό θέμα και χάρηκα πολύ που δεν περιορίστηκε απλά σε μία ιστορία αγάπης-όπως συμβαίνει σε τόσα βιβλία- που δε δίστασε να αγγίξει τόσο τρυφερά,προσεκτικά,με ευαισθησία αυτό το θέμα και να μας κάνει να προβληματιστούμε,να σκεφτούμε τί θα κάναμε αν ήμασταν εμείς στη θέση της Ιόλης, τί κάνουμε εμείς όταν έχουμε απέναντί μας άτομα σαν το Στέφανο. Επειδή έχω κι εγώ ευαισθησία στο συγκεκριμένο θέμα θα ήθελα να την ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου που αποφάσισε να γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο μα κυρίως γιατί κατάφερε να μου μεταδώσει τόσα συναισθήματα που πλημμύρισαν την ψυχή μου και ξεχύθηκαν με ένα κλάμα που με λύτρωσε,με ανακούφισε. Δε με στενοχώρησε,το αντίθετο με έκανε να χαμογελάσω με ελπίδα κι αισιοδοξία αφού ένιωσα ότι εκεί έξω υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με αξίες που βάζουν πάνω από όλα την αγάπη και προσπαθούν για το καλύτερο. Γιώτα μου, περιμένω με αγωνία το επόμενο "παιδάκι" σου, θα σε ακολουθώ σε όλα σου τα συγγραφικά βήματα... Σε ευχαριστώ και πάλι για το μαγικό ταξίδι."

Κοριτσάρα μου, γλυκιά... δεν φαντάζεσαι πόσο, μα πόσο με πολύ με έχεις συγκινήσει. Διαβάζω ξανά και ξανά το κείμενό σου και δεν το χορταίνω... Χαμογελάω και δακρύζω ταυτόχρονα. Χαμογελάω επειδή κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω περήφανη για ένα βιβλίο στο οποίο εγώ πίστεψα πολύ -ενώ κάποιοι άλλοι όχι-, και δακρύζω επειδή βλέπω πως το αγκαλιάσατε με μια αγάπη πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που περίμενα όταν ξεκίνησε το ταξίδι τούτο. Σ' ευχαριστώ πολύ, τόσο για τα ονειρεμένα λόγια σου, όσο και για το ότι βιώσες όλα αυτά που βίωσες με την ιστορία μου αυτή, αλλά και για το ότι αγκάλιασες τους ήρωές μου με τόση στοργή και κατανόηση. Κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνω πως ίσως τελικά να υπάρχει ελπίδα εκεί έξω...

Για να επισκεφτείτε το blog ακολουθήστε τον σύνδεσμο:
http://vivliopareas.blogspot.gr/2015/09/blog-post_48.html 

Η Μαρία Μουσιάδου για το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι"

Η Μαρία Μουσιάδου διάβασε το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και έγραψε στο Facebook:

"Δεν θα σου πω ψέματα πως στην αρχή δεν ήθελα να δείρω την πρωταγωνίστρια για τις λάθος επιλογές που έκανε, και που δεν ζούσε την ζωή της. Όμως μετά την αγάπησα, πόνεσα μαζί της και χάρηκα μαζί της. Και η αλήθεια είναι πως με έφερες σε έκπληξη. Ποτέ δεν περίμενα αυτό το φινάλε. Σε ευχαριστώ πολύ, Γιώτα μου. Μην σταματήσεις να γράφεις ποτέ!"

Κοριτσάκι μου, γλυκό... εγώ σ' ευχαριστώ... για όλα! Ξέρεις εσύ! Χαίρομαι που σου άρεσε και κυρίως, που βρέθηκες προ εκπλήξεων! Ελπίζω και εύχομαι και τα επόμενα να σου αρέσουν εξίσου!

Η Καλλιόπη Ιωάννου για το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς"

Η Καλλιόπη Ιωάννου διάβασε το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" και έγραψε στο Facebook:

"Στον γραπτό λόγο υστερώ, θα προσπαθήσω όμως...
Έχω 3 μέρες που τελείωσα το βιβλίο... και όμως... είμαι ακόμα εκεί μέσα να ψάχνω, αν αυτό ήθελε να μας πει το κατάφερε!!! Δεν ξέρω για τους άλλους... εμένα με αιχμαλώτισε σχεδόν από τις πρώτες σελίδες. Το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" της Γιώτας Παπαδημακοπούλου δεν είναι απλώς μία ''καλή ιστορία αγάπης"... καταπιάνεται με δυο πολύ καυτά θέματα που σπάνια ασχολούνται τουλάχιστον οι Έλληνες. Σκάλισε πολύ και αρκετά βαθιά... αυτό περίμενα από την Γιώτα, μπράβο της!!!! Η πλοκή του βιβλίου γρήγορη και σφικτή, σπάνια με σφίγγει ο λαιμός από συγκίνηση, κι όμως... κατάφερε να μας μεταδώσει την ψυχούλα της!!! Δεν θα πω για την Ιόλη και για την αγάπη που διαχέει γύρω της, εγώ σκέπτομαι τον Στέφανο,τον στερημένο από αγάπη, τον βασανισμένο, που δεν είχε λόγους να πιστέψει... κι όμως... όταν κάποιος ξέρει να αγαπά, ανοίγει την πόρτα της κόλασης και σε τραβά στον παράδεισο. Υπέροχο βιβλίο γεμάτο συναισθήματα και αγάπη!!!!
Γιώτα μου, σ' ευχαριστώ για άλλη μια φορά που με ταξίδεψες στον υπέροχο κόσμο σου, με οδηγό την όμορφη ψυχή σου!!!"

Δεν ξέρω τι να πω... Διαβάζω ξανά και ξανά τα όσα έγραψες για μένα και το βιβλίο μου και, ειλικρινά, έχω την αίσθηση πως όσα λόγια και να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω το πως νιώθω, θα είναι πολύ φτηνά και λίγα. Σ' ευχαριστώ που διάβασες την ιστορία αυτή και την αγκάλιασες με τόση αγάπη και κατανόηση, αλλά πάνω απ' όλα, που την άφησες να αιχμαλωτίσει ένα μέρος της καρδιάς και του μυαλού σου. Από καρδιάς, λοιπόν, σ' ευχαριστώ, κι ας είναι λίγο... 

Η συγγραφέας Άννα Μητσοπούλου για το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς"

Η συγγραφέας Άννα Μητσοπούλου διάβασε το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" και έγραψε στο Facebook:

"Όταν ξέρεις ν' αγαπάς τότε μόνο έχεις ανακαλύψει την ουσία της ζωής και της αληθινής ευτυχίας.Ένα βιβλίο κόντρα στα κοινωνικά κατεστημένα, στα ταμπού και στα "πρέπει" που μας περιβάλουν καθημερινά. Ναι το διάβασα απνευστί και ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα. Υποκλίθηκα στο μεγαλείο της ψυχής των ηρώων και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αν έχεις θέληση μπορείς να πετύχεις το ακατόρθωτο. Επίσης για άλλη μια φορά ένιωσα την αξία της οικογένειας και συνειδητοποίησα ότι ο άρρηκτος αυτός δεσμός που σε ακολουθεί ως τα χρόνια της ενηλικίωσης σου,σε στιγματίζει και σε διαμορφώνει. Πραγματικά μια υπέροχη δουλειά από τη συγγραφέα μας Γιώτα Παπαδημακοπούλου. Αξίζει να έχει μια θέση στη βιβλιοθήκη σας!"

Άννα μου, χίλια ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Χαίρομαι που το βιβλίο μου σου άρεσε τόσο πολύ και που κατάφερε να σου μεταδώσει όλα αυτά που ευελπιστούσα όταν το έγραφα. Ευτυχώς, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων αλλά αντίθετα, κοιτάζουν κάτω απ' αυτήν και βλέπουν αλήθειες που -ίσως- αξίζει να ειπωθούν! 

Η συγγραφέας Βίβιαν Φόρτη για το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς"

Η συγγραφέας Βίβιαν Φόρτη διάβασε το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" και έγραψε στο Facebook:

"Λοιπόν, αγαπητό FB, σκέπτομαι πως κάποια βιβλία πρέπει να περιμένουμε για να τα διαβάσουμε. Να είμαστε στον κατάλληλο χώρο ή μάλλον στον κατάλληλο χωρόχρονο. Ελαφόνησος Αυγουστος 2015. Σε ένα μέρος όπου ξεχνάς τον χώρο και τον χρόνο σε ένα κατάλυμα θαυμάσιο που μοιάζει με κάστρο και στη συνέχεια πάνω στην υπέροχη αμμουδιά του Σίμου, (δυο μέρες κράτησε η ανάγνωση - το διάβασα απνευστί-) βυθίστηκα στην ανάγνωση του βιβλίου της φίλης μου της Γιώτας. Πρόκειται για ένα βιβλίο πολύ τρυφερό και μαζί πολύ σκληρό, ένα βιβλίο που καταπιάνεται με δύσκολα ζητήματα από εκείνα που προτιμάμε να ξεχνάμε και να μην συζητάμε σίγουροι πως "όχι, δεν θα συμβεί σε εμάς". Όμως όταν ξέρεις να αγαπάς, ξέρεις και να γράφεις. Και ναι, το κορίτσι ξέρει να γράφει!! Μπράβο κορίτσι μου!!"

Σ' ευχαριστώ πολύ, φιλενάδα! Χαίρομαι που σου άρεσε, χαίρομαι που σου κράτησε καλή συντροφιά, αλλά και θα το έχεις συνδυασμένο στο μυαλό σου με τόσο όμορφες αναμνήσεις από το φετινό σου καλοκαίρι. Με τιμάς... αλήθεια!

Η Αναστασία για το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς"

Η Αναστασία διάβασε το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" και έγραψε στο Facebook:

"Το ''Όταν ξέρεις να αγαπάς'' είναι σίγουρα - πάντα κατά τη δική μου γνώμη- μια από τις πιο όμορφες και συγκινητικές ιστορίες, που διάβασα τον τελευταίο καιρό. Ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας καταπιάνεται και προσεγγίζει μια σχέση, που για πολλούς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ''ασύμβατη''... λάθος... έως και επικίνδυνη, είναι εξαιρετικός. Δεν έχει να κάνει μόνο με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους 2 κεντρικούς χαρακτήρες, αλλά και με την ευαισθησία και τη λεπτότητα που στέκεται απέναντι στα πρόσωπα που τους πλαισιώνουν. Καταφέρνει να εκμαιεύσει τη συμπάθεια του αναγνώστη, ακόμη και για αυτούς βοηθώντας, με τον τρόπο που δείχνει να κατανοεί η ίδια την αντίδρασή τους, ώστε να μην καταδικαστούν στη συνείδηση αυτού που διαβάζει. Αποφεύγει να επιτρέψει να μετονομαστεί ο φόβος και η άγνοια σε συνειδητοποιημένο ρατσισμό, έναντι μιας μερίδας συνανθρώπων μας. Η αγάπη δεν έχει όρια... ή δεν θα έπρεπε να έχει, δεν μπορεί να είναι μισή... ούτε να διέπεται από πρέπει. Δεν έχει διακόπτη... δε μπορείς να την κλείσεις... αφήνεσαι... και όταν ξέρεις να αγαπάς, απλώς ζητάς να τη ζήσεις. Μπορεί να είναι επώδυνη... μπορεί να είναι δύσκολη... μπορεί να πληγώνει, αλλά η αγάπη είναι ότι πιο αληθινό και όμορφο μπορεί να μας συμβεί... και όταν αυτό γίνει, το μόνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι το να τη ζήσουμε.Όταν η αγάπη αποφασίζει να σε διεκδικήσει, το σίγουρο είναι πως δε χρειάζεται παραπάνω από μια στιγμή. Είναι εκείνη η στιγμή που δύο βλέμματα διασταυρώνονται... και δύο δρόμοι που μέχρι τότε ήταν παράλληλοι, ξαφνικά χωρίς κανείς να το έχει επιδιώξει, γίνονται ένας. Είναι η στιγμή που νιώθεις χωρίς καμία αμφιβολία, ότι αυτό που αναζητούσες ήρθε... και ότι η πορεία σου πια δε θα μπορούσε να είναι άλλη, πέρα από αυτό το βλέμμα που βρίσκεται απέναντί σου. Το θέμα του βιβλίου δύσκολο, και για πολλούς ταμπού, μα σίγουρα υπαρκτό. Η Ιόλη και ο Στέφανος θα μπορούσε εν δυνάμει να είμαστε εμείς... τα παιδιά μας... οι φίλοι μας. Η ιστορία τους γραμμένη απλά, με λόγια που συγκινούν, χωρίς μελοδραματικά στοιχεία, που έχει όμως τη δύναμη να ακουμπήσει τον αναγνώστη στα πιο βαθιά σημεία της ψυχής του. Που μπορεί να τον αναγκάσει να αναρωτηθεί, να επανεξετάσει... ίσως και να επανατοποθετηθεί πάνω σε θέματα που δυστυχώς ακόμη και στις μέρες μας, τα καλύπτει ένα σκοτάδι και μια άρνηση όσον αφορά την ύπαρξή τους.
Δε μπορώ να ξεκαθαρίσω αν πιο πολύ ένιωσα θαυμασμό για την Ιόλη ή για το Στέφανο. Μπορεί να είναι πιο εύκολο να ταυτιστείς με την ηρωίδα, και να επικροτήσεις τη στάση της, απέναντι στην ίδια τη ζωή... αλλά για μένα ο Στέφανος ήταν αυτός που στο τέλος έκλεψε την καρδιά μου, αυτός που με συγκίνησε με το θάρρος του... και την τόλμη του να αγωνιστεί, να αποκαλυφθεί, και να διεκδικήσει τη δεύτερη ευκαιρία για μια ζωή, που για πολλούς άλλους σαν το Στέφανο θεωρείται τελειωμένη, ακόμη και αν η καρδιά δεν έχει πάψει να χτυπάει.
Ελπιδοφόρο και αισιόδοξο, έρχεται να φωνάξει πως όταν ξέρεις να αγαπάς, το κάνεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου... γιατί απλώς δεν γίνεται αλλιώς...!!
(Γιώτα Παπαδημακοπούλου... στα καλύτερά της.. τουλάχιστον μέχρι τώρα)

Δεν είμαι σίγουρη πόσες φορές διάβασα το κείμενό σου... Το βέβαιο είναι πως δεν το χορταίνω... και πως με συγκινεί όσο λίγα! Ειλικρινά, αυτή τη στιγμή, τα μάτια μου είναι βουρκωμένα. Γιατί, κάτι τέτοια λόγια, με κάνουν να σκέφτομαι πως αυτό που έκανα στο βιβλίο αυτό ίσως και ν' αξίζει περισσότερο απ' όσο πίστευα. Με κάνει να πιστεύω στους ανθρώπους. Με κάνει να πιστεύω πως μπορούν να καταλάβουν, να δουν τις κρυμμένες αλήθειες και, ναι, πως μπορούν ν' αγαπήσουν... Σ' ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και θέλω να ξέρεις πως τα λόγια σου έχουν χαραχτεί στην ψυχή μου...