Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Η Αναστασία για το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:39 μ.μ.
Η Αναστασία διάβασε το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" και έγραψε στο Facebook:


"Το ''Όταν ξέρεις να αγαπάς'' είναι σίγουρα - πάντα κατά τη δική μου γνώμη- μια από τις πιο όμορφες και συγκινητικές ιστορίες, που διάβασα τον τελευταίο καιρό. Ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας καταπιάνεται και προσεγγίζει μια σχέση, που για πολλούς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ''ασύμβατη''... λάθος... έως και επικίνδυνη, είναι εξαιρετικός. Δεν έχει να κάνει μόνο με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους 2 κεντρικούς χαρακτήρες, αλλά και με την ευαισθησία και τη λεπτότητα που στέκεται απέναντι στα πρόσωπα που τους πλαισιώνουν. Καταφέρνει να εκμαιεύσει τη συμπάθεια του αναγνώστη, ακόμη και για αυτούς βοηθώντας, με τον τρόπο που δείχνει να κατανοεί η ίδια την αντίδρασή τους, ώστε να μην καταδικαστούν στη συνείδηση αυτού που διαβάζει. Αποφεύγει να επιτρέψει να μετονομαστεί ο φόβος και η άγνοια σε συνειδητοποιημένο ρατσισμό, έναντι μιας μερίδας συνανθρώπων μας. Η αγάπη δεν έχει όρια... ή δεν θα έπρεπε να έχει, δεν μπορεί να είναι μισή... ούτε να διέπεται από πρέπει. Δεν έχει διακόπτη... δε μπορείς να την κλείσεις... αφήνεσαι... και όταν ξέρεις να αγαπάς, απλώς ζητάς να τη ζήσεις. Μπορεί να είναι επώδυνη... μπορεί να είναι δύσκολη... μπορεί να πληγώνει, αλλά η αγάπη είναι ότι πιο αληθινό και όμορφο μπορεί να μας συμβεί... και όταν αυτό γίνει, το μόνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι το να τη ζήσουμε.Όταν η αγάπη αποφασίζει να σε διεκδικήσει, το σίγουρο είναι πως δε χρειάζεται παραπάνω από μια στιγμή. Είναι εκείνη η στιγμή που δύο βλέμματα διασταυρώνονται... και δύο δρόμοι που μέχρι τότε ήταν παράλληλοι, ξαφνικά χωρίς κανείς να το έχει επιδιώξει, γίνονται ένας. Είναι η στιγμή που νιώθεις χωρίς καμία αμφιβολία, ότι αυτό που αναζητούσες ήρθε... και ότι η πορεία σου πια δε θα μπορούσε να είναι άλλη, πέρα από αυτό το βλέμμα που βρίσκεται απέναντί σου. Το θέμα του βιβλίου δύσκολο, και για πολλούς ταμπού, μα σίγουρα υπαρκτό. Η Ιόλη και ο Στέφανος θα μπορούσε εν δυνάμει να είμαστε εμείς... τα παιδιά μας... οι φίλοι μας. Η ιστορία τους γραμμένη απλά, με λόγια που συγκινούν, χωρίς μελοδραματικά στοιχεία, που έχει όμως τη δύναμη να ακουμπήσει τον αναγνώστη στα πιο βαθιά σημεία της ψυχής του. Που μπορεί να τον αναγκάσει να αναρωτηθεί, να επανεξετάσει... ίσως και να επανατοποθετηθεί πάνω σε θέματα που δυστυχώς ακόμη και στις μέρες μας, τα καλύπτει ένα σκοτάδι και μια άρνηση όσον αφορά την ύπαρξή τους.
Δε μπορώ να ξεκαθαρίσω αν πιο πολύ ένιωσα θαυμασμό για την Ιόλη ή για το Στέφανο. Μπορεί να είναι πιο εύκολο να ταυτιστείς με την ηρωίδα, και να επικροτήσεις τη στάση της, απέναντι στην ίδια τη ζωή... αλλά για μένα ο Στέφανος ήταν αυτός που στο τέλος έκλεψε την καρδιά μου, αυτός που με συγκίνησε με το θάρρος του... και την τόλμη του να αγωνιστεί, να αποκαλυφθεί, και να διεκδικήσει τη δεύτερη ευκαιρία για μια ζωή, που για πολλούς άλλους σαν το Στέφανο θεωρείται τελειωμένη, ακόμη και αν η καρδιά δεν έχει πάψει να χτυπάει.
Ελπιδοφόρο και αισιόδοξο, έρχεται να φωνάξει πως όταν ξέρεις να αγαπάς, το κάνεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου... γιατί απλώς δεν γίνεται αλλιώς...!!
(Γιώτα Παπαδημακοπούλου... στα καλύτερά της.. τουλάχιστον μέχρι τώρα)

Δεν είμαι σίγουρη πόσες φορές διάβασα το κείμενό σου... Το βέβαιο είναι πως δεν το χορταίνω... και πως με συγκινεί όσο λίγα! Ειλικρινά, αυτή τη στιγμή, τα μάτια μου είναι βουρκωμένα. Γιατί, κάτι τέτοια λόγια, με κάνουν να σκέφτομαι πως αυτό που έκανα στο βιβλίο αυτό ίσως και ν' αξίζει περισσότερο απ' όσο πίστευα. Με κάνει να πιστεύω στους ανθρώπους. Με κάνει να πιστεύω πως μπορούν να καταλάβουν, να δουν τις κρυμμένες αλήθειες και, ναι, πως μπορούν ν' αγαπήσουν... Σ' ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και θέλω να ξέρεις πως τα λόγια σου έχουν χαραχτεί στην ψυχή μου...

8 σχόλια on "Η Αναστασία για το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς""

Anastasia Kalokairi είπε...

Γιώτα μου, έγραψα ακριβώς αυτά που σκεφτόμουν όσο διάβαζα..αυτά που μου έμειναν..και αυτά για τα οποία θεωρώ πως αξίζει τον κόπο κανείς να διαβάσει το βιβλίο σου. Και ειλικρινά το θεωρώ το πιο ''ώριμο''..και το πιο ολοκληρωμένο ..χωρίς να υποτιμώ σε τίποτα τα άλλα δυο ''παιδιά '' σου.. :) <3

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 5 Σεπτεμβρίου 2015 στις 8:45 μ.μ. είπε...

@ Αναστασία μου... Για μένα αυτό είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση! Και η ουσία του να δημιουργείς... Να μπορείς να γίνεσαι καλύτερος και το αποτέλεσμα που βγάζεις προς τα έξω να είναι ακόμα πιο ώριμο και ολοκληρωμένο και γιατί όχι, να έχει κάτι να πει! <3 Σ' ευχαριστώ πολύ και πάλι... για όλα! :*

Anastasia Kalokairi είπε...

Να είσαι καλά εύχομαι Γιώτα..και να μας χαρίσεις πολλά βιβλία ακόμη, που θα μας συγκινήσουν και θα αγγίξουν κομμάτια από την ψυχή μας..:) <3 !!!!

Χρύσα είπε...

ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!!Μπράβο στην Αναστασία για την προσέγγισή της αλλά και σε σενα για το υπέροχο βιβλίο σου!!!!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 12 Σεπτεμβρίου 2015 στις 8:02 μ.μ. είπε...

@ Σ' ευχαριστώ πολύ, Αναστασία μου! Να ΄σαι πάντα καλά και εύχομαι πάντα να μπορώ να σας "ταξιδεύω" όμορφα και με αγάπη! <3

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 12 Σεπτεμβρίου 2015 στις 8:03 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα μου, σ' ευχαριστούμε πολύ και οι δυο μας! Πράγματι, η Αναστασία, έγραψε από τα πιο όμορφα κείμενα που έχουν γραφτεί για το βιβλίο μου! <3

Anastasia Kalokairi είπε...

Αγαπώ τους χαρακτήρες των βιβλίων σου, τις ιστορίες τους..την ευαισθησία που τους διακρίνει..και που γίνεται δύναμη όταν χρειάζεται. Τους αγαπώ γιατί δεν εγκαταλείπουν.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 14 Σεπτεμβρίου 2015 στις 9:27 μ.μ. είπε...

@ Αναστασία μου, χαίρομαι που τ' ακούω και σ' ευχαριστώ που αισθάνεσαι έτσι! <3

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal