Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Μάθετε να οδηγείτε και -επιτέλους- σεβαστείτε τους νεκρούς!

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 9:15 π.μ. 4 σχόλια

Σε μία χώρα με μηδενική οδηγική συνείδηση, πάντοτε ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει! Αλήθεια, έχουμε κοιταχτεί ποτέ στον καθρέφτη, έχουμε αναρωτηθεί αν φταίμε κι εμείς για την όλη κατάσταση, αν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουμε προσθέσει το λιθαράκι μας σε όλη αυτή την οδηγική ασυδοσία που μας έχει κατατάξει σε μία από τις πρώτες θέσεις τροχαίων ατυχημάτων, παγκοσμίως, ως χώρα; Μάλλον όχι και αυτό γιατί, όπως συνηθίζουμε, κοιτάζουμε την καμπούρα του διπλανού μας αλλά τη δικιά μας ποτέ.
Όλοι μας φταίμε, μάγκες, απ' όποια μπάντα κι αν το εξετάσουμε το θέμα! Μην βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, αλλά ούτε και να ηθικολογούμε όταν όλοι μας έχουμε ξεπεράσει το όριο ταχύτητας, έχουμε παρκάρει παράνομα, έχουμε παραβιάσει stop ή ακόμα και φανάρι, έχουμε μπει ανάποδα σε μονόδρομο, έχουμε βάλει το παιδί μας πάνω σε μηχανάκι -τις περισσότερες φορές χωρίς καν να φοράει κράνος- ή στη θέση του συνοδηγού, έχουμε πιει κι έχουμε πιάσει τιμόνι -ή έχουμε μπει σε αυτοκίνητο άλλου που έχει πιει-  και χίλια δυο άλλα, ζητώντας πολλές φορές και τα ρέστα ενώ το λάθος ήταν ξεκάθαρα δικό μας.


Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή το γνωστό πλέον ατύχημα, ένα θέμα που κανιβάλισαν δεόντως τα κανάλια και στα διάφορα sites, και πάνω στο οποίο όλοι έσπευσαν να κάνουν κοινωνική -μα και ηθικολογική - κριτική. Προσωπικά πιστεύω πως ναι, είναι φριχτό αυτό που συνέβη, τρομακτικό και αποτρόπαιο, αλλά όχι σοκαριστικό στη βαθύτερη πραγματικότητά του, όχι αν το εξετάσουμε λίγο πιο σοβαρά. Αν ο οδηγός της Porsche δεν ήταν γιος ματσωμένου επιχειρηματία, ούτε οδηγούσε το συγκεκριμένο αμάξι, η είδηση αυτή ναι μεν δεν θα είχε περάσει στα ψιλά, ούτε όμως θα είχαν ακουστεί βρισιές και κατάρες που με κάνουν να ντρέπομαι, όχι μόνο που είμαι άνθρωπος, αλλά και που είμαι Ελληνίδα. Γιατί οι Έλληνες ανέκαθεν τιμούσαν τους νεκρούς τους, και αυτό θα περίμενα να συμβεί και σε μια περίπτωση όπως αυτή, που τόσα σπίτια έκλεισαν.
Το συγκεκριμένο περιστατικό απλά τυγχάνει να είναι ένα πολύ πιο ακραίο και σπάνιο από τόσα και τόσα που συμβαίνουν καθημερινά στους δρόμους όλης της χώρας, η αγριότητα του οποίου δεν θα έπρεπε απλά να μας ταράζει στιγμιαία, αλλά να μας ταρακουνά και να μας αφυπνίζει, οδηγώντας μας στο να αποκτήσουμε -επιτέλους- οδηγική συνείδηση και σωστή συμπεριφορά στους δρόμους, κάτι που αύριο μεθαύριο θα μεταφέρουμε και στα παιδιά μας. Σαφώς και δεν έχουμε το καλύτερο οδικό δίκτυο, αφού το πιθανότερο είναι πως οι συγκοινωνιολόγοι και οι μελετητές σχετικών έργων ποτέ δεν έχουν βγει από το γραφείο τους, αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι δικαιολογία. Όχι όταν στη θεωρία είμαστε όλοι ειδήμονες, αλλά στην πράξη κάνουμε άλλα. Όχι όταν κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα, χωρίς να σεβόμαστε τον ανθρώπινο πόνο και βγάζοντας βιαστικά κι εύκολα συμπεράσματα.

Αλίμονο στα θύματα της ασφάλτου... Αλίμονο σε αυτή τη μανούλα που δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή της, στο μωράκι που τίποτα δεν πρόλαβε να ζήσει, στον πατέρα που θα στοιχειώνουν τα όνειρά του αναμνήσεις της τρομακτικής αυτής ημέρας για μια ζωή. Αλίμονο και σ' ένα παλικάρι που ίσως δεν είχε το μυαλό μες το κεφάλι του, ίσως έπεσε θύμα συγκυρίας, αλλά που σε κάθε περίπτωση, η ζωή του οποίοι τερματίστηκε έτσι άδοξα κι έγινε δολοφόνος στη δύση αυτής, μα και σ' έναν πατέρα που -λογικά- θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του βυθισμένος στις προσωπικές του ενοχές. Αλίμονο στην οικογένεια του συνοδηγού της Porsche που δεν θα δει το αγόρι της να εκπληρώνει τα όνειρα και τους στόχους του.
Και όχι, δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω το "κωλόπαιδο", όπως το αποκάλεσαν πολλοί -και ακόμα χειρότερα- που έτρεχε με 200 και πλέον χιλιόμετρα στην Εθνική, αλλά να σας θυμίσω πως όταν πριν έναν χρόνο συνέβη το ατύχημα του Παντελίδη (ενός ακόμα γνωστού προσώπου με λεφτά) μεγάλη μερίδα έσπευσε να τον δικαιολογήσει, ενώ υπήρξαμε κάποιοι που λέγαμε πως αν είχε σκοτώσει κάποιον, δεν θα έλεγαν τα ίδια. Ε λοιπόν, ψάξτε να βρείτε τις ομοιότητες και τις διαφορές ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις, αλλά και στο πόσο εύκολα αθωώνουμε ή καταδικάζουμε ανθρώπους και ψυχές. Ας βγάλουμε τον σκασμό, λοιπόν, ας σεβαστούμε τους ανθρώπους που έφυγαν και ας αφήσουμε τις οικογένειές τους να θρηνήσουν όπως πρέπει.

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Η Σοφία για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 3:49 μ.μ. 4 σχόλια
Η Σοφία διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" κι έγραψε στο Goodreads:



"Η Αλεξάνδρα και ο Ανδρέας ήταν οι καλύτεροι φίλοι από 6 χρόνων! Μια φιλιά που κρατάει 20 χρόνια και πέρασε από πολλές καταστάσεις. Η Άλεξ παντρεύεται σε μια βδομάδα και ο Ανδρέας είναι έτοιμος να τη χάσει. Ή μήπως δεν είναι αργά για να της αποκαλύψει τα συναισθήματα του και να τολμήσει για μια ευκαιρία μαζί της;
Πραγματικά υπέροχη ιστορία! Παρ' ότι συνήθως προτιμώ τα ξενόγλωσσα μυθιστορήματα, το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν αρκετά ευχάριστο στο να το διαβάσεις και με συνεπήρε από τη πρώτη στιγμή! Αγαπώ ιδιαίτερα τις ιστορίες αγάπης που οι πρωταγωνιστές ήταν παιδικοί φίλοι και ειδικά όταν βλέπω σκηνές από το παρελθόν τους.
Το βιβλίο αυτό είχε τα πάντα! Χαρά, γέλιο, συναίσθημα, θλίψη και θυμό. Μου προκάλεσε ιδιαίτερα αγανάκτηση καθώς προσπαθούσα να καταλάβω γιατί φέρονταν έτσι και ήθελα τόσο πολύ να έχει ευτυχισμένο τέλος για όλους! Πιστεύω πως θα μπορούσα άνετα να το ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή στο μέλλον και το συστήνω σε όλους όσους αγαπούν τέτοιες ιστορίες!"

Σοφία μου, σ' ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα και γλυκά σου λόγια. Χαίρομαι που σου άρεσε ο Ανδρέας μου, αλλά και η ιστορία που είχε να πει, και που δεν απογοητεύτηκες. Θα είναι χαρά μου στο μέλλον να διαβάσεις και άλλες ιστορίες μου και να μοιραστείς την άποψή σου μαζί μου. Καλή και δημιουργική συνέχεια. 

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

Η Χριστίνα Λελή για το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 3:45 μ.μ. 2 σχόλια
Η Χριστίνα Λελή διάβασε το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" κι έγραψε στο blog της:



"Από τη μια έχουμε την Ιόλη. Ένα κορίτσι από πλούσια οικογένεια, με πατέρα επιφανή δικηγόρο. Η ίδια σπουδάστρια νομικής. Η ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα της, η εκτίμηση στο πρόσωπό του κι οι ηθικές αρχές με τις οποίες την μεγάλωσε, έχουν δημιουργήσει ένα πλάσμα συγκροτημένο, μακριά από το στερεότυπο του πλουσιοκόριτσου, που δεν κρίνει, δεν κατακρίνει και θέλει να προσφέρει απλόχερα. Η σχέση της με την μητέρα της από την άλλη, κάθε άλλο παρά ιδανική. Μια γυναίκα υπερφίαλη που, ενώ σαφώς αγαπάει την κόρη της, δείχνει να αγαπάει πιο πολύ την κοινωνική της θέση, το στάτους, τον πλούτο, την πολυτέλεια και προσπαθεί να επιβάλει στην Ιόλη τους κανόνες της "καλής κοινωνίας". Η Ιόλη ασφυκτιά μέσα σε όλα αυτά  και βρίσκει διέξοδο στους φίλους της, φοιτητές και φοιτήτριες, ανθρώπους απλούς, μακριά από όλα όσα η ίδια απεχθάνεται.

Από την άλλη ο Στέφανος, επίσης γόνος εύπορης οικογένειας. Φοιτητής κι εκείνος της νομικής, ένα πανέμορφο αγόρι. Η σχέση του με τον πατέρα του από ανύπαρκτη ως φρικτή. Ορφανός από μητέρα, καθώς πέθανε από καρκίνο όταν ο ίδιος ήταν μικρό αγόρι. Μοναδικός συγγενής αλλά  και στενότερος φίλος του, ο θείος του, ο αδερφός του πατέρα του. Ο Στέφανος, παρ΄ατις αντιξοότητες, είχε καταφέρει να ζει μια φυσιολογική ζωή, να έχει παρέες, φίλους, ερωτικές σχέσεις. Ώσπου, ένα αναπάντεχο γεγονός έρχεται να ανατρέψει τα πάντα για εκείνον, να τον κάνει να κλειστεί στον εαυτό του και να απομονωθεί από τους πάντες, εκτός του θείου του/

Όταν η Ιόλη θα γνωρίσει το Στέφανο, η έλξη θα είναι εκρηκτική. Θα βρεθούν κι οι δύο αντιμέτωποι με τους χειρότερους φόβους τους και θα κληθούν να τους ξεπεράσουν. Θα έρθουν σε σύγκρουση με όλους και κυρίως την οικογένεια και τους φίλους της Ιόλης. Θα δουν πως είναι να πατάς κάτω τον εγωισμό σου, να γίνεσαι ένα με το χώμα και να μην μπορείς να αναπνεύσει χωρίς τον άνθρωπο που αγαπάς. Θα δούνε πώς είναι να παλεύεις κόντρα σε όλους και κόντρα σε κάθε πιθανότητα και πώς από το πουθενά γεννιούνται δυνάμεις που δεν πίστευες ότι είχες.

Και πάνω που όλα δείχνουν να φτιάχνουν και η ζωή να κυλάει αρμονικά, μια νέα βόμβα έρχεται να ταράξει τα γαλήνια νερά τους κι ακούει στο όνομα Οδυσσέας! Θα καταφέρουν η Ιόλη και ο Στέφανος να υπερπηδήσουν και αυτό το εμπόδιο; Θα μπορέσουν να πάρουν αποφάσεις που θα αλλάξουν όλη τη ζωή τους και να τις υποστηρίξουν; Και τελικά ποιοι άνθρωποι πραγματικά τους αγαπούν και θα σταθούν στο πλευρό τους; Δίνει η ζωή δεύτερες ευκαιρίες;

Το βιβλίο αυτό της Γιώτας Παπαδημακοπούλου αγγίζει τόσεςδιαφορετικές πτυχές που σε ζαλίζει, σε στροβιλίζει μέσα σε έναν κυκεώνα σκέψεων και συναισθημάτων. Είναι καλογραμμένο, με απλή και παρασταστική γλώσσα. Όμως, αυτό που με κέρδισε δεν είναι οι όμορφες περιγραφές, ούτε καν οι δυνατοί και συγκροτημένοι χαρακτήρες. Είναι με πόση ευαισθησία και πόσο σεβασμό προσεγγίζει θέματα που ακόμα και σήμερα είναι ταμπού για την κοινωνία μας. Με πόση αντικειμενικότητα προσπαθεί να δείξει και τις δύο πλευρές, τα σωστά και τα άδικα. Με κέρδισε γιατί κλείνοντας το βιβλίο, όχι μόνο ένιωσα πως έμαθα πολύ σημαντικά πράγματα, αλλά επίσης ένιωσα πως έγινα καλύτερος άνθρωπος."

Kοριτσάκι μου γλυκό... τι να πω! Υπέροχη κριτική, συγκινητικά λόγια... όσα ευχαριστώ και να σου πω θα είναι πολύ λίγα! Πραγματικά, με άγγιξε η άποψή σου, και χαίρομαι που και το βιβλίο μου κατάφερε ν΄ αγγίξει εσένα.

Μπορείτε να επισκεφτείτε το blog της Χριστίνας ακολουθώντας τον σύνδεσμο: 
 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal