Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Γράμματα εραστών (1): "Γιατί γράφω;"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:54 μ.μ.

Κάποτε με είχες ρωτήσει γιατί γράφω κι εγώ είχα γελάσει. 
«Χωρίς λόγο» σου είχα απαντήσει, θαρρώ, και χάθηκα ξανά στις λέξεις μου.
Συνέχισα να γράφω και οι λέξεις έγιναν μια ιστορία, η ιστορία μια σειρά από σελίδες, λόγια το νόημα των οποίων δεν καταλάβαινα ούτε κι εγώ. Λόγια μεγάλα. Λόγια ωραία. Λόγια αγάπης που δεν έφταναν όμως στην καρδιά μου. Λόγια που ίσως είχα ανάγκη ν' ακούσω. Λόγια που βαθιά μέσα μου λαχταρούσα να γίνουν πράξεις. Επιθυμίες... Ναι, αυτό νόμιζα πως ήταν. Κρυμμένοι πόθοι σε σκοτεινές γωνιές του μυαλού και της ψυχής μου. Λαχτάρες ανεκπλήρωτες που ο χρόνος μου στερούσε.
«Μ' αγαπάς;»
Η ερώτησή μου με είχε ξαφνιάσει. Σ' αγαπούσα, άραγε; Δεν ήξερα! Ποθούσα το κορμί σου. Πρόσμενα τις μικρές εκείνες στιγμές της ηδονής που απλόχερα μου χάριζες και που χωρίς δεύτερη σκέψη, άρπαζα χωρίς να σου δίνω κάτι σε αντάλλαγμα. Λαχταρούσα τα χέρια και τα χείλη σου, τα καυτά μονοπάτια που αυτά χάραζαν στο σώμα μου.
«Σε θέλω!»
Αυτή ήταν η απάντησή μου. Πόθος. Όχι αγάπη. Τι ήξερα γι' αυτήν, άλλωστε; Τίποτα! Σκόρπιες ιδέες και προσδοκίες. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο. Αυτό ήταν η αγάπη για μένα. Μπορούσα να ζήσω χωρίς εσένα. Αυτό πίστευα. Άρα, πώς μπορούσα να σε αγαπάω, όταν το να ζήσω μακριά σου ήταν κάτι που μπορούσα ν' αντέξω; Η αγάπη πρέπει να είναι σπαρακτική. Να σε κυριεύει. Να σε ορίζει. Να σε οδηγεί σε μονοπάτια αδιάβατα, ακόμα κι αν καταστραφείς. Η αγάπη είναι τραγωδία. Ναι, αυτό πίστευα.
«Τελείωσα...»
Μια λέξη. Μόνο αυτή. Τίποτα άλλο. Δεν είπες κάτι περισσότερο πριν φύγεις. Και όμως, μέσα στη λέξη αυτή, βρισκόταν όλο το νόημα του κόσμου μας. Του κόσμου που οι δυο μας είχαμε χτίσει. Ενός κόσμου με ήχους αγκομαχητών και την μυρωδιά της επιθυμίας στα μπερδεμένα σεντόνια. Δεν προσπάθησα να σε κρατήσω. Δεν αγωνίστηκα να σου αλλάξω γνώμη. Δεν το ήθελα. Δεν το ένιωθα. Και συνέχισα να γράφω.
Λέξεις. Σελίδες. Νέες ιστορίες. Και κάθε μία απ' αυτές, ακόμα πιο σκοτεινή. Ακόμα πιο τραγική. Ο έρωτας παρέμενε ανεκπλήρωτος και οι εραστές, μπλέκονταν στα δίχτυα του χρόνου και χάνονταν στην ανυπαρξία. Αγάπη. Λειψή. Ανολοκλήρωτη. Ατελείωτη και όμως, πάντα εκεί, παρούσα. Αγάπη που όλο και μεγάλωνε παρά που δεν έβρισκε ποτέ την ευτυχία που της άξιζε. Πόνος. Παντού... Στις λέξεις. Στις σελίδες. Μέσα μου.
Δάκρυα. Δάκρυα στα μάτια μου κι από 'κει, στα μάγουλα, στα χείλη αλμύρα. Άπλωνα το χέρι να τ' αγγίξω και αναρωτιόμουν: "Γιατί κλαίω;" Τι ήταν, άραγε, αυτό που έκαιγε βαθιά μέσα στο στήθος μου και στερούσε την ανάσα μου. Δύσκολο... Ήταν τόσο δύσκολο το ν' αναπνέω. Πονάει το ν' αναπνέεις, καμιά φορά. Πονάει το να είσαι ζωντανός. Πονάει το ν' αγαπάς. Ν' αγαπάς...
Ναι, αγάπη μου... Τότε το κατάλαβα. Όταν έφυγες και χάθηκες. Όταν η θύμησή σου δεν ήταν παρά μια θολή εικόνα στο μυαλό μου. Όταν λαχταρούσα το άγγιγμά σου και η ανάμνησή του ξεγλιστρούσε μέσα από τα δάχτυλά μου. Πάσχισα να την κρατήσω, αλλά δεν μπορούσα. Και κάθε μέρα που περνάει, η απουσία σου είναι πιο ζωντανή. Κι εγώ μέσα μου, είμαι πιο νεκρή. Μέρα με τη μέρα. Λεπτό το λεπτό. Με κάθε λέξη που το μελάνι σχηματίζει πάνω στις λευκές σελίδες.
Ακόμα γράφω. Δεν σταματάω ποτέ. Δεν ξέρω αν μπορώ να σταματήσω. Γράφω όπως και τότε, μόνο που τώρα πια, κάτι έχει αλλάξει. Γράφω μ' έναν σκοπό. Γράφω γιατί έχω μια επιθυμία. Αυτήν που είχα πάντα αλλά δεν το γνώριζα. Γράφω για να σε κρατήσω κοντά μου, γιατί μονάχα έτσι μπορώ να μην σε ξεχάσω. Γράφω για να μείνει ζωντανή η ανάμνησή σου που πάντα θα στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες μου. Γράφω για να θυμάμαι πόσο σ' αγάπησα. Πόσο σ' αγαπάω...
Ξαφνιάστηκες, σωστά; Καταλαβαίνω... Κι εγώ ξαφνιάστηκα όταν οι λέξεις ξεγλίστρησαν ανάμεσα από τα χείλη μου, ανεξέλεγκτες, γεμάτες πόνο και οδύνη. Σ' αγαπάω, κι ας μην μπορώ να στο πω. Σ' αγαπάω με κάθε μου ανάσα. Σ' αγαπάω με κάθε μου καρδιοχτύπι. Και όταν δεν θα αναπνέω πια, και η καρδιά μου θα έχει πεθάνει, η αγάπη μου θα είναι ακόμα ζωντανή. Σ' αγαπάω κι ας μην το μάθεις ποτέ. Σ' αγαπάω και θα γράφω για να μην λησμονηθεί στο πέρασμα του χρόνου.

4 σχόλια on "Γράμματα εραστών (1): "Γιατί γράφω;""

Βιβλιοσημεία-Λιάνα Τζιμογιάννη on 2 Νοεμβρίου 2014 στις 4:46 μ.μ. είπε...

Καταπληκτικό!!!!!!!!! <3

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 2 Νοεμβρίου 2014 στις 5:44 μ.μ. είπε...

@ Ευχαριστώ, Λιανάκι μου! ^_^ <3

Χρύσα είπε...

Πόσο υπέροχο...πόσο με συγκίνησες!!! :'(

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 13 Νοεμβρίου 2014 στις 5:15 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα μου... χαίρομαι που σου άρεσε! <3

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal