Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Δείτε πίσω από τις μάσκες και κρατήστε κοντά σας όσους αξίζουν

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:01 μ.μ.

Μπήκε ο Νοέμβρης και σύμφωνα με την αστρολογία, θα έπρεπε τα πράγματα να έχουν αρχίσει να στρώνουν εδώ και μία βδομάδα. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους Αιγόκερους, αλλά για μένα και κάποιες φίλες μου, τα πράγματα, δεν άλλαξαν καθόλου. Όχι, τουλάχιστον, προς το καλύτερο. Οπότε σε ποιο συμπέρασμα καταλήγουμε; Ότι, μάλλον, πρέπει να αρχίσουμε ευχόμαστε να μην χειροτερέψουν, παρά να ευχόμαστε για την καλυτέρευσή τους. Τώρα, ίσως να σκέφτεστε πως ακούγομαι πολύ ηττοπαθής, και ίσως να έχετε δίκιο... σ' έναν βαθμό. Δεν είμαι και στα καλύτερά μου το τελευταίο διάστημα, αλλά παρ' όλα ταύτα το παλεύω.

Γενικά, το 2014, μέχρι στιγμής, μόνο ευγενικό δεν έχει φανεί μαζί μου. Δεν υπάρχει λόγος να αναλύσω τα αίτια αυτής της απύθμενης μαυρίλας, αφού η ουσία βρίσκεται στο ότι γαμιέται ο Δίας, αν και αν κρίνω από την μυθολογία μας, αυτό ήταν γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων. Απλά, ο Ζευς, συνεχίζει να επιδίδεται στο σπορ μέχρι και σήμερα. Και καλά κάνει, το σεξ είναι χαρά και υγεία, αλλά τι φταίμε εμείς οι υπόλοιποι να μας πηδάει χωρίς να μας ρωτήσει και χωρίς στο τέλος-τέλος να το ευχαριστιόμαστε; Υποτίθεται πως από αυτή την πράξη, καλό είναι ν' αντλούν ευχαρίστηση όλα τα εμπλεκόμενα μέλη. Anyway...

Δεν πιστεύω πως είμαι κακός άνθρωπος. Οξύθυμη, ναι. Νευρική, σίγουρα. Απόλυτη, ναι, αλλά μόνο όταν έχω αποδείξεις για το δίκιο μου. Σκληρή στα λόγια μου, αδιαμφισβήτητα. Ειλικρινής, παραπάνω απ' όσο ίσως θα έπρεπε, αλλά χωρίς να με νοιάζει. Ειρωνική, κάτι που αποτελεί μέρος της απύθμενης γοητείας μου (γκουχου-γκουχου!!!), και καυστική, το δίχως άλλο. Άδικη, όμως, όχι. Δεν υπήρξα ποτέ. Αχάριστη, επίσης. Δοτική, περισσότερο απ' όσο άξιζαν ορισμένοι άνθρωποι σε πολλές περιπτώσεις. Συμπονετική, μέχρι βλακείας. Πρόθυμη, μέχρι καβαλήματος. Ηλίθια... μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο, όχι επειδή δεν είχα επίγνωση της ηλιθιότητάς μου, αλλά επειδή ήθελα να την παραστήσω αφήνοντας άλλους να με καβαλήσουν. Δεν ξέρω αν όλα αυτά με κάνουν καλό άνθρωπο, κακό πάντως, δεν με κάνουν στα σίγουρα.


Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω πως αυτός ο χρόνος, μέχρι τώρα, αποδείχτηκε πολύ διδακτικός. Κατάλαβα ποια πρόσωπα κρύβονταν πίσω από μάσκες, ποιοι αξίζουν να είναι στη ζωή μου και ποιοι όχι. Συνειδητοποίησα τι θέλω και τι δεν θέλω μέσα στην καθημερινότητά μου και αναθεώρησα τα όριά μου. Μέσα μου, εδώ και καιρό, έχει αρχίσει ένα ξεκαθάρισμα. Πολύ λυτρωτική διαδικασία, αν θέλετε τη γνώμη μου, την οποία θα συνέστηνα σε κάθε έναν από εσάς, προκειμένου να αποβάλλετε από τη ζωή σας κάθε τι βρώμικο που απλά την ρυπαίνει και την μολύνει. Η καθημερινότητα είναι από μόνη της σκληρή και αμείλικτη, τοξική και επίπονη, με τις μικρές και τις μεγάλες της λεπτομέρειες. Είναι περιττό να επιτρέπετε σε εξίσου τοξικούς ανθρώπους να καταστρέφουν ό,τι καλό παλεύετε να δημιουργήσετε, πρακτικά και συναισθηματικά. Η ψυχική σας υγεία είναι πολύτιμη για να αναλώνεστε.

Τον τελευταίο χρόνο κατάλαβα πως ορισμένοι άνθρωποι δεν είναι αυτό που δείχνουν, παρά που αγωνίζονται να αποδείξουν κάτι, ίσως και στον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι υποκριτές, ψεύτες, νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους, είναι εκμεταλλευτές, συναισθηματικά ανώριμοι, εγωπαθείς και δήθεν, ηλίθιοι, ανεύθυνοι, ανίκανοι να αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεών τους και πολλά άλλα. Αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, δεν τους χρειάζομαι, όπως δεν τους χρειάζεται κανένας να υπάρχουν στη ζωή του. Όταν επιτρέπεις σε ένα παράσιτο να απλώσει τις ρίζες του πολύ βαθιά, είναι δύσκολο μετά να το ξεριζώσεις. Όχι ακατόρθωτο, αλλά θέλει περισσότερο κόπο και σου στοιχίζει ακόμα πιο πολύ απ' ότι αν λάβεις τα μέτρα σου εξαρχής. 


Δεν θέλω, όμως, να είμαι γκρινιάρα και μίζερη. Δεν θέλω να τελειώσω αυτό το κείμενο πλημμυρισμένη από αρνητικότητα. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να γκρεμίσουν την ευτυχία μας, υπάρχουν πάντα εκείνοι που την χτίζουν κομμάτι, κομμάτι. Προσθέτουν το δικό τους λιθαράκι, κάνοντάς μας να χαμογελάμε, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν. Και δεν το καταλαβαίνουν επειδή δεν προσπαθούν να μας κάνουν ευτυχισμένους. Οι πράξεις τους είναι ειλικρινείς, ασυναίσθητες, δεν έχουν κρυφά κίνητρα, παρά παρακινούνται μόνο από αγάπη και καλή θέληση. Αυτούς τους ανθρώπους αγαπώ. Αυτούς τους ανθρώπους έχω ανάγκη. Για την παρουσία αυτών των ανθρώπων στη ζωή μου δοξάζω κάθε μέρα το Θεό. Επειδή είμαι αρκετά ευλογημένη για να τους έχω κοντά μου και να σκέφτομαι στις πιο σκοτεινές μου ώρες πως όλα θα πάνε καλά. Γιατί ένας καλός λόγος, ένα γλυκό χαμόγελο, μια τρυφερή αγκαλιά, είναι όλα όσα χρειαζόμαστε για να βρούμε τη δύναμη που έχουμε ανάγκη, προκειμένου να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας.

5 σχόλια on "Δείτε πίσω από τις μάσκες και κρατήστε κοντά σας όσους αξίζουν"

Μαρια είπε...

Γιωτακι απλα διωξε οποιον δεν σου κανει!!!! Στο καλο και να μας γρφαει!!

Χρύσα είπε...

Δεν θέλω να στεναχωριέσαι για βλακείες!Έχουμε πει και στο παρελθόν πως αν δεν αρέσουμε σε κάποιους ξέρουν που να βρουν την έξοδο και μπορούν να αποχωρίσουν.Εσύ να χαίρεσαι με όσους αγαπάς και σε αγαπάνε!!!

Ανώνυμος είπε...

ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ!!!!!!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 13 Νοεμβρίου 2014 στις 5:11 μ.μ. είπε...

@ Μαράκι, ακριβώς αυτό! ;)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 13 Νοεμβρίου 2014 στις 5:11 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα μου, δεν είναι τόσο ότι στεναχωριέμαι, αλλά ότι θυμώνω. Και κυρίως με μένα! Αλλά δεν βαριέσαι! Εμείς να 'μαστε καλά! ;)

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal