Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Γράμματα εραστών (2): "Τι κι αν έφυγες..."

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 2:00 μ.μ.

Πάντα εδώ με οδηγούν τα βήματά μου. Σαν να μην υπάρχει άλλος προορισμός, άλλος τόπος πια για μένα. Μόνο εδώ μπορώ να νιώσω κοντά σου. Μόνο εδώ μπορώ να νιώσω στο φύσημα του αέρα το άγγιγμά μου. Μόνο εδώ μπορώ να μυρίσω το άρωμά σου. Κάποιες φορές, μπορώ να αισθανθώ ακόμα και τα χέρια σου να τυλίγονται γύρω μου. Μπορώ ν' ακούσω τη φωνή σου, όπως τις νύχτες εκείνες που ξυπνούσα από εφιάλτες.
«Μη φοβάσαι» έλεγες. «Είμαι εδώ. Δεν θα πάω πουθενά.»
«Το υπόσχεσαι;» σε ρωτούσα όλο αγωνία και απλά χαμογελούσες και τα σκοτάδια χάνονταν.
«Σ' το υπόσχομαι!»
Πάντα αυτό έλεγες. Κάθε φορά. Υποσχέσεις μιας αγάπης που θα κρατούσε για πάντα. Υποσχέσεις μιας σχέσης που δεν θ' αλλοίωνε ο χρόνος. Υποσχέσεις... Υποσχέσεις... Λόγια στον άνεμο. Λέξεις, τίποτα παραπάνω. Λόγια που την σημασία τους δεν καταλάβαινες. Λόγια που έκρυβαν μέσα τους πράξεις που δεν μπορούσες να τηρήσεις.
Ήρθε ο χειμώνας. Χειμώνας ήταν και τότε, θυμάσαι; Τότε που έφυγες και χάθηκες. Τότε που με άφησες μονάχη. Τότε που πήρες πίσω όλες τις υποσχέσεις που μου είχες δώσει. Τότε που με διέλυσες. Και η ψυχή μου, κομμάτια χιλιάδες που ακόμα δεν κατάφερα να κολλήσω. Κομμάτια που διαλύονται στο άγγιγμά μου και που φθείρονται σε κάθε προσπάθεια.
Κρύωνα πολύ εκείνο το βράδυ. Είχα αγκαλιάσει σφιχτά το μαξιλάρι σου και εισέπνεα το άρωμά σου. Ένα άρωμα που με τις ημέρες όλο και θα λιγόστευε, αλλά δεν το σκεφτόμουν τότε. Ίσως να το είχα προφυλάξει. Ίσως να είχα καταφέρει να το κάνω να κρατήσει λίγο παραπάνω. Ίσως είχα παρατείνει το μαρτύριό μου μ' έναν τρόπο ακόμη.
Έκλαψα πολύ. Όχι μόνο εκείνη τη νύχτα. Όχι... Έκλαψα κάθε νύχτα που ακολούθησε. Κάθε που έπεφτε το σκοτάδι οι εφιάλτες επέστρεφαν πιο απειλητικοί. Η απουσία σου, ακόμα πιο αισθητή. Και το κρύωνε δυνάμωνε, το ίδιο και η σιωπή. Αναρωτήθηκες ποτέ σου, πώς μπορεί η σιωπή του θανάτου να είναι πιο δυνατή ακόμα κι απ' τους ήχους της ζωής; Ούτε κι εγώ. Όχι πριν από εκείνη τη νύχτα. Όχι πριν από τις νύχτες που με στοίχειωσαν μετά την φυγή σου.
Γιατί, αλήθεια, επέλεξες να φύγεις; Γιατί δεν πάλεψες λίγο περισσότερο; Γιατί δεν πάλεψες για εμάς; Γιατί δεν κρατήθηκες από την υπόσχεση που μου είχες δώσει; Γιατί δεν κρατήθηκες από την αγάπη μου για σένα; Γιατί υπήρξες τόσο δειλός; Εσύ, που πάντα υποκρινόσουν πως ήσουν μαχητής. Ίσως αυτό να είναι που αποκαλούν κάποιοι ειρωνία.
Δεν άντεξες, είπαν κάποιοι. Δεν μπορούσες να κάνεις διαφορετικά, ισχυρίστηκαν κάποιοι άλλοι. Ίσως να έχουν δίκιο, όμως... Όχι! Δεν μπορώ να το δεχθώ! Δεν θέλω να το κάνω! Γιατί αν πάψω να είμαι θυμωμένη μαζί σου, μπορεί να σε αφήσω να φύγεις πραγματικά και δεν το θέλω. Δεν το αντέχω... Δεν... δεν μπορώ...
Μου λείπει η ζεστασιά σου. Μου λείπει να νιώθω τα δάχτυλά σου μπλεγμένα στα δικά μου. Μου λείπει το χαμόγελό του που έφτανε και φώτιζε τα μάτια σου που μέσα τους χανόμουν. Μου λείπει το γέλιο σου που ήταν η πιο όμορφη μελωδία που άκουσα ποτέ μου. Μου λείπει ο ήχος της φωνής σου που κάθε φορά που προσπαθώ να τον ανακαλέσω, είναι όλο και πιο δύσκολο. 
Σε ξεχνάω... μου φεύγεις... Φεύγεις πραγματικά όσο περνάει ο καιρός, και δεν μπορώ να τ' αντέξω. Θέλω να γυρίσεις πίσω. Γύρνα πίσω... Αλλά ξέρω πως δεν πρόκειται να συμβεί. Ξέρω πως δεν θα γίνει. Θα μείνεις εκεί που βρίσκεσαι. Ίσως και να είσαι ευτυχισμένος. Ίσως να μπορώ να γίνω κι εγώ ευτυχισμένη. Έτσι μου λένε. Ίσως... αλλά όχι σήμερα, όχι απόψε.
Απόψε θα κοιμηθώ φορώντας το πουκάμισό σου εκείνο που τόσο σιχαινόμουν, αλλά που είναι το μόνο που έχει ακόμα το άρωμά σου. Και θα το ποτίσω με τα δάκρυά μου ξανά. Ποιος ξέρει... Ίσως μια μέρα να στερέψουν. Ίσως μια μέρα να χαμογελάσω ξανά. Ίσως μια μέρα να μπορέσω ν' αγαπήσω και πάλι. Ίσως... 
Τι; Να πάψω να σ' αγαπάω; Μην είσαι ανόητος! Ποτέ δεν θα γίνει αυτό. Για μένα πάντα θα είσαι ο ένας. Θα είσαι εκείνη η μεγάλη αγάπη που νικά τον χρόνο, νικά το άπειρο. Θα είσαι η αγάπη που θα ζει για πάντα γιατί ακόμα κι αν έφυγες, ένα κομμάτι σου θα ζει μέσα μου. Εσύ μ' έμαθες να ζω. Εσύ μ' έμαθες να ελπίζω, να προσμένω. Εσύ μ' έμαθες ν' αγαπάω. Τι κι αν εσύ μου τα πήρες πίσω, δεν ξεχνάω ότι μου τα προσέφερες κάποτε. 
Η νύχτα έρχεται. Θα είναι κρύα. Υγρασία. Μπορεί να βρέξει. Το μάρμαρο είναι παγωμένο, υγρό. Το τζάμι μπροστά από την φωτογραφία σου θόλωσε. Πρέπει να φύγω. Όμως αύριο θα είμαι εδώ. Κάθε μέρα θα είμαι εδώ. Μέχρι να νιώσω πως μπορώ να προχωρήσω. Ίσως να έρθει αυτή η μέρα. Ξέρω πως αυτό θα ήθελες. Όμως, για την ώρα, άσε με να κλαίω για το ότι έχεις φύγει χωρίς ένα αντίο, χωρίς ένα φιλί. Άσε με να κρέμομαι από μια αγάπη που δεν πέθανε μαζί σου, αλλά δεν πρόλαβε να ζήσει όσο της ήταν γραφτό.
Άσε με να σ' αγαπάω... Άσε την αγάπη μου να σου κρατάει συντροφιά... Άσε τη θύμησή σου να μείνει μαζί μου κι απόψε...

5 σχόλια on "Γράμματα εραστών (2): "Τι κι αν έφυγες...""

Βιβλιοσημεία-Λιάνα Τζιμογιάννη on 2 Νοεμβρίου 2014 στις 4:46 μ.μ. είπε...

Υπέροχη γραφή!!! :*

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 2 Νοεμβρίου 2014 στις 5:43 μ.μ. είπε...

@ Λιανάκι μου γλυκό... σ' ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που σου άρεσε! <3

Χρύσα είπε...

Τελικά ότι και να γράψεις είναι μοναδικό!!!Και χαίρομαι τόσο που μπορώ να σε παρακολουθώ στις μικρές και στις μεγάλες σου στιγμές!!!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 13 Νοεμβρίου 2014 στις 5:16 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα μου, εγώ χαίρομαι που σας έχω δίπλα μου σε όλες αυτές τις στιγμές που ακόμα και μικρές, χάρη σε σας, γίνονται μεγάλες! <3

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 23 Φεβρουαρίου 2016 στις 12:13 μ.μ. είπε...

@ Haidy, αυτό δεν το είχα σκεφτεί! :P

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal