Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Γράμματα εραστών (1): "Γιατί γράφω;"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:54 μ.μ. 4 σχόλια

Κάποτε με είχες ρωτήσει γιατί γράφω κι εγώ είχα γελάσει. 
«Χωρίς λόγο» σου είχα απαντήσει, θαρρώ, και χάθηκα ξανά στις λέξεις μου.
Συνέχισα να γράφω και οι λέξεις έγιναν μια ιστορία, η ιστορία μια σειρά από σελίδες, λόγια το νόημα των οποίων δεν καταλάβαινα ούτε κι εγώ. Λόγια μεγάλα. Λόγια ωραία. Λόγια αγάπης που δεν έφταναν όμως στην καρδιά μου. Λόγια που ίσως είχα ανάγκη ν' ακούσω. Λόγια που βαθιά μέσα μου λαχταρούσα να γίνουν πράξεις. Επιθυμίες... Ναι, αυτό νόμιζα πως ήταν. Κρυμμένοι πόθοι σε σκοτεινές γωνιές του μυαλού και της ψυχής μου. Λαχτάρες ανεκπλήρωτες που ο χρόνος μου στερούσε.
«Μ' αγαπάς;»
Η ερώτησή μου με είχε ξαφνιάσει. Σ' αγαπούσα, άραγε; Δεν ήξερα! Ποθούσα το κορμί σου. Πρόσμενα τις μικρές εκείνες στιγμές της ηδονής που απλόχερα μου χάριζες και που χωρίς δεύτερη σκέψη, άρπαζα χωρίς να σου δίνω κάτι σε αντάλλαγμα. Λαχταρούσα τα χέρια και τα χείλη σου, τα καυτά μονοπάτια που αυτά χάραζαν στο σώμα μου.
«Σε θέλω!»
Αυτή ήταν η απάντησή μου. Πόθος. Όχι αγάπη. Τι ήξερα γι' αυτήν, άλλωστε; Τίποτα! Σκόρπιες ιδέες και προσδοκίες. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο. Αυτό ήταν η αγάπη για μένα. Μπορούσα να ζήσω χωρίς εσένα. Αυτό πίστευα. Άρα, πώς μπορούσα να σε αγαπάω, όταν το να ζήσω μακριά σου ήταν κάτι που μπορούσα ν' αντέξω; Η αγάπη πρέπει να είναι σπαρακτική. Να σε κυριεύει. Να σε ορίζει. Να σε οδηγεί σε μονοπάτια αδιάβατα, ακόμα κι αν καταστραφείς. Η αγάπη είναι τραγωδία. Ναι, αυτό πίστευα.
«Τελείωσα...»
Μια λέξη. Μόνο αυτή. Τίποτα άλλο. Δεν είπες κάτι περισσότερο πριν φύγεις. Και όμως, μέσα στη λέξη αυτή, βρισκόταν όλο το νόημα του κόσμου μας. Του κόσμου που οι δυο μας είχαμε χτίσει. Ενός κόσμου με ήχους αγκομαχητών και την μυρωδιά της επιθυμίας στα μπερδεμένα σεντόνια. Δεν προσπάθησα να σε κρατήσω. Δεν αγωνίστηκα να σου αλλάξω γνώμη. Δεν το ήθελα. Δεν το ένιωθα. Και συνέχισα να γράφω.
Λέξεις. Σελίδες. Νέες ιστορίες. Και κάθε μία απ' αυτές, ακόμα πιο σκοτεινή. Ακόμα πιο τραγική. Ο έρωτας παρέμενε ανεκπλήρωτος και οι εραστές, μπλέκονταν στα δίχτυα του χρόνου και χάνονταν στην ανυπαρξία. Αγάπη. Λειψή. Ανολοκλήρωτη. Ατελείωτη και όμως, πάντα εκεί, παρούσα. Αγάπη που όλο και μεγάλωνε παρά που δεν έβρισκε ποτέ την ευτυχία που της άξιζε. Πόνος. Παντού... Στις λέξεις. Στις σελίδες. Μέσα μου.
Δάκρυα. Δάκρυα στα μάτια μου κι από 'κει, στα μάγουλα, στα χείλη αλμύρα. Άπλωνα το χέρι να τ' αγγίξω και αναρωτιόμουν: "Γιατί κλαίω;" Τι ήταν, άραγε, αυτό που έκαιγε βαθιά μέσα στο στήθος μου και στερούσε την ανάσα μου. Δύσκολο... Ήταν τόσο δύσκολο το ν' αναπνέω. Πονάει το ν' αναπνέεις, καμιά φορά. Πονάει το να είσαι ζωντανός. Πονάει το ν' αγαπάς. Ν' αγαπάς...
Ναι, αγάπη μου... Τότε το κατάλαβα. Όταν έφυγες και χάθηκες. Όταν η θύμησή σου δεν ήταν παρά μια θολή εικόνα στο μυαλό μου. Όταν λαχταρούσα το άγγιγμά σου και η ανάμνησή του ξεγλιστρούσε μέσα από τα δάχτυλά μου. Πάσχισα να την κρατήσω, αλλά δεν μπορούσα. Και κάθε μέρα που περνάει, η απουσία σου είναι πιο ζωντανή. Κι εγώ μέσα μου, είμαι πιο νεκρή. Μέρα με τη μέρα. Λεπτό το λεπτό. Με κάθε λέξη που το μελάνι σχηματίζει πάνω στις λευκές σελίδες.
Ακόμα γράφω. Δεν σταματάω ποτέ. Δεν ξέρω αν μπορώ να σταματήσω. Γράφω όπως και τότε, μόνο που τώρα πια, κάτι έχει αλλάξει. Γράφω μ' έναν σκοπό. Γράφω γιατί έχω μια επιθυμία. Αυτήν που είχα πάντα αλλά δεν το γνώριζα. Γράφω για να σε κρατήσω κοντά μου, γιατί μονάχα έτσι μπορώ να μην σε ξεχάσω. Γράφω για να μείνει ζωντανή η ανάμνησή σου που πάντα θα στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες μου. Γράφω για να θυμάμαι πόσο σ' αγάπησα. Πόσο σ' αγαπάω...
Ξαφνιάστηκες, σωστά; Καταλαβαίνω... Κι εγώ ξαφνιάστηκα όταν οι λέξεις ξεγλίστρησαν ανάμεσα από τα χείλη μου, ανεξέλεγκτες, γεμάτες πόνο και οδύνη. Σ' αγαπάω, κι ας μην μπορώ να στο πω. Σ' αγαπάω με κάθε μου ανάσα. Σ' αγαπάω με κάθε μου καρδιοχτύπι. Και όταν δεν θα αναπνέω πια, και η καρδιά μου θα έχει πεθάνει, η αγάπη μου θα είναι ακόμα ζωντανή. Σ' αγαπάω κι ας μην το μάθεις ποτέ. Σ' αγαπάω και θα γράφω για να μην λησμονηθεί στο πέρασμα του χρόνου.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Η Πετρούλα Τριανταφυλλίδου για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:40 μ.μ. 2 σχόλια
Η Πετρούλα Τριανταφυλλίδου διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" και έγραψε στο Facebook:


"Εσείς τι θα κάνατε αν είσασταν ερωτευμένοι με τον/την καλύτερο/η φίλο/η σας και μαθαίνατε ότι σε λίγες μέρες παντρεύεται; Διάβασα το ΜΗ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙΣ της Γιώτα Παπαδημακοπούλου που μιλάει για μια φιλία είκοσι χρόνων,μια φιλία που εξελίχθηκε σε έρωτα. Η συγγραφέας γράφει σε πρώτο πρόσωπο και αφηγητής της ιστορίας είναι ο Ανδρέας. Μόλις μαθαίνει ότι παντρεύεται η καλυτερή του φίλη, η Άλεξ, χάνει τη γη κάτω απο τα πόδια του. Ένα σας λέω. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ. Με μια λέξη, ΥΠΕΡΟΧΟ."

Πετρούλα μου, για μια ακόμα φορά, σ' ευχαριστώ που διάβασες την ιστορία του Ανδρέα μου και που την αγκάλιασες με τόση αγάπη. Ελπίζω κι εύχομαι, στο κοντινό μέλλον, να γράψω κι άλλες ιστορίες που θα σε κερδίσουν.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Ένα νέο "τέλος"... ή μήπως "μια νέα αρχή";

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 6:13 μ.μ. 6 σχόλια
Σήμερα, μπήκε μια τελεία. Γράφτηκε ένα τέλος. Ή, ίσως, να έγινε μια νέα αρχή... ποιος ξέρει... Κάποια πράγματα, αντέχουν "μέχρι το τέλος του χρόνου". Ο χρόνος είναι ατελείωτος, όπως και η αγάπη, που δεν χρειάζεται να είναι τέλεια. Αρκεί να μπορείς να την βιώσεις, τις φωτεινές και τις σκοτεινές της ώρες, με όλο σου το είναι.


Οι περισσότεροι συγγραφείς, όταν ολοκληρώνουν ένα μυθιστόρημά τους, λένε πως στενοχωριούνται που θ' αφήσουν πίσω τους ήρωές τους. Για μένα, δεν ισχύει αυτό. Οι ήρωές μου παραμένουν για πάντα μαζί μου, μέσα στην καρδιά μου. Είναι ασφαλείς, προστατευμένοι, κανείς δεν μπορείς να τους αγγίξει, να τους βλάψει, να τους βγάλει από μέσα μου. Η ύπαρξή τους δεν τελειώνει με την λέξη "τέλος". Δεν τελειώνει η ιστορία τους εκεί που σταματάω να την αφηγούμαι εγώ. Συνεχίζει, και με την σκέψη αυτή πορεύομαι κι εγώ και πολύ συχνά τους αναζητώ, θέλοντας να δω πως τα περνάνε. 


Σήμερα, λοιπόν, τελείωσε μια διαδρομή που όταν άρχισε, πίστευα πως θα ήταν πολύ πιο μακριά και πολύ πιο δύσκολη απ' όσο αποδείχτηκε. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε σε μια άσχημη περίοδο που όμως, κατάφερα να απολαύσω και που με έκανε να νιώσω τόσα πολλά, όμορφα συναισθήματα, που θα το έκανα ξανά από την αρχή, αρκεί να μπορούσα να ζήσω την ίδια εμπειρία. Ν' ακούσω τη μουσική, να νιώσω τον ρυθμό, να χορέψω στη βροχή...


Και στην διαδρομή αυτή, από την αρχή της μέχρι τον τελικό προορισμό όπου η αυλαία έπεσε, είχα υπέροχους συνοδοιπόρους που αγάπησαν τον Κωνσταντίνο μου και την Κρυσταλλία μου -ίσως- περισσότερο κι από εμένα την ίδια. Ανθρώπους που γέλασαν, θύμωσαν κι έκλαψαν, που έζησαν την ιστορία αυτή με κάθε κύτταρό τους. Ανθρώπους που αγαπάω, που με στήριξαν, με ενθάρρυναν, με έκαναν να γελάσω ή να συγκινηθώ όταν όλα έμοιαζαν μπερδεμένα και ακατόρθωτα. Ανθρώπους που τους χρωστάω ένα ευχαριστώ. Ευχαριστώ, λοιπόν, Άρτεμις, Μπαλοπιτάκι, Νικολέτα, Μπακαράκι, Τόνια, Ειρήνη, κι όσο λίγο κι αν ακούγεται, κρύβει μέσα περισσότερα. Εσείς, ξέρετε...

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Το "Μη με ξεχάσεις" βολτάρει στο Tumblr

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:16 μ.μ. 1 σχόλια
Υπάρχουν κάποια βράδια που δεν σε παίρνει ο ύπνος. Υπάρχουν οι τυχαίες εκείνες στιγμές που σε φέρνουν αντιμέτωπο με κάτι που θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Έτσι συνέβη και με μένα... Γιατί ο Ανδρέας μου, βολτάρει στο Tumblr και φαίνεται πως κρατάω και σε άλλους συντροφιά... Ευχαριστώ, όχι μόνο την Μαρία που πρώτη τα μοιράστηκε, αλλά και όλους εκείνους που με την σειρά τους, δανείστηκαν τα λόγια μου και στόλισαν τους "τοίχους" τους.


Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Η Γεωργία και το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:47 π.μ. 2 σχόλια

Η Γεωργία Ρετετάκου, ανάμεσα σε άλλους υπέροχους τίτλους, επέλεξε και το δικό μου "Μη με ξεχάσεις". Την ευχαριστώ και ανυπομονώ να το διαβάσει και να μου πει τις εντυπώσεις της.
 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal