Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Ανακαλύπτωντας τη μαγεία σε μέρη που δεν ξεχνάς ποτέ...

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 9:34 μ.μ.

Σήμερα ήταν ένα υπέροχο πρωινό... Όχι, δεν ήταν από εκείνα τα ηλιόλουστα που θυμίζουν άνοιξη, αλλά από εκείνα τα μουντά, τα φθινοπωρινά, που γεμίζουν τον ουρανό με γκρίζα σύννεφα και οι ακτίνες του ήλιου αχνοφαίνονται ανάμεσά τους καθώς παλεύουν μάταια να τα διαπεράσουν, και που μπορείς να μυρίσεις στον αέρα τη βροχή που αγωνίζεται να πέσει από εκεί ψηλά και να ποτίσει τη γη... ή τα τσιμέντα της μεγαλούπολής μας, σαν μια ευλογία που την βοηθάει να ξεπλυθεί -έστω και προσωρινά- από τις αμαρτίες της.
Αυτά τα πρωινά, λοιπόν, τα λατρεύω! Απολαμβάνω μέρες σαν και τη σημερινή, να βρίσκομαι στο Κέντρο της Αθήνας, στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, κάτω από την Ακρόπολη και στο Θησείο, να περπατάω και να χαζεύω τριγύρω μου. Να παρατηρώ τους καταστηματάρχες να ανοίγουν τα μαγαζιά τους απλώνοντας την πραμάτια τους, και η μυρωδιά των παραδοσιακών σαπουνιών που πωλούνται στα τουριστικά μαγαζιά να ανακατεύεται με εκείνη του καθαριστικού για μάρμαρα με τα οποία ξεπλένουν τις αμαρτιές που άφησαν τα νυχτοπερπατήματα της περασμένης μέρας, αλλά και με εκείνη του φρεσκοκομμένου καφέ.
Αυτά τα πρωινά, γύρω στις 10.00π.μ., είναι η ιδανική ώρα για να τα απολαύσεις όλα αυτά, να παρατηρήσεις τις μικρές εκείνες λεπτομέρειες που οι ώρες αιχμής δεν σου επιτρέπουν. Είναι τα πρωινά -και οι ώρες εκείνες-, που λίγοι αφιερώνουν χρόνο να απολαύσουν, να ζήσουν την ομορφότερη γωνιά της πόλης τους με έναν τρόπο ξεχωριστό, μοναδικό, ιδιαίτερο. Κι είναι τα πρωινά εκείνα που με ταξιδεύουν πίσω, τότε που ήμουν 15-16 χρονών, και που οι περιοχές αυτές δεν ήταν απλά ένα μέρος που σύχναζα. Ήταν το σπίτι μου! Και στην πραγματικότητα, ακόμα έτσι τις αισθάνομαι, με την καρδιά μου να χτυπά σε έναν διαφορετικό ρυθμό, όπως η καρδιά μιας ερωτευμένης που αντικρίζει τον εραστής της έπειτα από καιρό και που λαχταράει να αγγίξει κάθε του κομμάτι.
Τα πάντα μοιάζουν ίδια και όμως, τόσα έχουν αλλάξει. Εκείνο το κοσμηματοπωλείο από το οποίο, κάποτε, μου είχαν αγοράσει ένα δαχτυλίδι, έχει γίνει μαγαζί που πουλάει μονάχα χυμούς. Ένα δημοφιλές, άλλοτε, τουριστικό μαγαζί, δεν κατόρθωσε να επιβιώσει και έχει γίνει μια σύγχρονη εκδοχή της παλιά “Ρεζέρβας” -που οι παλιοί σίγουρα θυμάστε και οι νεότεροι αγνοείτε. Εκείνο το μαγαζί με τα παρδαλά ρεϊβάδικα ρούχα και πανό που βρισκόνταν στον πρώτο όροφο του νεοκλασικού στην Πανδρόσου 19, και που με τις ώρες χαζεύαμε εκεί μέσα εξαιτίας των φωτορυθμικών του, όχι απλά δεν υπάρχει, αλλά έχει σφραγιστεί το κτίριο που φαίνεται, όχι εγκαταλειμμένο, αλλά παραπονεμένο που μέσα του δεν υπάρχει πλέον ζωή. Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που ο νους σου ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, σε άλλες εποχές.
Επιστρέφω, νοερά, λοιπόν, στην εποχή εκείνη που φορούσα κάτι καρό και μονόχρωμες παντελόνες που θύμιζαν τσουβάλια από πατάτες, και κάτι τοπ που περισσότερο παρέπεμπαν σε σουτιέν παρά σε μπλούζες, με το όλο λουκ να θυμίζει χίπισσα που το είχε σκάσει από τα Μάταλα. Να αναφέρω πως το όλο σύνολο συνοδευόταν από αθλητικά παπούτσια FILA, εκείνα με τις φούσκες στα πλαϊνά -που σιχάθηκα από την πρώτη στιγμή που τα κουβάλησε ο πατέρας μου στο σπίτι και που μετά κόντεψα να πάθω ποδάγρα επειδή δεν τα έβγαζα ποτέ- στα οποία, φυσικά, είχα περάσει φωσφοριζέ πράσινα κορδόνια, ώστε να με αναγνωρίσουν ως δικιά τους οι εξωγήινοι αν ερχόντουσαν ποτέ στη Γη. Όχι, δεν υπηρετούσα τη μόδα της εποχής, αλλά είχα φάει μια περίεργη πετριά που κράτησε καμιά διετία περίπου. Και όχι, δεν θα τα φορούσα σήμερα, αλλά τα θυμάμαι και χαμογελάω.
Θυμάμαι εκείνα τα πρώτα ραντεβού που κατέληγαν σε βόλτες στα μισοφωταγωγημένα σοκάκια του Μοναστηρακίου ή στο βράχο κάτω από την Ακρόπολη, στις κραιπάλες των 5 μπαλών παγωτού ακόμα κι αν ήταν Δεκέμβρης μήνας και είχε 23 βαθμούς υπό το μηδέν, τις μαζώξεις με κιθάρες και μπύρες έξω από το Τζαμί -μην σοκαριστείτε οι μικρότεροι... τότε έφτιαχναν το ΜΕΤΡΟ... δεν υπήρχε η πλατεία που βλέπετε σήμερα-, οι απίστευτες γουρουνιές κατανάλωσης κεμπάπ -προερχόμενα ίσως από μεταλλαγμένα βατράχια- στον Θανάση, επειδή ο Μπαϊρακτάρης παραήταν υπερτιμημένος από τότε, οι ατελείωτες ώρες που περνούσαμε στα χαντράδικα, άλλοτε κοιτάζοντας και άλλοτε αγοράζοντας υλικά που στην πραγματικότητα δεν είχαμε σκοπό να χρησιμοποιήσουμε ποτέ, ή τα απίστευτα υπέρογκα ποσά που είχαμε σκάσει σε παπουτσάδικα και ρουχάδικα επειδή εκείνα τα μποτάκια Down Town που μπορούσαν να αφήσουν άνθρωπο στον τόπο αν τους το πετούσες στο κεφάλι, ενώ παράλληλα με τους 10 τόνους που ζύγιζαν, γύμναζαν τη γάμπα σου, μόνο εκεί τα έβρισκες στο νούμερό σου -γιατί όταν είσαι ένα 1.60 -τότε- και φοράς 39 νούμερο, μάλλον πλησιάζεις στο να έχεις συγγένεια με τον Γκοτζίλα.
Ένα τέτοιo πρωινό απόλαυσα σήμερα, με το μυαλό μου να χάνεται σε σκέψεις περίεργες και διάφορες, καθώς περιπλανιόμουν στα πανέμορφα αυτά σοκάκια που δεν θα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Μόνη σου θα μου πείτε... Ναι, μόνη μου! Γιατί καλή η παρέα, υπέροχες οι αναμνήσεις που δημιουργείς μαζί της, αλλά μερικές φορές χρειάζεσαι την ηρεμία της στιγμής που μόνο η μοναξιά μπορεί να σου προσφέρει. Και ναι, μερικές φορές, εκτιμάς πραγματικά την ομορφιά όταν την απολαμβάνεις μόνος σου, όταν κανείς και τίποτα δεν σε αποσπά. Γιατί, τις στιγμές εκείνες, καταλαβαίνεις πως η μαγεία δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μας, αλλά πως υπάρχει στ' αλήθεια, αρκεί να πιστεύεις σε αυτήν και να την αναζητάς στα σωστά μέρη, τη σωστή ώρα...

2 σχόλια on "Ανακαλύπτωντας τη μαγεία σε μέρη που δεν ξεχνάς ποτέ..."

BUTTERFLY on 22 Οκτωβρίου 2015 στις 7:09 μ.μ. είπε...

Πολυ ομορφο το ταξιδι σου στον κοσμο των αναμνησεων! Φιλια!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 25 Οκτωβρίου 2015 στις 11:53 μ.μ. είπε...

@ Σ' ευχαριστώ, Χριστινάκι μου! Καιρό έχουμε να τα πούμε! <3

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal