Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Άραγε... αυτοί είμαστε; Ή μήπως μπορούμε να γίνουμε κάποιοι άλλοι;

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 5:03 μ.μ.

Σήμερα, κι ενώ χαζολογούσα στο Facebook, έπεσε το μάτι μου στην παραπάνω ανάρτηση. Την κοινοποίησα στη σελίδα μου κι έμεινα να την παρατηρώ για πολύ ώρα, σκεπτόμενη το περιεχόμενό της και την τραγική αλήθεια πίσω από αυτό που δηλώνει. Αλήθεια...

Γιατί απαντάμε "καλά" όταν κάποιος μας ρωτάει πως είμαστε, ακόμα κι αν αισθανόμαστε πραγματικά ΣΚΑΤΑ; Γιατί είναι ευγενικό; Από συνήθεια; Από κεκτημένη ταχύτητα; Επειδή αυτό περιμένει να ακούσει; Μήπως επειδή κανείς απ' όσους μας ρωτάνε, δεν ενδιαφέρεται στ' αλήθεια να μάθει πως είμαστε οπότε κι εμείς, δεν ενδιαφερόμαστε να του αποκαλύψουμε τι πραγματικά αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε, νιώθουμε;
ΟΧΙ!!! Όταν με ρωτάει κάποιος αν είμαι καλά -κι αν κι εφόσον δεν είμαι- να μπορώ να του το πω. Να βροντοφωνάξω πως "όχι, δεν είμαι καλά... καθόλου καλά για την ακρίβεια... νιώθω ράκος", είτε έχει να κάνει με σωματικό είτε με συναισθηματικό επίπεδο. Θέλω να μπορώ να του το πω χωρίς να με κοιτάζει λες κι έχω έρθει από το διάστημα, σαν να είμαι αχάριστη απέναντι σε όλα όσα μου έχουν δοθεί, για τα οποία πρέπει να δοξάζω το θεό κάθε μέρα.
ΟΧΙ!!! Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες και το σημαντικότερο, δεν είναι όλες οι μέρες καλές και το να το παραδεχόμαστε δεν μας κάνει ούτε αχάριστους, ούτε αγνώμονες. Μας κάνει ειλικρινείς, όχι τόσο απέναντι σε αυτούς που μας έθεσαν αρχικά την ερώτηση, όσο απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και τα συναισθήματά του τα οποία, κακώς καταπιέζουμε.

Γιατί απαντάμε "δεν τρέχει τίποτα" όταν μας φταίνε, αν όχι τα πάντα, κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα ή καταστάσεις; Γιατί δεν θέλουμε να πληγώσουμε αυτόν που μας προκάλεσε για κάποιον λόγο δυσφορία; Μήπως επειδή δεν θέλουμε να μπλέξουμε στα δικά μας προβλήματα κάποιους τρίτους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μπορεί να σχετίζονται με μια κατάσταση που μπλέχτηκαν άθελά τους; Μήπως φταίει το ότι φοβάστε να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια ή ακόμα και το να χάσουμε κάποιον άνθρωπο από τη ζωή μας;
ΟΧΙ!!! Δεν θέλω να λέω πως "δεν τρέχει τίποτα" όταν στην πραγματικότητα "τρέχουν" τα πάντα, με ενοχλούν, με πνίγουν, δεν με αφήνουν να ανασάνω. Θέλω να μπορώ να εκφράσω την δυσαρέσκειά μου, να μιλήσω για μια ενοχλητική κατάσταση ή ακόμα και για έναν ενοχλητικό άνθρωπο, χωρίς να εισπράττω κακιασμένα βλέμματα τα οποία κρύβουν το μήνυμα πως ό,τι κι αν πω, ό,τι κι αν κάνω, εγώ θα είμαι στο τέλος η κακιά επειδή μίλησα.
ΟΧΙ!!! Το ζήτημα, είναι να είμαστε ειλικρινείς, απέναντι σε μας τους ίδιους, τους φίλους, τους συγγενείς, τους συναδέλφους, ακόμα και τους γείτονές μας. Το θέμα είναι να μιλάμε ελεύθερα για αυτά που μας ενοχλούν, να μην τα καταπιέζουμε, να μην καταπνίγουμε την οποιαδήποτε παρόρμηση ελεύθερης έκφρασης, όχι αν είναι να μας καταπιεί και να μας αφανίσει στο τέλος.

Γιατί λέμε "τελειώσαμε" όταν εξακολουθούμε να αγαπάμε τον άλλον; Φταίει το ότι είμαστε πολύ εγωιστές για να παραδεχτούμε τα λάθη μας ή ανίκανοι για συγχώρεση ή για μια δεύτερη ευκαιρία; Μήπως οφείλεται στο ότι η φυγή είναι πιο εύκολη από το να μείνεις και να παλέψεις; Ή μήπως τελικά μας φοβίζει, μας τρομοκρατεί η σκέψη, η ιδέα, το συναίσθημα του να βιώνουμε κάτι που είναι πάνω από μας, κάτι που μας κυριεύει και μας οδηγεί, όχι σύμφωνα με τις επιταγές της λογικής αλλά άλλων, εσωτερικών ερεθισμάτων;
ΟΧΙ!!! Δεν μπορώ να δεχτώ το "τελειώσαμε", σε οποιαδήποτε σχέση, έχοντας στερήσει στον εαυτό μου το δικαίωμα να παλέψει. Η αγάπη, ακόμα και η ίδια η ζωή, είναι ένας συνεχής, αδιάκοπος πόλεμος από τον οποίο δεν μπορείς να πεις ότι βγήκες κερδισμένος ή χαμένος, όχι αν δεν δώσεις τις μάχες σου οι οποίες είναι πολλές, επίπονες και χρονοβόρες όμως τελικά, είναι εκείνες που αξίζουν, ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που αμφιβάλλεις.
ΟΧΙ!!! Δεν θα σταματήσω να πιστεύω στην αγάπη και την αξία της γιατί χωρίς αυτήν, δεν είμαστε τίποτα. Αυτό που μας διαχωρίζει, είναι η ικανότητά μας να αισθανόμαστε και να μπορούμε με μυριάδες τρόπους, να εκφράζουμε, να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας αυτά. Γιατί η αλήθεια της ύπαρξής μας, βρίσκεται σε εκείνες τις μικρές στιγμές που ο εγωισμός μας και η συναισθηματική μας αδυναμία, δεν είναι πάνω απ' όλα αλλά υποσκελίζονται για να δώσουν τη θέση τους σε κάτι πιο σημαντικό, σε κάτι που πραγματικά δεν αντέχουμε και δεν πρέπει να τελειώσει.

4 σχόλια on "Άραγε... αυτοί είμαστε; Ή μήπως μπορούμε να γίνουμε κάποιοι άλλοι;"

Ρίτα είπε...

Η αλήθεια είναι ό,τι αν λες σε κάποιον πως "όχι, δεν είμαι καλά" μετά θα σου κολλήσει τη ρετσινιά της καταθλιπτικής (ξέρω από πρώτο χέρι), λες και δεν είσαι άνθρωπος και δεν μπορείς να έχεις κακές μέρες στην ζωή σου και όλα είναι τραλαλιμ τραλαλομ και ροζ αλογάκια στον ουρανό. Όλοι λένε εκτιμούν την ειλικρίνεια, αλλά απ'ότι φαίνεται λίγοι την αντέχουν.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 5 Αυγούστου 2013 στις 3:52 μ.μ. είπε...

@ Ριτάκι, δυστυχώς, έτσι είναι αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει εμείς να αλλάξουμε. Οι άλλοι οφείλουν να αλλάξουν, να γίνουν πιο ειλικρινείς, πιο δεκτικοί, όχι μόνο απέναντι στους άλλους αλλά στον ίδιο τους τον εαυτό.

Χρύσα είπε...

Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα αλλά τελικά αυτοί ακριβώς που περιγράφεις είμαστε!Φοβόμαστε να εκφραστούμε,να μιλήσουμε,να είμαστε ειλικρινείς για να μην γίνουμε βάρος,να μην μας κακολογήσουν,να μην μας προσάψουν κάτι και τελικά απλά γινόμαστε ψεύτικοι και υποκριτές!!!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 8 Αυγούστου 2013 στις 5:05 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα αυτό όμως, δεν είναι θλιβερό; Δεν μας κάνει εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους απ' ότι θα ήμασταν αν κάθε μέρα της ζωής μας, φερόμασταν με ειλικρίνεια και τιμιότητα, απέναντι σε μας, στους ανθρώπους γύρω μας, στην ίδια τη ζωή; Νομίζω πως ορισμένα πράγματα, πρέπει να τα αναθεωρήσουμε!

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal