Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Συνέντευξη στο "Arts and the City" και στην Τατιάνα Τζινιώλη

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 10:18 μ.μ.
Το ηλεκτρονικό περιοδικό "Arts and the City" και η Τατιάνα Τζινιώλη, με φιλοξένησαν για μια ακόμη φορά στις διαδικτυακές σελίδες τους, αυτή τη φορά με μια καθαρά προσωπική συνέντευξη, επί παντός επιστητού.

Το πρώτο βιβλίο της Γιώτας Παπαδημακοπούλου "Ξεπεσμένοι άγγελοι" βρίσκεται ήδη στη 2η έκδοση του ενώ το δεύτερο βιβλίο της "Μη με ξεχάσεις" έχει κυκλοφορήσει μόλις λίγους μήνες και απ ότι φαίνεται θα ακολουθήσει την πετυχημένη πορεία του πρώτου. Τα βιβλία θα τα βρείτε απο τις εκδόσεις Μάτι.

Όμως η Γιώτα Παπαδημακοπούλου είναι ο ορισμός του multitasking. Διαβάζει φανατικά και στο blog της "Το μεγαλείο των τεχνών" θα βρεις review για όλες τις νέες κυκλοφορίες. Αρθρογραφεί στο Culture Now, το Cine.gr, συνεργάζεται με πολλούς εκδοτικούς οίκους και την ακούμε στο Ράδιο Αερόστατο κάθε Κυριακή στην εκπομπή "Η μαγεία των λέξεων" και κάθε δεύτερο Σάββατο στις "Σαββατοχτυπημένες".

Το Arts and the City τη συνάντησε και μας μίλησε για τη λογοτεχνία που τόσο αγαπά, το νέο της βιβλίο αλλά τη διαδικασία της συγγραφής:

-Είσαι συγγραφέας, κάνεις εκπομπή στο ραδιόφωνο και έχεις και το blog "Το μεγαλείο των τεχνών" που ασχολείται με κριτική ταινιών, σειρών και βιβλίων και παράλληλα αρθρογραφείς και σε άλλα sites. Εσύ αλήθεια, πως συστήνεσαι;

Ως Γιώτα! Όλα όσα αναφέρεις, αφορούν την επαγγελματική μου ιδιότητα και θεωρώ πως δεν υπάρχει λόγος να συνοδέψω το όνομά μου με μια ταμπέλα όταν καλούμαι να συστηθώ με κάποιον, εκτός κι αν είναι απαραίτητο για λόγους που αφορούν τη δουλειά μου. Αλλά ακόμα και τότε, η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι άβολα να χρησιμοποιήσω βαρύγδουπες λέξεις για να περιγράψω αυτό που κάνω κυρίως, επειδή με όλα όσα ασχολούμαι, το κάνω από αγάπη και όχι επειδή μπορεί να μου αποφέρουν κάποιο χρηματικό ποσό, το οποίο φυσικά και δεν απαξιώνω, αλλά δεν αποτελεί την προτεραιότητά μου. Πάνω απ' όλα, είμαι η Γιώτα και έτσι θέλω να με γνωρίζει ο κόσμος.


-Ποιος είναι ο αγαπημένος σου χαρακτήρας από αυτούς που έχεις δημιουργήσει;

Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Σε κάθε βιβλίο, υπάρχει ο χαρακτήρας εκείνος -ή μπορεί να είναι και περισσότεροι από ένας- που θα ξεχωρίσεις μέσα στην καρδιά σου, είτε γιατί ταυτίζεσαι περισσότερο μαζί του, είτε γιατί βρίσκεις σε εκείνον στοιχεία τα οποία θα μπορούσες να αγαπήσεις στην πραγματική ζωή. Στο “Ξεπεσμένοι Άγγελοι”, ξεχώρισα τον Νικόλα και αυτό γιατί είναι ένας χαρακτήρας που αγαπά με ανιδιοτέλεια και δίνει χωρίς να περιμένει κάτι σε αντάλλαγμα, αλλά και γιατί ήταν ο χαρακτήρας “κομπάρσος” που σκόπευα να αποσύρω και τελικά κράτησα μέχρι τέλους, πράγμα που από μόνο του λέει πολλά. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως δεν αγαπώ τον Άγγελο και την Αγγελική -ειδικά η πρώτη, έχει πολλά στοιχεία από μένα-, αλλά η αδυναμία μου βρίσκεται αλλού. Στο “Μη με ξεχάσεις”, ο δείκτης της αδυναμίας γέρνει στον Ανδρέα, όχι μόνο γιατί είναι ο αφηγητής της ιστορίας, άρα αυτόματα έχεις μεγαλύτερο δέσιμο μαζί του, αλλά γιατί είναι το αρσενικό alter ego μου. Εγώ και ο Ανδρέας, μοιάζουμε πάρα πολύ, τόσο που αν ήμουν άντρας, μάλλον θα ήμουν σαν κι εκείνον. Αλλά οι πιο αγαπημένοι μου χαρακτήρες, που δεν μπορώ να τους δω ως χωριστές οντότητες αλλά ως μία ενιαία ύπαρξη, είναι ο Στέφανος και η Ιόλη, οι πρωταγωνιστές του τρίτου μου βιβλίου που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα.

-Τι σε εμπνέει ώστε να ξεκινήσεις ένα βιβλίο;

Η έμπνευση είναι κάτι το καθαρά υποκειμενικό. Ο καθένας μας, μπορεί να την βρει οπουδήποτε. Προσωπικά, μπορώ να την βρω στο κάθε τι γύρω μου. Στα πρόσωπα των φίλων μου, στις ιστορίες τους, στην δικιά μου, προσωπική καθημερινότητα, στο πρόσωπο ενός τυχαίου περαστικού στο δρόμο που θα με βάλει στη διαδικασία να φανταστώ ποια είναι η ιστορία που εκείνος κρύβει. Μπορεί, ακόμα, να εμπνευστώ κι από κάποιο άλλο βιβλίο ή από κάποια ταινία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα κάνω αντιγραφή της ιδέας, αλλά ότι μπορεί να υιοθετήσω το πιο μικρό και ασήμαντο κομμάτι που στο δικό μου όμως μυαλό, θα καταφέρει να χτίσει μια νέα, καινούργια ιδέα. Και δόξα το Θεό, από φαντασία πάω καλά, όπως λέει και ο άντρας μου.

-Ποια είναι η αγαπημένη σου στιγμή όταν γράφεις; Η αρχή ή η ολοκλήρωση της ιστορίας;

Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Το να ξεκινάς να γράφεις μια ιστορία, είναι το σημείο εκείνο όπου σε έχει καταβάλει ο ενθουσιασμός που σου προσφέρει κάθε τι καινούργιο και που σε γεμίζει με μια ενέργεια απίστευτη. Η ολοκλήρωση της ιστορίας από την άλλη, είναι το γλυκόπικρο εκείνο σημείο που σε κάνει να νιώθεις λύπη επειδή η αφήγησή σου έφτασε στο τέλος της και οι ήρωες σου θα πάρουν το δικό τους, φανταστικό δρόμο, αλλά και ικανοποίηση επειδή ξέρεις πως έδωσες ό,τι καλύτερο είχες. Η δικιά μου αγαπημένη στιγμή κατά την διάρκεια της συγγραφής, είναι η διαδρομή, το ταξίδι που κάνεις από την αρχή μέχρι να φτάσεις στο τέλος γιατί αυτό είναι που σε γεμίζει σκέψεις, συναισθήματα, όνειρα, πάθη και που σου χαρίζει γνώση, εμπειρίες και μοναδικές στιγμές συγκίνησης, όπως κι αν τις ερμηνεύσεις.


-Μετά το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και το "Μη με ξεχάσεις" τι ετοιμάζεις;

Το τρίτο μου βιβλίο έχει ήδη ολοκληρωθεί και αυτή την περίοδο βρίσκεται στο στάδιο της επιμέλειας. Προσωπικά, θεωρώ πως είναι ό,τι καλύτερο έχω γράψει, αλλά δεδομένου ότι πρόκειται για δικό μου δημιούργημα, που για δικούς μου λόγους αγαπώ ιδιαίτερα, δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να είμαι αντικειμενική. Είναι ένα βιβλίο που πραγματεύεται ένα θέμα αρκετά... “δύσκολο”, αλλά και πολύ σύγχρονο συνάμα, που θα έπρεπε να προβληματίζει τον καθένα από εμάς και μάλιστα, με τρόπους πολύ διαφορετικούς από αυτούς θα σκεφτεί κάποιος στο πρώτο άκουσμα της θεματολογίας του. Είναι μια ιστορία με ποικίλες ψυχολογικές, συναισθηματικές και κοινωνικές προεκτάσεις, που ευελπιστώ να αγαπηθεί από τον κόσμο και να τον κάνει να δει πως στη ζωή υπάρχουν κι άλλα χρώματα εκτός από το άσπρο και το μαύρο, και πως η αγάπη μπορεί να μας δώσει μια δύναμη που δεν γνωρίζαμε πως έχουμε, μια δύναμη τόσο ισχυρή που μπορεί να μας οδηγήσει στο να πάρουμε τις πιο τρελές, τις πιο παράτολμες αποφάσεις και να ξεπεράσουμε το κάθε τι.

-Ποιο βιβλίο διάβασες πρόσφατα και το ξεχώρισες;

Τέσσερα είναι τα βιβλία που διάβασα φέτος -μέχρι στιγμής- και μου έρχονται στο νου, κάνοντάς μου αυτή την ερώτηση. Τα βιβλία αυτά είναι “Το βιβλίο της Κατερίνας” του Αύγουστου Κορτώ, το “Σάπιο φεγγάρι” της Sally Gardner, το “Χωρίς ελπίδα” της Colleen Hoover και το "Η Κότα Που Ονειρευόταν Να Πετάξει" της Sun-Mi Hwang. Τέσσερα εξαιρετικά βιβλία που θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε κάθε αναγνώστη να διαβάσει, γιατί θεωρώ βέβαιο ότι θα τα αγαπήσει. Όπως τους αξίζει, άλλωστε!

-Έλληνες ή ξένοι συγγραφείς και γιατί;

Το να ισχυριστώ πως διαβάζω τον ίδιο αριθμό ξένων κι ελληνικών βιβλίων μέσα στη χρονιά θα ήταν ψέματα και δεν το θέλω. Διαβάζω κατεξοχήν ξένη λογοτεχνία, όχι επειδή σνομπάρω τους Έλληνες ομότεχνους. Αντίθετα, πιστεύω πως έχουμε εξαιρετικές “πένες” και δημιουργούς με ήθος που πραγματικά θέλουν κάτι να πουν μέσα από τα βιβλία τους και που μπορούν να αγγίξουν τα βάθη της καρδιάς σου, κάτι που αναζητώ και που ως αναγνώστρια με συγκινεί βαθύτατα. Φυσικά, υπάρχουν κι εξαιρέσεις, αλλά σε ποιον χώρο δεν υπάρχουν. Για κάποιους εκεί έξω, μπορεί ακόμα κι εγώ η ίδια να αποτελώ εξαίρεση. Αυτό είναι κάτι που έχει να κάνει με καθαρά προσωπικά κριτήρια και κάθε κριτική πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη, όταν γίνεται καλοπροαίρετα. Όσον αφορά την ξένη λογοτεχνία, την προτιμώ όχι μόνο επειδή σου προσφέρει μεγαλύτερη ποικιλία θεμάτων, αλλά και γιατί είναι περισσότερα τα βιβλία ξένων συγγραφέων που κυκλοφορούν στην αγορά και ως εκ τούτου, ως καταναλωτής, επηρεάζεσαι από την εικόνα. Κι εκτός όλων αυτών, με το βιβλίο ενός ξένου συγγραφέα μπορείς πιο εύκολα να ταξιδέψεις σε μέρη που ίσως να μην βρεθείς ποτέ, αλλά και να γνωρίζεις την κουλτούρα κάποιου άλλου λαού που είναι πολύ διαφορετική από τη δική σου, κάτι που βρίσκω εξαιρετικά γοητευτικό καθώς μου αρέσει να μελετάω σκέψεις, ιδέες και αντιλήψεις που απέχουν από τις δικές μου. Είναι σα να αναλύσεις ένα ψυχογράφημα ή και σα να κάνεις ψυχανάλυση στον εαυτό σου.


-Ποιο είναι το πιο σημαντικό στοιχείο για τη συγγραφή ενός βιβλίου;

Το πιο σημαντικό είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις και να δίνεις την ψυχή σου. Όταν έχεις να αφηγηθείς μια ιστορία, κάνε το χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς σκέψεις. Άσε το συναίσθημα και τους ήρωές σου να σε κατευθύνουν γιατί εκείνοι, ξέρουν καλύτερα από εσένα ποιο δρόμο πρέπει να διαλέξουν. Κάθε τι σε αυτή τη ζωή, συμβαίνει για τους δικούς του λόγους οπότε, ακολούθησε απλά το ρεύμα, αφέσου και όπου σε πάει. -Τι είναι για σένα το γράψιμο; Είναι η ψυχοθεραπεία μου, ένας τρόπος να εκφράσω αυτά που νιώθω, σκέφτομαι κι αισθάνομαι. Είναι ο δικός μου τρόπος να πω κάτι, ελπίζοντας ότι αυτό θα καταφέρει να φτάσει στις καρδιές των αναγνωστών μου και θα τους οδηγήσει σε σκέψεις που ίσως να μην είχαν κάνει ποτέ, ή και που μέσα από τις ιστορίες μου θα καταφέρουν να βρουν και να αναγνωρίσουν κομμάτια του εαυτού τους. Συγγραφή σημαίνει να δίνεις και ως Γιώτα, αυτό προσπαθώ να κάνω.

-Πως βλέπεις τη ζωή σου σε πέντε χρόνια από τώρα;

Δεν μου αρέσει να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια ή προγραμματικές δηλώσεις. Άλλωστε, όπως λέει και ο σοφός μας ο λαός, “όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός τ' ακούει και γελάει”. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να ελπίζω πως θα είμαι γερή, δυνατή, αρτιμελής και όχι στο ψυχιατρείο -έχω κι ένα παιδί να μεγαλώσω-, πως θα συνεχίσω να έχω γύρω μου ανθρώπους που με αγαπάνε, με εκτιμάνε και με στηρίζουν -θέλοντας να πιστεύω πως εκλαμβάνουν το ότι όλο αυτό είναι αμφίδρομο-, να είναι καλά η οικογένειά μου, να μπορώ να συνεχίσω να δημιουργώ και να ασχολούμαι με πράγματα που με γεμίζουν. Μα πάνω απ' όλα, θέλω να είναι καλά ο γιος μου, να μεγαλώνει κι εγώ να είμαι εκεί, να τον στηρίζω, να τον καμαρώνω και να τον βοηθάω σε ό,τι κι αν χρειαστεί, να είναι γερός και καλότυχος, να τον μάθω να κάνει τις επιλογές του και να μην μετανιώνει γι' αυτές, να είναι ευτυχισμένος και γιατί όχι, να λέει όπως και τώρα πως καμαρώνει κι εκείνος τη μανούλα του και να ξέρει 100% τι σημαίνει αυτό που λέει και γιατί το λέει.

-Ποια ερώτηση έχεις βαρεθεί να απαντάς σε συνεντεύξεις;

Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζω στην καθημερινότητά μου, σε συνδυασμό με το ότι πλέον είμαι συγγραφέας. Πρώτα απ' όλα, δεν είμαι συγγραφέας. Είμαι ΚΑΙ συγγραφέας, αν κι έχω πει πάμπολλες φορές πως δεν μου αρέσει η συγκεκριμένη “ταμπέλα” καθώς πιστεύω πως πρέπει να έχεις διανύσει πολλά χιλιόμετρα στα λογοτεχνικά δρώμενα και να έχεις κερδίσει τον τίτλο αυτό που μονάχα ο χρόνος και οι αναγνώστες σου μπορούν να σου αποδώσουν. Σε δεύτερο επίπεδο, η συγγραφή είναι κάτι το οποίο με χαλαρώνει, με κάνει να εξωτερικεύω σκέψεις και συναισθήματα που μπορεί και να με πνίγουν ορισμένες φορές. Είναι η προσωπική μου εκτόνωση, η ψυχοθεραπεία μου. Άρα, πώς μπορεί κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο όμορφα, να σου προκαλεί δυσκολίες; Οι άνθρωποι δυσκολεύουμε τη ζωή μας και όχι οι δραστηριότητές μας.


-Ποιον καλλιτέχνη θαυμάζεις;

Θαυμάζω πάρα πολλούς καλλιτέχνες και είμαι βέβαιη πως αν αρχίσω να λέω ονόματα, όχι μόνο δεν θα σταματήσω, αλλά θα παραλείψω και ανθρώπους της Τέχνης που θεωρώ πάρα πολύ σπουδαίους. Άλλωστε, η ίδια η Τέχνη, έχεις τόσες προεκτάσεις που δεν μπορείς να βάλεις όλους τους δημιουργικούς ανθρώπους στο ίδιο καλούπι και να επιλέξεις έναν από αυτούς. Είναι αδύνατον και μάλλον, αφελές και άδικο. Θα αρκεστώ στο να σου πω πως θαυμάζω τους καλλιτέχνες εκείνους που με ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, μια ταινία, έναν πίνακα, ένα γλυπτό, ένα ποίημα, μπορούν να αγγίξουν την καρδιά και την ψυχή μου και να με πλημμυρίσουν με συναισθήματα τόσο δυνατά, που ίσως να μην είμαι πάντα σε θέση να τα διαχειριστώ. Αυτό, είναι κάτι το μοναδικό, κάτι το πολύ σπουδαίο.

-Αν η ζωή σου ήταν βιβλίο τι τίτλο θα είχε;

“Είμαι η Γιώτα και είμαι καλά”. Ή μήπως όχι; Χα, χα, χα... Ειδικά στην παρούσα φάση, με τις δεκάδες υποχρεώσεις που έχω και που πρέπει να φέρω εις πέρας σε μόλις 24 ώρες, μόνο αυτός ο τίτλος νιώθω να με αντιπροσωπεύει. -Αν ήταν ταινία ποια θα σε υποδυόταν; Δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου να γίνεται ταινία, καθώς θα ήταν μάλλον απίστευτα βαρετή αφού τις περισσότερες ώρες βρίσκομαι μπροστά από έναν υπολογιστή ή “κυνηγάω” τους άντρες μου, αλλά αν ποτέ βρεθεί κανείς που θέλει να αναλάβει το project -υπάρχουν και άνθρωποι με βίτσια- δεν θα ανακατευτώ στην επιλογή της ηθοποιού, αρκεί να είναι ωραία και να μην είναι η Kristen Stewart ή η Megan Fox. Μπορεί η δεύτερη να είναι κούκλα, σε αντίθεση με την πρώτη, αλλά είναι και οι δύο ατάλαντες. Χα, χα, χα...

-Τέλος, επειδή σε γνωρίζω προσωπικά, πες μου το μυστικό του πετυχημένου multitasking.

Δεν υπάρχει ούτε μυστικό, ούτε συνταγή. Τα πάντα σε αυτή τη ζωή, είναι θέμα θέλησης. Από την άλλη, μπορείς να κόψεις το φαγητό και τον ύπνο και είσαι εντάξει. Χα, χα, χα... Πέραν όμως από την πλάκα, αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, μπορείς και να το πετύχεις. Εντάξει... αν υπάρχει κι ένας κάποιος προγραμματισμός, σαφέστατα και βοηθάει τα πράγματα, αλλά δεν είναι το πιο σημαντικό. Μπορείς να υιοθετήσεις πολλούς ρόλους, αρκεί να το επιθυμείς, αρκεί να είσαι έτοιμος να τους δεχτείς. Το ότι περνάς σε ένα άλλο στάδιο στη ζωή σου, δεν ακυρώνει τα προηγούμενα. Στο χέρι σου είναι να βρεις τις ισορροπίες και να μπορείς να είσαι μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη, νοικοκυρά, φίλη... Δεν θα τα καταφέρνεις πάντα τέλεια, αλλά η ουσία δεν βρίσκεται στο να είσαι ιδανικός, αλλά να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς.

Μίλησε στην Τατιάνα Τζινιώλη

Ευχαριστώ πολύ την Τατιάνα Τζινιώλη, για ακόμα μία φορά, για τον χρόνο που μου αφιέρωσε και για το ενδιαφέρον της απέναντι στη δουλειά μου. Αν ενδιαφέρεστε να επισκεφτείτε την επίσημη σελίδα του περιοδικού, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:

4 σχόλια on "Συνέντευξη στο "Arts and the City" και στην Τατιάνα Τζινιώλη"

Χρύσα είπε...

Υπέροχη Γιωτάκι μου και αληθινή όπως πάντα!!!Πολλές επιτυχίες και ότι καλύτερο στη ζωή σου!!!

Maria Nikolaidou είπε...

ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ........ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΣΑΣ.............

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 17 Ιουλίου 2014 στις 11:24 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα μου σ' ευχαριστώ πολύ, για χιλιοστή φορά! <3
Και σε σένα ό,τι καλύτερο, με όλη μου την αγάπη!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 17 Ιουλίου 2014 στις 11:24 μ.μ. είπε...

@ Μαράκι ευχαριστούμε πολύ! ^_^

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal