Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Η Νικολέτα Μπαλοπήτου για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 10:23 μ.μ.
Η Νικολέτα Μπαλοπήτου, διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" και έγραψε στο Goodreads:


''Με λένε Ανδρέα και αυτή είναι η ιστορία μου '', διάβασα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και κατάλαβα πως αυτό είναι ένα βιβλίο, που παρά τη συγγραφέα του, την οποία θαυμάζω πολύ, πρέπει να αποκτήσω. Κι αυτό γιατί η αφήγηση της ιστορίας γίνεται σε πρώτο αντρικό πρόσωπο, κάτι που εγώ προσωπικά αγαπώ και χαίρομαι να διαβάζω. Μ' αρέσει να βλέπω την όψη μίας ιστορίας από τη μεριά ενός άντρα κι αυτό γιατί μπορώ να ταυτιστώ πιο εύκολα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό, καθώς και να δικαιολογήσω ή ακόμη και να συμπάσχω γιατί κακά τα ψέματα, μία γυναίκα μπορεί να δικαιολογήσει και να συγχωρήσει πιο εύκολα έναν αρσενικό ήρωα παρ' ότι έναν θηλυκό. Αυτά περί γυναικείας αλληλεγγύης, ισχύουν μόνο σε ορισμένες και συγκεκριμένες περιπτώσεις, κατά τη δική μου οπτική γωνία πάντα. Ξεκινώντας να διαβάζω λοιπόν τις εξομολογήσεις και τις σκέψεις του Ανδρέα, απορροφήθηκα ... Απορροφήθηκα σε τέτοιο βαθμό, που όταν έπρεπε για τον άλφα ή τον βήτα λόγο να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου, η σκέψη μου πάντα τριγυρνούσε στη μυθιστορηματική ζωή του ήρωα αλλά και της Αλεξάνδρας, που είναι η καλύτερη φίλη αλλά και ο μεγάλος ανομολόγητος έρωτας του Ανδρέα. Το μυθιστόρημα αυτό είχε όλα όσα θα μπορούσα να περιμένω. Κυνικό και ξεκαρδιστικό χιούμορ, συγκίνηση, σύντομα μακρινά και άλλοτε κοντινά ταξίδια αλλά και κοινωνικά-συναισθηματικά ζητήματα. Μέσα από το μυθιστόρημα αυτό, η συγγραφέας του μάς θέτει έξυπνα ερωτήματα-απαντήματα, όπως αν αξίζει κανείς να ρισκάρει για να αποκτήσει αυτό που αγαπάει ή αν πρέπει να χαραμίσει κανείς τη ζωή του, κυριαρχημένος από την ανασφάλεια και την δειλία του, προκειμένου να μην απογοητευτεί από ένα αποτέλεσμα που δεν θέλει και δεν ζητάει. Αν δηλαδή, αξίζει κανείς να εκφράζει τα συναισθήματά του κι ας φάει τα μούτρα του, καταπολεμώντας τη δειλία του ή αν πρέπει να παραμένει σε αυτά που έχει, καταπιέζοντας θέλω και συναισθήματα. Η ιστορία αυτή, από τον πρόλογο ακόμη, κυλάει σαν νερό κι αυτό γιατί πέρα από την πανέμορφη ιστορία που αφηγείται, η γραφή της Γιώτας Παπαδημακοπούλου είναι για άλλη μία φορά εξαιρετική, που με απλό, καθημερινό λόγο καταφέρνει να σε παρασύρει με την αμεσότητά της, καθιστώντας το '' Μη με ξεχάσεις '' ένα αξέχαστο ανάγνωσμα. Σ' αυτό το μυθιστόρημα, όλοι οι χαρακτήρες μάς είναι ιδιαίτερα συμπαθείς γιατί πέρα από τον βασικό πρωταγωνιστή, που όντας ερωτευμένος, δεν γίνεται να μην λατρέψεις, είναι ανιδιοτελείς και παρά τα λάθη τους, αυτό που θέλουν και ζητάνε είναι να είναι πραγματικά ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που αγαπάνε. Από την γλυκιά, ζωηρή, πεισματάρα Αλεξάνδρα ή Άλεξ, μέχρι τον αινιγματικό Καταλανό γόη και σύντροφο της πρώτης, Χόρχε αλλά και τις οικογένειες αυτών. Πέρα όλων αυτών όμως, σε κάθε ένα από τα κεφάλαια του '' Μη με ξεχάσεις '', έβρισκα κι από μία τουλάχιστον παράγραφο, που περιείχε όμορφα λόγια και σοφές εκφράσεις, αναγκάζοντάς με πολλές φορές να διαβάζω την ίδια παράγραφο ξανά και ξανά ! Επίσης, τα ταξίδια σε Ναύπλιο, Λονδίνο, Βαρκελώνη, μού δημιούργησαν υπέροχες εικόνες, ταξιδεύοντάς με νοερά σε αυτά τα ομολογουμένως πανέμορφα μέρη ! Ακόμη και η αγαπημένη κατά τα άλλα Αθήνα, φάνταζε ιδιαίτερα γοητευτική μέσα από την πένα της Γιώτας, που πάντα έχει τη δυνατότητα να περιγράφει αυτήν την πόλη με απλά, μα τόσο υπέροχα λόγια. Τέλος, τα φλας μπακ των πρωταγωνιστών, μού φάνηκαν ιδιαίτερα έξυπνα και κατατοπιστικά για την κατανόηση των εκάστοτε συμπεριφορών τους ή όχι. Πραγματικά, το '' Μη με ξεχάσεις '' είναι ένα μυθιστόρημα που ξεπέρασε ακόμη και τις πιο τρελές μου προσδοκίες, αγαπώντας το πιο πολύ και από το πρώτο πόνημα της συγγραφέως, αφήνοντάς με άφωνη και κάνοντάς με πάντα να ανυπομονώ για το επόμενο ! Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά αλλά πιστεύω πως η ιστορία του Ανδρέα είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψετε μόνοι σας!"

Νικολέτα μου... το έχω πει πολλές φορές αυτές τις ημέρες, με διάφορα σχόλια που έχω ακούσει για το βιβλίο μου, αλλά είμαι αναγκασμένη να το επαναλάβω, για ακόμα μια φορά. Δεν έχω λόγια για να σε ευχαριστήσω... Η κριτική σου για το έργο μου, δεν είναι απλά υπέροχη, αλλά με έχει συγκινήσει τρομερά. Όχι μόνο γιατί εκφράζεις την άποψή σου με ολοκληρωμένο, άρτιο λόγο, αλλά και γιατί κατάφερες να καταλάβεις στο έπακρο, όλα αυτά που ήθελα να πω ενώ παράλληλα, βίωσες όλα τα συναισθήματα που ένιωθα κι εγώ, γράφοντας κάθε γραμμή, κάθε κεφάλαιο. Ειλικρινά, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ευτύχημα για έναν δημιουργό, από το να μπορεί να προκαλεί στους αναγνώστες του, τόσο όμορφα συναισθήματα αλλά και σκέψεις. Σ' ευχαριστώ, για χιλιοστή φορά, που εκτιμάς αυτό που κάνω και που σε κάθε βιβλίο μου, βρίσκεις κάτι να αγαπήσεις. Χαίρομαι που η ιστορία του Ανδρέα και της Άλεξ, θα σου μείνει αξέχαστη γιατί, όσο και να μην το παραδέχομαι, αυτή ήταν η πιο βαθιά, η πιο κρυφή μου ελπίδα!

2 σχόλια on "Η Νικολέτα Μπαλοπήτου για το "Μη με ξεχάσεις""

Χρύσα είπε...

Καλά................υπέροχα λόγια!!!!Νομίζω πως όσοι διάβασαν μέχρι τώρα το βιβλίο σου, μόνο τα καλύτερα έχουν να πουν και χαίρομαι πολύ για αυτό γιατί το αξίζει!Είναι μια υπέροχη ιστορία και όπως κάθε φορά που γράφεις βρίσκουμε κομμάτια του εαυτού μας ανάμεσα στις δικές σου γραμμές.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 26 Δεκεμβρίου 2013 στις 1:15 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα μου, αυτό είναι το περισσότερο που θα μπορούσα να ελπίζω! Για μένα, είναι χαρά και τιμή μου να αγαπάνε οι αναγνώστες τα βιβλία μου, αλλά και να βρίσκουν κομμάτια από τον ίδιο τους τον εαυτό, μέσα από τις σελίδες ενός μυθιστορήματος που, ίσως, σε κάνει να σκέφτεσαι πως μπορεί να είναι και αληθινό! ^_^ <3

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal