Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Η Μαρία Μπακαρά για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:54 π.μ.
Η φίλη και φανατική αναγνώστρια, Μαρία Μπακάρα, διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" και έγραψε στο Goodreads:


"Η Γιώτα Παπαδημακοπούλου στο δεύτερο βιβλίο της επιλέγει να ρισκάρει. Από πολλές απόψεις θα έλεγα. Χρησιμοποιεί πρωτοπρόσωπη αφήγηση και μάλιστα με έναν άντρα αφηγητή. Δύο ρίσκα!!!! Το να διαλέξεις να γράψεις μια ιστορία σε πρώτο πρόσωπο είναι σαφώς πιο δύσκολο για το συγγραφέα ο οποίος καλείται να θυμάται όλες τις μικρές, ασήμαντες λεπτομέρειες και ταυτόχρονα να "φέρεται" με την υποκειμενικότητα του ήρωα. Το να επιλέξεις όμως να "μιλήσεις" ως άντρας, ενώ είσαι γυναίκα συγγραφέας, είναι άθλος κατά τη γνώμη μου. Όσο και αν ενοχλεί την προσωπική μου αντίληψη για τη διαμόρφωση των φύλων, οφείλω να παραδεχτώ ότι ζούμε σε μία κοινωνία που μας ανατρέφει μέσα σε συγκεκριμένους "κανόνες" με βάση το βιολογικό μας φύλο. Η κ.Παπαδημακοπούλου καταφέρνει να ξεπεράσει το κοινωνικό κατεστημένο και να δημιουργήσει έναν ήρωα πέρα για πέρα αληθινό. Ο Αντρέας είναι ένας από τους πιο γοητευτικούς χαρακτήρες βιβλίων που έχω "συναντήσει". Η αλήθεια είναι ότι λατρεύω τις ιστορίες από τη μεριά του άντρα. Όμως ο Αντρέας δεν μου αρέσει μόνο γι' αυτό το λόγο. Είναι ένας ήρωας γεμάτος ανασφάλειες και λάθη. Λάθη που καλείται να επιλύσει μέσα σε 7 μόλις μέρες. Πληρώνει το γεγονός ότι ενώ είναι ερωτευμένος με την καλύτερή του φίλη, την Άλεξ του όπως τόσο μοναδικά την αποκαλεί, δεν της το ομολόγησε ποτέ. Δεν το παραδέχτηκε ποτέ ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Τώρα εκείνη παντρεύεται το σύντροφο που πάντα ονειρευόταν. Μεταξύ μας, το σύντροφο που όλοι μας θα θέλαμε. Ο Αντρέας λοιπόν έχει 7 μέρες. 7 μέρες να πείσει την Αλεξάνδρα ότι εκείνος είναι ο άνθρωπος της ζωής της. Και φυσικά να την κάνει να καταλάβει ότι ακόμη και αν είναι ερωτευμένη με τον ιδανικό, εκείνος είναι που θα την κάνει ευτυχισμένη. Όμως πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε για κάποιον που δεν έχει την τόλμη να παραδεχτεί τα θέλω του ούτε στον ίδιο του τον εαυτό; Ένα ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσει η Αλεξάνδρα, εάν της ζητηθεί ποτέ. Μήπως είναι καλύτερα να μη μάθει ποτέ εκείνη την αλήθεια για τα αισθήματα του καλύτερού της φίλου; Σε αυτό το ταξίδι που κάνει ο ήρωας είμαστε κι εμείς μαζί του. Όχι μόνο για να δούμε την κατάληξη του έρωτά του, αλλά γιατί προχωρώντας στις σελίδες του βιβλίου, βρίσκουμε μικρά κομμάτια του εαυτού μας. Άλλες φορές είναι φανερά. Τις περισσότερες όμως είναι αριστοτεχνικά κρυμμένα και πρέπει εσύ να επιλέξεις εάν θα τα αφήσεις να σε "ξύσουν" λίγο ή θα σε προσπεράσουν. Η συγγραφέας μας βάζει στη διαδικασία, μέσω του Αντρέα, να σκεφτούμε τα δικά μας θέλω, τα οποία για κάποιο λόγο δεν θέλουμε να παραδεχτούμε και τραβάμε άλλο δρόμο μένοντας στάσιμοι. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθώ σε ένα ακόμα ρίσκο, το οποίο όμως λάτρεψα. Το βιβλίο είναι γεμάτο φλας-μπακ. Μας μεταφέρει στην παιδική ηλικία των ηρώων μας, τη γνωριμία τους, την δική τους ιστορία που τους διαμόρφωσε στα πλάσματα που είναι τη τωρινή χρονική στιγμή του βιβλίου. Η πένα της συγγραφέως είναι εξαιρετικά κινηματογραφική. Νιώθει και ζεις την κάθε κίνηση και την κάθε εξέλιξη λες και γίνεται μπροστά σου. Καταφέρνει να ισορροπήσει εξαιρετικά ανάμεσα στην αντρική γλώσσα, αποκαλούμενη και ως "αντρική καφρίλα" και το λυρισμό ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το τέλος. Μέχρι την τελευταία στιγμή (στην κυριολεξία) δεν μπορείς να καταλάβεις το δρόμο που χάραξαν οι ήρωες. Οφείλω να κάνω ειδική αναφορά στην πολύ συγκινητική σκηνή, από την οποία έχει πάρει το βιβλίο τον τίτλο του. Πρόκειται για ένα συγγραφικό κέντημα!!!!! Και να το παραδέχομαι με περισσή υπερηφάνεια ότι σε εκείνο το σημείο έκλαψα πολύ!!!!!"

Μαράκι μου, χίλια ευχαριστώ για την υπέροχη κριτική σου, η οποία είναι δομημένη με λόγο άρτιο και επαγγελματικό, αλλά πάνω απ' όλα, για τα υπέροχα λόγια αγάπης και τρυφερότητας που εμπεριέχει το κείμενό σου, τόσο για το έργο μου συνολικά, όσο και για το συγκεκριμένο το οποίο ήταν, πραγματικά, ένα δύσκολο και ριψοκίνδυνο εγχείρημα που, όμως, απόλαυσα και που με μεγάλη ικανοποίηση και ευτυχία, βλέπω πως απολαμβάνετε κι εσείς, εντοπίζοντας, πολύ εύστοχα, όσα ένιωθα και όσα ήθελα να πω. Ο Ανδρέας κι εγώ, σ' ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια και την αγάπη σου, την οποία και ανταποδίδουμε!

4 σχόλια on "Η Μαρία Μπακαρά για το "Μη με ξεχάσεις""

Μαρία είπε...

ιιιιιιιιιιι ευχαριστώ τόσο πολύ και που το ανέβασες και για τα λόγια σου :'( <3

Χρύσα είπε...

Τα είπε υπέροχα το Μαράκι και συμφωνώ απόλυτα με κάθε λέξη της!!!!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 25 Ιανουαρίου 2014 στις 12:53 μ.μ. είπε...

@ Μαράκι όχι κλάματα! ;) Κι εγώ ευχαριστώ... για όλα... <3

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 25 Ιανουαρίου 2014 στις 12:54 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα μου, το Μαράκι, πάντα τα λέει υπέροχα! ;) <3

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal