Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

"Δεν με νιώθεις..." Μωρέ, τι μας λες...

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:21 μ.μ.

Έχω μια πολύ καλή φίλη με την οποία γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια. Πριν από μερικές μέρες μιλήσαμε στο τηλέφωνο για να ανταλλάξουμε ευχές. Ανάμεσα σε όλα τ' άλλα, συζητήσαμε και για θέματα δουλειάς με εκείνη να αρχίζει έναν μαραθώνιο μουρμούρας και γκρίνιας. Μην βρίσκοντας κάτι καλύτερο να πω, τόλμησα να κάνω την εξής δήλωση:
"Σε νιώθω..."
Είμαι βέβαιη πως αν μπορούσα να δω τη μούρη της εκείνη την ώρα, θα ήταν λες και είχε φάει έναν κουβά σκατά. Με ύφος απαξιωτικό -πώς τόλμησα να πω κάτι τέτοιο;- γυρίζει και μου λέει:
"Όχι, δε με νιώθεις!"
Περιττό να αναφέρω πως έπεσε βουβαμάρα και πως μετά από αυτό κλείσαμε το τηλέφωνο άρον-άρον. Θα αναρωτιέστε ίσως, "γιατί αυτό;" Ίσως να πιστεύετε πως αισθάνθηκα άβολα, πως ήρθα σε δύσκολη θέση ή πως στεναχωρήθηκα με το υφάκι της. Όμως, όχι! Απλά πήρα ανάποδες κι εκνευρίστηκα κι αν δεν φρόντιζα να τερματίσω άμεσα τη συνομιλία μας, θα την άρχιζα στα καντήλια. 


Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω πως η φίλη μου έχει δεσμό αλλά δεν είναι παντρεμένη, πως εργάζεται και πως μένει ακόμα με τους δικούς της. Κατά συνέπεια, η μοναδικές της υποχρεώσεις είναι να πηγαίνει κάθε μέρα στη δουλειά της -όπως κάνει ο περισσότερος κόσμος-, να φροντίζει ένα-δυο πράγματα μέσα στο σπίτι τα οποία και αφορούν την ίδια -κάτι δηλαδή που κάνουν ακόμα και οι μέσοι έφηβοι στις μέρες μας- και να βρίσκει χρόνο για να συναντάει τον γκόμενό της, κάνοντας ότι κάνουν όλα τα φυσιολογικά ζευγάρια. Δέχομαι ότι η δουλειά της μπορεί να είναι κουραστική, αλλά πια δουλειά δεν είναι, ειδικά αυτή την περίοδο που όλοι οι εργοδότες κοιτάνε να σου πατήσουν τον κάλο απλά επειδή μπορούν.
Σε αντίθεση λοιπόν με εκείνη, εγώ, είμαι παντρεμένη, έχω ένα παιδί, ένα νοικοκυριό που πρέπει να το φέρω βόλτα μόνη μου, το blog μου, δύο ραδιοφωνικές εκπομπές, δύο περιοδικά στα οποία αρθρογραφώ και την βασική δουλειά μου η οποία όχι μόνο είναι απαιτητική, αλλά δεν έχει καν ωράριο. Παράλληλα, σε αντίθεση με εκείνη, εξακολουθώ να έχω προσωπική ζωή. Τι σημαίνει αυτό; Βρίσκω χρόνο για τους φίλους μου! Δεν κάνω έξι μήνες να τους δω κι αυτό για μια ώρα με την ψυχή στο στόμα, ότι κι αν σημαίνει ή συνεπάγεται αυτό. Τα θέλετε πιο αναλυτικά;
- Έχω ένα πεντάχρονο παιδί που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί στα περισσότερα πράγματα στο οποίο πρέπει να αφιερώσω χρόνο. Πρέπει μέσα στη διάρκεια της ημέρας να μιλήσω μαζί του, να παίξουμε, να του διαβάσω παραμύθια, να ζωγραφίσουμε, να του μάθω πράγματα, να του λύσω τις απορίες του, να τρέξω όταν με φωνάξει.
- Έχω έναν άντρα του οποίου η δουλειά δεν του επιτρέπει σχεδόν ποτέ να είναι σπίτι πριν από τα μεσάνυχτα πράγμα που αυτομάτως σημαίνει πως βλεπόμαστε σπάνια και πως μέσα στο πήξιμο της ημέρας, πρέπει να βρούμε έστω και μισή ώρα να βρεθούμε και να πούμε τα δικά μας που στις περισσότερες περιπτώσεις, αφορούν θέματα που έχουν να κάνουν με τη δουλειά, το σπίτι, το παιδί, τις ευρύτερες υποχρεώσεις μας. Για να βρούμε χρόνο να δει το παιδί ή να κάνουμε κάτι οι δυο μας ως ζευγάρι, δεν αρκεί μια απλή συνεννόηση, αλλά χρειαζόμαστε ολόκληρο σχέδιο δράσης.
- Έχω ένα νοικοκυριό να φέρω βόλτα και κανέναν να με βοηθήσει. Σε αντίθεση μάλιστα με εκείνην, δεν έχω να φροντίσω μόνο για το φαγητό μου ή τα ρούχα μου, αλλά για τις ανάγκες μιας ολόκληρης οικογένειας. Αυτό σημαίνει τέσσερα πλυντήρια τη βδομάδα -τουλάχιστον!- συν το σιδέρωμά τους, καθημερινό μαγείρεμα το οποίο αν την επόμενη δουλεύω περίεργες ώρες οφείλω να το έχω φροντίσει από την προηγούμενη, καθημερινή συγύρισμα της ακαταστασίας που προκαλεί το παιδί -δεν θα το δέσω κιόλας για να μην σκορπάει πράγματα δεξιά κι αριστερά- και γενικότερα, οποιαδήποτε δουλειά πρέπει να γίνει περνάει από τα δικά μου χέρια και μόνο.
- Δεδομένου ότι έχω ένα καθαρά προσωπικό νοικοκυριό κι ένα παιδί, έχω πολύ περισσότερα έξοδα, από το να πληρώνω τυχόν δύο λογαριασμούς και τα υπόλοιπα να τα τρώω σε διασκεδάσεις, εκδρομές, βόλτες και γενικώς, σε οτιδήποτε μου την βάρεσε να κάνω ή να ασχοληθώ. Καλά κάνει και τρώει τα λεφτά της για να περνάει καλά, αλλά δεν μπορείς να γκρινιάζεις ότι δεν σου μένει μία όταν τα επενδύεις σε διασκεδάσεις. Δηλαδή εγώ που για να πάω για έναν καφέ τη βδομάδα το σκέφτομαι επειδή ξέρω πως μπορεί να προκύψουν χίλια-δυο έξοδα που δεν έχω υπολογίσει -και συνήθως αφορούν το παιδί-, τι θα έπρεπε να κάνω;
- Έχω κάποιες δραστηριότητες που απαιτούν χρόνο όχι μόνο εντός, αλλά κι εκτός σπιτιού. Κάθε τι με το οποίο ασχολούμαι, απαιτεί χρόνο, συγκέντρωση και προσωπική εργασία που ίσως ο άλλος να μην είναι εύκολο να αντιληφθεί. Και ναι μεν μπορεί κατά κύριο λόγο να εργάζομαι από το σπίτι, αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι πιο εύκολο από το να δούλευα έξω. Πρώτα απ' όλα, δεν δουλεύω ποτέ μόνο οχτώ ώρες. Δεύτερον, δεν δουλεύω σταθερές ώρες και παρ' όλα ταύτα έχω dead lines. Αν προκύψει κάτι έκτακτο, μπορώ δεν μπορώ, πρέπει να κόψω το σβέρκο μου να το τακτοποιήσω, έστω κι αν σημαίνει πως πρέπει να κοιμηθώ μόνο δύο ώρες. Τρίτον, παίρνω πολύ λιγότερα λεφτά από εκείνη κατά συνέπεια, όχι μόνο δεν ανταμείβεται επάξια ο κόπος μου, αλλά θα πρέπει να κάνω και καλύτερο κουμάντο και διαχείριση.
- Και να μην έχω, θα βρω χρόνο για να δω τους φίλους μου, είτε απλά θέλουν να πιούμε μαζί έναν καφέ, είτε έχουν ανάγκη τη βοήθειά μου σε κάτι. Κανένα από τα δύο δεν θα το αρνηθώ, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως δύο ώρες "κοπάνας" από το σπίτι και τη δουλειά μου, θα τις πληρώσω πολύ ακριβά αργότερα. Συνήθως, με το να χάσω 2-3 ώρες ύπνου από τις ήδη ανύπαρκτες που έχω στη διάθεσή μου. Αφού εμένα η οικογένειά μου και η δουλειά μου δεν με έκαναν να σταματήσω να έχω κοινωνική ζωή, σίγουρα μπορείς κι εσύ να δεις μια ώρα λιγότερη τον γκόμενό σου, περισσότερο από μία φορά το εξάμηνο.


Αυτό που με τρελαίνει περισσότερο είναι πως άτομα σαν την εν λόγω φίλη, είναι εκείνα που θα βρουν ευκαιρία να σου την πουν πριν από οποιονδήποτε άλλο. Πριν από μερικούς μήνες είχα ακούσει το απίστευτο:
"Βρήκες και καινούργιες φίλες..."
Όπα... basta! Πρώτα απ' όλα, εσύ βρήκες καινούργιες φίλες πριν να βρω εγώ τις δικές μου και μάλιστα, τις περισσότερες από αυτές, τις συναντάς μυστηριωδώς πιο συχνά από εμένα -ναι, το Facebook είναι μεγάλος ρουφιάνος!- αλλά ποτέ δεν γύρισα να σε κατηγορήσω γι' αυτό. Κατά δεύτερον, δεν είσαι εσύ αυτή που παίρνει συνέχεια τηλέφωνο και δεν σου απαντάω ή που όταν τελικά θα σου απαντήσω και θα μου ζητήσεις να συναντηθούμε, λέω πάντα ότι δεν μπορώ, ότι είμαι κουρασμένη ή ότι έχω κάτι άλλο να κάνω. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Κι εκεί που κάθε φορά λέω πως δεν θα σου ξανατηλεφωνήσω ή δεν θα σου ξαναζητήσω να βρεθούμε για έναν καφέ -ακόμα και στο σπίτι κάποιας από τις δύο-, γίνομαι πάλι ο μαλάκας της υπόθεσης και υποχωρώ γιατί παρά που μου σπας τα νεύρα, εξακολουθώ να σε αγαπάω και να εκτιμώ όλα όσα έχουμε ζήσει μαζί.
Απέκτησα καινούργιες φίλες! Δεν διέγραψα εσένα! Μάλιστα, όταν σου έχω προτείνει πάμπολλες φορές να βγούμε μια φορά όλες μαζί να γνωριστείτε, με επιδέξιο τρόπο, το αποφεύγεις ή το αναβάλεις. Άρα, ποιος φταίει; Εγώ ή εσύ; Και στο κάτω-κάτω της γραφής, οι συγκεκριμένες φίλες, είναι πάντα εκεί, στα καλά και στα άσχημα, στα δύσκολα και στα εύκολα. Δεν χρειάζεται να τις κυνηγάω! Επιδιώκουν να περάσουμε χρόνο όλες μαζί, αποζητάνε την συντροφιά μου, σέβονται το πρόγραμμά μου, τις δουλειές μου, τη ζωή μου και πολλές φορές, εκείνες είναι που ταλαιπωρούνται προκειμένου να με συναντήσουν κι αυτό δεν μπορώ παρά να το εκτιμώ και να με συγκινεί.


Με πολύ απλά λόγια, δεν δέχομαι να μου λες ότι "δεν σε νιώθω". Μάλλον εσύ είσαι αυτή που δεν με νιώθει γιατί το υπέρμετρο εγώ σου είναι πια τόσο μεγάλο που δεν σου επιτρέπει να σκεφτείς και να ζυγίσεις τις καταστάσεις. Γι' αυτό φίλοι μου, όσα προβλήματα κι αν έχετε -ή νομίζετε ότι έχετε- μην σκέφτεστε πως οι φίλοι σας τραβάνε λιγότερα ζόρια από εσάς. Μην περιμένετε να μπείτε στα παπούτσια του άλλου για να δείτε τι κουπί τραβάει. Μερικές φορές τα πράγματα είναι απλά κι εύκολα στο να τα κατανοήσεις, αρκεί να έχεις τη διάθεση να μπεις σε αυτή τη λογική. Αν πάλι όχι, θα καταλήξετε να φτάσετε στο σημείο εκείνο όπου εσείς και το εγώ σας θα απομείνετε μόνοι σας και ειδικά όταν κινδυνεύετε να θυσιάσετε μια φιλία χρόνων που έχει περάσει τόσα και τόσα, είναι το λιγότερο κρίμα κι άδικο.

6 σχόλια on ""Δεν με νιώθεις..." Μωρέ, τι μας λες..."

argi on 28 Απριλίου 2014 στις 8:51 μ.μ. είπε...

Δεν μπορώ να διαφωνήσω σε τίποτα. Καταλαβαίνω όσα λες. Έχω νιώσει ακριβώς τα ίδια συναισθήματα αρκετές φορές. Ιδίως όταν ακούω αυτό το θα σε πάρω τηλ. Αλλά ποτέ δεν παίρνουν.
Η φιλία είναι ιερή και αντιλαμβάνομαι τώρα που μεγάλωσα ότι οι άντρες είναι πιο πιστοί φίλοι από τις γυναίκες.
Νομίζω ότι το συγκεκριμένο άτομο χωρίς να το γνωρίζω, ζηλεύει την άνοδο σου. Με την ατάκα ότι της ότι δε την νιώθεις ήθελε καβγά. Να βγάλει από μέσα της όλα όσα της στερείς, που της έδινες όλα αυτά τα χρόνια που είστε φίλες.
Δεν ξέρω αν αξίζει η όχι, να επιτρέπεις τον εαυτό σου να πληγωθεί απο τέτοιες καταστάσεις.
Γνωρίζω όμως ότι έχεις πολλά άτομα που σε αγαπάνε και σε στηρίζουν.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 1 Μαΐου 2014 στις 3:30 μ.μ. είπε...

@ Αργυρώ μου, χαίρομαι που με καταλαβαίνεις, αλλά όχι που έχεις βρεθεί στη θέση μου.
Αν όλο αυτό πηγάζει από ζήλια, δεν το ξέρω και ειλικρινά, δεν το καταλαβαίνω. Προσωπικά, δεν άλλαξα, είμαι η ίδια που ήμουν. Αν θέλει να το συνειδητοποιήσει και να αλλάξει στάση, καλώς, διαφορετικά, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.

Nicoleta είπε...

Ε, τώρα να γράψω ότι δεν έχεις δίκιο ; Δεν μπορώ ... εξάλλου, συζητήσαμε για λίγο σχετικά και στο τηλ. Εννοείται, πως συμφωνώ σε όλα και ότι όταν κάποιος θέλει να συναντηθεί με φίλο, συγγενή ή τον οποιονδήποτε, μπορεί να βρει έστω και λίγο χρόνο, όσο δύσκολο ή απαιτητικό πρόγραμμα κι αν έχει. Εκτός κι αν οι αποστάσεις είναι τέτοιες ( βλ. Αθήνα-Θεσσαλονίκη ) που το καθιστούν αδύνατο.

Anna είπε...

α ρε Γιώτα! Τις υποχρεώσεις σου μπορεί να μην τις έχω αλλά μπορώ να πω οτι "σε νιώθω", όσον αφορά το πώς νιώθεις!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 5 Μαΐου 2014 στις 9:31 μ.μ. είπε...

@ Νικολέτα μου, στην προκειμένη, μακάρι το μοναδικό μας πρόβλημα να ήταν ότι δεν βρίσκει ποτέ χρόνο. Προφανώς, το κακό, έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες! :/

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 5 Μαΐου 2014 στις 9:32 μ.μ. είπε...

@ Άννα μου, χαίρομαι που με νιώθεις γιατί είχα αρχίσει να πιστεύω πως είμαι η τρελή του χωριού! :P

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal