Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Συνέντευξη στο blog "Πάμε cinema!" και στον Δημήτρη Μπαγετάκο

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 10:14 μ.μ.
Το blog "Πάμε cinema!" και ο Δημήτρης Μπαγετάκος, με φιλοξένησαν στον ιστότοπό τους, όπου και παραχώρησα μια άκρως απολαυστική -για μένα- συνέντευξη. Ευχαριστώ τον Δημήτρη για μία ακόμη φορά για την τιμή που μου έκανε.

Είναι μεγάλη μου χαρά να δημοσιεύω την πρώτη συνέντευξη με την οποία ασχολήθηκα για χάρη του "Πάμε Cinema!" και ακόμα μεγαλύτερη είναι χαρά μου καθώς είχαμε για άλλη μια φορά να γνωρίσουμε την Γιώτα Παπαδημακοπούλου, έναν άνθρωπο από τον οποία μπορείς να μάθεις πολλά και να θαυμάσεις για την προσπάθεια και τον κόπο που κρύβεται πίσω από κάθε τι που κάνει.

Πως φανταζόσουν την εξέλιξη της ζωής σου όταν έπιασες για πρώτη φορά τυπωμένο το πρώτο σου βιβλίο;
Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως φανταζόμουν την εξέλιξη της ζωής μου με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο. Η συγγραφή είναι κάτι που αγαπώ ιδιαίτερα, αποτελεί πλέον κομμάτι της πραγματικότητάς μου, ωστόσο, δεν είναι η “ζωή” μου ώστε να την επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό. Είμαι άνθρωπος ρεαλιστής και προσγειωμένος. Έχω φιλοδοξίες και θέλω να οραματίζομαι το μέλλον μου σε μια βελτιωμένη μορφή, όμως ζω το σήμερα. Αυτό που σίγουρα σκεφτόμουν, παίρνοντας το “Ξεπεσμένοι Άγγελοι” στα χέρια μου τυπωμένο για πρώτη φορά, ήταν πως το όνειρο έγινε πραγματικότητα, αλλά και τι θα μπορούσα να κάνω για να εξελιχθώ ως δημιουργός έτσι ώστε σε κάθε μου βιβλίο να δίνω κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο από το προηγούμενο. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο, αυτό άλλωστε θα το αποδείξει ο χρόνος, όμως το βέβαιο είναι πως σε κάθε νέο έργο μου καταθέτω κι ένα κομμάτι από την ψυχή μου.

Έχοντας ήδη εκδομένα τα δύο πρώτα σου βιβλία ποια πιστεύεις ότι είναι η μεγαλύτερη ομοιότητα που έχουν μεταξύ τους και ποια η μεγαλύτερη διαφορά;
Η ομοιότητά τους είναι πως πρόκειται για δύο βιβλία ανθρωποκεντρικά. Τι εννοώ με αυτό; Πως όταν ξεκινάω να γράφω ένα βιβλίο, σκοπός μου δεν είναι να δώσω έμφαση στην ίδια την ιστορία, αλλά στους χαρακτήρες της. Οι χαρακτήρες σου είναι εκείνοι που κινούν τα νήματα, που ορίζουν το πεπρωμένο τους και οι δικές τους επιλογές είναι που θα καθορίσουν ποια θα είναι η ροή της ιστορίας αλλά και η κατάληξή της. Είναι απίστευτα γοητευτικό να συνειδητοποιείς πως εσύ κρατάς την “πένα”, αλλά πως κάποιος άλλος κινεί τα νήματα, τελικά. Ουσιαστικά, προσπαθώ να εστιάζω στην ψυχολογία, την ψυχοσύνθεση και το συναίσθημα των πρωταγωνιστούν γιατί, για μένα, αυτό είναι και το πιο ουσιώδες κομμάτι όλων σε ένα μυθιστόρημα. Τώρα, όσον αφορά την μεγαλύτερη διαφορά τους... ίσως θα έλεγα η αντίστροφη προσέγγιση όλων των παραπάνω. Στο “Ξεπεσμένοι Άγγελοι” βλέπουμε πως οι πρωταγωνιστές λαμβάνουν μηνύματα, ερεθίσματα και ιδέες από τους γύρω τους, μετατρέποντάς τα σε προσωπικά βιώματα, ανησυχίες και άγχη που καθορίζουν τη ζωή του, μέσα από ένα οικογενειακό, φιλικό και κοινωνικό πρίσμα. Στο “Μη με ξεχάσεις” από την άλλη, αυτό δεν συμβαίνει. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, και πολύ περισσότερο ο Ανδρέας, αφήνεται να κυριευτεί από τις προσωπικές του ανασφάλειες οι οποίες και μετατρέπονται σε αγκάθια που καθορίζουν για μια ολόκληρη ζωή τις επιλογές του και όχι πάντα με τον σωστό τρόπο. Με πιο απλά λόγια, θα μπορούσε να έχει μια διαφορετική πορεία μέχρι σήμερα αλλά τελικά, εκείνος είναι που την καθόρισε και που στέρησε στον εαυτό του πράγματα τα οποία για να τα διεκδικήσει, θα πρέπει να αγωνιστεί ενάντια στον ίδιο.

Ο έρωτας και το συναίσθημα είναι θέματα που απασχόλησαν πολλούς δημιουργούς. Τι πιστεύεις ότι κάνει τις δικές σου ιστορίες να ξεχωρίζουν;
Ο έρωτας είναι η αρχή των πάντων, όπως ισχυρίζονται πολλοί, ως εκ τούτου είναι αναμενόμενο το να αποτελεί βασική πηγή έμπνευσης στην μυθιστοριογραφία. Όσον αφορά τα δικά μου βιβλία, θα ήταν μάλλον άτοπο να ισχυριστώ πως έχουν κάτι το ιδιαίτερο που τα κάνει να ξεχωρίζουν. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να κρίνω εγώ, αλλά οι αναγνώστες μου. Ως Γιώτα και ως συγγραφέα, εκείνο που με απασχολεί είναι να μπορώ να μεταδώσω στον κάθε αναγνώστη το συναίσθημα της κάθε ιστορίας που επιλέγω να αφηγηθώ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και αυτό είναι ότι περισσότερο μπορώ να ζητήσω και να εύχομαι. Το να ταυτιστεί κάποιος με τους ήρωές σου και να γίνει μέρος της ιστορίας σου είναι πολύ σπουδαίο και ίσως να είναι και το στοιχείο εκείνο που μπορεί να κάνει ένα λογοτεχνικό έργο να ξεχωρίσει, όχι μόνο στην συνείδηση, αλλά και στις καρδιές εκείνων που θα το διαβάσουν. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως παρθενογένεση στην Τέχνη -κάθε μορφής- δεν υπάρχει. Όλες οι ιστορίες έχουν ειπωθεί. Από 'κει και πέρα δεν παίζει τόσο μεγάλη σημασία το τι θα αφηγηθείς, αλλά ο τρόπος που θα το κάνεις. Αυτός είναι που θα κάνει το έργο σου να ξεχωρίζει, αν το αξίζει και αυτό είναι κάτι που μόνο ο χρόνος θα αποδείξει για τον καθέναν από εμάς, με ό,τι κι αν ασχολούμαστε.

Από όλους τους ήρωες των βιβλίων σου με ποιον έχεις δεθεί πιο πολύ;
Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση! Είναι σαν να ζητάς από μια μάνα να ξεχωρίσει τα παιδιά της. Απλά, δεν γίνεται! Ο κάθε χαρακτήρας που δημιουργείς, έχει κάτι από σένα, τη μάνα σου, τον πατέρα σου, τον σύντροφό σου, τον φίλο σου... ο καθένας τους έχει ένα κομμάτι της καρδιάς σου και δεν μπορείς να ζυγίσεις την αγάπη, ούτε να την μετρήσεις. Αγαπώ ιδιαίτερα τον Νικόλα από το “Ξεπεσμένοι Άγγελοι” γιατί είναι ο τύπος εκείνος του ανθρώπου που θα θεωρούσα ευλογία για κάθε έναν από εμάς, να υπάρχει στη ζωή του. Αγαπώ την Αγγελική γιατί έχουμε πολλά κοινά, καθώ και τον Άγγελο γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Αγαπώ τον Ανδρέα γιατί είναι η αρσενική εκδοχή μου και αγαπώ την Αλεξάνδρα γιατί είναι ένα πλάσμα ζωντανό και παθιασμένο που ξέρει τι θέλει και γιατί κάνει ό,τι κάνει. Αγαπώ απεριόριστα ήρωες που ακόμα δεν έχετε γνωρίσει για λόγους που δεν μπορώ να αναφέρω, αλλά που θα ανακαλύψετε στο μέλλον. Ο καθένας από αυτούς έχει πάρει κάτι από μένα και του έχω δώσει, αντίστοιχα, κάτι από την ίδια μου την ψυχή.

Σε πόσο μεγάλο βαθμό σε επηρεάζει μία κριτική, είτε θετική είτε αρνητική;
Όταν αποφασίζεις να εκτεθείς -γιατί ακριβώς αυτό κάνεις με την συγγραφή αλλά και με κάθε άλλη “καλλιτεχνική δραστηριότητα”- πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για την κριτική κάθε είδους. Σαφέστατα, κανένας δεν νιώθει ευχαρίστηση διαβάζοντας ένα σχόλιο ή μια άποψη που δεν είναι κολακευτική για το έργο του. Το να πει ότι δεν στεναχωριέται έστω και στιγμιαία, θα ήταν ψέμα. Κι εγώ παθαίνω ακριβώς το ίδιο, αλλά δεν το κάνω βίωμά μου, ούτε το αφήνω να με επηρεάσει και να με καταβάλει. Ξέρεις πως αυτό που έχεις γράψει δεν μπορεί να αρέσει σε όλους και άπαξ μια κριτική είναι στοιχειοθετημένη και με επιχειρήματα, που δεν σε προσβάλλουν προσωπικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να νιώσεις άσχημα, με την καθολική έννοια του όρου. Αυτό που με ενοχλεί -και όχι μόνο όσον αφορά τα δικά μου βιβλία- είναι η κακοπροαίρετη κριτική. Αν μπορείς να ξεχωρίσεις τις δύο αυτές κατηγορίες; Φυσικά και μπορείς γιατί η κακία είναι κάτι που δεν κρύβεται, ακόμα κι αν ο άλλος το προσπαθήσει. Σε ότι έχει να κάνει με τις θετικές κριτικές... μόνο χαμόγελα, συγκίνηση, ευχαρίστηση και ικανοποίηση μπορούν να προσφέρουν. Πραγματικά, έχω διαβάσει σχόλια τα τελευταία δύο χρόνια που με έχουν κάνει να ξεκαρδιστώ στα γέλια, εξαιτίας της παθιασμένης φύσης τους, και άλλα που έχουν φέρει δάκρυα συγκίνησης στα μάτια μου, εξαιτίας της τρυφερότητάς τους. Είναι οι μικρές εκείνες στιγμές που σκέφτεσαι, “τελικά, κάτι έχω κάνει σωστά και πως ό,τι κι αν περνάω, αξίζει τον κόπο...”

Ποιο είναι το πιο θετικό ή συγκινητικό σχόλιο που έχουν κάνει ποτέ για την δουλειά σου;
Είναι τόσα πολλά που πραγματικά δεν μπορώ να ανακαλέσω κάποιο συγκεκριμένο. Έχω την αίσθηση πως αυτό που με συγκινεί περισσότερο, είναι όταν οι αναγνώστες μου λένε πως ταυτίστηκαν με τους ήρωές μου, πως γέλασαν ή πως έκλαψαν, αλλά και πως η ιστορία μου τους θύμισε κάτι από την δικιά τους ζωή, από την δικιά τους ιστορία. Δε νομίζω πως θα μπορούσα να ζητήσω κάτι περισσότερο γιατί αυτό, είναι ευτυχία.

Από όλα τα βιβλία που έχεις διαβάσει ποιο είναι εκείνο που σε κέρδισε πιο πολύ από κάθε άλλο;
Άλλη μια ερώτηση που δεν μπορώ να σου απαντήσω με ελαφρά την καρδία. Είναι τόσα πολλά τα βιβλία που έχω αγαπήσει και που θα βρίσκονται για πάντα στην καρδιά μου, που αν προσπαθήσω να ξεχωρίσω ένα, θα αδικήσω πολλά άλλα. Άλλωστε, δεν είναι όλα τα βιβλία ίδια, ούτε για όλες τις ώρες και σε κάθε φάση της ζωής μας, έχουμε διαφορετικές ανάγκες και αποζητάμε διαφορετικά πράγματα. Επιπλέον, θα ήταν άδικο να συγκρίνω ένα δυστοπικό βιβλίο με ένα ρομαντικό, ή ένα κλασσικό με ένα σύγχρονο κείμενο. Δεν μπορείς να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. Αλλά αν πρέπει να σου δώσω μια πιο συγκεκριμένη απάντηση, την χρονιά που μας πέρασε, αναμφίβολα, το βιβλίο που με σημάδεψε ήταν το “Απαγορευμένο” της Tabitha Suzuma που είναι ένα συγκλονιστικό ανάγνωσμα και φέτος, μέχρι στιγμής, έχω ξεχωρίσει το “Χωρίς Ελπίδα” της Colleen Hoover το οποίο και υπεραγαπώ.

Πλέον έχεις και την δική σου ραδιοφωνική εκπομπή. Πως προέκυψε αυτό;
Τυχαία! Ήμουν καλεσμένη σε μια ραδιοφωνική εκπομπή του Ράδιο Αερόστατο προκειμένου να δώσω μια συνέντευξη, και όταν τελειώσαμε, ο Γιάννης Ταμπάκης, ο ιδιοκτήτης και βασικός παραγωγός του σταθμού, μου ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ με το ραδιόφωνο. Συζητήσαμε σχετικά με το concept της εκπομπής και χωρίς να το σκεφτώ πάρα πολύ, είπα αμέσως το ναι. Η αλήθεια είναι πως η ιδέα με ενθουσίασε περισσότερο απ' όσο πίστευα, καθώς ήταν μια πιθανότητα που δεν μου είχε περάσει ποτέ ως τότε από το μυαλό. Μάλλον φταίει ότι είχα δώσει αρκετές ραδιοφωνικές συνεντεύξεις εκείνη την περίοδο και εθίστηκα στο μικρόφωνο. Χα, χα, χα... Με τα πολλά, ξεκίνησε η εκπομπή “Η Μαγεία των Λέξεων”, η οποία και μετράει 4 μήνες στον αέρα, ενώ λίγο καιρό μετά συζητήθηκε η πιθανότητα να αναλάβω και μια δεύτερη εκπομπή και κάπως έτσι, προέκυψαν οι “Σαββατοχτυπημένες”, την οποία και παρουσιάζω μαζί με την πολύ ταλαντούχα και πληθωρική, Μαρία Μπακάρα, μια συνεργασία άκρως απολαυστική και λειτουργική, δεδομένου ότι είμαστε αδελφικές φίλες.

Είναι εύκολος ο επιτυχής συνδυασμός των ρόλων που έχεις αναλάβει; Μητέρα, σύζυγος, κριτικός, συγγραφέας, ραδιοφωνικός παραγωγός. Ποιες είναι οι δυσκολίες στο καθένα;
Όχι, δεν είναι εύκολος, όπως δεν είναι εύκολο τίποτα σε αυτή τη ζωή. Ό,τι κι αν κάνουμε, με ό,τι κι αν καταπιανόμαστε, απαιτεί χρόνο και αφοσίωση. Το θέμα είναι να μπορείς να διατηρείς τις ισορροπίες ή τουλάχιστον, να μπορείς να το πετυχαίνεις τις περισσότερες φορές. Δεν είμαστε θεοί και ως εκ τούτου, δεν μπορούμε να είμαστε πάντα τέλειοι και άψογοι σε όλα. Η ζωή σου και ό,τι την αποτελεί, χρειάζεται δουλειά, κόπο και θυσίες και το μόνο που πρέπει να κάνεις, είναι να είσαι διατεθειμένος να παλέψεις για το καλύτερο δυνατό. Οι δυσκολίες είναι πολλές, αλλά δεν αξίζει να τις απαριθμείς. Αυτό που αξίζει να κάνεις, είναι να τις ξεπερνάς.

Ποια είναι η πηγή από την οποία αντλείς όλη αυτή τη δημιουργικότητα;
Αν θέλεις να σταθούμε στο κομμάτι της έμπνευσης, αυτή έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις και χωρίς να το έχεις σκεφτεί ή προγραμματίσει. Οι καλύτερες ιδέες, γεννιούνται ξαφνικά και το αν θα καταφέρεις να τις αξιοποιήσεις από 'κει κι έπειτα, είναι δικό σου θέμα. Μπορεί αφετηρία να αποτελέσει ένα τυχαίο περιστατικό, ένα τραγούδι, μια ταινία, η προσωπική ιστορία κάποιου, ακόμα και το βλέμμα ενός αγνώστου στο δρόμο το οποίο θα ερμηνεύσεις με τον δικό σου τρόπο. Η έμπνευση υπάρχει παντού γύρω μας, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί σε αυτήν. Αν τώρα θέλεις να σταθούμε στο θέμα της κινητήρια δύναμης πίσω απ' όλη την ενέργεια που απαιτείται για όλα αυτά, θα σου έλεγα πως είναι ο γιος μου. Γιατί κάθε μαμά, πόσο μάλλον μια δημιουργική μαμά, αυτό που θέλει είναι το παιδάκι της να νιώθει περήφανο για εκείνη όσο μεγαλώνει και το συνειδητοποίησα όταν το άκουσα πρώτη φορά από τα χείλη του Βασίλη μου. “Μαμά, είναι περήφανος για σένα”, είπε κι ας μην καταλάβαινε απόλυτα και ουσιαστικά τι σημαίνει αυτό. Εμένα με έκανε ευτυχισμένη και αποφασισμένη να προσπαθήσω και να δουλέψω ακόμα περισσότερο, να με καμαρώνει και να με θαυμάζει και να αποτελώ παράλληλα για εκείνον ένα σωστό πρότυπο και γιατί όχι, μια πηγή έμπνευσης στο μέλλον του.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες της καθημερινότητάς σου;
Η μεγαλύτερη δυσκολία όλων είναι πως ποτέ δεν έχω αρκετές ώρες στη διάθεσή μου. Κάτι πρέπει να γίνει έτσι ώστε να επεκταθεί το 24ωρο διαφορετικά με βλέπω στο ψυχιατρείο. Χα, χα, χα... Για να σοβαρευτώ, όμως, η αλήθεια είναι πως όλες μου οι δραστηριότητες απαιτούν πολύ χρόνο, συγκέντρωση, οργάνωση και πάνω απ' όλα, συναισθηματική και ψυχική ηρεμία. Όσο περνάει από το χέρι μου, προσπαθώ να διατηρώ τον έλεγχο και να μοιράζω σωστά τον χρόνο μου ώστε να μπορώ να είμαι συνεπείς στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα βρω χρόνο να αφιερώσω σε μένα, στα θέλω μου και στους φίλους μου και πολύ περισσότερο, στην οικογένειά μου που είναι η πρώτη και βασική μου προτεραιότητα.

Μέσα από τη διαδικτυακή σου δραστηριότητα φαίνεται η αδυναμία σου στα anime και τις ξένες σειρές. Είναι κάτι που απολαμβάνεις, σε κάνει να ξεχνιέσαι ή συνδυασμός όλων των παραπάνω;
Δεν μπορώ να κρυφτώ με τίποτα, έτσι; Χα, χα, χα... Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για έναν συνδυασμό όλων όσων αναφέρεις. Είναι ο τρόπος μου να ξεφεύγω, να ξεκουράζω το μυαλό μου, να αφιερώνω χρόνο σε πράγματα που αγαπώ, να περνάω καλά και κυρίως -ειδικά όσον αφορά τα anime-, να εισπράττω συναισθήματα. Έχω βιώσει πολύ μεγάλες συγκινήσεις χάρη σε αυτά που δεν θα τις άλλαζα και δεν θα τις συνέκρινα με τίποτα.

Αν και κλισέ, τι είναι αυτό που οδηγεί κάποιον στην επιτυχία;
Η πίστη στο ότι μπορείς να τα καταφέρεις! Η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στις δυνατότητές σου! Η επιθυμία σου να ξεχωρίσεις, όχι από εγωκεντρισμό, αλλά επειδή νιώθεις πως έχεις κάτι να πεις! Η αγάπη γι' αυτό που κάνεις! Η θέλησή σου να αποδείξεις με κάθε σου βήμα ότι μπορείς να γίνεις όλο και καλύτερος! Το πάθος σου που μπορεί να αποτυπωθεί με χίλιους δυο τρόπους και με άλλους τόσους, να επηρεάσει και να εμπνεύσει κάποιους άλλους! Αν έχεις πίστη και θέληση, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα... όπως και το να μπορείς να ονειρεύεσαι. Όσο πιο μεγάλα είναι τα όνειρά σου, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η επιτυχία σου στο τέλος, διατηρώντας ωστόσο ισορροπίες στη ζωή σου, χωρίς να νομίζεις πως είσαι κάτι που δεν είσαι, χωρίς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να αλλάξει, παραμένοντας αληθινός, ειλικρινής και προσγειωμένος, με ήθος και ταπεινότητα.

Κλείνοντας, γνωρίζω ότι ήδη έχει ολοκληρωθεί η συγγραφή του τρίτου βιβλίου σου. Μπορείς να μας δώσεις μερικά tips;
Δυστυχώς, δεν είμαι σε θέση να πω πάρα πολλά. Αυτό που σίγουρα μπορώ να σου πω είναι πως πρόκειται για το βιβλίο εκείνο που απ' όσα έχω γράψει μέχρι στιγμής, αγαπώ περισσότερο. Είναι ένα βιβλίο περισσότερο κοινωνικό που θεωρώ πως έχει να πει πολλά, παρά που καταπιάνεται με ένα λεπτό, ίσως και κάπως “βαρύ” θέμα, αν και δεν μου αρέσει ιδιαίτερα αυτός ο χαρακτηρισμός. Είναι μια ιστορία που μέσα στην σπανιότητα της απεικόνισής της, είναι πέρα για πέρα αληθινή και που θέτει διλήμματα με τα οποία θα μπορούσε να έρθει αντιμέτωπος ο καθένας από εμάς, θίγοντας παράλληλα ζητήματα κοινωνικά, φιλικά, οικογενειακά, αισθηματικά, με έναν τρόπο αρκετά διαφορετικό απ' όσο έχω επιχειρήσει μέχρι σήμερα. Και πάνω απ' όλα, είναι ένα βιβλίο που ελπίζω να αγγίξει τις καρδιές όσων θα το διαβάσουν και θα τους κάνει να δουν τη ζωή και κάποιες προεκτάσεις της, με μια αρκετά διαφορετική ματιά. Είναι μια ιστορία που πρέπει να διαβαστεί με “ανοιχτό” μυαλό και ακόμα πιο “ανοιχτή” καρδιά.
Διαβάστε για τα βίβλια της Γιώτας από το blog μας:


Για να επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα του blog όπου και φιλοξενείται η συνέντευξή μου, δεν έχετε παρά να ακολουθήσετε τον σύνδεσμο:
http://pamecinema.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html

6 σχόλια on "Συνέντευξη στο blog "Πάμε cinema!" και στον Δημήτρη Μπαγετάκο"

Χρύσα είπε...

Υπέροχη Γιωτάκι μου όπως κάθε φορά!Αληθινή και ειλικρινής!Γι' αυτό σε αγαπάμε!!!

ΜΑΡΙΑ είπε...

ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΩΤΑ ΜΟΥ!ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ!!

Elli είπε...

Ποσο περήφανη και συγκινημένη νοιωθω κάθε φορά που διαβάζω κατι που σε αφορά. .. μπραβο κοριτσι μου, συνέχισε με το ιδιο ηθος και αξιοπρέπεια που σε διέπει. ..

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 19 Μαΐου 2014 στις 6:11 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα μου, με τη σειρά μου, για ακόμα μία φορά, σ' ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Το ότι έχω ανθρώπους γύρω όπως είσαι εσύ, είναι μεγάλη ευλογία και αυτό είναι αρκετό για να μείνω όπως είμαι! :) <3

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 19 Μαΐου 2014 στις 6:12 μ.μ. είπε...

@ Σ' ευχαριστώ πολύ Μαράκι μου! Να ΄σαι πάντα καλά! :)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 19 Μαΐου 2014 στις 6:14 μ.μ. είπε...

@ Έλλη μου... Καρδούλα μου γλυκιά... σ' ευχαριστώ τόσο πολύ για τα καλά σου λόγια, την στήριξη και την αγάπη σου! Να ξέρεις ότι το εκτιμώ αφάνταστα! <3

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal