Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Η Λιάνα Τζιμογιάννη για το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:00 μ.μ.
Η Λιάνα Τζιμογιάννη διάβασε το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς" και έγραψε στο Facebook:


"Περίμενα αρκετό καιρό να κυκλοφορήσει και παρά τα δεκάδες αδιάβαστα βιβλία στις ντάνες στο δωμάτιό μου (φετινά και περσινά και ακόμα παλιότερα, έλεος!), άρθηκε άμεσα η σειρά προτεραιότητας για το «Όταν ξέρεις ν' αγαπάς»!
Αρχική εκτίμηση: ένα εξώφυλλο που κατά τη γνώμη μου, δεν ταίριαζε στην υπόθεση, αλλά φυσικά και είναι μια άρτια δουλειά σε γραφιστικό επίπεδο. Σου κλείνει το μάτι για να το επιλέξεις ανάμεσα στα πολλά βιβλία, να διαβάσεις την περίληψη και τελικά, ν’ αποφανθείς πως πρόκειται για ένα γοητευτικό εξώφυλλο!
Δε θα πω ότι το βιβλίο ήταν καλογραμμένο (που σαφώς και ήταν!), καθώς η Γιώτα μας έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής με τους «Ξεπεσμένους Αγγέλους» της (που αν και πρωτάκι, ήταν λες και διάβαζες τρίτο-τέταρτο!) και το «Μη με ξεχάσεις» (στο οποίο έχω και μια ιδιαίτερη αδυναμία!… Θα πω όμως, ότι αυτή η γραφή ήταν ένας από τους λόγους που ανυπομονούσα να ανοίξω και να φτάσω ως το τέλος το εν λόγω βιβλίο!
Στο μόλις τρίτο πόνημά της, η Γιώτα καταπιάνεται με ΔΥΟ ευαίσθητα θέματα (την ασθένεια του AIDS και την υιοθεσία παιδιού, όντας σε σχέση με άτομο-φορέα), δημιουργώντας ένα βιβλίο που μου χάρισε συναισθήματα, τα οποία δεν ήμουν προετοιμασμένη να νιώσω… Δηλαδή, γνώριζα περίπου με τι πραγματεύεται και βεβαίως, μου κίνησε την περιέργεια για το πώς θα το δούλευε…. Η συγγραφέας μας κάνει την υπέρβαση και κατά την προσωπική μου άποψη, βγαίνει νικήτρια!
Πλάθοντας μια υπέροχη ιστορία αγάπης, χωρίς να είναι μελό ή να «αρλεκινίζει», η Γιώτα μιλά για την Ιόλη, τελειόφοιτη Νομικής, που ερωτεύεται τον Στέφανο, οροθετικό φοιτητή & μελλοντικό δικηγόρο, επίσης ερωτευμένο μαζί της! Μπορεί τα αισθήματα να είναι αμοιβαία, αλλά τα εμπόδια είναι πολλά για να μονιμοποιηθεί μια τέτοια ερωτική σχέση, ο κοινωνικός περίγυρος μιλάει δείχνοντας με το δάχτυλο και η οικογένεια δε στηρίζει όσο θα έπρεπε.
Πρόκειται για μια ασθένεια, που μπήκε στη ζωή μας , τέλη ’80 - αρχές ’90, τρομοκρατώντας αρχικά τους ομοφυλόφιλους παγκοσμίως, όμως μέχρι σήμερα η εν λόγω αρρώστια απέδειξε πως δεν κάνει διακρίσεις και μπορεί να προσβάλλει και άτομα με «straight» σεξουαλικές επιλογές. Πάνε τόσα χρόνια κι ακόμα υπάρχει κόσμος ανενημέρωτος! Δυστυχώς… Έχοντας λοιπόν παραστεί στην κεντρική παρουσίαση του βιβλίου, έμαθα πόσο μεγάλη και χρονοβόρα ήταν η έρευνα της Γιώτας, τη στιγμή που δημόσιοι φορείς θα μπορούσαν να διευκολύνουν το έργο της, προσφέροντας βοήθεια συστηματικά και όχι σιωπή κι αδιαφορία… Διαβάζοντας το βιβλίο, ήρθα σε αμεσότερη επαφή με πληροφορίες που εγώ προσωπικά δε γνώριζα, όχι από άγνοια, αλλά από φόβο & ταμπού να ρωτήσω… Πλέον, νιώθω πιο ενημερωμένη κι ευχαριστώ τη συγγραφέα μας για την έρευνά της σε βάθος, πράγμα που τη φέρνει στη θέση που πραγματικά αξίζει! Το βιβλίο ανήκει στις καλύτερες δουλειές που έχω αποκτήσει, από πλευράς περιεχομένου, υπόθεσης, λεξιλογίου και πληθώρας εννοιών και διδαγμάτων, που βγαίνουν αβίαστα με απλές φράσεις στις 527 σελίδες του…

Σελ. 348. <<Καμιά φορά στηρίζεις κάποιον με τρόπους που ούτε εκείνος δεν μπορεί να κατανοήσει. Καμιά φορά στηρίζεις τον άλλον όχι για να μείνει, αλλά για να μπορέσει να φύγει.>>
Βαλέριος: Πάντα κοντά στη μοναχοκόρη του, πάντα δίνοντάς της το ελεύθερο να ζήσει όπως θέλει, αλλά πάντα συμβουλεύοντάς τη. Αλλά και η Ιόλη ουδέποτε εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία του… Πατρική φιγούρα, που δε μπορείς να μη λατρέψεις, ακόμα κι όταν εκείνος αδυνατούσε να βρίσκεται δίπλα της… Διαβάστε το κεφάλαιο 14 και θα καταλάβετε… Τίνα: μια μητέρα που ζει στον δικό της κόσμο και που χρειάστηκε ένα γερό ταρακούνημα, προκειμένου να γίνει η μάνα που έπρεπε να ήταν! Φίλοι της Ιόλης: φιλία χρόνων, δοκιμασμένη στα εύκολα και τα δύσκολα, άτομα που θέλουν το καλό της κοπέλας, έχουν τις αντιρρήσεις τους, μα σέβονται τις επιλογές της… καθώς την αγαπούν…

Σελ. 268. <<Θέλω να σε νιώσω, για να πάρω τους φόβους σου μακριά… για να γίνω κομμάτι σου, της ίδιας σου της ύπαρξης, προέκταση του εαυτού σου, με κάθε δυνατό κι αδύνατο τρόπο…>>
Όταν ξέρεις ν’ αγαπάς, είναι κάτι που ή το 'χεις, ή δεν το 'χεις… Δεν αποκτιέται, δε δωρίζεται, δε διδάσκεται… Όταν αγαπάς αληθινά κάποιον, ξέρεις και να θυσιάζεσαι… Δεν υπάρχει εγωισμός, δεν υπάρχει το «εγώ», αλλά το «εμείς»… Με πόση αυτοθυσία διακατέχεται το κορίτσι μας (η Ιόλη) για να κρατήσει κοντά του κάποιον, από τον οποίο -λογικά- θα κινδύνευε η ζωή της καθημερινά…! Πόσο θάρρος έχει ν' ακολουθήσει την καρδιά της, αφήνοντας πίσω της την ίδια της την οικογένεια, που δε μπορούσε να στηρίξει την απόφασή της…! Ένας ώριμος άνθρωπος στο μυαλό, που λαμβάνει αποφάσεις, μετά από αρκετή σκέψη κι όχι επιπόλαια… Κι έρχεται η στιγμή που η Ιόλη αντικρίζει ένα κλαμένο παιδικό προσωπάκι… που τη συγκινεί και της βάζει απαγορευμένες μητρικές επιθυμίες στο μυαλό… με τι καρδιά να συνεχίσει τη ζωή της, αν αδιαφορούσε γι’ αυτή τη ζωούλα, ακόμα κι αν εκείνη είναι στο πλάι του ανθρώπου που αγαπά όσο τίποτε? Πώς θα μπορούσε να παντρέψει τα γεγονότα, ώστε ο Στέφανος να μη νομίσει πως μόνο η αγάπη του δεν της είναι αρκετή? Και προσπαθεί… παλεύει… αγωνίζεται για να συνδυάσει τις δυο λατρείες της… Δε δέχεται λεπτό να τα παρατήσει κι αυτό είναι ένα από τα στοιχεία του χαρακτήρα της ίδιας της συγγραφέως μας, που αγαπώ και ζηλεύω ταυτόχρονα!
Εκπλήξεις σε περιμένουν καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης, πράγματα που συμβαίνουν και αναφωνείς «ε, όχι, αυτά δε γίνονται!»… Συγκινήσεις σου χαρίζονται απλόχερα από άρτια φτιαγμένους χαρακτήρες που δεν πίστευες ότι θα άλλαζαν γνώμη! Απαντήσεις δίνονται σε κάθε παράγραφο, κάθε σκηνής, κάθε σελίδας… Το τέλος του κεφαλαίου 12 μ' έκανε να στείλω μήνυμα στη Γιώτα ότι «με πέθανες!» Δε μπορούσα να κλάψω για να το ευχαριστηθώ, καθώς επέστρεφα από τη δουλειά και ήμουν στη στάση του λεωφορείου! Περπατούσα και διάβαζα!! Εργαζόμουν κι έλεγα «άντε να τελειώσω για να συνεχίσω την ανάγνωση»!!! Θύμωσα με τον Οδυσσέα, τι αναίσθητο πλάσμα! Λάτρεψα τον Στέφανο, που αγάπησε την Ιόλη με όλο του το είναι και ζήλεψα τις ώριμες κινήσεις της Ιόλης, σε κάθε κατάσταση που αντιμετώπισε. Ένα απολαυστικό ταξίδι με ευαισθησίες, αρώματα, μουσικές αγάπης… που πρέπει να κάνετε όλοι!
Η ιστορία μπορεί να μη βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, όμως θέλω να πιστεύω ότι αυτή η πρωταγωνιστική μορφή θα δώσει δύναμη και θα εμπνεύσει αναγνώστριες που ίσως αντιμετωπίζουν παρόμοιες - πραγματικές καταστάσεις, αν όχι ίδιες! Πιστεύω ακράδαντα πως όλοι θ' αγαπήσετε την ιστορία του Στέφανου και της Ιόλης, γιατί δεν είναι απλά μια χάρτινη αγάπη, αλλά μια συγκλονιστική ιστορία με το πάθος της, τις δυσκολίες της και τις όμορφες στιγμές που τη διανθίζουν και την τοποθετούν στο υψηλότερο βάθρο! Γιώτα μου, περίσσια συγχαρητήρια!!! Πάντα κοντά σου σε κάθε σου βήμα!!! Γιατί (=παραφράζοντας τον τίτλο σου) όταν κάτι αξίζει, ξέρεις να το αγαπάς!!!!!!"

Λιανάκι μου, γλυκό, ό,τι και να πω θα είναι πολύ λίγο συγκριτικά με όλα αυτά τα ωραία και σπουδαία λόγια που είπες εσύ για το βιβλίο μου, που ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει για μένα και πόσο σημαντική θέση έχει στην καρδιά μου. Σ' ευχαριστώ που το αγκάλιασες με τόση αγάπη, που δεν το διάβασες απλά αλλά το μελέτησες σε βάθος και που το άφησες να σε αγγίξει σε επίπεδα που δεν πίστευες πως θα μπορούσε όταν το ξεκίνησες. Σ' ευχαριστώ που πάντα είσαι εκεί και δεν διαβάζεις απλά μια ιστορία, αλλά την βιώνεις μαζί με τους ήρωες και γίνεσαι κομμάτι αυτού που νιώθουν, αυτού που θέλουν να πουν, αυτού του κόσμου μέσα στον οποίο ζουν και αναπνέουν. Σ' ευχαριστώ, με όλη μου την καρδιά, κι εύχομαι να μοιραστούμε ακόμα περισσότερα ταξίδια. Αγαπώ σε...

4 σχόλια on "Η Λιάνα Τζιμογιάννη για το "Όταν ξέρεις ν' αγαπάς""

Χρύσα είπε...

Υπέροχο κείμενο και υπέροχη ανάλυση!Μπράβο στη Λιάνα αλλά και σε σένα! <3

Βιβλιοσημεία-Λιάνα Τζιμογιάννη on 6 Ιουλίου 2015 στις 4:30 μ.μ. είπε...

Ευχαριστώ πολύ Γιωτάκι μου για την αγάπη σου και τα δικά σου λόγια που με συγκίνησαν... Παραμένω σε αναμονή (στα κάρβουνα!!!) να μοιραστώ μαζί σου πολλά ακόμα αναγνωστικά ταξίδια!!! Πάντα επιτυχίες!!! Πάντα υπέροχες δημιουργίες!!! <3
Χρύσα μου, ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!!! :*

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 10 Ιουλίου 2015 στις 5:09 μ.μ. είπε...

@ Χρύσα μου, σ' ευχαριστούμε πολύ και οι δυο μας! <3

Γιώτα Παπαδημακοπούλου on 10 Ιουλίου 2015 στις 5:10 μ.μ. είπε...

@ Λιανάκι μου, μην αρχίσουμε τα "ευχαριστώ"... δεν θα τελειώσουμε ποτέ... χα, χα, χα! <3
Καλά να είμαστε, να μοιραζόμαστε όμορφες στιγμές! Μόνο αυτό θα πω! ;)

Δημοσίευση σχολίου

 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal